Microsoft Word chingiz aytmatov birinchi muallim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
14
muallimimiz sovuqdan bo‘g‘ilgan uzuq-uzuq ovoz bilap gap boshladi: 
– Lenin otamiz olamdan o‘tdi, hozir butun dunyoda odamlar motamda. Sizlar ham joy-
joylaringizdan qo‘zg‘almay, mana bu suratga qarab turinglar. Bu kun bir umr xotiringizda saqlanib 
qolsin. 
Maktabimizning ichi xuddi suv sepgandek jimjit bo‘lib qoldi. Eshik-teshikdan shamolning 
uvillashi, shamol uchirib kelgan qorning shitirlab poxol ustiga tushishi ham eshitilib turardi. 
Tinim bilmagan shaharlar jimib, yeru ko‘kni larzaga keltirib turgan zavodlar sukutga ketganda, 
gumburlab dala-dashtlarni yangratib turgan poezdlar yetgan joyida to‘xtab, butun dunyo motam 
libosiga burkanib olganda – mana shu motam soatida xalqning bir bo‘lagining bir zarrasi bo‘lmish biz, 
Duyshenning shogirdlari maktabimizda, hech kim ko‘rmagan, hech kim bilmagan bu muzday saroyda 
muallimimiz bilan yonma-yon g‘amgin qiyofada saf tortib turardik. Lenin uchun hammadan ko‘proq 
kuyib-pishgan, eng yaqin kishilariday vidolashdik. Lenin bobomiz bo‘lsa yarador qo‘li bog‘loqlik, 
boyagi-boyagiday halpillagan harbiy kiyimda devorga osiqliq joyidan bizlarga jilmayib qarab turardi. 
U hamon o‘sha ochiq chiroyi bilan bizga qarab: «Kelajagingiz qanday go‘zal, qanday porloq bo‘lishini 
bilsangiz edi!» deganday bo‘lardi. O‘sha sokin daqiqada, nazarimda, darhaqiqat u mening kelajagimni 
o‘ylab turganday ko‘rinib ketdi ko‘zimga. 
Keyin Duyshen ko‘z yoshlarini artib, bizga bir ko‘z yugurtirib chiqdi-da: 
– Men bugun viloyatga jo‘nab ketaman. Partiyaga kiraman. Uch kundan keyin qaytib kelaman, - 
dedi. 
O‘sha uch kun, nazarimda, tabiatning eng achchiq, eng qayg‘uli kunlari bo‘ldi. Dunyodan o‘tgan 
ulug‘ zotning o‘rni to‘lmay, tabiat armon taronasini bo‘ronga, o‘ksik-o‘ksik o‘shqirgan shamolga 
berib, dardi alamini qahraton sovuqqa berib, qoya va xarsang toshlarga kelib o‘zini urdi, tinchini 
topolmay qoldi... Qayg‘u-hasrat, nadomag, talpinishdan o‘zini tutolmay, dod faryod ichida yerparchin 
bo‘laverdi... 
Ovulimizga jimlik cho‘kdi, pastlab tushgan bulutlar orasida g‘ira-shira qorasi ko‘rinib turgan 
tog‘-toshlar ostida jimib qoldi. Qurum bosgan mo‘rilardan uzun-uzun tutun chiqib turardi, odamlar 
uydan ko‘chaga chiqmay qo‘yishdi. Atrofda bo‘rilar ham uvlab qolishdi. Quturib, katta yo‘lda kuppa-
kunduz kunlari ham huradigan bo‘lib qolishdi, kechalari ovulga yaqin kelib, tishlab tortqilaydigan hech 
nima topolmay, tong otguncha uvlab izg‘ib yurishardi. 
Muallimimizdan negadir xavotir olib, ustida issiqroq to‘ni ham yo‘q, yupqa shinelda bu sovuqda 
qanday otib kelar ekan, deb yuragimni hovuchlab yurdim. Duyshen keladigan kuni ko‘nglim g‘ash 
bo‘laverdi, o‘zimni qo‘yarga joy topolmay qoldim. Dam-badam eshikka chiqib, qorasi ko‘rinarmikin 
deb ko‘zim to‘rt bo‘lib turdim; jim-jit, qorli dalada odamzod bolasidan asar ham ko‘rinmadi. Nima 
bo‘ldiykin, kelmay qolish odati yo‘q edi-ku! 
«Voy, xudoyim-ey, kechga qolmay ertaroq kela qolsa-chi! Bo‘yginangdan aylanay, og‘am! 
Bemahalda qayoqlarda yurganikin!» - deb ichimda koyib ham oldim. 
Biroq, unsiz nidomga qirdan javob bo‘lmagandan keyin, kelinoyimga bildirmay yig‘lab ham 
oldim. 
Hadeganda, eshikka yugurib turishim kelinoyimning joniga tegib ketgandan keyin: 
– Hoy, shum oyoq, eshikni tinch qo‘yasanmi-yo‘qmi? Gum bo‘lib o‘tirsang-chi o‘rningda, ipingni 
yigir! Bolalarni ham toza muzlatding, yashshamagur! - deb dag‘dag‘a qilib meni eshikka chiqarmay 
o‘tirg‘izib qo‘ydi. 
Qosh qorayib qoldi, muallimning kelgan-kelmaganidan bexabar o‘tirardim. Tipirchilab yuragim 
o‘ynab ketaverdi. Har zamonda, Duyshen yetib kelgan bo‘lsa kerak, deb o‘zimni ovutib qo‘yaman. 
Aytgan kunida kelmay qolish odati yo‘q edi-ku, deyman o‘zimga-o‘zim. Goh tobi qochib qolgan 
bo‘lsa-ya, madori ketib zo‘rg‘a qadam tashlab kelayotgandir, bo‘ronga qolib adashib ketsa nima 
qilaman, deyman. Ip yigirmoqchi bo‘lamanu, qo‘lim titrab ip hadeb uzilgani-uzilgan, buni ko‘rgan 
kelinoyimning jazavasi tutib: 

---

Chingiz Aytmatov. Birinchi muallim (qissa)