MəRSİYƏLƏR ƏBDÜLHÜseyn axundzadə

Əba Əbdullahın zəban halı (rövzə) 
Bir oxşama deyim sənə aşiqlər ağlasın, 
Atdan yıxılsa kim, yerə əvvəl atar əlin. 
Alnın, üzün baxıb görürəm parka-parçadı, 
Versin eşitsə kim başına biqərar əlin. 
Müşkül olar sənə uca yerdən yıxılmağın, 
Ovraq olar qoy bədənin salsalar əlin. 
Gördüm bir iş bu çöldə səni istəyənlərə, 
Əhli-hesab işimə verdim əyar əlin. 
Qiymətli bildi qardaşının əllərin Hüseyn, 
Zəhraya verdi saxlamağa yadigar əlin. 
Əba Əbdullahın (ə) zəban halı 
Nələr oldu yıxılıb səslədi ədrikni əxa, 
Səsini aldı gəlib qətlgahə miri-hüda, 
Qəm olan əlləri bir-bir götürüb etdi nəva, 
Dedi ya Rəbb, nə qəməfzadı Əbülfəzlin əli. 
Busə etmişdi olan gün bu iki əldən atam, 
Sayəsində demişdi məni asudə yatam, 
İş belə gəldi ədü qoymadı məqsudə çatam, 
Öpürəm, qəlbimə yaradı Əbülfəzlin əli. 

---

224 
Bu kəsik pəncələrə istəyirəm yaxşı baxam, 
Ruzi-məhşərdə ala sinəsinə xeyrün-nisa, 
Pak əzadara şəfaət edib oddan qurtara, 
Görələr zinəti üqbadı Əbülfəzlin əli. 
Həzrət Əbulfəzlin (ə) həzrət Zeynəblə 
(ə) 
söhbəti 
Ol şəbdə ağam hər sözü minbərdə dedi, 
Yarü-ənsarına hər mətləbi bipərdə dedi, 
Teşnələb öldürəcəklər bizi bu yerdə dedi, 
Zibh olan başlarımız neydə bədənsiz qalacaq, 
Soyulub peykərimiz yerdə kəfənsiz qalacaq. 
Ölən oğlanlarına ağlayacaqlar analar, 
Sən özün də olacaqsan ağama tə`ziyədar, 
Fikr elə, gör bu Əbulfəzlin aya kimi var, 
Burda olsaydı anam zəhmətim olmazdı sənə, 
Yox mənim ağlayanım, lütf eləsən ağla mənə. 
Qardaşımsan, sənə şəxsən mən özüm yas 
tutaram, 
Qəm yemə, Ümmi bənin yoxdu əgər, mən ki, 
varam, 
Nigaran olma Hüseyndən sənə az ağlamaram, 
Nə`şinin üstə o qədri edərəm dadü-ənin, 
Həm anam Fatimə razı ola, həm Ümmi bənin. 
Söz belə qaldı olub çatdı mahi-əza, 
Qətligaha dövrələrdən yerə endi üsəra, 
Məst edib qəmzədə bülbülləri ətri-şühəda, 
Hər bir yanda gülün tapdı həmağuş oldu, 

---

225 
Çeşmələr çeşmə zəmzəm kimi porcuş oldu. 
Hamı məşğul o çuxur yerdə olub ağlamağa, 
Gördülər gah sola Zeynəb baxır, gahi sağa, 
Nagəhan durdu xanım otduğu yerdən ayağa, 
Pozmasın məclisi etdi bəyan bu gedişim, 
Nəhri-Əlqəmdə Əbülfəzlimlə vardı işim. 
Üz qoyub məqtəli-Əbbasa pərişan Zeynəb, 
Yetişib gördü əcəb mənzərə var ya lil-əcəb, 
Bir xanımdır oturub başda qara çadır şəb, 
Baxır əlsiz bədənə zikri fəqət oxşamadı, 
Elə ağlayır elə bil oğlu ölən bir anadı. 
Dedi kimsən oturubsan bu biyabanıda tək, 
Məskənin Kərbübəladır məgər ey qara ləçək, 
Göz yaşın axdıqca eylər Zəhray kömək, 
Gəlisən şiddətilə naləyə, titrir bədənin, 
Mislinki, dağılan peykər öz oğlundu sənin. 
Zeynəbim oxşayasan yaxşı əziz qardaşını, 
Sözünün suzişi rüxsarə çəkər göz yaşını, 
O xanım ziccə çəkib birdən ucaltdı başını, 
Dedi gəl ver mənimlə başbaşa mən Fatiməyəm, 
Qızıyla xoşdu ana ağlaşa, mən Fatiməyəm. 
Neçə gündür mənə məskəndi qızım, Kərbü-bəla, 
Nöfəlin zülmü salıbdır balamı gör nə hala? 
Mən deyim oxşama, ya sən deyisən qəmli bala, 
Sən denən bu dağılan cismə hüma sayəmdi, 
Mən deyim əlləri məhşər günü sərmayəmdi. 

---

226