Barnabas İncili 1 Barnabas İncili

Barnabas İncili 
131
Öyleyse, uyanık olan ruh, her yerde ve her şeyde Allah'ı duyan 
ve daima her an Allah'tan rahmet ve bereket gördüğünü bilerek, 
her şeyde her şey kanalıyla ve her şeyin üstünde O'nun celal ve 
azametine şükür eden ruh tur. Bu bakımdan, O'nun celal ve 
azametinden korkan ruhun kulağında şu melekî söz yankılanır 
durur, “Yaratıklar, hükme gelin, çünkü Yaratıcınız sizi 
yargılamak diliyor.” Çünkü o hep Allah'a kulluk eder durur. 
Söyleyin bana, daha fazlasını, bir yıldızın ışığıyla veya güneşin 
ışığıyla görmek istemez misiniz?”
Andreas cevap verdi, “Güneşin ışığıyla; çünkü yıldızınkiyle 
yakındaki dağları bile göremeyiz, ama günesin ışığıyla en 
minnacık bir kum tanesini görürüz. Bu nedenle de, yıldızın 
ışığında korkarak yürürken, güneşin ışığında güvenle yürürüz.” 
İsa karşılık verdi. 
“Aynen öyle de, size diyorum ki, ruhla Allah'ımız olan adalet 
güneşiyle bakmalı, vücudun gördükleriyle övünmemelisiniz. Bu 
bakımdan, en doğru olan, vücudun uyumasından mümkün 
olduğu kadar kaçınmaktır, ama bundan kaçınmak da, nefis ve 
beden yiyecekle, zihin de işle ağırlaştığından hemen hemen 
imkânsızdır. Bundan dolayı, bırakın çok fazla iş ve çok fazla 
yemekten kaçınmak için birazcık uyusun. Ruhumun huzurunda 
durduğu Allah sağ ve diridir ki, her gece bir miktar uyumak 
meşrudur, fakat Allah'ı ve korkunç hükmünü unutmak asla 
meşru değildir ve ruhun uyuması böylesi bir unutmadır.”
O zaman, bu satırları yazan karşılık verdi, “Ey muallim, Allah'ı 
her zaman hatırda nasıl tutabiliriz? Emin olun, bize bu imkânsız 
görünüyor.” İsa, iç çekerek dedi, “İnsanın çekebileceği en büyük 
ıstıraptır bu, ey Barnabas. Çünkü insan burada yeryüzünde 
yaratıcısı Allah'ı her zaman hatırda tutamaz; ancak kutsal olanlar 
bunun dışındadır. Çünkü onlar, Allah'ı unutamasınlar diye 
içlerinde Allah'ın bereketinin nurunu taşıdıklarından Allah'ı her 
zaman hatırda tutarlar. Ama söyleyin bana, taş ocağında 
çalışanları gördünüz mü? 

---