01 tutunamayanlar
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
humiliation bana kalırsa.”
“Turgut! Bu sözü, nasıl buldun? Farkında mısın önemi- nin? Hayır, olamaz, bir yerde okudun bunu.” “Selim, biliyorsun, biz Türkler, mahalle...” “Hayır, sus konuşma, bozma. Bak, Turgut; hayatın bo-
yunca bir daha konuşmayacaksın bu sözünden sonra. Söz veriyorsun değil mi?” “Yoldan çıktığına göre ilhamını kaybetmiş olmalısın” “Hayır, dostum. Ben, en acıklı anda bile güldürücü sözler bulabilen bir insanım. Kendime acımam yoktur.” Silkindi, gözlerini yumdu; sonra hemen açtı; değişik bir sesle devam etti: “Küçük yaşta, akranları arasında önder olması, onun bir- çok aşağılık duygusundan kurtulmasına yardımcı olduysa da manevi bakımdan kaçınılmaz bir fakirliğe sürükledi onu. Bu arada, Ahmet Mithat Efendi gibi, kısa bir süre için de olsa, okuyucularımızdan izin alarak mevzumuzu bir ya- na bırakmamıza rağmen, bize bu fırsatı verenlere, bu arada bu satırların yazarına, ayrıca bizzat gelemeyerek yarı yolda kalanlara bilhassa teşekkür ederiz. Turgut, yukarıda zikre- dildiği gibi, kısa pantalonlu yaşantısının bu erken başarısı- na kapıldı; ondan sonra da her davranışında, Borjiya gibi ‘Zafer veya hiç’ düsturuna sadık kaldı. Bu orman yasasını, üniversite kapıcısının o sırada başka yere bakmasından fay- dalanarak mukaddes camiamızın içine de soktu. Evet bey- ler! İştirakiyun mezhebinden de yıkıcı olan bu telakkiyi aramıza sokan Turgut’tur. Turgut değil o hayduttur. Halbuki ‘Vermesini bilmeyenler alamayacaklardır.’” “Hayatımdır bahis konusu olan. İncil’i karıştırma ulan,” diye Selim’in sözünü kesti Turgut. “Uygun bir kafiye bulamadığım için bu müdahaleni kar- şılıksız bırakmak zorundayım.” Turgut: “Her zamanki gibi işin sonunu kendine bağlamak gibi kaçınılmaz bir eğilim görüyorum sende,” dedi. “Mülahazat hanesine yazacaklarımız şimdilik bu kadar. Gelelim Turgut’un okul ve dış dünyayla temaslarına. “Turgut’un küçük yaştan beri geliştirdiği ve sonraları ar- kadaşlarının başına ağır bir yük tahmil eden hususiyetlerin-
den biri de her şeyi mantıkî neticelerine kadar takip etmek olmuştur. ‘Mantıki neticelerine kadar götürmek’ gibi kor- kunç bir tabir daha düşünemiyorum. Bu hususiyet onda, Selim Işık’ın aksine, sonradan olma bir vakıadır. Üniversite hayatı sırasında bir umumiyet halini alan bu hususiyet, za- manla büyük düşüşler kaydetmiştir. Esasında, herhangi bir konuyu mantıkî neticelerine götürmek son derece tehlikeli ve... yasaktır. Hiçbir vatandaşımızın bu oyuna kapılmasına asla ve kat’a müsaade edilmemelidir. Bu, ancak oyun kabi- linden ve Cumhuriyet Bayramlarında, maytapla birlikte patlatılması caiz olan bir kaziyedir. “Turgut, bu oyunu, önce işine geldiği için sevdi. Ben, her sene sınıfın birincisiyim ve herkesten kuvvetliyim ve kızlar- la konuşuyorum. Ama ne demişler: gülme Menderes gül- me, senden büyük Allah var. Halbuki o ne diyor. ‘Gencim, güzelim, matematikten de on aldım. O halde mantıkî neti- celerden ne korkum olabilir? Komplekslerim yok ve elle- rim terlemiyor. Bana kimse dokunamaz.’ “Bir insanı, diğerinden ayıran hususiyet nedir? Dış şartlar mı? Olamaz. Nedir o halde? Kazanç ve kayıp hakkındaki telakkisidir. Turgut da üniversite giriş imtihanını bin bir zorlukla kazanınca bu hayati sualle karşı karşıya kaldı: ne demekti bu? Kazanç mı, kayıp mı? Acele cevap verdi: ‘Ka- yıp,’ dedi. Ah! İşte burada hata etti. Neden bu kadar acele davrandı? Neden acısının biraz hafiflemesini bekleyip de biraz daha soğukkanlı olabileceği bir zamana kadar dayana- madı? Neden, neden? Bu vahim hükmü, ondan sonraki bü- tün harekâtına da tatbik etmek gibi ikinci elim hatayı da hemen yaptı. Koparıp atsaydı bütünlüğünü bozan bu acıklı tarafını da geri kalanı kurtarsaydı hiç olmazsa. Yapmadı. Kendini, rakipsiz saydığı konuların dışında, bir daha hiçbir zaman tecrübe etmemeyi ve kuvvetsiz olmayı uygun buldu. Tabii, mantıkî neticelere götürme oyunuda birdirbir ve lik
gibi bir çocuk oyunu olarak mazide kaldı. İşte, düşüşü de bu anda başladı. Bu satırların yaratıcısı ve yakın arkadaşı, onun bu metamorfozuna şöylece tarih düşürdü: “Yıl bin dokuz yüz elli üç, baktı Turgut vaziyet güç; man- tık yardım etmedi hiç. Oldu tam bir eyyamgüder. Bana gö- re, oldu heder. “Fakat, sonradan garson olmuş bir filozof ya da filozof ol- muş bir garsona göre, insanlar karışık salataya benzer. Tur- gut da, insan ruhundaki bu karışıklık yüzünden yeni şartla- ra tamamen ayak uyduramadı. İnsancıllığı, arasıra görülen eski yumuşaklığı, rahatsız etmeye başladı onu. Çare olarak dinlenme anlarında, eski düşüncelerine uygun arkadaş...” “Yeter artık sapıttın,” dedi Turgut. “Kendi elimle kendime hakaret edemem. Müsaade edersen yazıyı otobiyografiye çe- vireceğim.” “Müsaade etmem,” dedi Selim soğukkanlılıkla. Turgut başını okuduğu satırlardan kaldırarak çevresine baktı: eşyayı, tanımayan bakışlarla süzdü. Salonu koridora bağlayan kapıya doğru bir iki adım attı. Durdu, öylece kaldı. Öylece kal Turgut! Oyunun sonunda perde kapanırken olduğu gibi. Yatak odasından koridora ışık sızıyordu. Yat- mamış; beni bekliyor. Kalan kâğıtları yarın aramak daha iyi olacak.
Ertesi gün, akşam üzeri eve erken döndü. Nermin mut- fakta yemek yapıyordu. Karısını öptükten sonra yatak oda- sına doğru kararsız bir iki adım attı. Önüne gelen ilk kapı- nın tokmağına takıldı gözü. Tokmağı bir süre elinde tuttu, kapının art-nouveau camına baktı. Pervazları, kapı kasasını inceledi alışkın gözlerle. “Bir kat astar, iki kat boya,” diye mırıldandı. Mühendislik şartlanması, ne olacak. Efendim? Sonra, sesini yükselterek: “Nermin,” diye seslendi. Karısı, hemen, yakından gelen bir sesle cevap verdi: “Evet?” Tur- gut, bir an durakladı. Kendisine karşılık verilmesine şaşır- mış gibiydi. “Benim kâğıtlarım vardı.” Gene durdu. Söyleye-
ceğini unutmuş gibiydi. Başını sarsıp, silkinerek toparlan- maya çalıştı. “Hangi kâğıtlar canım?” Birden rahatsız oldu. Sanki karısı ondan birşeyler koparmak istiyordu. “Masamın gözüne sığmamıştı ya hepsi. Bir yere kaldırmıştık.” Neden bu kadar soruyor? Bir şey mi biliyor acaba? “Bilmiyorum,” dedi Nermin: “Dolabın üstüne bir bak istersen.” Biraz ra- hatlamış hissetti kendini. Konuştuğumuz kelimelerin dışın- da bir şeyin farkında değil demek. Kelimeler, kelimeler. Yal- nız kelimeler, konuşulan kelimeler. Babama benzemesem sonunda hiç olmazsa. Fakat, neden kötü olsun? Yalnız ko- nuşulan kelimeler geçerli demek. Gerisi insana kalıyor. İn- sana, onun öz varlığına. İstersen, içine dönük olabilirsin. “Haklısın, bir bakmalı,” dedi. Oldu işte. Koridoru yavaşça geçerim. Onun bildiği, sadece “bakmalı” kelimesi. Tehlikeli bir şey değil canım. Oyun oynuyoruz. Acaba gerçekten öyle mi? Acaba, bildiği yalnız “bakmalı”mı? Aman oğlum Turgut dikkat et. Mantıkî neticeler oyununa kapılma sakın. “Ne ya- pıyorsun orada Turgut?” “Düşünüyorum.” Olmadı işte. Kendini ele verdin galiba. Yok canım! İnsanlar kendi söyle- dikleriyle ilgilidir çoğu zaman. Evet çoğu zaman demeli ki şaşırtıcı bir genelleme olmasın. “İyi” dedi karısı sadece. İyi. Bu iş çözüldü. Demek ki yemekle uğraşıyormuş mutfakta “aslında.” Koridoru, kedi yürüyüşüyle geçti, yatak odasına attı kendini. Tuvaletin önünden karısının pufunu çekti. Puf ya Selim! Dil, yaşayışımızın aynasıdır. Elini gardrobun üstü- ne uzattı. “Burası ne kadar tozlu!” diye bağırdı karısının işitmesini bekleyen bir sesle. Cevap vermedi. İstediğim gibi çalışabilirim öyleyse. Bana ne demişti: bir gün bu yazdıkla- rımızı arayacaksın; ama, yaşantınla onlardan öyle uzaklaş- mış olacaksın ki, bulamayacaksın. Buldum işte! Hem de ka- rımın “puf”una ayakkabılarımla basarak. Kâğıtlar biraz sararmış. “Ne arıyordun?” diye seslendi Nermin mutfaktan. “Tartışma zabıtları,” dedi onun duyma-
yacağı bir sesle. Sonra: “Okula ait kâğıtlar,” diye yüksek ses- le cevap verdi. Karısının karşılık vermesini beklemeden sa- lona girdi. Masa lambasını yakıp hemen okumaya başladı. Turgut: “Bana yazdırdıkların tamamen hayal mahsulü.” Selim: “Ben o kanaatte değilim.” Turgut: “Bana haksızlık ediyorsun. Aksini ispata her za- man hazırım.” Selim: “O halde genel görüşme açılmasını teklif ediyo- rum.” Turgut: “İsteğiniz kabul edildi.” Selim: “Usul hakkında konuşmak istiyorum.” Turgut: “Size söz vereceğim. Bunu sağlamak için başkan- lığa kendimi tayin ediyorum.” Selim: “Söze başlıyorum. Görüşme esaslarının şu şekilde tesbit ve kabulünü rica ederim: beher görüşmecinin söz al- dığı zaman, sadet haricine çıkmadığı takdirde sözü kesil- meyecektir. Karşısındaki, yani muhatabı, bu sözler hoşuna gitmese dahi, insanlığa yakışmayan sıfatlar kullanarak söz atmayacaktır. Ve nihayet, görüşmenin, yani tartışmadaki genel gidişin, aleyhine yön aldığını gören taraf, hiçbir şekil- de kaba kuvvete başvurmayacaktır.” Turgut: “Teklifinizin son maddesi, benim, bu gibi görüş- melerdeki münakaşa kabul etmez kuvvet üstünlüğümün izolesi demek oluyorsa da, şimdilik kaydıyla, reddetmediği- mizi ifade edebilirim. İlk olarak sözü kendime veriyorum.” Selim: “Konuşma üslubunu tesbit etmedik. İlk cümleden, ciddi, dolayısıyla tatsız bir gelişmeye doğru yol aldığımızı görüyorum; sonumuz neye varacak onu merak ediyorum. Amerikalıların dediği gibi, ciddiyet kediyi öldürür. Türkçe- ye çevirirken, yaptığım kelime oyunu kayboluyor tabii.” Turgut: “Yapamadığın şeyler için sözümü kesme bir daha. Üslup serbesttir. Müsaade edersen, kendime tekrar söz veri- yorum.
“Evet! Diyorum ki; meselelerimizi çözmek için edebi de- ğil teknik bir üslup seçersek, kendimize verdiğimiz serbest- liği iyi kullanmış oluruz ve demokrasi gibi bunu da kendi- mize benzetmeyiz. Teknik bir üslup seçmeliyiz; çünkü biz- ler teknisyeniz. Duygularını ifade edebilmek için bakkal, bakkal gibi, bahçıvan da bahçıvan gibi düşünebilseler; ken- dilerine yakışacak bir ifade coşkunluğuna kavuşacak zamanı bulabilselerdi; bütün şehir, gereksiz edebiyattan temizlenmiş olurdu. Yazık ki her zaman birinci sınıf bir bakkal, dördün- cü sınıf bir edebiyatçının üslubuna özendiği için, onu kul- lanmak zorunda kaldığı için, edebiyatçılar tarafından edebi bakımdan hor görülmektedir. Biz, yani bu dünyanın iki sa- hibi sen ve ben, bu oyuna gelmeyecek kadar yeterliyiz. Bi- rinci sınıf matematikçi olmak yolunda bulunan bu iki müs- tesna genç, lisede matematikten belge almış bir edebiyatçı- nın hakimiyetine boyun eğemez. Napolyon gibi gururla söy- leyebiliriz: ‘Bizim asaletimiz, bizimle başlar.’ Anlaşılmamak korkusuna gelince: bir edebiyatçının meseleleri de -günlük yaşantının nakledilmesi dışında- halk için, bir matematikçi- nin denklemleri kadar, belki de daha soyut kalır. “Söze başlarken, tarihçi taklidi yaptığınız için haksız ola- rak benim hakkımda ‘eyyamgüder’ gibi, sığır çobanıyla ka- rıştırılabilecek bir deyim kullandınız diyorum. Hiç olmazsa oportünist deseydiniz, kimse anlamazdı. Ben oportünist de- ğilim! Bu sözün arkasından bir kelime oyunu, bir şaka bek- liyorsanız, benim idealist karakterimi yakından veya uzak- tan hiç tanımamışsınız demektir. Evet! Ben idealistim. Ge- çen yıl, matematik asistanı; ‘ben matematik yiyerek yaşıyo- rum,’ demişti. Benim de hayatımın kısm-ı âzamı matema- tikle geçiyor. Yemek yediğim saatlerin toplamı, matematik çalıştığım zamanla mukayese edilirse, günlük yaşantımda gülünç denecek kadar zavallı ve küçük bir yer tutar. Ben kendime ihanet etmiyorum. Sana bir dost gibi açılabilirim
Selimciğim: dün gece sinüs ve kosinüs münasebetleri yü- zünden gözüme uyku girmedi.” Selim: “Daha baştan, ciddiyetten uzaklaştığınızın zapta geçirilmesini istiyorum. Hangi münasebetten bahsediyor- sun? Sinüsle kosinüs arasındaki münasebetten mi?” Turgut: “Hayır, onlarla benim aramdaki münasebetten. Acaba sinüsü mü yoksa kosinüsü mü daha çok seviyorum diye öyle bir açmaza düştüm ki, sonunda ikisinin de karesi- ni aldım; gene bir neticeye varamadım. Bir de, ‘Hayatın Ko- ordinatları’ meselesi beni çok yoruyor.” Selim: “Saçmalıyorsun. Bu meselelerin aslı yok. Beni ve edebiyatı şüpheye düşürmek için mahsus öyle yapıyorsun. Fakat ben, her ikisinin müşterek vekili olarak, seni ispata davet ediyorum.” Turgut: “Bu davetlerde dişe dokunur bir şey sunamazsın sen adama. Demek sen aşkı, sinüs kosinüse çok görüyor- sun. Soyut aşk kavramı sende henüz gelişmemiş. Sen ve se- nin gibiler, ancak beş elmayla on elmayı toplayabilen basit insanlarsınız. Elle tutulan şeylerle düşünebilir, elle tutulan şeyleri sevebilirsiniz yalnız. Siz A ve B’den değil, üç erkek ve beş kadından anlarsınız ancak.” Selim: “Bir dakika, sayın başkan; kendinizi aşıyorsunuz. Beni bu tatsız yere getirip, kendinizi ayrık tutmayı nasıl be- cerebildiniz?” Turgut: “Sinüsün de sevebileceğini, ona da insan muame- lesi yapılması gerektiğini yeteri kadar savunabileceğimi his- setmiyorum artık. Sinüsün entegralinin nasıl alınacağını birden unuttum; mahçup oldum sinüse gösterdiğim bu ih- malden. Fakat siz anlayamazsınız bu duyguları. Gene de ‘Hayatın Koordinatları’ hakkında bir açıklama yapmamı beklersiniz herhalde. Bak Selim! Öldürürüm seni! Bu mese- leyi ilk defa duyduğun halde nasıl şaşırmamış görünürsün? Beni öldürmek için! Beni kudurtmak için! Nasıl sözlerimi
hiç duymamış gibi yaparsın? Kıskançlıktan! Bir de nazari- yemi bilsen, o zaman hasetten kurur, T cetveline dönersin.” Selim: “Fena mı? Daha heyecanlı oluyor.” Turgut: “Peki, bir kelime ile olsun ilgilendiğini söyleye- mez misin?” Selim: “İlgilendim. Yalnız, sonunun kötü bitmesinden korkuyorum.” Turgut: “Sen ilgilen de sonunu değiştiririz biz, merak et- me.” Selim: “Anlat o halde.” Turgut: “Evet bu nazariyeyi ben buldum! Değil seni, Ga- uss’u bile kıskandıracak, Leibniz’i ümitsizlikten intihara sü- rükleyecek bir ilim-hayal buldum. Minimini bir x ile canım bir y arasında başlayan bu...” Selim: “Bıktım senin bu matematik masallarından. Uzat- ma, konuya gel.” Turgut: “Dur geliyorum... çamaşırları sudan çıkarayım da... Nasıl, meraklandırdım değil mi? Öyleyse dinle: “Edebiyatçılar, Ahd-i Atik’ten beri gök kubbenin altında hiçbir şeyin değişmediğini bildikleri halde nasıl yazmaya devam ediyorlarsa, ben de aynı prensipten hareket ederek, bin altı yüz bilmem kaç yılında -yani bundan sittin sene ka- dar evvel- René Descartes’ın, beşeriyetten çirkinliğinin inti- kamını almak arzusuyla yarattığı ve o günden beri tıpkı bü- yük Sezar’ın -Rus-Çar- doğumundan beri karnıyarık doğum metotlarına sezaryen denilmesi gibi, kartezyen adı verilen ve herkesin bildiği koordinat sistemini, günümüzün icapla- rına uydurmak ve pozitif bir bilim olduğu halde münekkit- lerce biyokimya meselelerine gayri kabili tatbik bulunduğu asırlar boyunca iddia edilegelmiş, fakat nihayet ben, sen ve Kenan tarafından layık olduğu mevkie getirilmiş olan mate- matik, nam-ı diğer riyaziye ilmini üniversel karakterine ka- vuşturmak hedef ve gayesiyle uykusuz geçen geceler ve
ayakta uyuyarak geçirdiğim gündüzler pahasına ‘Hayatın Koordinatları’ yahut kısaca ‘Bir insanın nerede, ne zaman ve nasıl olursa olsun, ne yaptığının analitik geometri esasla- rına göre açıklanmasına giriş’ adını verdiği sistemi buldum. “Bu sistemi açıklamak için aşağıda vereceğim aşağılık iza- hatı dinlerseniz, (kelime oyunu yoktur; izahat gerçekten aşağılıktır. Kelime oyunu olacak korkusuyla gerçeklerden kaçamazdım elbette) meselenin, yukarıdaki cümleden de karışık bir mahiyet aldığını göreceksiniz. “Her zaman kendi kendime düşünür dururdum. (Ben kendi kendime düşünürüm. Selim gibi, birini aramam dü- şünmek için.) “Not: Bu kısım, Selim tarafından, muhalefet şerhiyle im- zalanmıştır. “Her zaman kendime sorardım: neden noktaların, doğru- ların eğrilerin -ister düzlem, ister uzay şekiller olsun- koor- dinatları var da daha mükemmel bir varlık olan insan ve onun ayrılmaz bir cüzü olan hayatın koordinatları yok? Bu mesele, hayatımı zehir eder; fakat, mevzu hakkındaki bilgi- sizliğim ve yetersizliğim elimi kolumu -nasıl yapıyordu bu- nu bilmiyorum- bağlardı. Bir gün gene böyle (yani, elim ko- lum bağlı ve hayatım zehir olmuş bir vaziyetteyken) karnı- mın çok, ama pek çok, acıktığını hissettim. Yemekten kalka- lı daha çok zaman geçmediğini gayet iyi bildiğim için: ‘Ha- yırdır inşallah,’ dediğimi hatırlıyorum. Olağanüstü bir du- rum olduğunu seziyordum; fakat, ilham geldiğini anlayama- mıştım tabii. Yerimden kalktım, mutfağa gittim. Bir iki lok- ma birşeyler yedim. Tekrar odama dönüp divanda, boş bı- rakmış olduğum kalıbımın üstüne, bir önceki durumda yat- tım. Ne var ki, içimdeki, tarifi imkânsız ve benim bu gibi ru- hi vaziyetlere alışık olmamam hasebiyle yanlış olarak açlık diye adlandırdığım kemirici duygu, yatışacak yerde büsbü- tün alevlendi. Çaresiz, divanda, bana iyice alışmış olan yeri-
mi bırakarak, tekrar mutfağa gittim. Eskisine nisbetle daha çok yedim. Yani, bir örnek vermek gerekirse: ilk gittiğimde, diyelim, beş birim yemişsem, ikinci gidişimde, sekiz birim filan yemiştim. Fakat bu oburluk, beni tıkayacak yerde, büs- bütün acıktırdı. Artık yerimde duramaz olmuştum. Mutfak- la divandaki yerim arasında -tabir caizse- mekik dokuyor- dum; bir heyecan ağı örüyordum. Dolapları, rafları, anne- min misafirleri için kurabiye, bisküvi, şeker, çikolata ve fin- dık sakladığı büfe gözlerini, gardrobu ve orada özellikle, ba- bamın ceketlerinin asıldığı bölmenin arkasında, karanlık olup da annemin görmeyeceğimi zannettiği yeri altüst edi- yor, durmadan atıştırıyordum. O duruma gelmiştim ki, ne- redeyse, babamın, siyah elbisesinin yeleğinin alt cebindeki anahtarı alıp, özel dolabında sakladığı siyah havyarı bile yi- yecektim. Bu son arzumun dehşeti ve imkânsızlığı, çılgınca tutkularımın beni nereye götürdüğünü anlamamda başlıca amil oldu; işte, ancak o zaman kendime geldim ve bende bir gariplik olduğunu sezmeye başladım. Bu duygu, muhakkak, bedenî açlıktan öte, tanımadığım bir şeydi. Evet! Bu, maddi bir açlık olamazdı; çünkü maddeler dünyasının elemanlarıy- la tatmin olmuyordu. Peki, ama neydi? Basit bir ‘olmayana ergi’ metoduyla, bunun manevi açlık olduğu neticesine var- dım. Evet! Bu, manevi bir açlıktı; bu, ilim açlığıydı. Bu açlık, beni bir hafiye gibi takip eden yüksek düşüncelerimin, tat- min edilemeyen ilmî emellerimin verdiği açlıktı. Artık daya- namıyordum. Gözüm, çevremde hiçbir şeyi görmüyordu. Kâğıt kalem aldım. Divandaki yerimi süratle terkederek, masanın sert iskemlesine oturdum. Ne yaptığımı bilmeden, kâğıdın üstüne önce bir koordinat eksen takımı çizdim. El- lerim bana itaat etmiyordu. Sanki, görünmez bir kuvvetin tesiriyle bilmediğim bir yörüngenin üstünde hareket ediyor- dum. Silkinip, kendime gelmeye çalıştım. Acaba biraz daha yemek mi yeseydim? Fakat, karnım o kadar şişmişti ki, bu
fikre bedenim isyan etti. Tekrar çizmeye başladım. Önce, be- lirsiz şekiller gibi görünen bu esrarlı çizgiler yavaş yavaş, anlaşılır sistemler haline gelmeye başladı. Kâğıdın üstü, uzay şekiller, formüller ve ilk bakışta okunamayan notlarla dolmuştu. Ben de bitmiştim; bütün içimin boşaldığını hisse- diyordum. Masadan kalktım ve divanda, artık bana büyük görünen eski yerimi doldurdum güçlükle. Farkında olma- dan, kâğıdı da elime almışım. Önce, bu iki boyutlu nesneye boş nazarlarla baktım: ne demekti bütün bunlar? Gevşek bir gayretle, yazdıklarımı, çizdiklerimi çözmeye çalıştım. İlk ba- kışta anlamsız görünen karalamalar gittikçe önem kazanma- ya başladı. Bu karanlıkta, yavaş yavaş bütün unsurlar, şaşıla- cak bir düzenle yerini buldu. Görünüşte bedenimde bir ha- reket olmadığı halde, içimin şiddetle sarsıldığını duyuyor- dum. Gerçekten sarsıcı, müthiş bir gerçekle karşı karşıya kalmıştım: ben, yeni bir sistem bulmuştum. Kâğıdın üstün- deki o kargacık burgacık çizgiler arasında (halbuki, bilirsin benim yazım okunaklıdır) ‘Hayatın Koordinatları’ nazariye- sinin esasları yatıyordu.” Selim: “Şimdiye kadar, oburluğundan başka hiçbir şey açıklamadın. Esasa girmeden bu kadar uzun konuşman, bulduğunu zannettiğin sistem hakkında beni şüpheye dü- şürüyor. Sözünü kesmek zorunda bırakma beni.” Turgut: “Sen, yalın düşüncelere alışıksın sadece. Hayatın asıl tadı, gerçek tuzu olan ikinci dereceden bilinmeyen gü- zelliklerin farkında değilsin. Biliyorsun hayat...” Selim: “Size ikinci ihtarı veriyorum.” Turgut: “Başkan benim. İhtarı ancak ben verebilirim.” Selim: “O halde kendine iki ihtar ver de aklın başına gelsin.” Turgut: “Olmaz öyle şey. Burası İngiltere mi? Bizde Ang- losakson terbiyesimi var? Avam kamarasında mıyız ki en şiddetli tartışmalardan sonra bile iktidar ve muhalefet ola- rak meclisten kolkola çıkalım?”
Selim: “Sen İngiltere’yi anlayamazsın. Başka bir dünyadır orası. Ancak komplekslerinden kurtulursan...” Turgut: “Ben oraya hiç gitmedim. Onun için kompleksle- rin var, diyemezsin bana. Sözünü geri al.” Selim: “Meddahlığı bırak, anlatmaya bak.” Turgut: “İngilizlerin bile bulamayacağı bu nazariyenin esası gayet basittir. Fakat, tatbikinin bir hayli güç olacağını sanıyorum. Bir ilim adamına tatbikat yakışmayacağı için, bu kısmını asistanlarıma bırakıyorum. Gündelik işlerle uğ- raşamam ben.” Selim: “Evet, uğraşamazsın da dışarda zenginlere ev pro- jesi yaparsın.” Turgut: “Ben senin bildiğin profesörlerden değilim. Bu nazariye ömrüm boyunca yeter bana. Dinle ve hak ver sa- dece: “Hayatın Koordinatları deyiminden kısaca şunu anlıyo- ruz: bir insanın, belirli bir zamanda, belirli bir yerde ve be- lirli şartlar altında ne yapmış olduğunu bilirsek bu bilinen- lerle, yani hareket ve zaman boyutlarının önceden tesbitiy- le, bu verilere dayanarak yazılan ve sabit katsayıları, o insa- nın tayin edilmiş özellikleriyle belirlenen denklemlerin, za- man değişkenine göre çizilen eğrileri, bize o insanın ilerde ne gibi şartlar altında ne yapacağını gösterir. Şimdiye kadar yaptığım incelemeler, dokuz bilinmeyenli, yani dokuz ek- senli bir sistemde bir insanın bütün hayatının denkleminin yazılabileceği ve buna istinaden de, hayatın koordinatları metoduyla varlığının ifade edilebileceği merkezindedir. Böylece, insan hayatına ait bütün meselelerin önceden, yani yaşanmadan, çözülebilmesi imkân dahiline giriyor.” Selim: “Hiç de girmiyor. Mekanik asistanı gibi, sen de önemli noktaları atlayıp yutturmaya kalkıyorsun. Bu konu- da bazı sorular sormak istiyorum.” Turgut: “Buyur.”
Selim: “Bütün mesele, insan hayatının denklemini yaz- mak olduğuna göre, acaba sayın müellif bize bu denklemin işaret sistemini ve bir insanda bilinen faktörlere ait katsayı- ların ne gibi bir transformasyonla değerlendirileceğini açık- larlar mı?” Turgut: “Derin tahlil kabiliyetiniz, burada da sizi ele ver- di. Ben de zaten son olarak bu problemi düşünüyordum. Evet, meseleyi, aşağılık bir pratiğe dökmek gerekirse, bir insanda mevcut karakterlerin en uygun hangi işaret siste- miyle gösterilmesi gerekeceği sorununu ortaya koymalıyız. Bunun için de, kanaatimce, önce, insanlara ait bütün bilgi- leri, cebrik notasyonlarla gösterecek bir sistem bulmalıyız. İnsanın, biyolojik, psikolojik ve sosyolojik durumlarını bunlara uygun cebirsel işaretlerle ifade ederek, bütün haya- tı, kelimeler yerine, sayısal değerlere tekabül eden genel notasyonlarla gösterirsek, gramatik kombinezonlar yerine transandantal eşitlikler ikame etmiş oluruz ki bu yeni sis- temde, sizin bilinen faktörler dediğiniz sabit katsayılar da herhalde yerini bulur.” Selim: “Dur! Hemen tahtayı silme. Beni kandıramazsın.” Turgut: “Aptal! Uzatma işte. Böyle bir nazariyenin elbette bazı ufak tefek noksanları olacak. Ne demiş Ziya Paşa...” Selim: “Ne mutlu Türküm diyene, demiş.” Turgut: “Onu Namık Kemal söylemiştir. Ziya Paşa aynen şöyle demiştir: “Dî-rahtı ferganiyi nüman eyledi nevser Tema-yı zur-u haltı kadar neyledi kevser.” Selim: “Yeter söz milletindir. Söyleyen: Jean François Mil- let.” Turgut: “Sanki hiçbir şey olmamış gibi sözlerime devam ediyorum: “İnsan, kendini beğenmeden yaşayamaz. Kendini beğe- nirse, diğer insanlar onun hayatını cehenneme çevirmeye
çalışırlar. Bunun için, insan, hem kendini beğenmeli hem de beğenmemelidir. İngilizlerin afyonla birlikte dünya piya- sasına sürmüş oldukları bu kurnazlık, yüzyıllardır insanlara hayatı zehir etmektedir. İngilizlerin, dünya milletleri arasın- daki yerini böylece belirttikten sonra, konumuza dönelim. “Bu fakir millet, sırası gelince, büyük değerler yaratabile- ceğini her zaman göstermiştir. Fakat İngilizler, buna daima engel olmuşlardır. Bu millet biraz nefes alabildiği kısa bir süre içinde de Turgut Özben’i yaratarak bütün kötü şartları hiçe saymasını bilmiştir. Fakat hemen İkinci Dünya Sava- şı’nı çıkaran Anglosaksonlar, bu ender şahsiyetin yetişmesi- ni gölgelemek istemişlerdir. “Ben savaş yıllarının çocuğu olduğum için, ilk talihsizli- ğim beslenme şartlarının kötülüğüyle başlamıştır. Bütün sa- vaş yılları kara ekmekle geçti benim için. Ekmekle birlikte her şey bozuldu. Bana henüz verilmeye başlanan terbiyem okula gitmeden bozuldu. Bütün çocuklar gibi, kötülüğünü, anlamını bilmeden küfür etmeyi öğrendim ve sebebini bil- meden dövüşmeye başladım. Sokak aralarında, biriktirdi- ğim gazoz kapaklarıyla lik oynamak ve jilet kapaklarının en iyisi olan giletteyi arkadaşlarımdan çalmak suretiyle kuma- ra ve hırsızlığa alıştım. Babam beni mektebe götürdüğü za- man, çantamla birlikte artık uzun bir hayat tecrübesini de omzumda taşıyordum. “Okulda ilk öğrendiğim gerçeklerden biri de babamın - sonra peder oldu- beni yanlışlıkla mektep yerine okula gönderdiği oldu. Önümüze alfabe adında anlaşılmaz bir ki- tap koydular. Babam, ona da elifba dedi. Okulla babamı uz- laştırmaya imkân yoktu. “Bu garip kitapta, bizim kılığımıza pek benzemeyen bir biçimde giydirilmiş çocuklar, boyuna birbirlerine top atı- yorlardı. Hangi mahallede oturduklarını bilemediğim bu çocuklar, kumbaralarında -bizim evde böyle bir kutu yok-
tu- para biriktiriyorlar; babaları da -Ahmet Ağabey kadar genç ve bıyıksız adamlardı bunlar- onlara, çatana denen ka- yıklar alıyordu. Bir de vatan denen bir şey vardı ki, çok iyi korunması gerekiyordu. Bizler, her sabah hep bir ağızdan onu özümüzden çok sevdiğimizi, ant denilen bir şey içerek haykırıyorduk. Bir de bazı çatık kaşlı adam resimleri vardı ki, babam onlara, gazetedeki amcalara yaptığım gibi, sakal bıyık takmamı şiddetle yasak etmişti. Kocaman bir dünya- nın içinde -oysa sınıfta duran ‘mücessem küre’ çok küçük kalıyordu asıl dünyanın yanında- şaşkınlıkla ne düşünece- ğimi bilemiyordum ve öğretmen gelince arkadaşlarla birlik- te ayağa fırlayıp kıvanç duyduğumu söylüyordum bağıra- rak. Bununla birlikte, birkaç gün içinde, bu işlerin pek an- laşılamayacağını, yalnız bir kısmının ezberlenip kara bir tahtanın yanında tekrar edileceğini, böylece, öğretmen de- nilen teyzevari yaratıkla başımın belaya girmekten kurtula- cağını sezmiştim. Sonunda, sınıfın kabadayılarıyla itişmek için gereken iç huzuruna kavuştum. Zayıflardan kendime iki dalkavuk seçtim ve sınıfı, mahalleye çevirdim kısa za- manda. Hemen I-A birinci takımını kurduk ve I-C ile bir maç yaptık. İçine sığmakta güçlük çektiğim okul sıraların- da büyüklerimi saymak - küçüklerimi sevmek sözünü ters söylediğim için öğretmenin çektiği kulağımın acısını ak- şamki maçı düşünerek hafifletmeye çalışırdım. Büyüyünce öğretmenliği nasıl yasak edeceğimin hayaliyle yaşarken bir yandan da durmadan tekrarlardım: öğretmenimi, yurdumu sevmek, budunumu -bu budun kelimesi bana kasapta çen- gele asılı etleri hatırlatırdı- korumak, saymak, üstün tut- mak, doğruyum, yasam, onlardan, herkesten intikam al- maktır, olmaktır, çalışkanım, armağan olsun. “Babamla öğretmenim arasındaki tartışmalar, kültürle olan ilk temasımın zevkli hatıralarıdır. Benim aracılığımla yapılan ve tartışmacıların pek farkına varmadıkları bu ko-
nuşmalar benim için sinsi bir keyifti. İlk gün koşa koşa eve gelmiş ve hemen babama yetiştirmiştim: ‘Baba, sen yanlış biliyormuşsun. Öğretmenimiz söyledi: biz mektebe değil okula gidiyormuşuz.’ Babam, okuduğu gazeteden başını kaldırdı, yorgun ve ilgisiz nazarlarla baktı yüzüme: ‘Dur ba- kalım hele,’ dedi. Babamın, sonradan daha iyi farkettiğim karakterinin eşsiz bir özetiydi bu cümle: ‘Dur bakalım hele.’ Hem kendi durur, hem de herkesi durdururdu bu cümley- le. Benim hızımı, annemin hırçın ve telaşlı atılmalarını hep bu amansız cümlesiyle keserdi: ‘Dur bakalım hele.’ Dünya tefekkür tarihine ‘Durbakalımhelecilik’ geçmezse, babama yapılmış en büyük haksızlık olacaktır bu. Ben de belki bi- raz bu felsefenin tesiriyle böyle olmuşumdur. “‘Nasıl olur baba?’ dedim. ‘Sen beni öğretmene gönderir- ken, onu çok iyi dinle demedin mi?’ dedim. Sözlerimi duy- mamış gibi; ‘Okul demek ekol demektir,’ dedi. ‘Fransızca- dan bozmadır. Sen anlamazsın.’ dedi. Bak bu noktada anla- şıyorlardı: ‘Sen anlamazsın.’ Bu söz, okulda ve evde hep ku- lağımda çınlıyordu: ‘Sen anlamazsın.’ “‘Öğretmenim! Babam dedi ki, ekoldur dedi öğretme- nim!’ ‘Baba, öğretmenim dedi ki, yeni yetişenler dedi, her- kesin anlayacağı’ dedi. ‘Öğretmenim! Babam dedi ki milli mücadeleyi yapanlar dedi, ona milli mücadele demişler de- di; kurtuluş savaşı sözü sonradan bulunmuş.’ ‘Öğretmenim! Gazetede okudum -babam tembih etmişti ikide birde ba- bam dedi ki babam dedi ki deme diye- sizin kahraman de- diğiniz...’ ‘Baba! Sen, artık çekilsin diyorsun ama, öğretme- nim bu gün bir şiir okuttu: Atatürk ulu önder, onun izin- den gider diyor. Yaa...’ “Kötülükten ancak kötülük çıkar. Bayağılık insan ruhunu öldürür. Elbette, çok gelişmiş milletler, kötülükten de bir- şeyler çıkarıp, onu az gelişmiş milletlere ihraç etmek yolu- nu bilmektedirler. Kötülüğü rasyonalize edip, ya da sanat
eserlerinde dondurup, hayata ait bir canlılık bulmaktadırlar kötülükte. Burada, tek korunma yolu, kötülüğün üstünden akıp gitmesini sağlamaktır. Benim gibi, az gelişmiş bir ilko- kul öğrencisinin de başarabileceği tek şey buydu. Kötülüğe kayıtsız kaldım; ona içimde yer vermedim. Kara ekmeği ye- mek zorundaydım; ama kötü şiiri okumadan da yaşayabilir- dim. Sınıfta tahtaya kalktığım zaman, gene, şiirleri en iyi ben okuyordum; çünkü öğrenmiştim en çok bağıranın en iyi şiir okumuş sayıldığını. Ve, öğretmenin bu zayıf tarafını keşfeden tek akıllı öğrenciydim. (Üye Selim’in itirazı üzeri- ne ‘akıllı’ kelimesi değiştirilerek ‘kurnaz’ konulmuştur.) “Tarih, yurt bilgisi, coğrafya... her şey bizden çıkmıştır ve gene bize dönecektir. “Sevgili çocuklar! Bugünkü dersimizin konusu fotoğraf- ya. Önce fotoğrafyanın tarifini yapalım: eski Yunancada fo- ton, ışık demektir, grafos da yazmak. Demek ki ne oluyor: ışığın yazması ya da çizmesi demek oluyor. Tabiatta serbest bir halde bulunan ışık, bazı metotlarla kâğıt üzerine yansıtı- larak serbest halden bileşik hale geçirilir. İlk insanlar, bunu bilmedikleri için kalemle çizerlerdi. Bununla birlikte, eski Orhon Yazıtları’nı incelediğimiz zaman, Orta Asya’dakilerin de ışığın bu özelliğinden faydalanmayı düşünmüş oldukla- rını görüyoruz. Ne yazık ki teknik imkânsızlıklar ve bütçe yetersizlikleri, her hayırlı teşebbüs gibi bu araştırmanın da emekleme çağında kalmasına sebep olmuş ve MS. II. yüzyı- lın başlarında Orta Asya’yı ziyaret eden Fo-To-Çu adlı bir Çinli teknisyen, bu araştırmaların bir kopyasını yurt dışına kaçırmıştır. Deneylerine Çin’de devam eden Fo-To-Çu, on iki yıllık bir çalışmadan sonra, ışığın kâğıt üzerine çizmesini sağlamıştır. Ne var ki, son yapılan antropolojik incelemeler ve bu arada bazı yazıtların yeniden okunması, Fo-To- Çu’nun Moğol bir babadan dünyaya gelmiş olduğu ihtimal- lerini kuvvetlendirmiştir. Hatta, bundan iki yıl önce yapılan
kazılar sırasında, biri Nevşehir’de, diğeri de Akkale’de ol- mak üzere, yani iki yerde, Fu-Te-Ça adlı bir bilginin mezarı bulunmuştur ki bu şahsın, yukarıda sizlere bahsettiğim Çinli alim Fo-To-Çu olması kuvvetle muhtemeldir. Çin’de oldukça geliştirilen bu metot sayesinde Çinliler çini mürek- kebiyle yazmayı bırakmışlar ve Avrupalılar daha kurşunka- lemi bilmezken Foto Kalem kullanmışlardır. Fakat sonra- dan, bildiğiniz gibi, yobazlık ve gericilik Çin milletini ikiye bölmüş ve Moğolların bu icatta parmağı bulunması, sonun- da Çinli ırkçıların Foto Kalemi yasak ettirmelerini sağlamış- tır. Marko Polo, birçok değerli buluşla birlikte fotoğrafo- metri aletini de İtalya’ya götürmüş ve dinde Reform, sanatta Rönesans yapıldığı bir sırada, Leonardo Da Vinci, Foto Ka- lemin çalışmasını sağlamıştır. Leonardo’nun bazı resimlerin- de görülen parlak tonlar, bu kalemi kullanmış olduğunu açıkça göstermiştir. İşte çocuklar, Avrupalıların en büyük meziyeti, pratik yönlerinin kuvvetli oluşu ve Türklerin, Arapların ve Çinlilerin birçok buluşunu kendilerine mal ederek kullanılır hale getirmeleridir. Bu ve bunun gibi bir çok medeni harekete önayak olan Doğulular ise bazı küçük yetersizlikler yüzünden, öncülüğü, Batıya kaptırmışlardır. Sizlere fotoğrafometri aletini, laboratuvarımızda olmadığı için gösteremeyeceğim. Şimdi, tahtaya aletin şematik kesiti- ni çiziyorum ve formülünü yazıyorum. İyi öğrenin ha! An- lattığım gibi, aynen isterim. Kendi cümlelerinizle uydurma tarifler yapmak yok. Bunun için, isterseniz, esaslı noktaları defterlerimize geçirelim. Yazın bakalım: satır başı önce fo- toğrafyanın tarifini yapalım iki nokta üstüste satır başı eski Yunancada foton virgül ışık demektir nokta grafos da... “Ben okul hayatımda güzel bir sınıf, zevkli bir okul bina- sı, iç açıcı bir bahçe görmedim. Kirden kararmış, dayanan dirseklerle cilalanmış eski sıralar; sıraların üstüne, geçen yılların Süleymanları, Necdetleri, Aykutları, zaman geçtikçe
öztürkçeleşen isimlerini, adlarını çakıyla kazımışlar. Duvar- larda, her yeni müdürün yeni zevksizliğini gösteren renkli badanalar üstüste: son müdür Behçet Beyin sidik sarısı ba- danasının altında yer yer eski müdür Muhterem Beyin tür- be yeşili ve merhum Sami Beyin çingene pembesi renkleri sırıtıyor. Kara tahtanın karalığı, sözde kalmış. Öğretmen kürsüsünün ön tahtasında, kadın öğretmenlerin bacakları- na, kalem düşürmek bahanesiyle bakabilmek için açılmış koca birdelik. Perdesiz büyük pencereler, yaldız boyası dö- külmüş bir soba, kirli ellerimizden leke olmasın diye tok- mağının çevresi siyaha boyanmış kül rengi kapı ve hepsinin varlığını ve neden öyle var olduğunu açıklayan beylik cüm- le: bu fakir millet bu kadarını verebiliyor. “Hela yahut apteshane veya yüznumara ya da ayakyolu; en moderni: tuvalet. Ve hepsinin kapısında bütün bunlar- dan ayrı bir yazı: 00. Bütün bu isimler içimi karartırdı. Bu isimleri hatırladıkça, keskin bir koku duyar gibi olurdum. Sınıfın koridoruna kadar yayılan keskin koku. Kokunun peşine takılıp giderseniz, girişte kovalar, yer bezi yapılmış çuval parçaları ve süpürgeler karşılardı sizi. Tokmağı kopuk kapılar, kapanmayan kapılar, kapısına bozuk bir yazıyla ‘bozuk’ yazılmış helalar, duvarlara sürülmüş pislikler... Ala- turka helalar, alafranga helalar; alaturka musiki, alafranga müzik... Penceresiz helalar, muslukları kırık helalar... Hela- lara, esas işimizi değil de çok daha başka marifetler yapmak için girerdik: sınıfın gediklileri sigara içer, tembeller tahta- dan tebeşir yürütüp hemen ağızlarına atarlar ve üstüne musluktan su içerler -böylece ateşleri yükselirmiş- kadın öğretmenin dersinde kalem düşürmeyi becerip yeterli hayal sermayesi biriktirenler de kilidi bozuk olmayan helalarda, ‘suistimal’ yaparlardı. Kadın öğretmenin hayali, sonuca var- madan kaybolsa bile, duvardaki resimler yardımcı olurdu helalarda.
“Ben bütün bu hareketlerin içinde bir gözlemci sıfatıyla bulundum.” “Efendim?” dedi Selim yavaşça. “Evet! Kötü ruhlu bir bakire gibi, her şeyi gördüm ve ge- ne de bana bulaşmasına izin vermedim.” “O halde yanımda ne işin var?” diye sordu Selim, başını kaldırmadan. “Beni hangi duruma düşürmek istiyorsun böylece?” Sustu. Kelimeleri bulmakta zorluk çekiyormuş gibi: “Bir benzetme yaparak kendimi kurtarmalıyım,” diye söylendi. Turgut: “Kendini kurtarmak için çırpınan benim, onu da bana bırakmayacak mısın?” Selim: “Bilmiyorum,” dedi. “Tartışma, istemediğim bir yönde ciddileşiyor.” Turgut: “Onun kolayı var,” diye atıldı hemen. “Sen yalnız iste.”
Selim: “İstiyorum,” dedi. “Başka çarem yok.” Selim: “Hayata dayanamadığımız için espri yapıyoruz. Ahlâk düşkünleri gibi doğru yoldan sapıyoruz. Bütün kur- tuluş yollarını kapıyoruz. İşte kapı, işte...” Turgut: “Yeter, canım Selim! İnsan kardeşim! Hayat dalı- na yuvasını yapmış biricik eşim. Bırak devam etsin rezil gi- dişim. “Rezil gidişim, ben rezil olmadan devam etti görünüşte. Lisenin son sınıfına kadar, gözlemci ve daima muvaffakiye- te özlemci bir gelişimi yaşadım. Birincilikle bitirdim okulu ve korkulu tedirginlikten uzak kaldım. “Giriş imtihanlarına da bu ruh haletiyle ve lise bitirme diplomasının aslı ve nüfus cüzdanının suretiyle ve bıyıksız altı adet vesikalık resimde açıkça belirtilen mütebessim su- ratıyla katıldı bu canavar. Bir de ne görsün: hayatta, bilme- diği çeşitten acılar da var! “İmtihan sonucu, bana bu bakımdan ilk uyarma oldu.
