Alisher navoiy nomidagi toshkent davlat

va qoqmoqchi bo‘lganida ko‘zi yirtiq yengiga tushdi, yuragi achidi: endi uch-to‘rt suv yuvilgan yangigina yaktak edi!»
Shularning hammasi anorni deb bo‘ldi, beixtiyor sevikli xotiniga baqirib yubordi: «Axir, boshqorong‘i bo‘l, evida bo‘l-da! – dedi do‘ppisini qoqmasdan boshiga kiyib, - anor, anor... Bir qadoq anor falon pul bo‘lsa!» «Xotini jo‘xorini tuyib bo‘ldi», biroq «erining boshqorongi bo‘l, evida bo‘l-da» so‘zi alam qilib ketdi:
«Havasga anor yeydi deysiz, shekilli...» Yozuvchi maqsadini shu o‘rindayoq anglatib ulgurdi: yo‘qchilik tufayli inoq oila darz ketdi. Turobjon o‘zining holini anglatib, «G‘alatimisan o‘zing?» demoqchi edi. Yozuvchi 30-yillarning adabiy farzandi sifatidaTurobjonnning javobida sinfiy ruhni kuchaytiradi. «Bilaman.. Axir,nima qilay? Xo‘jayinimni o‘ldirib pulini olaymi, o‘zimni hindiga garovga qo‘yaymi?» Ovqat pishdi hamki, er-xotinning arazi tugamadi. «Turobjon ikki kosa ichdi, xotini esa hanuz bir kosani yarimlatolmas edi». Yozuvchi bu so‘zlar bilan ham kifoyalanmay, yanada keskinlikni oshirmoqchi bo‘ldi: «Uning (xotinining) imillashini ko‘rib, Turobjonning ko‘ziga negadir oqsoq mushuk ko‘rindi. Mushuk yirtilgan yengini esiga tushirdi, avzoyi buzildi».
Xotini buni sezib, ichkisi kelmasa ham kosani bo‘shatdi. Ammo «darhol tomorqasiga o‘tib ko‘zlari qizargan, chakka tomirlari chiqqan holda qaytdi».
Yozuvchi «xotin qayt qildi» demasdan uni shu holda ko‘rsatadi. Biroq Turobjon battar tutoqdi, endi yozuvchi bu safar erning jahl qilishiga bahona topib berolmay qoldi: «Hali tug‘ilmagan bolani yer yutkur deding-a!»
Holbo’ki, xotin bunday demagandi. U tug‘ilmagan bolani emas, o‘zining homiladorlik holatidan to‘yib «yer yutkur» degan edi. Endi Turobjon kuchayib borardi. Erning avzoyini ko‘rgan xotin tilini tiydi, biroq xotin kishi emasmi,
«qozonga suv quyayotib, eshitilar-eshitilmas (ya’ni, o‘ziga o‘zi) dedi: O‘sha asalning puliga anor ham berar edi». Bu gap erni battar tajang qiladi, u hatto urib yuborishi mumkin edi, biroq yozuvchi mushtning vazifasini so‘zga topshiradi:
«Berar edi. Anor olmay asal oldim... Ajab qildim, jigarlaring ezilib ketsin!» So‘nggi iboraga adib anchagina badiiy yuk yuklaydi. Ayol kishi, ayniqsa, boshqorong‘i ayol
uchun bundan ortiq haqorat bo‘lmasligini hikoya davomida ikki bor eslatadi. Hikoyada asosiy estetik vazifani xuddi dramadagi kabi harakat va nutq bajaradi.
Struktural talqinda bosh qahramon – Turobjon ham, uning xotini ham emas. Anor! Asar konfliktining bosh sababi ham, syujetdagi tugun ham, yechim ham anorga bog‘liq. Bu faqat sarlavhada aks etgani uchun emas, balki hikoya syujeti ham
«anor» (anor deb tasavvur qilingan narsa)ning asar voqeasiga kirishi bilan boshlanadi va anor (haqiqiy anor)ning xonadonga kirib kelishi bilan yakunlanadi. Mana shu ikki anor: yolg‘on anor va rost anor o‘rtasidagi turmush; ikki qutb o‘rtasidagi hayot: yolg‘on (hayot) va rost (o‘lim) asarning mohiyatini belgilaydi.
