DƏDƏ QORQUD ARAŞDIRMALARI Gəl imdi, miskin Yunis, tut ərənlər ətəgin, Cümləsi miskinlikdə yoqluq imiş çarəsi. Yunus İmrənin allahın elçisinə “Qurani-Kərim”in müəllifi –
Məhəmməd peyğəmbərə olan məhəbbəti sonsuzdur. Şeirlərinin
bir çoxunu Məhəmməd peyğəmbərə həsr etmiş, ona olan sevgisi-
ni, istəyini, onun ayaq qoyduğu izi belə tapmaq, izin tozuna üzü-
nü sürtmək, onunla görüşmək şairin istəkləridir. Buna təşnədir:
Arayı-arayı bulsam izüni, İzinün tozuna sürsəm yüzümi, Həqq nəsib eyləsə görə yüzüni, Ya Məhəmməd, canım arzular səni.
E.Quliyevin qeyd etdiyi kimi: “Y.İmrə bir ürfan sahibi kimi
peyğəmbərə, övliyalara, müqəddəs şəxslərə allahın nuri kimi
baxmış, xüsusilə Məhəmməd peyğəmbərə ithaf olunan şeirlərdə
onu “həqq peyğəmbəri” mələklər mülkinin sultanı”, “tanrı elçi-
si”, “nur mələyi” kimi mədh etmişdir”. Şairə görə, Məhəmmədi
sevən günahdan uzaqdır. Günah etməz. Ona sığınmayan isə həqqi
görməyən imansızdır ki, axirətə də imansız gedir.
Dört Çaryar anun gügcək yarıdur, Anı sevən günahlardan bəridür, On səkkiz bin aləmün sultanıdur, Adı gözəl, kəndü gözəl Məhəmməd. Sən həqq peyğəmbərsin şəksiz, gümansuz, Sana uymayanlar gedər imansuz, Aşiq Yunus neylər dünyayı sənsüz Adı gözəl, kəndü gözəl Məhəmməd.
