Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
7
Yemək yedikdən sonra Yasəmən Rüfəti
yatızdırmaq üçün otağına apardı. Aytac isə dərslərini
oxumağa getmişdi. Sabah yenə dərs var idi. Sabir isə
mətbəxdə oturmuşdu. Edəcək bir işi yox idi. Fikirli
halda sabahı düşünürdü. Əslində sabahı deyil,
birisigünü də, o biri günü də, bir həftə sonranı da, bir
ay sonranı da düşünürdü. Düşünə-düşünə dəliyə
dönmüşdü. Çıxış yolları axtarır, axtardığı yollarda itib
batırdı. Kömək olacaq bir düz-əməlli fikir tapa
bilmirdi. Rayondan gələndən bu günə kimi bir çox
işdə çalışmışdı. Ancaq heç birinin ömrü uzun
olmamışdı. İşləri heç cür gətirmirdi. Sonuncu işindən
isə səkkiz ay idi ki, çıxmışdı. Pandemiya çalışdığı
şirkətdən də təsirsiz ötməmişdi. Şirkət məcbur olub
işçilərin bir çoxunu işdən çıxarmışdı. Onların içində
Sabir də vardı. Bu səkkiz ay Sabirə kabus kimi gəlirdi.
Bütün günü iş axtarır, ancaq yenə əliboş qayıdırdı,
evinə. Evdə tək çalışan Yasəmən idi. O da evlərə
təmizliyə gedirdi. Qazandığı pulla da birtəhər keçinib
gedirdilər. Sabiri bu hal daha çox sıxırdı. Əlindən isə
bir şey gəlmirdi. Özünü aciz hiss edirdi. Daha
doğrusu, hiss etmirdi, aciz olduğunu qəbul etmişdi.
Yoxsa bir insan niyə bu qədər işsiz qalsın ki?!
Bir neçə saat eləcə mətbəxdə oturub
qarşısındakı stəkanla oynadıqdan sonra yatmaq
vaxtının gəldiyini görüb ayağa qalxdı. Uşaqlar
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
8
çoxdan yatmışdı. Bircə Yasəmən həyətdə yuduğu
paltarları sərirdi. Paltaryuyan maşınları olmadığından
paltarları əllə yuyurdu. Bu da həm əziyyətli idi, həm
də çox vaxt aparırdı.
Mətbəxdən çıxıb yataq otağına girdi. Əynini
dəyişib xəstə adamlar kimi yerinə uzandı. Bir qədər
sonra Yasəmən də yanına gəldi.
– Paltarları sərdim. Çox Şükür işimi qurtara
bildim. Elə bilirdim, çatdıra bilməyəcəm. – O da
Yatağa uzandı.
Yasəmən yatağa uzandıqdan sonra Sabirin
dinməzcə divarı izlədiyini gördü. O da başa düşürdü
ki, həyat yoldaşı “bugünlərdə” çox düşüncəlidir. Ona
görə də birazda ona yaxınlaşaraq başını çiyninə
söykədi.
– Niyə narahat olursan? Hər şey yaxşı olacaq.
– Sən elə deyirsənsə, olsun. – Sabir
gülümsəyərək dedi.
– Hə Vallah. Hər ailədə çətinlik olur. Axır-
əvvəl bir yol tapıb çətinlikdən çıxacağıq.
– Nə bilim, ay Yasəmən. Neçə aydır, işsizəm.
Əlimə bir qəpik də dəyməyib. Çörək belə ala
bilmirəm. Sən işləyirsən...
– Elə şey demə! – Yasəmən onun sözünü
kəsərək dedi. – Mən ya sən. Nə fərqi var? Bugün mən
sənin üçün, sabah da sən mənim üçün. Biz bir ailəyik
axı.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
9
– Düz deyirsən. – Sabir onun xətrinə dəymək
istəmirdi.
– Həm belə çox istəyirsən, işləyəndə borcumu
qaytararsan qurtarıb gedər. – Gülərək dedi.
– Daha denən, dağlar qədər borcum var ki. –
Sabir də gülməyə başladı.
– Sən narahat olma. Təki canımız sağlam olsun.
Qalan şeylər düzələn şeydi. Bugün Pakizə xala
deyirdi ki, bir qohumları var, xaricdə yaşayır. Varlı
adamdılar, ancaq uşaqları xəstədir. Yazıq heç
yerindən tərpənə də bilmir. O qədər var-dövlət, gəl ki,
bir oğulları var, o da xəstə. Ona görə də, Şükür edək.
Canımız sağlam olsun, qalan bütün çətinliklər gəlib
gedəndir.
– Elədir.
– Hə.
– Aytac interneti necə elədi? O dəfə deyirdi,
nəsə köçürməli idi. – Sabir söhbəti dəyişdirdi.
– Heç nə. Qonşunun internetindən istifadə edir.
Sağ olsunlar, kodu dedilər. Aytac da nə lazımdırsa,
ordan köçürür.
– İndi uşaqlara internet də lazımdır. Hər şeyi
elə ordan öyrənirlər. Bütün məhəllə qoşdurub, bir
bizdən başqa.
– Bugün ev yiyəsi də gəlmişdi. Pul üçün.
– Sən nə dedin?
|