DAŞ YUXULAR 137
qorxurdu vә hәm dә ürәyi su istәyirdi. Beyni susuzluqdan
yanırdı. Daşdan hörülmüş arxın içiylә şırıldayıb axan vә
axırda daş hovuza tökülәn sәrin suyun hәsrәti onu bir
maqnit gücüylә özünә sarı çәkirdi. Amma tülkü balasını
itirmәk qorxusu onu suyun üstünә qaçmağa qoymurdu.
Sonra o, tülkü balasının ağacdan daş hasarın üstünә
necә atıldığını vә öz yoluyla çıxıb getdiyini gördü. Oğlan
sevindi, indi o, şırıltıyla axan suyun yanına gedә bilәrdi.
Ovcunu suyun axarı qarşısına tutdu. Amma әli bircә
gilә dә yaş olmadı. Heç sәrinlik dә yox idi, әksinә isti hava
әlini qarsırdı.
Oğlan beyninin yanğısını soyutmaq üçün başını arxın
içinә tәrәf әydi. Yenә dә bir nәticә hasil olmadı, hәtta
gurultuyla axan su da onun beyninin yanğısını söndürә
bilmәdi. Yalnız bu anda oğlan dәhşәtә gәldi, burada başı
suya qarışanda qara tülkü balası әbәdi olaraq gözdәn itib
yox olmuşdu.
Bu an haradansa qәfil atәş açıldı. Güllәlәr vıyıltıyla
artistin qulağının dibindәn uçub getdi.
Heç olmasa atәşin hayandan açıldığını müәyyәn
elәmәk üçün bütün gücünü toplayıb başınnı qaldırdı vә
nurdan hörülmüş o hasarın yerindә indi Әylisdә olan adi
hasarlardan biri, üstü gillә palçıqlanmış daş hörgü
dayanırdı.
Vә o hasarın dibiylә qapqara, yumşaq tüklü gözәl
tülkü balasının al qırmızı qanı axıb gedirdi.
Vә elәcә axıb gedәn qan o qәdәr qalxırdı ki, hasarı
aşırdı. Axan qandan qorxunc bir uğultu qopurdu vә bu
uğultu Әylis kilsәlәrinin dәrin çatlarında pәtәk salan, bala
qoyan, bal qoyan sonra da qoyduqlarının yerini tapmaq