- 23 -
Kərimin bir ayəsində deyilir: «Biz əmanəti göylərə,
yerə və
dağlara verdik, onlar onu daşımaq istəmədilər, ondan
qorxdular. İnsan onu götürdü (yükləndi), o, zalım və cahil idi
(Quran 33/72)». Missiya – dağın, daşın apara bilmədiyi
yükdür ki, insan ona boyun olub. Amma bu yükü tanımayana
qədər onun ağırlığından da xəbərsiz olursan. Elə ki,
tanıdın…
Şəxsiyyət mən-in cəmiyyətin tələblərinə müvafiq təza-
hürüdür və bir mən-in müxtəlif şərait və zamandakı təza-
hürləri bir-birindən
kəskin şəkildə fərqlənə bilər, bunlardan
hər biri vahid substansiyanı – mən-i müəyyən dərəcədə ifadə
edir. Məhz cəmiyyətdən asılıdır ki, şəxsiyyət öz mən-ini az
və ya çox dərəcədə əks etdirə bilsin. Təbii ki, bəzi hallarda
cəmiyyətin tələbləri ilə formalaşan şəxsiyyətin özü üçün
seçdiyi (və ya valideynlərin öz övladları üçün seçdiyi) həyat
yolu onun daşıdığı missiya ilə üst-üstə düşmür.
Belə olan
halda insan əziyyət çəkir. İçindəki yaradıcılıq enerjisi,
istedadı çıxmaq, yaratmaq istəyir və …reallaşmayanda bu
ilahi nur oda çevrilir, sahibini yandırır.
Yeri gəlmişkən, burada bir hal üzərində xüsusilə daya-
naq. Öz uşağını daim diqqət mərkəzində saxlayan, onun dü-
şündüklərinə, hərəkətlərinə nəzarət edən valideyn onun iste-
dadını çox erkən yaşlarında görür və onu inkişaf etdirməyə
çalışır. Bunun üçün bəzən öz uşaqlarını incitməyə belə razı
olur,
təki istedad cilalanıb üzə çıxsın, düzgün
istiqamətlənsin. Belə uşaqlar
əksər hallarda görkəmli
şəxsiyyət kimi tarixdə qalıblar. Lakin bunda maraqlı bir mə-
qam var: həmin istedadlı şəxslərdən heç biri sonralar öz
övladına (əgər evlənibsə və uşaq sahibidirsə) eyni müna-
sibəti göstərməyib. Niyə?! Öz aqibətini uşağına rəva gör-
-24 -
mədiyi üçünmü? Öz missiyasından baş açıb, vaxt ayırıb
övladının missiyası barədə düşünə bilmədiyi üçünmü? Bir
vaxtlar valideyninin
ona göstərdiyi qəddar, sərt müna-
sibətdən pozulan psixikasının övladına da qismət olmasını
istəmədiyindənmi? Əlbəttə, cəhd edənlər olub. Amma övla-
dının əziyyəti qarşısında dözməyib onu rahat buraxıblar.
Öz missiyasını dərk edən və bu həyat yolu ilə barışan
insan çox ziddiyyətli hisslər yaşamaq məcburiyyətində qalır.
O, ətrafa sanki rentgen baxışlarla baxır, adi gözlə
görünməyən rəngləri seçir, adi
qulaqla duyulmayan səsləri
eşidir, harmoniyanı duyur, heç kəsin unamadığı yerdə sevinc
və ya qəm görür. Kyerkeqorun fikrinə görə, «etik mən-ə
ayrı-ayrı, parçalanmış anlara dağılmağa qoymayan mənəvi
məsuliyyətdir: burada mən – həyatın
müxtəlif şəraitlərinin
təsiri ilə fərdlə baş verən bir şey deyil, onun müstəqil
seçiminin nəticəsidir və buna görə də,
ona aid olan bir
reallıqdır. Belə mən daimi cəhdlər tələb edir, çünki onun
reallaşması xəyal və arzulardan deyil,
kənardan verilən
istənilən şərtlərin diqtə etdiyi əxlaqi ardıcılıqdan asılıdır».
1
Bu dünyanın hər şeyini öz rəngində görən gənc ilahi
vəhdətin parçalanmasını da, zahiri parıltının, yaxud çirkabın
əsl mahiyyətin görünməz etdiyini də çox aydın görür. Bay-
ron yazır:
Mən yalana yabanam, mən hələ də bacarmıram
Dostları ilə paylaş: