Microsoft Word alkimyogar ziyouz com doc
Yüklə 265,29 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
47 Ertasi kuni tongda El-Fayum vohasi xurmozorlarida qurollangan ikki ming kishi saf tortdi. Ufqdan besh yuztacha jangchining qorasi ko‘ringan pallada quyosh hali uncha ko‘tarilmagan edi. Otliqlar vohaga shimol tarafdan kirib kelishdi, ular o‘zlarini go‘yo tinchlik istab kelishayotganday qilib ko‘rsatishar, qurollarini oq yaktaklari tagiga bekitib olishgandi. Qabila boshliqlarining kattakon chodiriga yetib kelishgan paytda ularning qo‘llarida qurollar va qayrilma qilichlar paydo bo‘ldi. Biroq chodir bo‘m-bo‘sh edi. Voha ahli sahro suvorilarini qurshab olishdi, yarim soatdan so‘ng qumda to‘rt yuz to‘qson otliqning jasadi qoldi. Bolalarni xurmozorga eltishdi, ular chodirlarda erlarining duo-yu jonini qilib o‘tirishgan ayollar qatori hech nimani ko‘rishmadi. Halok bo‘lganlarning chalqayib yotgan jasadlarini aytmaganda, vohada har doimgi holat hukm surardi. El-Fayumga bostirib kirgan otliqlardan yolg‘iz ularning sardori omon qoldi. Uni qabilalar boshliqlari oldiga keltirishdi va boshliqlar undan ne bois Urf-odatni buzishga botinding, deya so‘rashdi. U bir necha kunga cho‘zilgan janglarda ochlik va suvsizlikdan jangchilarning madori qurigani, vohani egallashsa, o‘zlariga kelib, keyin yana urushni boshlamoqchi bo‘lishganini aytdi. Jangchilarga qanchalik achinmaylik, biroq Urf-odatni buzishga hech kimning haqqi yo‘q, dedi qabila oqsoqoli. Sahroda faqat shamolning ta’siridan qum barxanlarining shakli o‘zgaradi, qolgan barchasi aslicha qoladi. Harbiy sardorni sharmandali o‘limga hukm etishdi: o‘qni ham, qilich zarbini ham unga ravo ko‘rishmadi, qurigan xurmo daraxtiga osishdi va sahrodan esgan shamol uning jasadini ancha vaqt tebratib turdi. Qabila oqsoqoli muhojirni chaqirib, unga ellikta tilla tanga taqdim etdi. Keyin u yana Yusufning tarixidan so‘zlab berdi va bo‘zboladan o‘ziga Bosh Maslahatchi bo‘lishini so‘radi. Kun botib, osmonda yulduzlar endi xira yorisha boshlaganda (chunki oy to‘lishgan palla edi) Santyago janubga qarab yurdi. U yoqda faqat bitta chodir bor edi, yo‘lida duch kelganlar bu joy jinlarning qarorgohi ekanini aytdi. Biroq u chodirning oldiga o‘tirib olib, kuta boshladi. Alkimyogar ha deganda qorasini ko‘rsatmadi — oy esa allaqachon tepaga ko‘tarilib ketgandi. Nihoyat Alkimyogar ko‘rindi, uning yelkasida bir juft o‘lgan qirg‘iy osilib turardi. — Men shu yerdaman, — dedi Santyago. — Bekor kelibsan. Nahot Taqdiring seni mening oldimga yo‘llagan bo‘lsa? — Urush bo‘layapti. Men sahrodan o‘tolmayman. Alkimyogar shoshildi, imo bilan Santyagoni ichkariga taklif etdi. Qabila boshliqlarining shinam bezalgan ertaknamo chodirini aytmaganda, Alkimyogarning makoni voha ahlining chodirlaridan farq qilmasdi. Santyago ichkariga ko‘z yugurtirib metall eritadigan qozon va ko‘rani, alkimyoviy shisha idishlarni qidirdi, biroq chodirda bir necha to‘zigan kitobdan boshqa narsa ko‘zga chalinmadi. Yerga sirli naqshlar solib to‘qilgan gilam tashlangan edi. — O‘tir, men hozir choy damlayman, — dedi Alkimyogar. — Qirg‘iylarni pishirib ovqatlanamiz. Bo‘zbola bular o‘sha — u yaqindan uchib yurganini ko‘rgan qushlar bo‘lsa kerak, deb o‘yladi, biroq bu haqda gapirmadi. Alkimyogar o‘choqni yoqdi va hayal o‘tmay chodirga parranda go‘shtining xushbo‘y hidi taraldi. Bu tamaki hididan ko‘ra yoqimliroq edi. — Qanday meni istab kelding? — Hammasiga belgilar sabab, shamol menga sening kelishingni va senga mening |