MəRSİYƏLƏR ƏBDÜLHÜseyn axundzadə

Qəməri-Bəni Haşimin zəban halı 
Göz açdı gördü Əbulfəzl İmamı qan ağlayır, 
Əli belində qalıb sərvəri ürək dağlayır. 
Dedi sən ağlama mövla, ədüv baxar sevinər, 
Yaralı qəlbim əxa, can verən zaman döyünər. 
İcazə versən əgər düşməni utandıraram, 
Dişimdə bu ələmi başına dolandıraram. 
Xəcalət oldum əxa, birbəbir susuzluqdan, 
Aparma şərm edirəm mən həyalı qızlardan. 
Bu Şümrü mən tanıram xeyməgahı yandıracaq, 
Bəlalı Zeynəbimi hər bəhanəyə vuracaq. 

---

222 
Cavabı imamın (ə) 
Bu məşkini aparım xeymədə susuzlarıma 
Nişan verim ələmi, məşki-abi qızlarıma. 
Necə deyim bacıma qardaşımı doğradılar, 
Necə bəyan eləyim sağ gözünü oxladılar? 
Səkinə görsə əgər məşkini fəğan edəcək, 
Ayaqyalın, baş açıq qətligahına gələcək. 
Ayağa dur atam oğlu, qalıb belimədə əlim, 
Düşəndə sən atın üstdən mənim də sındı belim. 
Vəfalı qardaş idin, heyf ola süzüldü gözün, 
Çıxıbdı can bədənindən, solubdu qanlı üzün. 
Başına mən dolanım bağrıqan Əbülfəzlim, 
Qum üstə yatma oyan, mehriban Əbülfəzlim. 
Yaralı namavər 
Mümkün olsa özünü rəzmgaha fövri yetir, 
Şahbazın yıxılıb sədmə görüb şəhpərdən. 
Gözümün ağ-qarasın qana qatıb tiri-se pər, 
Dəxi səlb oldu təvan yaralı namavərdən. 
Gah vurullar məni nizə ilə gahi xəncərilə, 
Görmürəm ta özümü hifz eliyəm xəncərdən. 
Ox atanlar məni indi kamanilə vurur, 
Nə həya etdilər məndən nə də Peyğəmbərdən. 
Ayrılıq vaxtıdı gəl bir də doyunca danışaq, 
Kami-del qəvi əl-Əbbas dəm axirdən. 
Göz ki, görmürdü o dəm qardaşın ətrin aldı, 
Pişvaz istədi etsin o susuz sərvərdən. 
Taqəti olmadı əfsus, ayaq üstə dura, 
Bu qiyamət ona balatər olub məhşərdən. 
Dedi əfv eylə ağa, durmağa yox imkanım, 
Yaralar vermir aman ta duram axır yerdən. 

---

223 
Çarəm olsaydı hüzurunda ağa, yatmazdım, 
Keç Əli Əkbərə xatir yaralı nökərdən. 
Lütf eylə yoxdu əlim gözlərimin sil qanın, 
Qoy çatım qəlbidəki məqsədə bu məhzərdən. 
Üzünə baxmaq Hüseyn, eyni səadətdi mənə, 
Etmə məhrum məni feyzi ruxi ənvərdən.