Masarykova univerzita

II. Miłość „romantyczna“

W okresie romantyzmu była miłość tematem pierwszorzędnym, w życiu romantyków była najważniejszą wartością. Miłość romantyczna to związek dwojga dusz silniejszy od śmierci. Miłość ta była jednak tragiczna, wiązała się z wielkimi uniesieniami i emocjami. W wielu lekturach romantycznych spotykamy się z tymi samymi bohaterami, przede wszystkim takimi, którzy dążą do miłości. Ta jednak powoduje ich nieszczęście i cierpienie. Bohaterem romantycznym jest często młodzieniec, który został odrzucony przez swoją ukochaną, a pod koniec utworu popełnia samobójstwo. Pierwowzorem zakochanego romantyka stał się Werter z powieści Johanna Wolfganga Goethego Cierpienia młodego Wertera. Bohater ten wykazuje nadmierną uczuciowość, doświadczenie miłości, która jest jedyna na całe życie i nieszczęśliwa. W większości przypadków miłość romantyczna wiązała się z cierpieniem, bólem i niespełnieniem. Jednak tych cech w utworach Aleksandra Fredry nie dostrzeżemy, hrabia uważany jest za pisarza niezwykle oryginalnego.²¹ Jak już zaznaczyłam powyżej autor był często nazywany romantykiem nieromantycznym. Jego twórczość nie mieści się w typowych dla romantyzmu ramach tematycznych i problemowych. Przez wielu historyków literatury uważany jest za autora oświeceniowego. Choć lepiej można by było o Fredrze mówić, jako o „romantyku polemizującym z niektórymi ideami epoki, w której żył i tworzył.“²²

Fredro był człowiekiem dosyć wrażliwym na uczucia. Dlatego więc chciał w swych komediach ukazać pozytywne oblicze miłości. Nie ulegał romantycznym tendencjom wychwalania miłosnych cierpień. Stworzył historię ciepłą, radosną, tryskającą humorem, która kończy się szczęśliwie. Komediopisarz próbuje znaleźć inne spojrzenie na problem miłości niż reszta romantyków, wskazuje inne wartości. Miłość przez niego opisywana jest szczęśliwa, spokojna i stała oraz pełna uroków i szczęścia rodzinnego.