olmamışdı. Lalənin atası Əlimərdan kişi dəniz sahilində təzə bir quyu qazıb qurtarmaq üzrə ikən, öziinü soyuğa verib sətəlcəm dən xəstələn mişdi. Həkimlərin dediyinə görə, sağalmağına ümid yox idi. Əlimərdan kişi, yanından bir dəqiqə belə aralanmayan arvadına deyirdi: - Qızım bu İl orta məktəbi qurtarır. Bundan sonra incinar oxutdu rarsan. Allah qoysa, böyüyüb sənə oğulluq elər... O, dünyaya gözlərini yumdu. Amma kənardan baxana elə golirdi ki, röyada nə isə görüb razı halda gülümsəyir. Qansız dodaqlarında donub qalmış bu təbəssüm, onun iyirmi illik həyal yoldaşını da aldat mışdı. Arvadı elo bilirdi ki, Əlimərdan huşa gedib, vəsiyyətim tamam lamaq üçün nə barədə isə fikirləşir. Onun ölümündən xəbər tutanda, xəstənin yanında oturmuş qohum-əqrəbadan tük ürpərdən bir şivən qopdu, Laiə məktəbdə idi. Atasının ölümündən beş dəqiqə belə keçməmiş özünü içəri salıb, ağlaşan arvad-uşaqları yara-yara acı bir fəryad qo parıb, Əlimərdanın cənazəsini qucaqlamışdı. Ağlaşma səsləri xəzrinin vıyıltısına qarışırdı. Bu hadisədən düz iyirmi il keçmişdi, amma Lalə yenə də heç bir şeyi yadından çıxarmamışdı. Atasım fəhlə yoldaşları böyük bir ehti ramla dəfn etdikdən sonra, Lalənin anası qızının ümidinə qaldı. A l dıqları təqaüdlə dolanmaq çətin idi. Qız şair olmaq istəyirdi. Atasının 188 ( 2 V
vəsiyyətini bildikdə fikrini dəyişdi. Neft institutuna girdi. Ancaq öm ründə ilk dəfə gördüyü ölüm onun qolbində silinməz bir İz buraxmış dı. Bu xüsusda onun yanıqlı bir şeri də vardı. Onu köhnə kitablarının arasında hələ də saxlayırdı. Qüdrət təkdenbir bu şeri oxuyarkən, təəs süflə deyirdi: “Hayıf, Natəvandan sonra əsil şairə sənsənm işL ” Ali məktəb həyatı mütəmadi təhsil vo təcrübədə keçdi. Onun on
