Microsoft Word utgan kunlar ziyouz com doc
Yüklə 0,74 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
136 — Bersa ichaberaman, qix... o‘zim xotin bo‘lsam ham Mutal polvonlarning o‘nini qochiraman, qix... Bu so‘zdan so‘ng, uy ichini kuchlik bir kulgi tovshi qopladi. Kulgi bosilg‘ach, so‘z boshlandi: — Endi shuni ichasiz, Homid aka! — Yo‘q, Sodiqboy inim, men juda ham bo‘lib qoldim, o‘zi ham juda kuchlik chiqg‘an ekan. — Ichmasangiz qo‘ymayman, nekin... — Mutal polvonga ber! Siz oling-chi shuni! — Aniq ichmaysizmi? Kumush opamning salomatligiga ham ichmaysizmi? Bu so‘zni eshitkan Otabek ixtiyorsiz o‘rnidan turib ketdi. Jannat opaning xi-xi-xi qilib kulgan tovshi eshitildi. — Orag‘a nozik bir ismni kelturib solmasang, xudo haqqi ichmas edim. Qani, bo‘lmasa ber-chi, Kumush apangning salomatligi hammadan ham menga kerakdir. — Xa-xa-xa, nozik joydan ushladimmi? Otabek bu so‘zlarni eshitar ekan, zo‘rg‘a-zo‘rg‘a o‘zini darichaga hujum qilishdan bosib qolg‘an edi. Orada bir muncha mayda so‘zlar so‘zlangach, kim-ningdir ufff, deb yuborg‘ani eshitildi. — Tag‘in nima bo‘ldi, Homid aka? — Bu kungi gap juda ham meni cho‘chitib qo‘ydi-da, Sodiqboy! — Maning gapimga nima uchun ishonmaysiz, axir! Yuz martaba sizga aytib yotibman- ku, xumsani darbozadan chiqardim, tag‘in qanchag‘acha orqasidan borib to karvonlarga qo‘shilib ketkuncha kutdim, so‘ngra qaytib keldim, deb. Agar o‘sha ketishi bo‘lsa, bu kun xudda Qo‘qong‘a borib yetkan. — Ey, san bilmaysan, uka! — Nekin manga qolsa, shu ishdan hech bir qo‘rqa--turg‘an gap yo‘q, usta bilan tanishlig‘i bo‘lsa, uning uyiga mehmon bo‘lg‘andir, savdogarchilig‘i bo‘lsa Marg‘ilong‘a kelgandir, axir ketib turg‘andag‘i so‘zini o‘z qulog‘ingiz bilan eshitdingiz-ku! — Bu mulohazang tuzik-ku, biroq men bilan achchig‘lashqan bir kishinikida mehmon bo‘lishi boshni qotiradir, tag‘in sizlarning havlilaringiz yonida... — Agar sirringizdan usta Alimning xabari bo‘lsa, ul vaqtda qo‘rqsangiz ham arziydir. Ammo menga qolsa u xumpar (Otabekni aytadir) Marg‘ilonda xotini borlig‘ini ham unitib yuborg‘an, deb o‘ylayman. — Maning bu sirrimni sizdan boshqa hech kim bilmaydir. Umarbek bilan bir oz nari- beri bo‘lib qolg‘an edik, haytovur tag‘in orani ochib yubordiq. — Undoq bo‘lsa tag‘in nimadan qo‘rqasiz? — Men uning Toshkand ketishini ko‘z bo‘yash uchun bo‘lg‘an hiylami, deb qo‘rqaman. — Xayr, ketmagan ham bo‘lsun: ul holda o‘zingiz aytkandek qilib to‘ppa-to‘g‘ri ertaga Salim sharbatdor-ning oldig‘a boraman-da, o‘g‘lingni Mirzakarim akaning ilgarigi toshkandlik kuyavi o‘ldirdi, men o‘z ko‘zim bilan ko‘rdim, deyman. Ana undan so‘ng xumsaning holig‘a maymunlar yig‘lasin! Agar ul sirringizni bilgan bo‘lg‘anda ham allaqachon kelaturgan ishka tushunib olib, Marg‘ilondan dumini xoda qildi, desangiz-chi! — Qix... Sodiqning gapi jo‘yalik, — deb qo‘ydi Jannat opa. Otabek bu so‘z dahshatidan titrab ketkan edi. Sodiq davom etdi: — Endi ishning bo‘ladirg‘anini o‘ylash kerak, sizning qo‘rqoqlig‘ingizni ko‘rib, mana Mutal polvon ham uxlab boshlabdir. — Uxlag‘anim yo‘q, hez, doringdan quy-chi! — Mutalboy o‘rtoq, — dedi Homid, — biz biravning yaxshilig‘ini unutaturg‘an kishi emasmiz. O‘rtog‘ingiz Sodiqboy men bilan birgalashib kamlik ko‘rmadi, avvali xudo, |