Dış dünyanın zayıflara karşı nasıl insafsız olduğunu bildi- ğim için, bir korunma içgüdüsüyle, bazı masum kötülükle- ri bu çevreye silah gibi kullanma eğiliminden kurtarama- dım kendimi. Bununla birlikte, hiçbir sınır tanımadığımı söylemek haksızlık olacaktır. “Maruzatım bundan ibarettir; ekmek, suyla undan iba- rettir.” Selim: “Sözlerinize ilave edilecek bir husus görmüyorum. İntibalarınıza aynen katılıyorum. Yalnız, ben de, o yıllarda sizden farklı bir surette gelişen bir yanımı belirten ve şimdi hangi çekmecenin hangi gözünde olduğunu bilemediğim bir yazımı, daha doğrusu bir bildirimi tartışma zabıtlarına eklersem, müzakerelerin bir bütün haline geleceğini sanı- yorum. Artık seni daha iyi tanıyorum; daha önce bilmediği- me yanıyorum.” Turgut: “Hevesli edebiyat hocaları gibi gene dayanama- dın: sonunda kendi şiirini okuyup berbat ettin dersi. Vazi- yetin romantik bir dümende gelişmesi sebebiyle isteğini ya- pıyorum, hakikate tapıyorum, oturumu bu anda ve burada kapıyorum.” Bin Dokuz Yüz Elli Üç Yılını Tarih için önemli bir dönem yapan işbu tartışma zabıtları, iki nüsha olarak tanzim ve ta- raflar arasında imza edilmiştir. (Buraya bir de ‘teati’ kelime- sini ekleyebilseydik ne iyi olacaktı. Olmadı.) Başkan Üye
Turgut Özben Selim Işık (İmza) (İmza)
Eki: Selim Işık’ın hatır için kabul edilen tamamlayıcı ma- hiyetteki makalesi. Turgut, içine girecekmiş gibi eğilerek okuduğu satırlar- dan uzaklaştı. Yavaş yavaş başını kaldırdı masadan. Kalın 81 parmaklarının orta boğumlarıyla gözlerini kaşıdı; dudakla- rını ileri uzatarak, bir şey söyleyecekmiş gibi oynattı hafif- çe. “Nasıl düşünmeli? Ne yapmalı?” diye belli belirsiz mı- rıldandı. Ne yapmalı? Ne yapmalı? Makalenin adı buydu galiba: “Ne yapmalı?” Şu makaleyi aramalı. Salon-salaman- jeye baktı: sofra hazırlanmıştı. Terliklerini sürüyerek sofra- ya yürüdü; mutfağa doğru dönerek, isteksiz bir sesle: “Ma- rifetli karım gene neler pişirmiş?” dedi. 6 Turgut, o gece, daha sonraları her hatırlayışında ürperdiği ve ‘Abdülhamit Rüyası’ adını verdiği bir kâbus gördü. Saba- ha karşı rüyanın dehşetiyle birdenbire uyandı. Rüyasında, rüyanın hemen başlarında, padişah Sultan Abdülhamit’i gördü. Koyu kırmızı büyük bir salonda, bir divanın üstüne, Sultan Abdülhamit, elbiseleriyle uzanmıştı. Başında kırmızı bir fes, parlak siyah redingotunun üstünde de ucuna bir nişan asılmış kalın ve sarı bir kurdele vardı. Divanda ipekli bir örtü Sultan’ın hemen yanıbaşında duru- yordu. Abdülhamit bu örtüye yer yer sarınmıştı. Tıpkı anla- tıldığı gibi ufak tefek, koca burunlu ve kara sakallıydı. Tur- gut, Sultan’a bu kadar yakın olmaktan biraz mahçup ve ür- kek, konuşmadan Abdülhamit’i seyrediyor, bir yandan da kendine cesaret vermeye çalışıyordu: ben Cumhuriyet ço- cuğuyum, ben Cumhuriyet çocuğuyum. Bir ilkokul öğren- cisi gibi hissediyordu kendini: neden korkacakmışım Ab- dülhamit’ten? Fakat, hiç konuşmayan bu küçük adamda ürkütücü bir otorite vardı. Başıyla Turgut’a işaret etti. Tur- gut da divanın yanındaki sandalyeye oturdu. Abdülhamit’i şimdi çok yakından görüyordu. İkisi de susuyordu. Birden, Sultanın sarındığı örtüler kımıldadı; ipek kumaşın arasın- dan, Turgut’un o ana kadar farketmediği bir adamın başı ve
kolları yavaşça dışarı çıktı. Allah Allah, dedi Turgut için- den, bu ince örtülerin altında bir insan olduğunu nasıl far- ketmedim. Yılışık, her an sırıtan bir adamdı bu; Abdülha- mit’in ciddi ve ağırkanlı duruşuna hiç uymuyordu. Sultan, Turgut’un aklından geçenleri anlamış gibi: “Önceden belli olmaz,” dedi. “Divanın ortasında onun için oyuk bir yer ya- pılmıştır. Hep orada yaşar.” Adam, örtülerin içinde yılan gi- bi kıvranıyor ve yüzündeki iğrenç gülümsemeyle Turgut’a bakıyordu. “Şimdi ne yapıyor?” diye sordu Turgut. Kayıtsız bir tavırla karşılık verdi Sultan: “Bana sevgisini gösteriyor.” Turgut, bağlanmış gibi, iskemleden ayrılamıyordu. “Ben is- terseniz gideyim,” gibi birşeyler mırıldandı. “Lüzum yok,” dedi Sultan. “Alışıktır kıvranmaya. Senin yüzünden değil.” Adam, gülüyor, kıvranıyor ve bir yandan da: “Öyledir efen- dimiz, buyurduğunuz gibi,” diye tekrarlayıp duruyordu. Turgut: “Yaptığımız bütün devrimlerin aslı yok mu dersi- niz?” diye sordu birdenbire. Sultan, başını geriye iterek: “Bana kalırsa yok,” dedi. Adam kaybolmuştu. Sultan, eliyle örtünün altını yoklayarak: “Yorulma artık sen Dilazer!” di- ye seslendi yatağın altına. Kıvrımların arasından Dilazer’in sesi geldi: “Vazifem, efendim.” “Sen sıkılma Turgut Bey oğ- lum; Dilazer alışıktır.” Ayaklarını altına topladı, bir eliyle siyah mesini tutarak sözlerine devam etti: “Ben, bütün ola- cakları evvelden görmüştüm. Benimle başa çıkamayacağını- zı biliyordum. Ben ve Dilazer, sizin yenemeyeceğiniz kuv- vetlerdik. Hele Dilazer! Çok marifetlidir: istediğin kılığa gi- rer.” Dilazer, siyah mesin altından başını çıkardı: “Girerim.” “Sizin hatanız buradaydı: Dilazer’in yerine koyacak adamı- nız yoktu.” Dilazer, Turgut’un sandalyesinin yanında gö- ründü, Turgut irkildi. Yılan adam sırıtarak: “Adamınız yok- tu,” dedi ve gene kayboldu. Turgut yerinden fırlamak ve “Olmaz!” diye bağırmak istedi. Sesi çıkmadı. “Kalkmalı- yım,” dedi. Kalkmazsam, Dilazer, beni de Sultan’dan yana
sanacak. Abdülhamit’in yüzüne baktı: sakalını tutmuş dü- şünüyordu Sultan. “Cumhuriyet, bu duruma bu kadar ka- yıtsız kalamaz.” diye haykırmak istedi. “Bunlara göz yuma- maz!” Yerinden kalkmaya çalışarak Abdülhamit’e doğru uzattı ellerini. Oda kararmıştı, divanı göremiyordu artık. “Üçüncü Cumhuriyeti de kurduğum halde, bunlara neden mi engel olmuyorum? Duyduğu bu yeni sese çevirdi başını. “Gücüm yetmiyor,” dedi ses. Oda biraz aydınlandı: Tur- gut’un karşısında Mustafa Kemal duruyordu. Onu resimle- rinden tanıyan biri için kim olduğunu anlamak çok güçtü; fakat Turgut tanıdı. Mustafa Kemal çok şişmanlamıştı. Saç- larının hemen hepsi dökülmüş, sırtı kamburlaşmıştı. Sesi yorgun çıkıyor, konuşurken dudaklarının arasından altın dişleri görünüyordu. Buruşuk yüzü beyaz kıllarla kaplıydı. Eski bir ropdöşambr giymişti. Turgut, bütün gücünü toplayarak konuşmaya çalıştı: “Nasıl olur? Siz idare etmiyor musunuz? Nasıl engel ola- mazsınız?” Mustafa Kemal, çaresizliğini gösteren bir hare- ket yaptı. Turgut, ona doğru ilerlerken ter içinde uyandı. Saat on bire kadar yatakta kaldı. Son günlerde üstüste gördüğü rüyaların, daldığı hayallerin verdiği huzursuzlukla yatakta dönüp duruyor, rahat bir durum bulamıyordu uzanmak için. Sonunda, yatmakla daha çok yorulduğunu anlayarak kalktı ve hemen giyindi. Nermin, salonda pazar gazetelerini okuyordu. Kanepeye giderken aynaya takıldı gözü Turgut’un. Kısa bir süre ayna- da kendini seyretti. “Şişmanlıyorum, diye geçirdi içinden. Mustafa Kemal gibi. Büyük mavi gözlerim yakında bu an- lamsız yuvarlak surat içinde kaybolacak. Ya saçlar? Acele etmeliyim. Burun ve ağıza bir şey denemez doğrusu. Göz ucuyla karısına baktı: acaba bu incelemenin farkında mı? Kalın, etli dudaklarını uzattı, diliyle yaladı onları; pembe- leştiler hemen, gerçek hacimlerini ortaya çıkardılar. Çok
çatmamalıyım kaşlarımı, çok da gülmemeliyim: ikisi de za- rarlıymış. Parmaklarıyla, parmaklarının ucuyla, alnını, göz- lerinin altını ovdu. Daha çok var, daha çok idare eder. Par- maklarıyla yaşını hesapladı. Aptal gibi hissiz bir maske ta- karsan yüzüne, o zaman hep genç görünürsün. En genç gö- ründüğün zaman başlayacaksın ki buna... Bana bak ayna! Sana çok güveniyorum. Gözlerini kapadı, aynadan bir iki adım uzaklaştı. Turgut Özben ve eşi; ne kadar genç görünü- yor resimde. Kim? Tabii Turgut, canım. Ya karısı? O görün- müyor. Nasıl görünmüyor? Çok makyaj yapmış işte; gerçek anlaşılmıyor. Kiminle konuşuyorsun Turgut? Kendimle ko- nuşuyorum Turgut. Karısını ilk gördüğü gün, onun ince bı- çak gibi düz ve müstehzi ağzını beğenmiş. Yok canım! Tur- gut, istihzaya başkalarında tahammül edemez. Dişine göre bir şey aramış olacak. Kızın gözleri de çok canlıymış ilk gün. “Nermin!” Karısı başını çevirip yukarı baktı. Şimdi, uykudan şiş de ondan tabii. Her zaman söylerim şu kaşları- nı alma diye. “Efendim canım?” Doğrusu güzel karısı var. Benim için fazla muzip bir yüz, demiş Selim, Kenan’a. Ya- nında ne yapacağımı şaşırıyorum. Kadınlığını hissetmiyor sanki benim yanımda. “İlaveleri okuduysan bana verir mi- sin Nermin?” Küçük burjuvanın pazar ayini esas itibariyle üç kısma ayrılır, oğlum Selim: “Pazar Gazetesi” -günlük olaylar, makaleler ve bilmece olmak üzere üç bölümdür- “Büyük Kahvaltı” ve “Akşamüstü Kime Gidelim” sıkıntısı. Bu sınıf yasası, her pazar, büyük bir özenle yerine getirilir. Bugün olduğu gibi, canınız sıkılıyorsa, ilaveye şöyle bir ba- karsınız ve karınıza uzatarak: “Bilmeceyi sen çöz canım,” dersiniz büyük bir vazgeçişle. Nermin’in gözleri güldü ve: “Sahi mi?” dedi elini uzatarak. Canım sıkılıyor Nermin. Daha küçük sıkıntılarda sana açılsaydım, bu güçlüğü çekmezdim belki. Canım, erkekler bazı geceler salonun bir köşesine birikip, kadınların merak
etmez göründüğü erkekçe konulardan bahsetmez mi? Bu da, onlardan biri oluversin. Olmuyor. Ayağa kalktı, karısı- nın yanına oturdu kanepede. Koluyla onu sardı, başını da- yadı omzuna hafifçe. Nermin, durumunu değiştirmeden gülümsedi ve hemen sordu: “Sonu ‘k’ ile biten beş harfli bir hayvan ismi söyler misin?” “Tavuk,” dedi, içindeki sıkıntıyı bastırmaya çalışarak. Bütün hayatımı şu andaki gibi yaşa- saydım hayır kalmazdı bende. Geçecek, Turgut, geçecek. Öyle bir küçümserim ki ben onu... “Olmuyor,” dedi Ner- min mahzun bir sesle. “Başharfi V.” “Vaşak,” dedi Turgut aceleyle. Yerinde tepkiler gösterebildiğime göre, soğukkan- lılığımı kaybetmedim daha. Kim bulabilir bir anda vaşak kelimesini? Milyonlarca insan bu hayvanın adını bile bilmi- yordur. “İnek,” dedi hayalindeki Selim, bir türlü aklından çıkmayan Selim. “Düşünmekten korkan; korkudan, düşün- mesini unutan inek” dedi. Evlendi diye, oyunun her daki- kasını kuralına göre oynamaktan başka bir şey düşüneme- yen inek. Sevgi apartmanında her gün görevli inek. Ne pa- zarı ne tatili olmayan memur. “Neden benim aklıma gelmi- yor bu kelimeler Turgut?” Çünkü sen inek değilsin. Bana artık olgunluk yakışır Selim. İnşallah arkasından çöküp gi- dersin Turgut. “Bilmem, aklımda kalıyor işte,” dedi, gevşek bir gururla. Bir arkadaşın kötü durumda olduğunu biliyor- sun, ona gitmek yardım etmek gerekiyor. Ne yapabilirim bu durumda Nermin? Benden utanmaz mısın sonra? Şu anda sana, ne gibi bir yardım beklediğini söyleyemem Selim’in. Bunu daha ben de bilemiyorum. Fakat birşeyler yapabilece- ğimi hissediyorum, dürüst ve olumlu birşeyler. Senden tek istediğim şimdilik beni bu meseleyle başbaşa bırakman. Sonra bir gün oturup birlikte... Nermin gazeteleri elinden bıraktı: “Sen tamamlarsın, benden bu kadar,” dedi. “Kahvaltı etmek ister misin?” Ga- zeteleri Turgut’a uzattı. Turgut, havadaki elini aşağı indirdi:
“Ben biraz dışarı çıkacağım,” dedi. “Selim’in annesine gidip başsağlığı dilemeliyim. Cenaze kalkalı neredeyse on gün olacak; hiç uğramadım. Gücenir sonra.” “Kahvaltı etmeden mi gidiyorsun?” diye sordu karısı. “Döndüğümde bir ‘Bü- yük Kahvaltı’ ederiz. Şimdi canım bir şey istemiyor.” “Sen bilirsin. Sonra acıkacaksın.” Ben bu filmi daha önce gör- müştüm, diye düşündü Turgut. Kapının zilini çalarken, birden yaptığı işin anlamsızlığını hissetti. Fakat kapı açıldı ve Müzeyyen Hanımın yorgun ve sarı yüzü göründü. Hiçbir şey söylemeden Turgut’u içeri al- dı. Oturma odasına geçtiler. Radyonun yanındaki koltukta genç bir adam oturuyordu. Zayıf, uzun boylu, solgun yüzlü ve gözlüklü biriydi bu. Acı bir surat takınmış bir adam, Turgut’un daha önce görmediği biri... Orada kimseyi bula- cağını düşünmeyen Turgut’a, tavırları sahte gelen biri. Se- lim’in annesinden başka bir insanı görmeye hazırlıklı olma- dığı için, ona yabancı ve iğreti gelen bir “arkadaş”. Ben, her ne pahasına olursa olsun buraya geldikten sonra, benden önce nasıl birisi aynı durumda olabilir? Üzülme canım, rastlantı; resmî bir ziyaret olmalı. “Burhan Bey de eksik ol- masın aramış beni. Selimciğimin çok iyi bir arkadaşıydı.” İnsan, hiç olmazsa, sizden iyi olmasın, der. Büyük fedakâr- lıklarla getirmiş olduğumuz Turgut Özben, tam sahneye çıkmak üzereyken... “Tanışıyor muydunuz?” Her zaman, birisi sizden önce davranır. Oysa, gelip geçici biridir bu. Si- nemada, sizden önce, son boş koltuğu alan kör bir yabancı. “Hayır,” dedi. “Yalnız... Selim bahsederdi. Şimdi, Ankara’da bulunuyorsunuz, zannedersem.” Demek, Burhan buydu. Selim’in onlara tanıştırmaktan kaçındığı “esaslı” arkadaşla- rından biri. Selim, farklı çevrelerdeki arkadaşlarını birbirine tanıştırmayı sevmezdi. “Hoşlanmazsın,” diye kestirip atar- dı. “Yüksek” arkadaş çevrelerinde üniversite arkadaşların- dan utanırdı Selim. “Seni elevermemizden korkuyorsun,”
diye saldırırlardı Selim’e kantinde. Hepimiz, tanımadan, se- vimsizliklerine inanırdık bu adamların. Bu yüksek arkadaş- ların da bizi tanımadan sevimsiz bulduklarını bilmeseydi, tanıştırmaktan kaçınır mıydı? Ben bile zorlukla barınabili- yorum aralarında; sizi hemen yutarlar, demek isterdi kan- tindeki arkadaşlarına. Turgut da, bu eski ve tatsız hatırla- manın verdiği soğuklukla, “Ankara’da bulunuyorsunuz” gi- bi, ilk görünüşte masum, fakat hiçbir kantin arkadaşının, gerisinde gizlenen istihzayı kaçırmayacağı sahte bir incelik- le yere vurmuştu Burhan’ı. Burhan da kantincilerin bu du- rumda ifade etmekten çekinmeyecekleri bir deyimle “yerin dibine geçmişti”. Kimleri yerin dibine geçirmedik kantinde, kendilerinin haberi olmadan. Güner döverdi muhakkak bu adamı hiçbir nedene dayanmadan. Hiç nedeni yok da dene- mez bir bakıma; Selim’e, “arkadaşlarının”, Güner’e tanıştır- maktan utandığı arkadaşlarının, ne kadar zayıf olduğunu göstermek gibi bir bahane bulunabilirdi. Sen, benden, ger- çekten çok gerisin Burhan. Bana bakarken bu kadar çeşitli ve çelişik duygularla kendini yiyebilir misin? Sen, sadece soğuk bir kayıtsızlık gösterebilirsin. Sonra da kendine, be- nim anlayamayacağım derin bir pay çıkarırsın bundan. Ne çıkardığın da pek belli olmaz. Kalın camlı gözlüklerinin ge- risinde ne düşündüğünü kimse anlayamaz. Selim olsa çırpı- nırdı: “Daha elini sıkmadan mahkum ediyorsunuz adamı.” Kayhan da olsa cevabı kaçırmazdı: “Tarih de bizi.” Sonunda sen kaybediyorsun Turgut. Olsun. Demek Burhan bu. Se- lim’in bahsettiği Burhan. Neden beklemedim? Belki de o: “Selim sizden bahsederdi,” diye atılırdı. Hayır. Atılmazdı. Benimle ilgisi sınırlı. İşte gene kaybettim. Neden acele et- tim? Burhan kendini tuttu, konuşmadı. Böyle bir meselesi yok aslında. O zaman da kendi kaybeder. Kaybeder ama, şu Burhan da neden ağırlık taslar, mollalar gibi? Bu Selim de, insandan hiç anlamazdı. “Sigara kullanıyor musunuz Bur-
