Müəllifin icazəsi olmadan mətbəədə çap etmək və ya internetdə yayınlamaq qəti qadağandır
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- HEÇ HARAYA GEDİRLƏR
- ONLAR AZƏRBAYCAN RESPUBLİKASI VƏTƏNDAŞININ ŞƏXSIYYƏT VƏSİQƏSİNİ NİSYƏ ALANLAR İDİ.
- AZİN KÜRƏÇİYƏ AZADLIQ!
- 49112346789 T ‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐ QRİFLİ NƏŞR 050‐2009
- Əsərlə bağlı rəy və təkliflərinizi bu ünvana göndərə bilərsiniz: azin_kureci@yahoo.com
|
*** Anasının gətirdiyi mavi paltar Qayanenin rənginə düşürdü. Tsitsernevanklı Asya əlinə keçəni xurcuna yığmışdı, Əli bulağının başında dürmək düzəldib yedilər. Asya da Qayane kimi keşişin və yepiskopun ölümünü soyuqqanlı qarşılayırdı. ‐ Mən Sizinlə getməyəcəm, qalıb meyitləri aparacam! ‐ Belə olmasını istəməzdim, Qayane atasız, Siz dul qaldınız ucbatımdan. ‐ “Su sənəyi suda sınar!” ‐ Həyatın davam eləməyə həmişə səbəbi var, “su axır, çuxurunu tapır”‐ verdiyi cavabla Elof Tsitsernevanklı Asyanın Qadın Azadlıq Yolçuları Andlılarından olub‐olmadığını dəqiqləşdirmək istəyirdi, keşişin arvadı atalar sözünü təsadüfən də işlədə bilərdi. Qadın əlini hulqumuna çəkdi: ‐ Qadın Azadlıq Yolçuları Andlıları adından sənə bəzi şeylər deməliyəm. ‐ Buyurun, dinləyirəm! ‐ Təşkilat Babanın möhürü olan üzüyü günümüzəcən qoruya bilməyib. Buna görə Sizdən dönə‐dönə üzr istəyirik, üzüklə bağlı qərarımızı düz başa düşəcəyinizə ümid edirik. 216 Tsitsernevanklı Asya çox mədəni danışırdı, görüb‐ götürmüş qadın olduğu şəksiziydi. ‐ Qadın Azadlıq Yolçuları Andlıları Babanın üzüyünü Şah Abbasa göndərərək ondan Ağ Qayanı qorumağı xahiş etdilər. Tapdığın çanağa çəkilən yerdə möhür‐zad yoxdur, özünü yorma. O möhürü başında oturduğun bulağın novu əvəz edir. Elofun yadına “Babalı” Muxtarın danışdığı rəvayət düşdü. Həzrət Əli Qaragöldən Ağ qayaya daş atmış, daşın düşdüyü yerdən su axmışdı. Həzrət Əli Azərbaycanda olmamışdı, Babək isə məmləkəti qarış‐qarış gəzmişdi, Sünikin dadına çatmışdı. Xalq Babəki Əlinin adıyla yaşatmışdı. ‐ Mən Babəkin kəfənini almağa nə aparmalıyam? Bu novumu? ‐ Yox, Babəkin doğranmış cəsədinin doldurulduğu öküz dərisini almağa “Ağ kitab”ı aparacaqsan! Amma bəribaşdan sənə deyirəm, öküz dərisinə xəzinə yeri‐zad çəkilməyib! ‐ Bəs nə yazılıb? ‐ Sadəcə, “T” hərfi! ‐ ... ‐ Xahiş edirəm onu yazana deyəsən, buralar nə Berdzor deyil, nə də Laçın! Alban torpağıdır! O albanların yarısı türkləşib, yarısı erməniləşib, iki millətə qaynayıb‐ qarışmışıq, iki milləti qaynadıb‐qarışdırmışıq. İndi nə fərqi var kim türkdür, kim erməni, kim alban. Dəyərlərimiz eynidir, abidələrimiz şərikdir, hətta qanımız birdir. Ermənilər albanların bütün mədəni irsini öz adına çıxırlar, sanki bu torpaqlarda biz yaşamamışıq. O zaman türklər də öz keçmişini yada salmağa başlayırlar, bağışla məni, siz də son vaxtar ermənilərə oxşamağa başlamısınız. Onların bütün tarixini ya öz adınıza, ya da albanların adına yazırsınız. Guya ermənilər yad planetdən gəliblər. Sözüm onda yox, kim 217 haradan gəlir‐gəlsin, dünya bizim hamımızındır, dəfələrlə gələcəyik bu dünyaya, elə yaşamalıyıq ki, yenidən doğulanda daha firavan dünyaya açaq gözümüzü, ruh girdiyi bədənin nə dərisinə baxır, nə gerisinə... Gör nə deyirəm oğlum, Baş Bəyin kəfənini saxlayana çatdır ki, bu yerlərin tarixini təzədən yazsın və yazmağa gördüyün o təpənin dalından‐ Girdiman dərəsindən başlasın. ‐ Sizə bir sual verə bilərəm? ‐ Məmnuniyyətlə cavablandıraram! ‐ Qayane olmasaydı, Baş Bəyin və Sirounun məzarını tapa bilməzdim, arada boşluq buraxılıb... ‐Yepiskop Vasağın xəzinəsi ələ keçirmək üçün Ağ qayanı hələ sovet hökumətinin vaxtında partlatmışdı... *** Mətin Axış, ay Mətin Axış, adımı dübarə söyləməkdən həzz aldım, gör haralara gəlib çıxmısan? Gəncədə küçəbaşındakı eviniz hara, Kopenhagenin pəncərələri meşə və dəniz mənzərələrinə açılan Quality Marina Hoteli hara? Dörd ulduzlu oteldən çıxıb limana gələn gəmilərin fit səsini qarşılamağa gedirdim. Fit səsi gəmilərdən, gəmilərin gətirdiyi adamlardan qabaq çatır limanlara, əzizlərini qarşılamağa gələnləri xəyaldan, söhbətdən ayırır, tələsdirir, hətta sahilə niyə gəldiyini unudanların yadına salır sərnişin gözlədiyini və canlanan vağzalda məhz onu qarşılamağa dayanmış quruca çöp də tapmır. Çoxdan arzulayırdım limanda qoca gəmiçidən eşitməyi: ‐ Mən ömrümü gəmiyə qoymuşam, hərdən gəlib keçmişimin lövbər atmağına baxıram. Sən kimi gözləyirsən, valideynlərini, ya dostunu? Məndən gizlətməyə bilərsən, axı ay xatakar, mən də cavan olmuşam, mənim də sevgilim olub, mənə də sovqat göndəriblər... 218 ‐ Yox, üzr istəyirəm, mən nə gəmi gözləyirəm, nə adam, nə də sovqat... ‐ Bəs nə işin var burada? ‐ Mən gəmilərin fit səsini qarşılamağa gəlmişəm.... ‐ Mən ömrümdə gəmilərin fit səsini qarşılayan adam görməmişəm! – kişi inanmaz və məni cibgir zənn edib aralanar... Vədbeyk limanında irəlilədikcə yadıma Fateh Mirzə düşürdü. Ölsəm də yadımdan çıxmaz, Fateh Mirzəydi, Azin Kürəçiydi, Məti Naxışıydı, məniydim, Cahandar Bayoğlunun ofisindən çıxıb Fəvvarələr meydanına düşürdük, cibimizdə pulumuz, getməyə yerimiz, axşama yeməyimiz, səhərə gümanımız, fikrimiz‐zikrimiz, ümumiyyətlə, heç nəyimiz yox... Qabağımıza meyarlarını bəlli olmayan Ədalət Basarkeçərli çıxdı. Soruşmadı necəsiniz, hara gedirsiniz, əlimizi sıxdı: “bu dünyada dörd nəfər var ki, HEÇ HARAYA GEDİRLƏR...“ Heç haradan Kopenhagenə gəlib çıxmışdım. Kopenhagendə Əsl Yolçulardan “Axınçı” dərəcəsi alacam, QƏM ŞAMININ SÖNDÜRÜLMƏSİ mərasiminə qatılacaqdım. Hə, Mətin Axış, vaxt varıydı Fateh Mirzə sənə “Qan və Üz” cəmiyyətindən danışanda ağzın ayrıq qalmışdı, indi lojanın rəhbərliyinə seçilirsən‐ bilmirdim fərəhlənim, ya kədərlənim: ‐ Yox, gərək belə olmayaydı, Fateh o qəzada ölməyə layiq deyildi! Həmin gün Aynanın yanında görüşüb “Büllur”a tərəf getdik. Qəzetimizin manşeti xoşuna gəlmişdi, ona Ədalət Basarkeçərlinin sözünü xatırlatmışdı. İdeya Məti Naxışdan gəlmişdi. Məti Naxış tələbə yoldaşımızıydı, dostum, rəqibim, düşmənim olduğu bilinməzdi. BDU‐nun jurnalistika fakültəsində bir qrupda oxumuş, “Çağırış” qəzetində bir 219 gündə işə düzəlmiş, eyni əmrlə redaktor təyin olunmuşduq. Belə baxanda taleyimiz bir idi, günümüz‐güzəranımız eyni idi, di gəl, fikirlərimiz üst‐üstə düşmürdü. Siyasi icmallar yazardıq. İqtidarın əleyhinə mən yumşaq yazanda, o sərtləşərdi; mən qeyzə gələndə, o muma dönərdi. Mən Müsavat Partiyasını dəstəkləyərdim, o AXCP‐ni. Partiyasının parçalanması onun imicini korlamışdı, Xalq Cəbhəsi dəstə‐ dəstə müşrüklərə, münafiqlərə, əxilərə, sufilərə, cəfərilərə bölünmüşdü, məlami təkcə o çıxmışdı. Məlami çevrilməyi bacarırdı, yeri gələndə, öz əleyhinə də çıxırdı. Özünü kəskin tənqid edən