A k ġ f k a m a L
Yüklə 10,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Komandir bəzən qələbə üçün deyil, öz əsgərlərini qorumaq
üçün döyüĢ aparır. M ü ə l l i f açmağa başladıq. Çaylaqda mövqe tutmuş baş çavuş İlqar Məhərrəmov, əsgər Etibar Abdullayev, baş leytenant Ramiz Əhmədov və digər əsgərlər düşmən əsgərlərini elə ilk atəşlə məhv etdilər. Bu zaman Murovdağdan enən düşmənin döyüş maşını bizi güclü atəşə tutdu. Qeyri-bərabər bir döyüş başlamışdı. Döyüş maşını lap yaxınlıqda idi. Elə bu zaman arxa tərəfimizdən də iki maşın düşmən əsgəri gətirilərək bizi mühasirəyə almağa başladılar. Qeyri-bərabər və amansız döyüş gedirdi. Hamımızın məhv olmaq təhlükəsini hiss edib sağ tərəfdəki yamacla dağa qalxmağı lazım bildik. İlqar Məhərrəmov və Etibar Abdullayev əsl qəhrəmanlıq göstərərək döyüşü davam etdirir, düşmən piyadalarının irəliləməsinin qarşısını alırdılar. Məhz onların igidlikləri sayəsində biz döyüşə-döyüşə həmin dağı aşmağa nail olduq. Həmin döyüşdə gizir İlqar Məhərrəmov, çavuş Etibar Abdullayev, yaralı əsgər Şahin Kərimov, Əkbər Quluyev, baş leytenant Ramiz Əhmədov və Zar kəndinin İcra nümayəndəsi Bahadur Kamalov döyüş meydanına atılaraq digər döyüşçülərin mühasirədən çıxmasına şərait yaratdılar, özləri isə qəhrəmancasına həlak oldular. Bu döyüşdə ümumiyyətlə 17 nəfər əsgər və zabit həlak oldu. Biz yalnız yaralıları döyüş meydanından çıxarmağa nail ola bildik. Biz bir neçə gündən sonra Murovdağı aşaraq Xanlar ərazisinə gəlib çıxdıq”... Leytenant Z.Tağıyevin dediklərindən: “Biz Meydançayda dağa qalxmaqla mühasirədən çıxa bildik. Ardıc kollarının arxasında gizlənə- gizlənə dağ yamacını aşa bildik. Iki dəfə əks-hücum təşkil etdik və hər dəfə düşmənin döyüş maşınlarının güclü atəşi ilə qarşılaşdıq. Axşamüstü bələdçi olmadan Murovdağ silsiləsinin şərqinə doğru yuxarı qalxmağa başladıq. Ərzaq yox idi; acından, yorğunluqdan və yuxusuzluqdan yeriyə bilmirdik. Gecə bir neçə əsgər dincəlmək istəmiş və dəstədən aralı düşmüşdü. Biz bütün sutkanı qarlı aşırımlarla yol getdik və Kəpəz dağının ətəklərinə çatdıq”. Çavuş Ağalarov Sarvanın dediklərindən: “Biz Meydançay döyüşündən sonra Murovdağa qalxanda artıq gecə idi. Hər tərəf qarla örtülmüşdü. Yuxarılara qalxdıqca qarın qalınlığı da artırdı. Aclıq və yuxusuzluq bizi əldən salmışdı. Beş dəqiqə dincəlmək istədikdə yuxulayırdıq. Murovdağda yatmaq isə donmaq deməkdir. Ona görə də biz bir-birimizə və geriyə qalanlara kömək edirdik. Nadirxanov Şahvələdlə mən dəstənin lap axırında gedirdik. Gecə bir qayalığa söykənib dincimizi alarkən yuxuya gedərik. Ayılanda səhər açılmışdı. Şahvələdlə ikimiz artıq şaxtadan donmaq üzrə idik. Yaxınlıqda heç kəs yox idi, bütün izləri qar örtmüşdü. Biz sürətlə yeriməyə və beləliklə isinməyə çalışırdıq. Bir saat 185 Adi bir palıd ağacı da Vətəndir. M ü ə l l i f yol getdikdən sonra bir az isinmişdik, artıq donmaq təhlükəsi ötüşmüşdü. Lakin, haraya getdiyimizi bilmirdik. Özümüzünküləri də itirmişdik. Aclıqdan taqətimiz kəsilmişdi. Uzaqdan meşə görünürdü. Biz meşəyə doğru gedir, orada nə isə tapıb yeməyə tələsirdik. Meşəyə çatanda artıq axşam düşmüşdü. Meşədə yerə tökülmüş yarpaqların arasından alça, əzgil və başqa meyvələr tapıb yeyirdik, amma haraya gedəcəyimizi bilmirdik. Gecə dalda bir yerdə ocaq yandırıb ayaqqabılarımızı və paltarımızı qurutduq. Gecə orada ocağın yanında növbə ilə yatdıq. Səhər açılanda yenidən meşə ilə bir qədər də yol getdik. Yaxınlıqda bir kənd görünürdü. Lakin həmin kəndin Ağdərə bölgəsinin bir kəndi olduğunu və orada ermənilərin yaşadığını fikirləşərək, ora yaxınlaşmaq istəmirdik. Biz artıq 10 gün idi ki, meşədə qalmışdıq. Hara gedəcəyimizi bilmirdik. Zəyliyi isə tərk etdiyimiz 14 gün idi. Burda meşədə meyvə, ot və ağac qabığı yeyirdik. Hara gedəcəyimizi bilmirdik. Bir neçə dəfə kəndə yaxınlaşmış və orada yanlış olaraq ermənilərin yaşadığını yəqin etmişdik. Artıq yeriyə bilmirdik, taqətimiz tam tükənmək üzrə idi. Sonuncu- 14-cü gün biz bir çobanla rastlaşdıq və onu düşmən bilərək tutduq. Lakin onun azərbaycanlı olduğunu gördük. Sən demə ac-susuz ətrafında dolaşdığımız kənddə özümüzünkülər yaşayırmış. Kənd camaatı iki gün bizi kənddə saxladılar ki, özümüzə gələk. Çünki ayaqlarımız tutulmuşdu, yeriyə bilmirdik...” YanĢaq kəndi, 1994-cü ilin yanvar ayı |