Mübariz Yusifov
Şeirdən ucalıq umma dünyada
Çünki Nizamiylə qurtardı o da
Hərçənd sənətin çox rütbəsi var
Həyata faydalı bir elm axtar
Elmlər elmidir demiş peyğəmbər
Din elmi, təbabət elmi müxtəsər.
Məndən söyləməkdir səndən eşitmək
Bir insan əliboş gəzməsin gərək.
L-M, 2004,51-52.
Nizami zəhməti, əməyi, çalışmağı hər insan üçün şərəf
hesab edir. Odur ki, nəsihətamiz hekayələr məcmuəsi hesab
olunan
«Sirlər
xəzinəsi»ndə
zəhmətin,
əməyin,
təşəbbüskarlığın özü «sirlər xəzinəsinin açan» kimi təsvir
edilir. «Kərpickəsən qocanın hekayəti» buna parlaq bir
nümunədir. Burada söhbət ondan getmir ki, adamlar çörək
qazanmaq üçün kərpickəsən olsa yaxşıdır. Söhbətin məzmunu
budur ki, hər kəs öz zəhməti ilə yaşasa yaxşıdır. Bu
ələbaxımlıqdan uzaq olmaq deməkdir, minnət götürməkdən
xali olmaq deməkdir. Gözü-könlü tox olmaq deməkdir. Bu,
kərpickəsənin dilindən deyilən Nizami didaktikasıdır:
Şam şəhəri tərəfdə qoca bir kişi vardı
Uzaqlaşıb bəşərdən mələk kimi yaşardı.
Toxuyardı özünə otdan, əncərdən köynək
Dolanardı minnətsiz, hər gün kərpic kəsərək.
Bir gün yenə o qoca tərini silə-silə
Əlləşərkən palçıqda saman ilə, su ilə
Çıxdı qəfil gözəl bir dəliqanlı
Xitab etdi qocaya dilli, ahlı, amanlı:
«Bu nə işdir görürsən? Bu nə düşkünlük, qoca?
Yalnız qullar, kölələr dözər zillətə bunca
Qoca dedi: «Ay oğul, dəliqanlılıq etmə!
Öz işinlə şuğullan, mənə ağıl öyrətmə!
Əziyyətli olsa da öyrəndim bu sənəti
Ki, boynumda qalmasın bir kimsənin minnəti
Dostları ilə paylaş: 
