Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
2
Fikirli halda avtobus dayanacağına doğru
addımlayırdı. Evə getməkdən başqa əlindən heç nə
gəlmirdi. Evdə isə həyat yoldaşı ilə uşaqlar onu
gözləyirdi. Bunu fikirləşdikcə daha da sıxılır, ürəyi
yerindən
çıxacaq kimi döyünürdü. Avtobus
dayanacağına çatıb dayanacağın sol tərəfində durdu.
Elə bu vaxtı bir oğlan uşağı qabağına çıxıb əlini
açaraq ona uzatdı.
– Əmi, əmi, əmi. Mənə pul ver də. Nə olar!
Neçə gündü acam, heç nə yeməmişəm. Sən canı,
çörək almağa pul ver də. – Uşaq üzünü qırışdıraraq
yazıq-yazıq ona baxıb dedi.
Sabir çarəsizcə əlini cibinə ataraq son qalan
qəpikləri çıxarıb saydı. Sonra isə otuz qəpiyini onun
əlinə qoydu.
– Əmi, birazda ver də. Bu azdı axı.
– Yaxşı. – İyirmi qəpikdə verdi.
Uşaq pulu alıb “sağ ol” belə demədən onun
yanından uzaqlaşdı. Sabir isə onun arxasıyca
baxaraq
qalmışdı. Bir qədər uşağın arxasıyca baxdıqdan sonra
əlindəki qəpiklərə nəzər saldı. Qırx qəpiyi qalmışdı.
O da ki, kəndə getmək üçün. “Uşaqdakı fərasətə bax”,
– deyə qəpikləri cibinə qoydu. Bir neçə dəqiqə sonra
avtobus da gəldi. Hamı avtobusa minmək üçün arxa
qapının önünə yığışmışdı. Qadınlar mindikdən sonra
kişilərdə basabasla avtobusa minməyə başladı. Sabir
də o qarışılıqda avtobusa minib arxa oturacaqların