126
Qana dönüb sirişkim qəlbim cərahətdən,
Bacı aman bu qövmün tə`nü şəmatətindən,
Çəkdikcə Əkbərimin ox sərü-qamətindən,
Mən ağladım bu ləşkər güldü şəqavətindən,
Heç olmadı mürüvvət qovmi-cəfadə, Zeynəb!
Mən höccətəm yer üzrə Xəllaqe Zülcəlalə,
Səbri-imamət ilə gör qalmışam nə halə,
Neylər bacısı baxsa
bu məh-cəmalə,
Əkbər deyib ölüncə var həqqi etsə nalə,
Bacıya olma
mane vəqti bukadə, Zeynəb!
Gəl gör çıxıbdı ruhu ya ki, gedib özündən,
Sil mə`cərinlə əvvəl qan laxtasın gözündən,
Dindir əgər danışsa sən
agah ol sözündən,
Bacını səslə gəlsin öpsün qardaş üzündən,
Bundan sonra öpənməz nuki-cidadə, Zeynəb!
Qurbətdə guşə-girəm, çun Munzəvidir adım,
Daim sənə Hüseyn can, nohə yazar midadım,
Ətfalüvə əgərçe var şükrü-e`tiqadım,
Dünya keçər və lakin çox səxt olar mə`adım,
Tapşır mənə şəfaət etsin cəzadə, Zeynəb.