Əfrahim hüseynli

Tamella  Şəfəq,  Ramiz  Mövsüm,  Fəxrəddin  Davud, 
Paşa Qəlbinur, Tofiq Nurəli, Fəxrəddin Ziya, Rafiq 
Vəlizadə,  Əfrahim  Hüseynli,  Fəzail  İsmayıl,  Musa 
Urud, Məmmədyar Məmmədyarlı, Şahin Musaoğlu, 
Hacı Azadə Taleh, Afaq Şıxlı, Nazilə Gültac, Qalib 
Şəfaət, Habil Vəliyev, Pərvin Abbaslı... Onların söz 
dünyası sirli-sehrlidir. Obrazlı söz nəinki şüurlara ho-
pur,  hətta  şüuraltı  hisləri  təlatümə  gətirir.  Çünki 
“dərdlərin  dərmanı”  olan  həkim  insana  onun  özün-
dən  çox  bələddir.  O,  insanın  cisminin  və  ruhunun 
həkimi  deyil,  həm  də  hakimidir.  Xəstəyə  dərmanın-
dan çox sözü ilə təsir edən həkimin gücü də elə bun-
dadır.  Bu  fikri  obrazlı  şəkildə  belə  ifadə  edə  bilərik: 
Xəstənin əlacı həkimin şəfalı əllərində və şəfalı sözün-
dədir. 
Əmək fəaliyyətinə adi kənd həkimliyindən başla-
yıb,  Respublikanın  tanınmış  ictimai  xadimi  səviyyə-
sinədək yüksələn dünyasını dəyişmiş Xanımana Əli-
bəyli uşaq şeirlərindən birində nahaq yerə demirdi ki: 

---

14 
 
 
Ay ana, böyüyəndə 
Günəş olaram mən də. 
  
“Bir  alın  yazısıdır  bu  gediş,  bu  ayrılıq”  de-
yən Yusif  Əhmədov,  “Razıyam  min  dəfə  alışım, 
sönüm”  deyən Sərdar  Kərimli,  “Sevgi  verim  sənə 
dəryadan  dərin”  deyən Həkim  Qəni,  “Söz  yarası 
ömür boyu sağalmaz” deyən Nadir Həkim oxucula-
rına  verdikləri  öyüd  və  nəsihətlərini  peşə  sevgisinə 
bələyirdilər.  Təsadüfi  deyil  ki,  vətən  sevgisinin  ən 
bariz  nümunəsi Abbas  Səhhət qələmindən  süzülüb 
gəlir: 
  
Könlümün sevgili məhbubu mənim 
Vətənimdir, vətənimdir, vətənim.