Qara Yusif 1406-cı ildə Naxçıvana doğru irəliləyərək Araz çayı sahilində Əbu
Bəkrin ordusunu darmadağın etmiş və 1408-ci ildə
Sərdrud adlı yerdə baş
vermiş həlledici döyüşdə Teymuri Miranşahı məğlubiyyətə uğratmışdı.
Nəticədə Teymurilər ölkədən qovulmuş və
Azərbaycanın cənub torpaqları Qara Yusif Baharlının hakimiyyəti altına keçmişdi. 1408-ci ildə öz adına pul
(təngə) kəsdirən Yusifin əsas məqsədi bütün Azərbaycan torpaqlarını
birləşdirməkdən ibarət idi. 1409-cu ildə Şəki və Şirvana qoşun göndərən
Yusifin bu cəhdləri uğursuz olmuşdu. 1410-cu ildə Qara Yusifin Təbriz
yaxınlığında
Şənbi - Qazan adlı yerdə keçmiş müttəfiqi Sultan Əhməd
Cəlairinin qoşun- lanm darmadağın etmişdi. Bu qələbə nəticəsində Sultan
Əhməd
Azərbaycanda və
İraqda hakimiyyətin rəsmən Yusifin oğlu Pirbudağa
verilməsi haqqında fərman imzalamağa məcbur olmuşdu. Beləliklə, paytaxtı
Təbriz olan
Azərbaycan dövləti 1410-cu ildən tarixdə daha çox
Baharlı kimi tanınan sülalə tərəfindən idarə olunmağa başladı. Bu sülalənin hakimiyyəti
1468-ci ilədək davam etmişdir.
Azərbaycanın Şirvanşahları çıxmaqla, bütün qalan torpaqları, Ərəb İraqı, Əcəm İraqı, Anadolunun şərq hissəsi dövlətimizin tərkibinə daxil idi. 1411-ci ildə Yusif Baharlı Təbrizdə böyük bir
məclis keçirərək oğlu
Pirbudağı sultan elan etmiş və dövlətin idarə işlərini
onun vəkili kimi öz üzərinə götürmüşdü. Dövlətin rəsmi fərmanlarında
“Sultan Pirbudaq xanın yarlığıdır. Yusif bahadır sözümüz*’ yazılırdı, təngə adlı
pulların üzərində də Pirbudağın adı göstərilirdi. Ancaq real hakimiyyət Yusifin
əlində idi. Qara Yusif mənbələrdə böyük bir hökmdar, cəsur bir savaşçı və
sərkərdə kimi xatırlanır. O, yaxşı bir dövlət idarəçisi olmaqla yanaşı, xalqımızın
dini inanclarına da çox böyük sayğı ilə yanaşırdı. Bu baxımdan Qara Yusifi
monqol ağalığından sonrakı dövrün
