Milli Kitabxana
231
U s t a İ m a n. Arvad haradan gəlirsən?
S ə l i m ə. Sənə nə borcdur hardan gəlirəm.
U s t a İ m a n. Bəs mən sənin ərin deyiləm?
S ə l i m ə. Əfsus ki, ərimsən.
U s t a İ m a n. Nə ücün əfsus?
S ə l i m ə. Çünki gorbagor olmuş atam məni gözü yaşlı zor ilə sənə vermiş.
İyirmi il bu viranədə sənin zülmün altında cəhənnəm odu çəkmişəm. Elə indicə
işıqlı dünyaya çıxmışam.
U s t a İ m a n. Çünki dinsiz, axirətsiz cinatdel olmusan, beləmi?
S ə l i m ə. Bəli, kluba çilen olmuşam. Bu da mənim üzvülük kitabçam. Buyur
bax. (Göstərir.)
U s t a İ m a n. Cəhənnəmə başbilit çıxarmısan.
S ə l i m ə. Xeyr, sənin zülmünün müqabilində bu kitabça mənim qalxanımdır.
İndi hünərindi mənə əl qaldır. Atana od vurub yandıraram.
U s t a İ m a n. Odu mənə bu kafir oğlu vurmuş. Səninki lazım gəlməz. Arvad -
cinatdel, oğul - komsomol, qız - pənirkə. Bu cəhənnəm deyil, bəs nədir?
S ə l i m ə. Sən bizə sənələrcən cəhənnəm odu çəkdirmisən. Biz ki sənə bir şey
etməmişik.
U s t a İ m a n. Tələsmə, vaxt gələr yenə ixtiyarı əlimə alaram, onda sizə
göstərərəm.
A l l a h q u l u. Bilirik, çox sənin kimi məşədi, kərbəlayılar əllərini göyə
qaldırıb dua edirlər ki, Şura hökuməti yıxılsın. Fəqət Antanta kimi nərlər yıxa
bilməyən bir hökuməti, sizin kimi məşədilər yıxa bilməz. Proletariatın parlaq
günəşini sizlər kimi yarasalar söndürə bilməzlər.
S ə l i m ə. A kişi ey, bax, dilini farağat qoy. Yoxsa jenotdelə xəbər verərəm.
Səni tutub Çekaya salarlar.
U s t a İ m a n. Ay arvad, sən də qalmağal axtarırsan. Külfət söhbətidir edirik.
Bunun cinatdelə nə dəxli var.
S ə l i m ə. Çox dəxli var. Sənin kimilər ya gərək Şura hökumətinə tabe olalar,
ya da itilib hansı ölkəyə istəyirlər gedələr.
U s t a İ m a n. Yaxşı ay arvad, onuda edərik, daha acığın tutmasın.
S ə l i m ə. Necə acığını tutmasın, o günü qızın kitab pulu istəyir, deyirsən itil
cəhənnəmə. Bəs belə atalıq olar?
U s t a İ m a n. Axı mən başı küllü nə edim? Kitab bir olar, iki olar, yoxsa on
yaşında qıza altı-yeddi kitab lazımdır. Bu da sizin şura
Milli Kitabxana
232
məktəbiniz. Yazıq qızın başını doldururlar ki, yer belə fırlanır, ay, gün belə fırlanır.
Bəh, bəh bu da elm oldu. Onları yaradan istər belə fırladar, istər tərsinə fırladar. Ya
da heç fırlatmaz. Bunun balaca qızlara nə dəxli var. Canım nə üçün allahın işinə
qarışırsınız? Allahın səbri çox isə də qəzəbi də az deyil. Axırda təngə gəlib ikinci
dəfə tufan edər. Bu küfrə
1
mürtəkib olmuş ölkəni suya qərq edər. Deyər indi yer
hansı tərəfə fırlanır?
A l l a h q u l u (qəhqəhə ilə gülür.) Ha-ha-ha... atacığım, belə mövhumat ilə
sizləri aldatmışlar; elə nağıllara biz ancaq gülürük.
U s t a İ m a n. Nuhun oğlanlarından biri də sənin kimi tufana inanmırdı,
gülürdü, dalğalar içində boğulanda inandı ki, allah da varmış, onun qəzəbi də.
M ə h ə m m ə d R ə h i m (daxil olur.) Usta əmi, Xorasan yoldaşların dükana
xəbər göndərmişlər ki, saat beşdə İrana böyük paraxod gedir. Pəncşənbə gününə
qalmaq istəmirlər. Saat da xoşdur. Getmək istəsəniz hazırlaşın.
U s t a İ m a n. Əlbəttə istəyirəm, sən get dükanı bağla, tapşırdığım şeyləri al
gətir ki, İranda satıb yol xərcimi çıxardım. Daha durma, vaxt azdır.
M ə h ə m m ə d R ə h i m. O tapşırdığın şeylərdən suvayı başqa mal alımmı?
U s t a İ m a n. Xeyr, xeyr.
M ə h ə m m ə d R ə h i m. Ancaq sən də hazır ol. Vaxt azdır. (Çıxır.)
U s t a İ m a n. Arvad, dur sən də tuman-köynək, yorğan-döşək hazır et.
S ə l i m ə (istehza ilə). Usta İman, ziyarətin qəbul olsun. Bəs bu evi kimin
umuduna qoyub gedirsən?
U s t a İ m a n. Cinatdel arvadımın, komsomol oğlumun, pənirkə qızımın
umuduna.
A l l a h q u l u. Anam doğru deyir. Sən ailənə zülm edirsən. Özün bilirsən ki,
mənim sənə ehtiyacım yoxdur. Həm qulluq edirəm, həm də oxuyuram. Öz
zəhmətim ilə özümü dolandırıram. Evə də kömək edirəm. Lakin bu nə
ziyarətbazlıqdır. Nə üçün zəhmət ilə qazandığın pulları aparıb Xorasan lotularına
yedirirsən?
S ə l i m ə. Oğlum, sən elə bilirsən bunun məqsədi ziyarətdir? Xeyir, bu
Məşhədə kefə gedir.
Dostları ilə paylaş: |