di ki, körpə balaları İşıqlı gün üzünə həsrət qalmasın... - Tükəzban ah çəkdi v ə nəvəsinin də kədərləndiyini görüb, göz yaşlan arasından elə bir zorla gülümsündü: Qızcığaz ürəyinə daman həzin bir qüssədən köyrəldi: 121 < 3 ^
- Nənə, dedi, - menim babam da Sibirdə ölüb, elə deyilmi? Tükəzban yenə əlini onun saçlarında gəzdirdi və bu nağılı danış dığına peşman olmuş kimi, bir də köksünü ötürdü. - Elədir, qızım, - dedi. - Seyran elə sənin rəhmətlik baban idi... Ondan yadigar qalan oğlan uşağı da atan Qüdrət idi. Babanı hökumət sürgünə yollayandan sonra mən onun-bunun qapısında paltar-palaz yuyub atanı saxladım, böyüyəndə məktəbə apardım. Özüm ac-susuz qaldım, amma atam oxutdum, qızım. - A y nənə, babam nə teher adam idi? - Elə Qüdrətə oxşayırdı, qızım... DÖRDÜNCÜ FƏSİL
l Lətifə Tahirin yoldan qaytarılması xəbərini eşidəndən sonra, onu gör düyü ilk günlərdən ürəyində Tahirə qarşı oyanan meyl birdə-birə yox olub getmişdi: “Demək, yanılmışam. O məni zərrə qədər de istəmirmiş. Əgər istəsəydi, kəndə qaçmazdı. O, zəif və iıüdəsiz bir oğlandır”. Belə düşündüyü üçün bir daha Tahirlə üz-üzə gəlməməyə çalışırdı. Səhər növ bəsindən qayıdan fəhlələrlə qarşılaşdığı zaman, usta Ramazanı və Cəmili salamlayaraq tez də uzaqlaşır, Tahirə san heç o lirasa ani bir nqpər belə salmırdı. Bu soyuqluğun və etinasızlığın səbəbini Tahir bir növ anlaya bil mirdi. Ona elə gəlirdi ki, Lətifə onun barəsində ne isə pis söz eşitmiş, qı zın ürəyində ona qarşı nifrət oyanmışdır. Odur ki, buruqda işini qurtanb ümumi yaşayış evinə qayıdarkən, bu xüsusda Lətifə İlə danışmağa fürsət axtarırdı. Ancaq dörd-beş gündən bəri belə bir fürsət əlinə düşmürdü. Ha
