xüsusən müharibə günlərinin qaranlıq və səksəkəli gecələrində derdi- ni ürəyinə salıb səssizcə ağlardı. Indİ isə, hovuzun daşı üzərinə qalxıb yollardan gözünü çekməyən qan, yenə də oğlanlarım xatırlayıb, köksünü ötürə-ötürə evİne qayıt dı: “Allah kərimdir” deyə öz-özüııe təsəlli verdi, pəncərədən eşiyə boylanmaqdan yorulub m ətbəxə keçdi, nahar üçün hazırladığı bozbaşı pilətənin üstündən götürüb kənara qoydu. Kim bilir, əri neçə saatdan sonra qayıdacaqdı? B əlkə bu gün o heç qayıtmadı? Bu dünyada Rama zan kimi son illərini, bəlkə de son aylarını yaşayan bir qocadan başqa kimsəsi olmadığını etiraf etmək Nisaya ağır gəldi. M əşəqqətli keçən həyatını oğlanlarının gözü qabağında başa vurmaq, son nəfəsində on lara xeyir-dua vermək Nişanın ən böyük arzusu idi. O, gəncliyini məhrumiyyətlər içərisində yaşamış olsa da, hər növ çətinliyə dözüb oğlanlarını boya-başa çatdırmışdı. Onun dərdli sinəsində ana qüruru adlanan ülvi bir qüvvət çırpınırdı. Bu qürur ona, uzun illər boyu çəkdi yi ən ağır iztirabları belə unutdurmuşdu. Əgər o, Paşa ile Əhməd kimi savadlı olsaydı, öz ana məhəbbətini bu sözlərlə ifadə edərdi: “Sizin səadətiniz üçün mənim tez ölməyim lazımsa, həyatla vidalaşanda bir dəfə de uf demərəm. Ancaq ne etməli ki, mən sizin müharibə alovla rından sağ-salamat qurtulmağınıza əmin deyiləm. Gözləyirəmsə, bu da sizi xoşbəxt görüb, ürək rahatlığı ilə ölməyim üçündür”. Lakin indi Paşanı, Əhmədi görmədən ölmək, onların gələcək xoş bəxtliklərinə əmin olmadan dünyanı tərk edib getmək doğrudan da ağır idi. Oğlanlarının hər ikisi evlənmişdisə de, hələ heç birinin övla dı yox idi. Onların arvadları indi do ərlərinin yolunu gözləyirdilər. Nİsa gelınləri ilə, gəlinləri də Nisa ilə tez-tez görüşürdülər. Qan hər
