dəyişməzdim. Gətirsəm harada olacaq, kimin yanında qalacaq?.. Yox, bu mümkün deyil. Bir də, öz komasını buraxıb şəhərə gəlm əz” deyə sürətlə fikrindən keçirəndə, usta Ramazanın səsini eşitdi, diqqətini toplayıb dirillometrin əqrəbinə baxdı v ə saatı xatırladan cihaz Lətifə nin İşə gəldiyi vaxtı onun yadına saldı. Tahir onu belə tez unudub kənd fikrinə düşdüyünə özü də təəccüb elədi. Tahir daha kənd v ə anası üçün deyil, Lətifə üçün darıxırdı. Hor zaman olduğu kimi indi də Lətifəni xatırlayanda, kəndə qayıtmaq fikrindən vaz keçdi və tez-tez gözlərini həmişə qayıq gələn tərəfə z il ləyib baxmağa başladı. Lakin Lətifəni gətirəcək “Çapayev” qayığı görünmürdü: “Ürəyimi ona açıb deyəcəyəm , nə olar, olar” - 0
tələs dikcə, vaxt da çox ağır-ağır keçir, elə bil hər dəqiqə bir saat kimi uza nırdı. Tahirin gözləri isə, həmişə qayıq gələn səmtdən ayrılmır və onun bu həsrət dolu baxışları usta Ramazanın nəzərindən yayınmırdı. Lakin qoca onun məhz Lətifə üçün bu qədər həyəcanlandığım xəyalı 92 na belə gətirmirdi. O, yalnız Tahirin işdən yorulduğunu, evə tələsdi yini və buna görə də dəqiqələri saydığını güman edirdi: “Cavandır, öyrəşməyib” deyə ürəyində ona bəraət qazandırırdı. Bəzən altdan- altdan Tahirə baxan Cəmil isə, onun mehz Lətifənin intizarilə çırpındığını çox gözəl bildiyindən, dodağının altında mənalı-mənalı gülürdü. Cəmil Lətifəni Tahir kimi qeyri-ciddi və keçici bir m əhəb bətlə deyil, daha dərin, daha vəfalı bir məhəbbətlə sevdiyini düşünür dü. O, özünü zahirən Lətifəyə qarşı son dərəcə biganə göstərsə də, onu sevdiyini heç kəsin yanında etiraf etməsə də, hətta bu xüsusda işa rə vuran yoldaşlarına qaba cavablar versə de, Tahirin ona belo tez vu
