Haqida rivoyat-qissa

Xurshid Davron. Amir Temur o‘g‘lining o‘limi haqida rivoyat.
t.me/e_kutubxona
yalt etib namoyon bo‘ldi. Kumush shu’la og‘ushida belanchak
chayqalardi. Bu safar onasi yo‘q edi. Belanchak ham bo‘m-bo‘sh edi.
“O‘g‘lim, o‘g‘lonim…” – deya pichirladi Amir Temur. Ammo
tashqaridagi shovqin tobora unga yaqinlashib kelar, ortiq undan
qochib bo‘lmasdi…
SHu payt shoshilib ichkariga nombardorlardan biri kirdi. Uning yuzida
qo‘rquv bor edi. U gapni qanday boshlashni bilmay Sohibqiron
qarshisiga kelib tiz bukdi. Amir Temur nega nombardorlaru amirlar
har galgidek rasm-rusmga binoan o‘z munosabatlaridan kelib
chiqqan tartibda kirib kelmaganlari haqida o‘yladi-yu, huzuridagi
nombardor ko‘pchilik aytishga qo‘rqqan gapni unga etkazishni
bo‘yniga olib kirganini angladi.
— So‘yla, — dedi sohibqiron.
— Onhazrat, — dedi nombardor, — bir qoshiq qonimdan
kechsangiz…
— Kechdim,, so‘yla, — dedi Amir Temur.
— Onhazrat, o‘g‘lingizning na tirigi, na o‘ligi topildi. Qal’ani elakdan
o‘tkazdik, ammo… — nombardor jim qildi.
O‘rtada jimlik cho‘kdi. Bu jimlik cho‘zilgan sayin nombardorning
qo‘rquvi oshib borar, bu qo‘rquv yuragidan qon tomirlari orqali
vujudiga tarqalib, a’zoi-badanini shol etganday bo‘lardi.
— SHovqin-suronning sababi nedir? – dedi boshini ko‘tarmay Amir
Temur.
Qo‘rquv daryosiga cho‘kib borayotgan nombardor birdan hushyor
tortib, bor irodasini yig‘ib, taqdir in’om qilgan xasga yopishdi:
— Qatl etilgan jiybaxona boshlig‘ining otasi sizning huzuringizga
kiraman deb shovqin ko‘tardi. Qurchilar uni qo‘l-oyog‘ini bog‘lab,
daryoga tashlamoqchi bo‘ldilaru bu ishni ixtiyoringizsiz qilishga jur’at
topolmay to‘xtadilar.

---

Xurshid Davron. Amir Temur o‘g‘lining o‘limi haqida rivoyat.
t.me/e_kutubxona
“Mana kim o‘g‘limga nima bo‘ganini menga aytib beradi?”- degan
nogahoniy o‘ydan o‘rnidan turib ketgan Amir Temurning vajohatini
ko‘rib nombardor hayot bilan vidolashish muddati etganini tushundi.
Ammo Sohibqiron unga yaqinlashib, yoqasidan ushlab dast ko‘tardi-
yu, qahrli ko‘zlarini tikib, baqirdi:
— CHolni huzurimga olib kiring!
Boyagina qo‘rquvdan qo‘l-oyog‘i bo‘shashgan nombardor hukmdor
yoqasini bo‘shatishi bilan shohchodirdan o‘qday otilib chiqdi. Zum
o‘tmay, qurchilar cholni olib kirdilar. CHol hozirgina arqon siquvidan
bo‘shagan qo‘llarini uqalab, qarshisida o‘tirgan Sohibqironga,
ko‘zlarini yashirmay, ochiqdan-ochiq razm soldi. Ular bir-biriga uzoq
tikildilar. Allaqachon o‘z o‘rinlarini egallagan nombardorlaru amirlar
“bu yog‘i nima bo‘larkin?” deganday voqealar davomini kutardilar.
— So‘yla, kimsan? – deb birinchi og‘iz ochdi nihoyat Amir Temur.
— Bandaman, — dedi chol unga tik boqqancha.
— Kimning bandasi? – deb so‘radi yana Amir Temur.
— Hukmdorimning, — dedi chol.
— Hukmdoring kim?
— Alloh taolo! – dedi chol.
Amir Temur cholning javobiga ichida tahsin o‘qidi. Bir lahzalik bu
savol-javob uni ancha tinchlantirgan edi.
— Ey Alloh bandasi, — deya gap boshladi yana Amir Temur, —
mening kimligimni bilasanmi?
— Bilaman. Sen ham Alloh bandasisan! – dedi chol.
— Inshoollo, xudoning bandasi Amir Temurman, — dedi Sohibqiron.
— Amir Temurligingni yaxshi bilaman.
Atrofdagilarning butun vujudi quloqqa aylanib, hukmdor bilan chol
musohabasini tinglashardi.

---