Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
10
– Heç nə. Nə deyəcəm. Yarısını verdim, getdi.
Evdə o qədər pul var idi.
– Lap yaxşı. – Sabir dərindən nəfəs aldı.
– Bilirsən nə olub? – Yasəmən üzünü Sabirə
tərəf çevirib maraqla dedi.
– Nə?
– Fəridə xanımla danışdım səhər. Bankda
işləyir axı. Dedi ki, yoldaşının rəsmi iş yeri olsa,
bankdan kredit götürməyə kömək edərəm. Həm də
dedi ki, ödəyəndə əlavə çox pul ödəməzsiniz.
– Faizi deyib yəqin.
– Hə, elə ondan.
– İnşaAllah, Yasəmən. Niyə də olmasın. Pul
götürüb evimizi tikərik bizdə.
– Həə... elə buralardan bir yerdə torpaq alıb
başlayarıq tikməyə. Burada torpaq elə də baha deyil.
İki otaq tiksək bəs edər. Balaca həyəti də olar.
– Uşaqlar üçün də ayrı otaq edərik. Bəzəyərik
istədikləri kimi.
– Həə... Hədiyələr də alarıq onlara. Aytac,
yazıq uşaq neçə dəfə kukla istəyib məndən.
Siniflərindəki qızlarda görüb. Uşaqlar üçün aboy olur
haa, ondan da alarıq.
– Alarıq. Nə istəsələr alarıq. – Sabir Yasəmənə
baxdı. – Bəs sən? Sən nə istəyirsən?
– Mən heç nə. Daha nə istəyəcəm. Evimiz
olsun bəsimizdir.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
11
Sabir Yasəməni çox yaxşı tanıyırdı. Bilirdi ki,
bir şey istəsə də, utancından ağız açıb istəyə bilmirdi.
Əslində, Sabir onun əziyyətini çox yaxşı görürdü.
Yazıq qız bütün günü dayanmadan işləyirdi.
Gündüzlər başqalarının evinin, axşamlar isə öz
komasının dərdinə çarə olmağa çalışırdı. Sabir
gecələr daha çox düşüncələr içində boğulurdu. İki il
bundan qabaq rayondan necə ümidlərlə gəlmişdilər
Bakıya. Sabir işləyəcək, ev tikəcəkdi, ailəsi üçün
gözəl gələcək quracaqdı. Ancaq bu elə də asan
deyildi. İşlər heç istədiyi kimi getmirdi. Rayona da
qayıtmaq mümkün deyildi. Qayıdıb harada
yaşayacaqdılar, necə dolanacaqdılar! Atasından qalan
bircə ev var idi, onda da qardaşıgil qalırdı. Ona görə
də Bakıda məskən salmaq üçün özünü məcbur edirdi.
Yasəmən isə onun qol-qanadı idi. Arabir, daha
doğrusu tez-tez “Yasəmən kimi həyat yoldaşına sahib
olmaq üçün görəsən, necə bir savab iş görmüşəm?” –
deyə öz-özünə sual verirdi. Yasəmən onun hər şeyi
idi. Onu məktəb vaxtı, dördüncü sinifdə gördüyü
gündən indiyə kimi. Və bu heç vaxt dəyişməyəcəkdi.
Sabir bir qədər düşüncələrə daldıqdan sonra
özünü toparlayıb dedi:
– Sənin o dəfə gördüyün üzüyü də alarıq. Çox
istəyirdin.
– Necə istəyirsənsə, elə də olsun. – Yasəmənin
qara gözləri parlayırdı.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
12
– Hələ başqa şeylərdə.
– İnşaAllah.
Yasəmən başını Sabirin sinəsinə qoydu.
Sabirsə, əli ilə onun saçlarını oxşayırdı.
– Zakirlə danışdın?
– Yox. Niyə ki?
– Nə bilim. Fikirləşdim, yəqin danışarsan.
– Yox. Danışmamışam. Fikrim də yoxdur.
Bircə dəli olmağım çatmırdı.
– Necə istəyirsən.
– Hə. – Sabir qısaca dedi. – Yat, qadası. Yat.
Yuxun şirin olsun.
– Sənin də.
***
Gecədən xeyli keçsə də, Sabir hələ də oyaq idi.