Anor – muloqot vositasi, kommunikativ birlik. U, asosan, qarama- qarshiliklarni birlashtiradi: kun va tun, er va xotin, sevgi va alam, er mushti va xotin ko‘zyoshisi. Demak, u muvozanatga ham olib keladi. Xotin anorni kutib yashaydi, er anor olib kelishini o‘ylab. Anor mojarosi oilani birlashtirishi ham mumkin edi, lekin uning darz ketishiga ham mana shu anor sabab bo‘ldi. Bundan tashqari yozuvchi yana anorga qanchadan-qancha ma’noviy yuk ortgan. Anor – to‘qlik belgisi (Mullajon qozining bog‘i – bog‘ emas, naq anorzor). Anor – yorug‘lik timsoli, uni o‘ylaganda ayolning ko‘ngli yorishadi, xuddi mushakdan yorishgan tunday. Anor – vaqt timsoli, voqea anor pishig‘ida kechadi... Hikoyadagi vaqt birligi harakat va makondan ham aniqroq ishlangan. Turobjonning uyga kirib kelishi chog‘ida xotin kechki ovqatga unnamoqchi edi (jo‘xori tuyib, suyuq osh qilmoqchi). Qorongi hali tushmagan edi, yaktakning yengi yirtilishi qorong‘ulikda ko‘rmay qolishlikdan emas, bemavrud hovliqishdan... va hikoya yakunlanganda hali tong otmagan edi. Voqea taxminan 10-12 soat ichida kechadi. Ixchamgina hikoya bag‘rida bu yarim sutkaga yaqin vaqt imillab o‘tadi, xuddi oqsoq mushuk singari. Darvoqe, mushuk nega oqsoq degan savolni ayrim sinchkov munaqqidlar o‘rtaga qo‘yishgan, lekin uning javobida esa shunchaki detal yoki punktir sifatida keyingi voqealarning xunuk rivojiga timsolday qarashgan. Holbuki, oqsoq mushuk – vaqt timsoli. U sekin o‘tadi. Er ikki kosa ovqatni paqqos tushirganda xotin hali kosani yarimlatmagandi. Buni ko‘rgan «Turobjonning ko‘ziga negadir oqsoq mushuk ko‘rindi. Mushuk yirtilgan yengini esiga tushirdi, avzoyi buzildi», xayoliga sudralib
kelgan oqsoq mushuk emas, xotinning imillashi g‘ashini keltiradi: «Uning avzoyidan «esiz, jo‘xori, qatiq, o‘tin» degan ma’noni anglab xotin, ko‘ngli tortmasligiga qaramasdan, kosani bo‘shatdi». Demak, vaqt birligi – oqsoq mushuk xotinga kosani bo‘shatishga yordam beradi. Oqsoq mushuk asarda boshqa ko‘rinmaydi.
Hikoyaning finali - Turobjonning «katta bir tugunni orqalab» uyga kirib kelishi. Undan keyingi so‘zlar («Qayoqqa bordingiz? - dedi entikib. – Nima qildingiz? Turobjon javob bermadi. Uning vujudi titrar edi») go‘yoki ortiqchaday, Chexovning «miltig‘i» otilgandan keyingi holatday. Novella uchun muhimi – portlash, miltiqning otilishi. Ayni shu paytdayoq asardagi syujet chizig‘i tugagan, yozuvchining keyingi so‘zlari go‘yo kitobxonga yordam bermoqchi bo‘lib aytilganday, uning o‘g‘irlik qilganini eslatmoqchi bo‘lganday edi.
Umuman olganda, yuqoridagi hikoyalar davrni o‘zida mujassam etganligi boisidan biografik metod namunalari, deya olamiz.
Ijodiy-genetik metod biografik metodga yaqin va u bilan birlikda qo‘llanib, badiiy asarning ijodiy tarixini o‘rganishni maqsad qiladi. Bu metod adabiyotshunosga hayot materialining badiiy obrazga aylanish jarayoni, badiiy matnning sayqallanish yo‘lini kuzatish imkonini beradi. Mazkur metod tadqiqotchining asar qoralamalari, uning turli nashr variantlari, tarixiy hujjatlar va h.ni chuqur o‘rganishini, konkret faktlar asosida asarning yaratilish tarixi va omillarini ochib berishini taqozo etadi. Adabiyotshunosligimizda ijodiy-genetik yondashuv samara bilan qo‘llangan tadqiqotlardan biri sifatida R.Qo‘chqorning A.Qahhor romanlarining ijodiy tarixi haqidagi ilmiy ishini ko‘rsatish mumkin.
Yuqoridagi metodlarning bari asarning tashqi aloqalarini o‘rganishga qaratilgan bo‘lib, ularning bari tarixiylik tamoyiliga tayanadi. Shuni ham ta’kidlash joizki, konkret badiiy asar tahlilida ular qorishiq holda qo‘llanadi, ya’ni, tahlilda ulardan bitta-ikkitasi yetakchi bo‘lgani holda, qolganlari ularni to‘ldiradi. Ikkinchi tomondan, kontekstual tahlil jarayonida adabiyotshunos immanent tahlil metodlaridan ham o‘rni bilan foydalanadiki, bu uning imkoniyatlarini kengaytiradi. Immanent tahlil metodlari sifatida struktural, stilistik va semiotik metodlarni
ko‘rsatish mumkin. Struktural metod badiiy asar qismlari va ularning o‘zaro aloqalarini o‘rganadi. Bu o‘rinda tadqiqotchi matnning tashkillanishini yoki badiiy voqelikning tashkilanishini diqqat markaziga qo‘yishi mumkin bo‘ladi. Stilistik tahlil matnning uslubiy o‘ziga xosligini, semiotik tahlil esa badiiy asardagi lisoniy belgilarning ma’no qirralarini o‘rganishga qaratiladi.
Bulardan tashqari, badiiy asarni, aniqrog‘i, uning ijtimoiy mavjudligini o‘rganishda konkret sotsiologik tadqiqot metodlari, shuningdek, o‘sha asar haqida yaratilgan tanqidiy asarlarni o‘rganish ham muhim ahamiyat kasb etadi.
Hikoya janrida biogragik metodning qo‘llanilishi asar jozibasini va muhitini yanada teranroq tasavvurlarda aks ettiradi.