216
Əbbasın (ə) zəban halı
Yerə qoy başımı sinən olub qan,
Özün də xəstəsən ey şahi-ətşan,
Bu axır ləhzədə bir xahişim var,
Ölüncə başıma rahat verim can.
Fələk qoysaydı əxyamə gedərdin,
Ürəkdə bu səbəbdən
çoxdur dərdim,
Əlim olsaydı qalxıb saxlayardım,
Gələn oxdan su məşkin hifz edərdim.
Yıxıldım düşmənim əl çaldı, qardaş,
Bu qovğadan fələk kam aldı, qardaş,
Məni çox ağladan bu nisgilimdir,
Bacım Zeynəb daha tək qaldı, qardaş.
Neystanə tərəf çəkdim üqabı,
Dolandırdım döşümdə məşki-abı,
Səkinəndən əxa, şərməndə oldum,
Özün aram elə ol delkəbabı.
Əbbasın (ə) zəban halı
(Yaralı sinə)
Səsləndi mənim düşdü işim müşkülə qardaş,
Düşmən bu başım üstə edər həlhələ, qardaş,
Qoyma yaralı baş düşə əldən-ələ qardaş,
Tez gəl sürünüm mən qabağında üzü üstə,
Əfv eylə dura bilməsə Əbbas ayaq üstə.
217
Aldı səsini qardaşım,can
dedi qardaş,
Din üstə düşən
qollara qurban dedi qardaş,
Gəlləm sənin imdadına əlan dedi, qardaş,
Nə halilə Allah bilir mindi at üstə,
Nəhr üstə yetirdi özünü şahi-xocəstə.
Endi yerə at üstdən ol şəhpərin öpdü,
Baxdı yumulan gözlərinə gözlərin öpdü,
Teşnə idi Əbulfəzl, quruyan ləblərin öpdü,
Yanır sənə baxdıqca yanır yarəli sinəm,
Əxyamidə gözlər yolunu nazlə Səkinəm.
Mən Əbbasam, mənə səqqalar ağlar,
Susuz əhvalıma dəryalar ağlar,
Mənim hicranım ağlatdı Hüseyni,
Ədəbli nökərə mövlalar ağlar.
Hüseyni heç kəs haraya Əbulfəzl
tək səsləməyib,
Salanda möhnətini yada nəm-nəm ağlamışam,
Otuz dörd
ildi ya mövla demişdi sözünü,
Vəli deyillər başı sınanda çağırdı qardaş.
Dostları ilə paylaş: