Mühazirə Məruzə Çıxış Ədəbiyyat: Abdullayev N., Məmmədov Z. Nitq mədəniyyətinin əsasları. Bakı, 2008

NITQIN YIĞCAMLIĞI. Nitqin yığcamlığı geniş anlayışdır. Burada yığcamlıq dedikdə müxtəsəriik, fikri qısa və aydın şəkildə ifadə olunması nəzərdə tutulur. Böyük sənətkarlar yığcamlığın istedadla bağlı olduğunu göstərirlər. Kamil adamlar həmişə deyəcəklərini ölçüb-biçmiş, geniş mətləbləri yığcam şəkildə ifadə etməyə, başqalannın vaxtını almamağa, onları yormamağa çalışmışlar. Nitqin yığcamlığına klassiklərimiz yüksək səviyyədə yanaşmışlar. Vaxtilə Nizami yazırdı:

Sözün çoxsa əgər çalış az olsun,
Yüz sözün yerində bir kəlmə qalsın.
Sədi Şirazi də nitqin yığcamlığını vacib amil hesab etmişdir:
Düşünüb, sonra de sözü müxtəsər.
O qədər danışma «bəsdir» desinlər.
Yığcamlıq fikrin ən zəruri sözlərlə, söz birləşmələri və cümlələrlə ifadə olunmasıdır. Bu, nitqdə sözçülüyə qarşı qoyulan bir anlayışdır. Sözçülük, əsasən, iki formada özünü göstərir:
a) nitqdə artıq, lüzumsuz sözlərin, ifadələrin işlənməsi, fikrin təkrarı, eyni bir mətləbin ayrı-ayrı cümlələrlə bir neçə dəfə ifadə olunması;
b) çox danışmaq, uzunçuluq, çərənçilik. «Çox yeməkdən, çox danışmaqdan və çox yatmaqdan uzaqlaşmalıyıq» (Islamın prinsiplərindən).
Sözlərin, ifadələrin lüzumsuz işlənməsi hallarına həm yazılı, həm də şifahi niqtdə təsadüf etmək rnümkündür. Yeqanə vol havadan təyyarə və vertalyotla idi. Xüsusi hazırlıqı olmayan adamlar burada çasıb qalırdılar.
Sözçülük eyni fikrin müxtəlif cümlələrlə verilməsində də özünü göstərir. Məsələn: «Aydın nitqə malik olan adamlar həmisə və hər zaman qabaqcıl adamlar tərəfindən yüksək qiymətləndirilmiş və sevilmişdir. Lap qədimdən bəri öz dövrünün qabaqcıl adamlan məzmunlu. obrazlı, avdın və təsirli nitqə malik olan adamlara böyük hörmət bəsləmişlər. Nitq mədəniyyətinə dair yazılmış bir məqalədən götürülən bu parça yığcamlıq baxımından, heç şübhəsiz ki, qüsurludur. Eyni sözü, ifadəni, fikri yersiz təkrar etmək, mətləbə dəxli olmayan məsələlərdən danışmaq, əhəmiyyətsiz, xırda cəhətləri geniş şərh etmək, söhbətə geniş giriş, müqəddimə vermək və s. nitqin yığcamlığına mənfi təsir edən səbəblərdir. Səthi məlumatlı, az savadlı adamların nitqində konkretlik, yığcamlıq, adətən, az olur. Onların nitqində ümumi fıkirlər irəli sürülür, artıq, lüzumsdz təfərrüatlara yol verilir. Əşya və hadisələr barədə «yaxşıdır», «maraqlıdır», «bəzi qüsurlar vardır», «material yaxşı mənimsənildi», «əsər xoşuma gəldi» və s. kimi konkret fıkirlərə, dəlil və sübutlara, faktlara əsaslanmayan rəylərə tez-tez təsadüf olunur. Prof. A.Abdullayev konkretlikdən məhrum olan nitq haqqında danışarkən göstərirdi ki, əşya və hadisə barədə «ümumiyyətlə» danışmaq, fikir irəli sürmək olmaz. Məşhur səhnə ustası Stanislavski «ümumtyyətlə» sözünü çox qeyri-müəyyən, pis və dəhşətli söz adlandıraraq qeyd edir ki, bu sözdə çox böyük səliqəsizlik və qarışıqlıq vardır.
Yığcam danışa bilmək insanda çox vacib keyfiyyətlərdəndir. Hər kəs özünün və başqasının danışığına (eləcə də yazısına) bu cəhətdən tənqidi münasibət bəsləməli, imkan daxilində yığcam, həm də məntiqi danışmağı bacarmalıdır. R.Rza Müşfiqlə bağlı xatirəsində göstərir ki, Müşfiq bir dəfə şairlərdən birinin çox quru və ilhamsız yazılmış uzun bir şeirini əzbərdən oxudu. Biz təəccüblə soruşduq: bu cəfəngiyyatı niyə əzbərləmisən? O belə cavab verdi: Əzbərləmişəm ki, buna oxşar şeir yazmayım.
Nitqin yığcamlığı natiqlik praktikasında xüsusi rol oynayır. Natiq «sözə sıxlıq, fikirlərə genişlik» prinsipini əsas götürərək geniş mətləbləri yığcam şəkildə, həyati faktlar, nümunələr əsasında ən zəruri söz və ifadələr işlətməklə dinləyicilərə çatdırmağı bacarmalıdır. Xalq şairi S.Vurğun trikotaj fabriki işçilərinin yığıncağında adamların yığcam, lakonik çıxışlarını dinlədikdən sonra demişdir: «Mən sözə çox qənaət edən, çox qısa və yığcam danışan bu adamları dinlədikcə fərəhlənir və təəssüf edirəm ki, bir çoxlarının vaxtı sözçülüyə, uzun danışmağa sərf olunur. Axı, böyük arzuları, məqsədləri qısa sözlərlə də ifadə etmək olar». Xüsusən, dərs prosesində müəllimin uzun-uzadı danışması ilə razılaşmaq olmaz. Bu şagird və tələbələri yorur, onların fikri fəallığını zəiflədir. Belə müəllimlərin şagirdləri, tələbələri digədəri ilə müqayisədə, şübhəsiz ki, passiv olur, fıkirlərini sərbəst ifadə etməkdə çətinlik çəkirlər.