yazılar yazardı, qəzetdə kollajını verərdi, qorxmazdı belə şeylərdən. Fateh bizə “iki üzlü Yanus” deyərdi. Siyasi prosesləri birlikdə təhlil etməyimizi, oxunaqlı materiallar hazırlamağımızı, altından “İKİ ÜZLÜ YANUS” imzası qoymağımızı çox istəyirdi. Onun arzusunu gerçəkləşdirə bilmədik. Ölkədə bizim fikirlərimizi üst‐üstə salan proseslər getmirdimi, biz proseslərə eyni açıdan baxa bilmirdikmi? Bu məsələdə də düşüncələrimiz fərqlənirdi. “Fərqlənməyi yaxşıdır, fikri üst‐üstə düşən iki nəfərdən biri artıqdır dünyada”‐ Fateh Mirzə bizi ələ salardı. Səhər toplantısında Baş redaktorumuz Jet xanım‐ gülməli adı vardı‐ dedi ki, adını söyləməyən həriflər redaksiyaya zəng vurublar, başımızın bədənimizə ağırlıq etdiyini söyləyiblər və bizi qələmi yerə qoymağa çağırıblar. Hədəsiz günümüz yox idi, öyrəncəliydik, metroda qatarları xəttdən uzaqda gözləyir, avtobusda hamının üzünə baxır, tanımadığımız adamlarla ünsiyyətə girmirdik. Baş redaktorumuz “Çağırış”ın son sayını hazırlamağı tapşırdı. Kərəmi ağlamaq tutdu. Mən oxuculara “Meydana axırıncı çağırış” başlıqlı bir müraciət yazmağı təklif etdim, Məti razılaşmadı: ‐ Özünü yorma, meydana çıxan olmayacaq. ‐ Nə təklif edirsən? 220 ‐ Üzeyir Hacıbəyovun “Heç nə” pamfleti yadındadır? ‐ Əlbəttə, yadımdadır, yazır Avropada qəzet bağlansa, dünya dağılar, Azərbaycanda isə heç nə olmaz. ‐ Gəl, onu verək. *** Həmişə “Gənclik” parkında qoşa gəzişir, “Büllür” kafesində sərin havalarda çay, isti günlərdə pivə içərdik. İşsiz qalandan hər axşamüstü orada görüşür, çıxacaq axtarırdıq. Hər ikimizin qərarı ölkədən çıxmaq idi. İsveçə getmək istəyirdik. Sənədlərimizi vizaya verdik. Məti Naxışın sənədləri qaydasında olmadığından götürmədilər. Pasportunun müddəti bitmişdi, Dövlət Təhlükəsizlik Nazirliyinin əməkdaşları redaksiyanı boşaldanda şəxsiyyət vəsiqəsi yoxa çıxmışdı. On gündür rayonda şəxsiyyət vəsiqəsi düzəldirdi, Bakıya dünən gecə qayıtmışdı. Mən Fateh Mirzəylə Aynanın yanında görüşüb parka girəndə “Büllur”un qabağına çoxdan çatmışdı, dalbadal çağrı verib bizi tələsdirirdi. Qaş‐qabağı yerlə gedirdi, üsyana qalxmışdı, qırıb‐ tökürdü məmurları ürəyində. “Dilim‐dodağım quruyub, gedək pivələyək”‐ salamsız‐kəlamsız dönüb getdi‐ susuzluğunu yatırmaqdan çox, deyəsən, dərdini danışmağa adam axtarırdı. Zeytun ağacının altındakı masada oturduq. Ofisant sərin pivə və isti noxud gətirdi. Məti pivəni başına birnəfəsə çəkdi. Tanış ofisanta sifariş verdi: ‐ Eyvaz, sən o arpa tarlalarının‐ sağımızda oturmuş gözəlləri göstərdi‐ bərəkəti birini də gətir. ‐ Sən mənim ölmüşüm “Demeter” pivəsi içməyək‐ Fatehə ilişdim, Eyvaz başa düşmədi: ‐ Dəmirdən istəmirsinizsə, beş litrlik taxta çəlləkdə yaxşı pivəmiz var, gətirim. ‐ Bakıda pivəyə su qatıb verirlər, rayonda suya pivə!‐ Məti Naxış rayondan çıxa bilmirdi, qəfildən coşdu: 221 ‐ Xəbəriniz olmadı, yığdılar ey məni boğaza, almadığım arayış, ödəmədiyim cərimə qalmadı, hansı qapını açdımsa, şirinlik istədilər, axırda hərbi komissarlıqda baş leytenanta dedim ki, uşaq vaxtı nənən səni parçabiçdiyə aparıb? Dedi “hə”, soruşdum: ay yoldaş baş leytenant, gör mən oradakı nəmər yazan arvada oxşayıram sənə şirinlik verim? Pivə parçı gülməkdən qırıldı. Ofisant Fatehə təzə pivə gətirəsi oldu. ‐ Hamısına şükür... Min dəfə şükür... Pasport masada çalışan mayor öz rəisini gözləyir, onsuz mənə vəsiqəsi verə bilməyəcəyinə and içirdi. Rəis gəldi və mənə daha öz yanından əlli manat cərimə kəsdi. Qələt eləyib cəriməni hansı banka keçirəcəyimi soruşdum. Rəis başladı, nə başladı: ‐ Sən göydən gəlmisən, ə? Hər həftə rəis çağırıb hesab istəyir, dədəmdən alım verim, ə? “İç xəbər”də göstəriblər heç dədəmin qapısında neft fontan vurduğunu? İstəmirdinsə xərcin çıxa, canın çıxaydı, pasportunu möhkəm yerə qoyaydın. Ə, yoldaş mayor, bına niyə əməlli cərimə yazmırdın, ə? İki yüz manat cərimə ödəsəydi, mən də bırda çənəmi yormazdım. Yoldaş mayor “Ə” jurnalist olduğumu və guya qələmimə hörmət edərək yuxarı həddə cərimə yazmadığına and‐aman elədi. Rəis duruxdu. Hansı qəzetdə işlədiyimi soruşdu. “Çağırış” qəzetinin redaktoru olduğumu biləndə xoruzlandı: ‐ Ə, o böyüklükdə şəxsiyyətlərə hörmət etmirsiniz,‐ divardakı portretlərə baxdı‐ möhtərəm Prezidentimizin uğurlu daxili və xarici siyasətinə rişxənd edirsiniz, əleyhinə gündə min cür şər‐böhtan yazırsınız, ölkədə gedən quruculuq və abadlıq işlərini görmürsünüz, dövlətçiliymizə zərbə vurursunuz, dinəndə halallıqdan, təmizlikdən, dürüstlükdən danışırsınız, maa rüşvət təhlif edirsən? Rüşvət təhlif edirsən ki, sənə qanunla müəyyən edilmiş müddətdən tez vəsiqə 222 verim? Sizin hamınızı dama basmasaq, Azərbaycan düzələn deyil. Siz ölkəni xaosa sürükləyirsiniz! Qəzetin bağlanmasından xəbəri olmayan rəis “dama basmaq” məsələsində ciddiləşə bilərdi. Onların əlindən saxta protokol yazmaq, insanlara şər atmaq, məsum vətəndaşların cibindən nəşə tapmaqdan yaxşı nə gəlir? Rəis pulu alıb siyirməyə atdı. Oradan haqq‐hesab dəftərini çıxardı, ayın o günkü gününə adımı yazdı, qabağıma üstəgəl qoydu. Siyahıda adının qarşısına çıxaq işarəsi qoyulanlar da vardı, ONLAR AZƏRBAYCAN RESPUBLİKASI VƏTƏNDAŞININ ŞƏXSIYYƏT VƏSİQƏSİNİ NİSYƏ ALANLAR İDİ. Bəzilərinin önünə toyuq, hinduşka, qaz şəkli çəkilmişdi. Rəis məni qazlamağından məmnun qalmışdı, gözü gülürdü: ‐ Qaqa, hamımız sizin cəsarətinizə, əqidənizə, vətənpərvərliyinizə pərəstiş edirik. Ə, hərdən bizdən də yazın dana. İnanın, biz də rahat nəfəs almırıq bu paqonların altında. Əcir çəkirik hamımız, əcir. Ə, havax yıxassınız bınnarı?‐ əliylə divardan asılan portretləri göstərdi‐ canın hakkı, sənin dəstəklədiyin o müxalifət lideri var ha, adını çəkmirəm, özün bilirsən hansını deyirəm, bax o, prezident olan gün qağan saa ürəyin istəyən qonaxlıx verəjək. Saa qonaxlıx deyirəm ey... Bazdıxnan aran nətərdi, ə? Qağan saa Mingəçöyürdən mamılı‐ matanlar gətizdirsin, qukla! Ə, mən gərək indi rəis olaydım, əlimin altında yekə rayon olaydı. Kimdi ə, məni rəis qoyan bınnarın vaxtında? “İç xəbər”də göstəriblər heç dədəmin qapısında neft fontan vurduğunu? Ömrüm boyu paspırt istol işləsəm, rəis keşməyə pul düzəldəmmərəm. Umud yenə sizə qalıf, ə, bir tərpənin dana, qırmıyın bir‐birinizi, yıxın bunnarı!‐ əli ilə divardakı portreti göstərdi... ‐ Gərək ona deyərdin ki, qaqa, əlli manat xərci var yıxmağın!..‐ Fateh Mirzə replika tulladı və mənim işlərimlə maraqlandı: 223 ‐ Axış, səndə nə var, nə yox? ‐ Yaxşı deyil, ‐olanı dedim‐ İsveç səfirliyi viza verməkdən imtina elədi. ‐ Nə dedilər?‐ Fateh soruşdu. ‐ NO VİZA! ‐ Bəs Loviza? ‐ Əgər adına ev yox, maşın yox, bankda pul yoxdursa NO VİZA, səni Avropaya buraxmaq olmaz. ‐ Bu da güvəndiyimiz dağlar!‐ Məti Naxış əlini dizinə vurdu. ‐ Sən bizim günümüzə bax, qağa, qaçmaq istədiyimiz dövlət pasport vermir, getmək istədiyimiz viza. *** Yığışıb Fatehin yerinə getdik. Molla yasa gələnləri mərhumun günahlarını cavanlığına bağışlaması üçün Allaha dua etməyə çağırırdı. “Cızzz” pyesinin ilk hərfini yazandan mərhumun qır qazanlarının altını qalayıblarmış. Mən dua eləmədim, Fatehin cənnətə düşməkdən qorxduğunu bilirdim, mollanın arxasına asılmış rəsminə baxıb biləyimi üzümə çəkdim, nəbzimi öpüb, bayıra çıxdım. Yuliya Timoşenkonu ağlaşma otağına bir addımlığımdan apardılar. “Azadlıq”la “Inqilab”ın‐ Bakının iki mühüm prospektinin‐ kəsişdiyi yerdə taksiləri Ukraynanın Baş naziri Yuliya Timoşenkonun maşını ilə toqquşmuşdu. Fateh Mirzə hadisə yerində, Məti Naxış xəstəxanada ölmüşdü. Narıncı inqilabın simvolu Bakıya səfərini üç gün uzatmış, yasa gəlmişdi, Küt kəndi dünyanın gündəmindəydi, Fateh dünyanın ən dəbdə olan ölüsüydü. Əcəl onları doyunca pivə içməyə qoymadı‐ qəfildən söz çıxdı ki, “Çağırış” qəzetinin Baş redaktorunu qaçırdıblar. Telefonunun cavab verməməsindən narahat olan valideynləri polisə və hüquq müdafiəçilərinə xəbər vermişdilər. Baş redaktoru çox arayıb‐axtarmış və sorağını Bakının Kürdəxanı 224 kəndindən almışdılar. Qızı qaçırdıblarmış. Jet xanımı Süleymanovların nümayəndəsi qaçırtmışdı. Süleymanovlar Azərbaycanın məşhur feodal tayfalarından idi, “SÜ” seriyası ilə sürülən maşınların hamısı onlarınkıydı. Qəribə adətləri vardı, aldıqları qıza öz familiyalarını verməklə yanaşı, adının qabağına maşınlarının seriyasını da artırırdılar. Hüquq müdafiəçisi Novella Cəfəroğlu cəmiyyəti Jet xanımın qaçırılmasında siyasi motiv olmadığına arxayın etmək üçün İçərişəhərdəki ofisində mətbuat konfransı keçirirdi, ora gedirdilər, internetdə işim olduğundan mən onlara qoşulmamışdım. Fləş xəbərlər yayan www.canlan.ma saytının paparatsiləri qırmızı xalatda külafrəngidən ərinə əl edən Süjet xanımın şəklini çəkmişdilər, “Azadlıq”la “Inqilab”ın kəsişməsindəki qəzanın xəbərini də mən elə o portaldan oxumuşdum. “Şadlıqlarda görüşək, Reyhan”‐ qrup yoldaşımla salamlaşdım. Məni görər‐görməz ağladı. Qadın bəzən elə yerdə ağlayır ki, atası onu bağrına basmağa, kiritməyə qadir olmur. Qadın bəzən elə yerdə ağlayır ki, qardaşı onu bağrına basmağa, kiritməyə qadir olmur. Qadın bəzən elə şeyə ağlayır ki, əri onu bağrına basmağa, kiritməyə qadir olmur. Qadın bəzən elə vaxtda ağlayır ki, sən onu bağrına basmağa, kiritməyə qadir olmursan. Həmin an ona atasından, ərindən, qardaşından yaxın olsan da... Fateh, Reyhan, Məti və mən BDU‐nun jurnalistika fakültəsində oxumuşduq. Reyhan Ağdaşın Kükəl kəndindən idi. Atası Fərhad müəllim Bərdədəki texniki peşə məktəbində kürəçi‐çilingər sənəti öyrənirmiş, yataqxana olmadığından sinif yoldaşı Nadirgildə qalırmış. Kolxozda işləyəndə, bəxtinə gün doğmuşdu, ali təhsil almış, babat vəzifələrdə işləmişdi, Nadiri unutmamışdı, onu uşaqlarına kirvə tutmuşdu. Reyhan qardaşı və əriylə birgə Küm kəndinə, kirvəsigilə gedirdi. Biz də Nadir kişiyə baş çəkmək istəyirdik. Televiziyalar 225 dayanmadan Azinin əleyhinə təbliğat aparır, onu gözdən salmağa çalışırdılar. Zahid adlı qonşularını polisə aparmış, barmağını qapı arasında qoymuş, televiziyaya çıxmağa, sarıqlı barmağı ilə Kürəçini hədələməyə məcbur etmişdilər. Çala‐çuxur kənd yolu bizi xeyli atıb‐tutdu. Çathaçatda Nadir kişini gördük. Çardağın altında oturduq. Çay gəldi. Reyhan içmədi. Çardağın qırağındakı qızılgüllərdən bir qom yığdı. Azindən həmişə qızılgül gözləmişdi Reyhan. Universitet illərində onu bezdirən eşq elanlarını qardaşından gizləyər, Azinin ovcuna qoyardı. Liberalizmin gələcək müdafiəçisi ağına‐bozuna baxmazdı o vaxtlar, davaya gedərdi. O, Reyhanı sevirdi, hamıdan, rastına çıxan bütün qızlardan çox sevirdi. Onun fərqini anlayır, zərifliyinə pərəstiş edir, ruhunu özünə doğma sayırdı. Bunu etiraf edə, özünə etiraf edə bilmirdi, arada kirvəlik səddi vardı, bəlkə o sədd bəhanəydi, Azin yaşayacağı təlatümlü həyatı görür, Reyhanı xoşbəxt edə bilməməkdən qorxurdu. Bir gün, daha dəqiq desək, universitetdə buraxılış imtahanı ərəfəsində Reyhan onun təzəcə yaratdığı “Kürəsəl haqlar” Mərkəzinin balaca ofisinə təşrif buyurmuşdu. Bir az söhbət eləmişdilər. Söhbətlərinin şirin yerində Azini tədbirə çağırmışdılar. O gedən getmişdi, qayıdacağına söz versə də, gəlib çıxmamışdı. Reyhan gələn elçilərdən Azini xəbərdar edə bilməmişdi. O vaxtlar Məti Naxış Reyhana vurulmuşdu. Onu Azinə qısqanırdı. Qızla “okançatelni” söhbət eləmişdi, Reyhan könlünün Azində olduğunu boynuna almışdı. Reyhan qızılgülü burnuna çəkirdi, sevginin iyini Azinin əkdiyi güllərdən alırdı. Azinlə danışmadan ərə getdiyinə peşman olmuşdu. Ağadadaş Ağayevə oxşayan, “Lexus” sürən ərində Azindəki buntarlıq yox idi. Belə baxanda, Reyhan həyatından narazı deyildi, sakit, hörmətli ömür sürürdü, intəhası, qəlbinin dərinliklərində həmişə Azinə ehtiyac duyardı. Onda bu ehtiyacı yaradan əri Zülfüqarın 226 dincliyi idi. Azin Zülfüqar olub icra hakimiyyətində işləməzdi, işləyə bilməzdi, “ümummilli lider” deməzdi, yaltaq tostlara ayağa qalxmazdı. Reyhan yaxşı bilirdi ki, Zülfüqar ürəyində kütləvi qorxaqlığa nifrət edir, bəlkə ailəsi, uşaqları olmasa dözməz, baş alıb Rusiyaya gedər, adamları alçaldan rejimə baş əyməzdi, hər halda ərinin özünə görə savadı, vicdanı varıydı. İcra başçısına cavab qaytara bilməyib bir dəfə səhərəcən Reyhanın dizində ağlamışdı. O gün ərini oxşamışdı, ilk dəfə əzizləmişdi Reyhan. O gün Azini ürəyindən çıxmağa qoymayan səbəbi bulmuşdu, üsyankarların liderlikdən, öndə getməkdən zövq aldıqlarını, inqilabçıların azadlıq adlı həzzə can atdıqlarını düşünmüşdü. Pianonun arxasına keçib “Ölməz cəngavərin himni”ni çalmışdı. Ölməz cəngavərlərin adi kişilərdən fərqli erkəkliyə, cinsi enerjiyə sahib olduqlarını anlamışdı. Kişiləri protestə, üsyana, azadlığa sövq edən ehtirasa dişi canavar ehtiyacı duymuşdu. O, Azinin zəhmini həmişə hiss etmişdi, onu yaşamaq istəmişdi. Reyhanın tükənməz dişisəlliyi onun lider kişiyə ehtiyacını həmişə ödənməz saxlamışdı. Zülfüqar lider olmaq iddiasına heç zaman düşməmişdi. Görəsən, kasıb ailədə doğulsaydı, atası rüşvət verib işə düzəltməsəydi, evini‐eşiyini, altındakı maşınını əlindən alsaydılar kim olardı Zülfüqar? Xarakteri üsyan qaldırmağa, iddialarını cəmiyyətə təlqin etməyə, başqalarını ideyalarının arxasınca aparmağa yol vermirdi, Təhlükələrdən qorxurdu Zülfüqar. Həmid Herisçi ilə İlhamiyyə Rzayevanın sunduğu “Gecə kanalı”nda Azinin çıxışına qulas asan Reyhan azadlığın nə olduğunu kəşf eləmişdi. Azin Fridrix Hayekdən sitat gətirmiş, azadlığın təhlükəsizliyin ən yüksək forması olduğunu söyləmişdi, qorxudan sevənlərlə qorxmazlığı sevənlərin fərqini açmışdı: ‐ Qorxudan sevənlər azadlığı təhlükəyə qurban verir, qorxmadan sevənlər hər cür təhlükəni dəf etməyə, azadlığa‐ 227 bütün həzzlərin mənbəyinə, həzzləri şiddətləndirən, onu doyumsuz edən ana can atırlar. Azinin yanında heç nədən qorxmazdı Reyhan. Həmişə tək qalanda, gözlərini yumanda, ehtirası qımıldayanda eyni xəyala dalardı. Şimşəklərin durmadan çaxdığı, yağışın dayanmadan süzdüyü, selin dərələri vəhşicəsinə ağuşuna aldığı anlarda uca dağ başında, zil qaranlıq kahada Azinlə tək qalmaq, gündüz çobanların yığdığı çır‐çırpı ilə tonqal qalamaq və unudulmuş bir yapıncının üstündə sevişmək istəyirdi onunla. Qorxunu canından qovmaq, azadlığa can atan sevgisini Azinə vermək istəyirdi... Bütün bunlar Reyhanın ürəyindəydi, nə dil‐bilirdi, nə ağız. Onda heç kim bilmirdi ki, Azin Kürəçi gizli xürrəm cəmiyyətinin‐ “Qan və üz” adlanan konspirativ təşkilatın lideri seçiləcək, Baş Bəy titulu daşıyacaq. Onda heç kim ağlına gətirməzdi ki, Azin Kürəçi həbs ediləcək, yeddi il iş alacaq, Reyhan onun ziyarətinə gedəcək, qayıdıb ərindən boşanacaq, siyasi məhbusla kəbin kəsdirəcək, həbsdən çıxmağa şansı olmayan adama‐ özü də kirvəsinin oğluna getməklə bütün cəmiyyəti mat qoyacaq. Hamının əli üzündə qalanda o dişi canavar mənə e‐maillə türmədə Azinə danışdığı əfsanəni yazmışdı: ‐ Qaranquş vurulduğu gənc oğlanın pəncərəsinə qonur və ondan evində yuva qurmağa izn istəyir. Oğlan qaranquşu qovur. Qaranquş gələn il bir də gəlir, oğlan yenə quşcığaza əhəmiyyət vermir. Ay dolanır, il keçir, təzədən peyda olan qaranquş sevgisini izah etməyə çalışır. Deyir ey insan, başa düş, sənə xoşbəxtlik, şans gətirəcəm... İnsan inanmır. Dördüncü il qaranquş xəbərdarlıq edir: “bu mənim son gəlişimdir, məni evinə burax!” Ev sahibi pəncərəni açmır. Qaranquş uçub gedir və qayıtmır. Oğlan quşcığazı soraqlayır və öldüyündən xəbər tutur. Özünə sual verir: “mən neçə 228 şansımı əldən vermişəm?!” O sualı mən Azinə verdim: “BİZ NƏ QƏDƏR ŞANSIMIZI ƏLDƏN VERMIŞIK?” *** Əsl Yolçuların Kopenhagen toplantısının gündəliyində dörd məsələ vardı. Feofob yad olunacaq, ruhunun hansı canlıya keçəcəyi təxmin ediləcək, mənə “axıncı” dərəcəsi veriləcək, Baş Bəy seçiləcək, nəhayət, Qəm Şamı söndürüləcəkdi. Tədbir 21.21 dəqiqədə Kristianiya şəhərciyində təşkil olunacaqdı, mən dünəndən hazır idim. Şəhərciyin girəcəyindəki bayrağın qırmızı ipəyi üç sarı nöqtəni dalğalandırırdı. Taxta lövhəyə “Christiania” yazılmışdı. Əsl Yolçular diskotekanı təsadüfən seçməmişdilər, ümumiyyətlə, xürrəm aləmində təsadüflər olmur, Kristianiya dövlətsizləşmiş muxtar rayon idi, ərazidə qanunlar işləmir, qaydalar yoxdur, polis mövcud deyil, insanlar bir‐birinin azadlığına xor baxmırlar, istədiyin qədər içə, keflənə, əylənə, öz aramızda qalsın, rahatca aşağı dozalı nəşə alıb çəkə bilərsən, dükanlar doludur. Sxemə baxıb rəngbərəng evlərin arasından gedəcəyim küçəni tapdım. Dəvətnaməmi qapıda duranlara göstərib “Q‐21” diskotekasına keçdim. İkisindən biri Karlsberq pivəsi və yüngül dozalı narkotik uzatdı. Pivəni aldım, nəşəni rədd etdim. Sevda Ələkbərzadə “Şəbi‐hicran” oxuyurdu. Ortalığa yekə bir şam qoyulmuşdu. Azin və Qayane gələnləri qarşılayırdılar. Qayane Stokholmda bir zamanlar Feofobun arvadı Yelenanın yaratdığı gizli qadın lojasına‐ Qadın Azadlıq Yolçuları Andlılarına rəhbər seçilmişdi. Əsl Yolçular tək‐tək içəri girirdilər. Hamısı pivə götürmüş, xaşxaşdan imtina eləmişdilər. Toplantı “Koroğlu uvertura”sı ilə açıldı. Tarkan qısa çıxış elədi: 229 ‐ Bu gün QƏM ŞAMININ SÖNDÜRÜLƏCƏYİ GÜNDÜR! Hələlik o şamın işığında daha bir neçə vacib məsələ həll edəcəyik. Mən “Axınçı” oldum. Alqışladılar. Azin Kürəçi Baş Bəy seçildi. “Manovar” qrupu “Ölməz cəngavərin himni”ni çaldı. *** Dörd ulduzlu Quality Marino Otelin dördüncü qatındaydım. Dörd gündür birgə yaşadığım Güneylə dənizə baxırdım. Dəniz kükrəyirdi. Yadıma Dübəndi düşürdü. Bir qış Fateh, Azin, Məti və mən yığışıb dimdiyin ucundan dənizə baxmağa getmişdik. Yeməyə götürdüyümüz kolbasanı şaxtanın qılıncı ilə doğramışdıq. Şər qarışmışdı. Yarğanın başından Xəzərə baxırdıq. Yarğanın dibi görünmürdü. Dəniz kükrəyirdi. Dənizin harada qurtardığı, səmanın haradan başlandığı bilinmirdi. Göyün üzü qaraydı, dənizin üzü qaraydı, torpağın üzü qaraydı. Göy yox idi, qaraltısı varıydı. Dəniz yox idi, qaraltısı varıydı. Torpaq yox idi, qaraltısı varıydı. Bu dünyanın qaraltısı varıydı. Heç biz də yox idik, qaraltılarımız varıydı. Qaraltılarımızın əlindən tutduq. Ağız‐ ağıza verdik. Qışqırdıq: XƏZƏƏƏƏR! XƏZƏƏƏƏR! XƏZƏƏƏƏR! Xəzər ən iri qaraltısını göndərdi bizə... Xəzər göl idi. Onun okeanla, dənizlə əlaqəsi yoxuydu, ətrafındakı ölkələrə okeandakı sunamilər, dənizdəki dalğalar gəlib çıxmırdı. Çıxsaydı Kristianiyanı tərk edərkən lövhəyə istehza ilə yazılmış “buradan çıxıb Avropa Birliyinə daxil olacaqsınız” bildirişi mənə respublikadan qaçıb krallıqdan sığınacaq almaqdan betər söyüş olmazdı. Güneyə bacısı Quzeyi tələsdirməyi xahiş etdim. Quzey Qəm Şamı sönəndə Noğtayı seçmişdi. Noğtay islamdan imtina edib Baş Bəyə qoşulan türk sərkərdəsiydi. Həmişə saatdan geri qalırdılar. İşlərimiz çoxuydu, polisə getməli, Danimarka Krallığından siyasi sığınacaq istəməliydik. 230 Respublikadan qaçıb krallıqdan sığınacaq almağa getdiyimiz dar macalda Quzeyin güzgünün qabağında üzünə bir saat qara çəkməyini gözləməyə səbrim çatmadı, internetdə www.canlan.ma saytını açdım. Ölkə xaraba qalmışdı. Azin Kürəçi həbs edilmişdi! Dövlət Təhlükəsizlik Nazirliyi onun evində xəzinə xəritəsi axtarmışdı. İsveç diplomatı Loviza əxlaqsızlıqda suçlanaraq “persona‐non‐qrata” elan edilmişdi. Saytın rəsmən təsdiqlənməyən ehtimalına görə, o irəli Kopenhagendən Bakıya uçan təyyarənin gecikməsinə səbəb hava limanında PET‐in Azin Kürəçini Bakıya qayıtmaq qərarından daşındırmağa çalışması olmuşdu. O, məhbəsi seçmişdi. Mən kompüteri söndürmək istəyəndə sayt qaynar xəbər yayınladı: “QHT sədrinin həbsinə etiraz edən siyasi partiyalar, media orqanları və ictimai təşkilatlar hüquq müdafiəçisi Novella xanımın təşəbbüsü ilə Kütləvi İnformasiya Vasitələri Evində toplanaraq birgə bəyanat imzalayıblar. Səhər www.canlan.ma saytını internetdə görmədim, hakerlər onu dağıtmışdılar, “Dördüncü alma” qəzeti bu tələblə çıxmışdı: AZİN KÜRƏÇİYƏ AZADLIQ! 231 “Araz” nəşriyyatında 19.03.2009‐cu ildə çapa imzalanıb və “YEK PRODİCTION” mətbəəsində çap olunub. Kitab pulsuz paylanıb. 49112346789 T ‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐ QRİFLİ NƏŞR 050‐2009 Əsərlə bağlı rəy və təkliflərinizi bu ünvana göndərə bilərsiniz: azin_kureci@yahoo.com 232 233 Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|