Gözünə yuxu getmirdi. Necə getsin axı?! O qədər
dərd var idi ki. Rahat yatmaq olardımı? Gözlərini
tavana zilləyərək eləcə donub qalmışdı. Düşünür,
düşünür, düşünür və yenə də düşünürdü. Düşünməklə
bir şeylər əldə etməyəcəyini ondan gözəl bilən yox
idi, buna baxmayaraq, düşünməyə davam edirdi.
Bəzən
də
xəyallar
qurur,
gələcək
həyatın
gözəlliklərini canlandırırdı, qaranlıq tavanda. Lakin
hər şey kimi o da bir anda gəlib keçirdi. Yuxu isə heç
gəlmirdi. Dərindən nəfəs alaraq yavaşca dikəldi.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
13
Yasəməni oyandırmaq istəmirdi. Yataqdan enərək
hamamın yolunu tutdu. Əl-üzünü yuyacaqdı. İşığı
yandırdıqdan sonra qapını açıb içəri girdi. Halsız
halda krantın başlığını qaldırıb doyunca əl-üzünü
yudu. Sonuncu dəfə üzünə su vurduqdan sonra əllərini
saçlarında gəzdirib sərinləməyə çalışdı. Elə bu an
gözləri güzgüdəki əksinə sataşdı. Saçlarına, üzünə
nəzər yetirdi. Saçları seyrəlmiş, üzündəki qırışlar
çoxalmışdı. İndiyə kimi buna o qədər də əhəmiyyət
verməyən Sabir qocaldığının fərqinə varmışdı. Yaşı
az idi, ancaq istənməyən qonaq kimi gələn qocalıq
bürümüşdü, bədənini. Gözlərinə, gözlərinin altında
yaranan şişlərə nəzər yetirdi. Kinayə ilə gülümsədi.
– Qocalırsan, Sabir bəy. Qocalırsan. – Sakitcə
dedi. Sonra yenidən güzgüyə yaxınlaşaraq gözlərinin
içinə baxdı. – Bu qədər problemin içində hələ
yaxşıyam. – Biranlıq gülümsədi, sonra yenə güzgüyə
diqqətlə baxdı. – Heç utanırsan? Hə? Neçə aydır ki,
işsizsən. Qonşular, qohumlar arxanca, Allah bilir
nələr danışır. Qınamıram. Vallah. Qınanılası
gündəyəm. Haqq edirlər. Millət hardan olur-olsun bir
yolunu tapıb özünü dolandırır. Bəs mən? Elə yol
ölçürəm. Gedirəm, gəlirəm. İş dilənirəm. Təmiz
insan, şərəfli insan, düzgün insan olmaq kimə
lazımdır axı? Nə edirsən, necə edirsən, fərqi yoxdur.
Təki edəsən. Buna baxacaqlar, onsuzda. Kimə
lazımdı, sənin quru şərəfin! Eh... Elə buna görə,
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
14
çıxarmadılarmı səni işdən?! – Başını bulayaraq köks
ötürdü. Nə danışdığını heç özü də bilmirdi. Yenidən
başını qaldırıb güzgüyə baxdı. – Təki canımız sağlam
olsun. – Yasəmənin sözünü xatırlayıb gülümsədi. –
Yazıq qız. Onunda həyatını bərbad eləmişəm. Məni
tanıdığı günə daş düşəydi. Nə qədər vədlər
vermişdim, evlənəndə. Heç bir dəfə də soruşmur ki,
hanı o vədlər! Elə hey “təki canımız sağlam olsun”
deyir. Allah bəlamı da vermir ki, canlarını qurtarsınlar
məndən. Rahat yaşaya bilsinlər. Mənim etməli
olduqlarımı o edir. Guya evin kişisi mənəm. Hah... –
Kinayə ilə gülümsədi. – Kişi haa... Evin dirəyi!
Əynimdəki tumana qədər o alır. Kişi! Kül sənin kişi
başına! – Əlini güzgüyə tərəf sirkələdi.
Sabir getdikcə sərsəmlədiyini hiss etmişdi.
Suyu açaraq üzünü bir daha yuduqdan sonra krantı
bağlayıb hamam otağından çıxdı. Yataq otağına
keçərək yerinə uzandı. Yatmağa çalışacaqdı. Sabah
isə dünənki kimi yeni ümidlərlə oyanacaqdı.
Dostları ilə paylaş: |