Etika
(lat. ethia, əsli yun.) 1.İctimai şüur formalarından
biri kimi, əxlaq,
tərbiyə və
mənəviyyat haqqında fəlsəfi nəzəriyyə. 2.Hər hansı sinfin,
cəmiyyətin, ictimai təşkilatın
əxlaq
qaydaları (2, 214).
Etika (yun. ethika,
ethos-adət, xasiyyət)-əxlaq haqqında fəlsəfi nəzəriyyə.
Qədim dövrdən başlayaraq etika “insan necə hərəkət etməlidir?” sualına
cavab
axtarmış, əxlaqın mənşəyi və mahiyyəti məsələləri ilə məşğul olmuşdur.
Etika termini ilk dəfə Aristotelin “Nikomaxın etikası”, “Böyük etika”, “Evdem etikası”
əsərlərində işlənmişdir. Qədim Şərq və yunan mütəfəkkirlərinin etik görüşləri əməli nəsihət
xarakteri daşıyan fəlsəfi fikirlərdən ibarət olmuşdur. Aristotelin etikası ilk əxlaq nəzəriyyəsidir.
Qədim yunan folosofları etika ilə siyasət arasında qırılmaz əlaqəni (Aristotel) göstərmiş, onun
vəzifəsini insanı mənasız və qeyri-təbii ehtiraslardan uzaqlaşdırmaqda (Epikür) görmüşlər.
Platon isə etik fikirləri insan varlığından xaricdə, əbədi “xeyir” ideyasında axtarmışdır.
Stoiklərə görə etika insanlara cəsurluq və ədalət kimi keyfiyyətlər aşılamalıdır. Roma stoikləri
(Seneka, Epiktet,
Mark Avreli, Siseron), “təbiət qanununu” əxlaqın əsası hesab etmişlər.
Pedaqogika,
psixologiya,
sosiologiya,
sosial psixologiya, məntiq, etnoqrafiya və b.
elmlər də əxlaqı öyrənir.
Lakin
Dostları ilə paylaş: