MəRSİYƏLƏR ƏBDÜLHÜseyn axundzadə

İmam Hüseynin (ə) Əli Əkbərə zaban 
halı (
Sinəzən) 
Quru yerdə nəqşeyi-qamətin, eyləyib qiyamət, 
oğul Əli, 
Evimi yıxıb, belimi büküb, belə sərvi-qamət, oğul 
Əli! 
Yetişibdi fərqinə bir yara, bürüyüb camalını tazə 
qan, 
Dirilikdən əl yumuşam Əli, başınə bu yarə dəyən 
zaman, 
Məni öldürür sənin ölməyin, nə lüzumu öldürə 
kufiyan, 
Bu başındakı yara mərgimə çox edər kifayət, oğul 
Əli! 
Edələr şikaf bu sinəmi, o qədər ki, qəlb ola aşikar, 
Ürəyimdə onda baxan görər, başımın yarasının 
əksi var, 
Gələ başa hər nə bəla, bəli onu zəbt edər deli 
dağidar, 
Ürəyimdədir, bədənində var nə qədər cərahət, 
oğul Əli! 
Deyirəm yatıbdı bu gözlərin hələ seyri-aləm xab 
edər, 
Gözünün yumulmağı ya oğul, mən binəvaya 
cavab edər,

---

124 
Belə ki, yaman günə qalmışam məni bəlkə özgə 
hesab edər, 
Görürəm göz açmısan, eylirəm bu qədər səmacət, 
oğul Əli! 
Bu qoşun şəmatət edir mənə başın üstə çox 
oturanmıram, 
Gülüşürlər ağlaya bilmirəm, sevinirlər başa 
vuranmıram, 
Qabağımda düşmənim əl çalır, hələ mən ayağa 
duranmıram, 
Nə belimdə tabi-qiyam var, nə dizimdə taqət, 
oğul Əli! 
Nə rəvadı mən günə oxşadam üzün ey cavan 
mələk siyər, 
Azalar şüaü-ziyası çun, günə hər göz eyləsə çox 
nəzər, 
Vəli bu camala baxanda mən görürəm işıqlanır 
bəsər, 
Gözümün ziyasını artırır belə bir məlahət, oğul 
Əli! 
Məni nimə can eyləyib qəmin, bilirsən özün də 
bu nöktəni, 
Görsən ki, gəlmir dizlərim, necə xeyməyə aparım 
səni, 
Dur ayağa tut əlimi, Əli, sən özün xiyamə apar 
məni, 
Qocalıq zamanıdı eylə öz atana himayət, oğul 
Əli! 

---

125 
Ərasati-həşridə ya Hüseyn, ata oğlunu itirən 
zaman, 
Üzü qarə Münzəviyə məgər kim hay-hudə verər 
cinan, 
Nə ola şahzadyəi-ə`zəmə o, zaman məni verəsən 
nişan, 
Deyəsən o rusiyəhə gedib-qil, özün şəfaət oğul 
Əli!