han Bey?” İntikamımı aldım işte: hem “kullanmak” hem de “Bey” dedim. Beni küçümsemen için açık verdim. “Bey dedi bana, pis küçük burjuva,” diye sevin bakalım. Bu çeşit inti- kamdan ne anlarsın sen! Turgut kendine gel, adamın bir şey dediği yok. Eski huyların ortaya çıktı gene. Çıksın! Eski huylarımdan kaçmakta acele etmişim anlaşılan. Bu “olay” karşısındaki zayıflığımdan anladım bunu. Yeni huylarımla büsbütün gülünç oldum. “Teşekkür ederim. O beni öksür- tüyor, bundan içeyim.” O dediği Yeni Harman, bu dediği Birinci. Nasıl “dolayısıyla” anlatıyor aramızdaki farkı. Se- lim, muhakkak sana, benden “bahsetmiş” olacak. Yoksa, kendi kendine akıl edemezdin bu inceliği. Şimdi de Müzey- yen Hanıma döndü. Onunla, bir anayla nasıl konuşulursa öyle konuşur herhalde. Ben de kendimi ele vermeyeceğim daha fazla. Senden sonraya kalmakla da Selim’i daha çok sevdiğimi göstermiş olacağım. Efendim? “Ne söyleyeceğimi bilemiyorum,” diyordu Burhan. Ben de bilemiyorum. Birden mahzunlaştı. Bana anlatabilirdin Selim. Böyle bir durumda kim dinlemezdi ki seni? Ne yap- tın son aylarda? Anlamasam da dinlerdim seni. Bir “huku- kumuz” vardı hiç olmazsa. Ölümcül düşüncelerini hafifle- tirdi bir insanın varlığı belki. Belki de anlatmaya çalıştın bi- rilerine. Kim bilir? Anlatamadın; belki o insanın yüzüne bakar bakmaz anlatmanın yararsızlığını gördün. Bu düşün- celerle çevresini, Burhan’ı, ona duyduğu sebepsiz öfkeyi unuttu; kendini bıraktı bir süre. Gözü, bir koltuğun üzerin- deki dantele takıldı; hissetmeden ona baktı ve düşündü. Her gün birlikte yaşadıkları yılları düşündü. Nasıl bu duru- ma geldik Selim? Bir arada olmanın kaçınılmazlığından başka bir neden yok muydu bizi yaklaştıran? Aramızdaki boşluğu nasıl doldurmalıyım? Sen olmadan seni nasıl öğ- renmeliyim? Belki de, bu kısa huzursuzluğu duyduğum için, dantelin kıvrımlarından gözümü bir türlü ayıramadı-
ğım için benimle övünürdün. Koca ayı, derdin, düşünür gi- bi bir halin var. Dikkat et midene dokunur sonra. Zarar yok; yaşasaydın da beni yerin dibine batırsaydın. Bin kere esir alsaydın beni, Selim! Öyle durma hiç konuşmadan. Ağır bir söz söyle; utandır beni. Söyle, de ki: bin tane kitap okumak gerek. Geceleri de uykusuz kalınacak. Her gün durmadan koşulacak, akşama kadar; sonunda epsilon ka- dar küçük bir fayda temin edilecek. Bir epsilon, iki epsi- lon... razıyım. Esir Selim esir. British Museum’a gidilecek. Marx gibi çalışılacak... istersen sakal da bırakırım. Katalog- lar içinde kaybolacaksın Turgut, de. Bir dene bakalım. C/ 17760 8.P 158 6c CD lit Vic-ne. 1949 mus. o. 96. Hemen arar bulurdum. Hidrolik çalışmak gerekiyor, hem de ezber- lemek yok; anlayarak, desen itiraz edersem o zaman söyle. Batı ve Güney Anadolu Hitit, İyon ve Mikene medeniyeti kalıntılarını görmenin bir yararı olacak mesela. Arabayı alınca hemen toplarım çoluk çocuğu. Çoluk çocuk mu ha- yır, hayır Selim. Bir an için oldu o duraklama. Bir yolunu bulurum. Sen düşünme orasını. Selim, ne kuvvetliyim göre- ceksin. Ellerinin bütün gücüyle koltuğun kenarlarını sık- makta olduğunu hissetti. Endişeli bir bakışla Müzeyyen Hanıma ve Burhan’a çevirdi gözlerini. Ona bakmadan, al- çak sesle konuşuyorlardı. Hepimiz suçluyuz Selim. Alçak sesle konuşmalıyız. Fakat ben bir yolunu bulup yükseltece- ğim sesimi. Burhan ayağa kalktı, Turgut’a yaklaşarak elini uzattı. Turgut bu eli kuvvetle sıktı. “Ankara’ya gelirsem... sizi aramak... konuşur... bir mahzuru yoksa...” gibi sözler mırıldandı Burhan’a. Bir kâğıda birşeyler karalayıp verdi Burhan. Bakmadan cebine attı bilinçsiz bir hareketle. Müzeyyen Hanım oturma odasına döndüğü zaman, Tur- gut’u aynı yerde, ayakta buldu. Turgut, yavaş bir sesle sor- du: “Odasına gidebilir miyim?” Selim’in annesi, Selim’den birşeyler taşıyan yüzünü yana çevirdi, gözyaşlarını göster-
memek için. Turgut bir an durdu, onun omzuna dokunmak istedi; vazgeçti. Selim’in odasına yürüdü. Turgut, biraz içi burkularak girdi odaya. Bu oda benim için, göründüğü kadar sıkıcı değildi. Belki de sıkıcıydı; be- nim tanıdığım gibi değildi. Selim de, onu bütün canlılığıyla tanıdığım bir sırada kendini öldürdü. Bu odayı tanımıyo- rum herhalde; içinde ölen Selim’i bilmiyorum. Odaya ve eş- yaya ilk defa bakıyormuş gibi incelemeye başladı. Pencereyi tam kapatmayan ve güneşi biraz geçiren basma perdeler sıkı sıkı kapalıydı. Basmanın bazı yerleri solmuş bazı yerlerine de pencereden sızan yağmur suları, koyu çerçeveli büyük damgalar vurmuş. Pencerenin üstüne çıplak bir rayla tuttu- rulan bu perde, hazin bir belge. Efendim? Bütün kötülük bu perdeden, bu raylardan geliyor. Yerde, asıl rengi anlaşılma- yan bir halı ve bir iki kilim parçası. Yazık oldu. Müzeyyen Hanım oğlunun mürüvvetini göremedi. Odasını, gönlünce süsleyemedi. Ya da bir kadın... kim bilir? Kitaplığının rafları toz içinde... masanın üstü de... Buraya hiç dokunulmamış. Demek beş yılda bitiremem, diyorsun. Sürekli okusam da. Bitireceğim Selim. Bütün dünyaya gücümüzü göstereceğim. Eğildi, yazı masasının gözlerini rasgele açarak içindekileri çıkarmaya koyuldu. Sonra, bütün kâğıtları kucakladı, hem yatak hem divan olarak kullanılan somyanın üstüne taşıdı ve kâğıtların yanına uzandı. Müzeyyen Hanımın yağlı boya manzaralı yastıklarından birine yaslanıp önündeki yığını karıştırmaya başladı. Yatak varken masada okumak da ne oluyor derdi “rahmetli”. Boğazına bir şey düğümlendiğini hissetti. Sen Müzeyyen Hanım değilsin. Merhum, arkasın- dan ağlanmasını katiyen istemezdi. Hatta bana bir gün... ne yazık ki bir şey söylemedi. Yalnız bu konuda bana “dersimi” vermemişti. Acaba bu notları hemen okumaya başlasam mı? Evde rahat olmayacak. Başını kapıya çevirerek: “Müsaade ederseniz, ben buraları biraz karıştırıyorum,” diye seslendi.
“Acaba gerçekten okumalı mıyım? Ona bir faydası dokunur mu?” Konuştuğunu farkederek sustu. Ne yapsan faydası var oğlum Turgut. Merak için başlasan bile. Bir yerden başla- mak zorundasın. Ayağa kalktı. Bir sigara yaktı. Tekrar otur- du. Kalpsiz adam! Ölü yatağına oturmuş, sigara içiyorsun. Onun gizli yönlerini deşmeye hazırlanıyorsun. Onun iyiliği için. Kime iyilik? Bilmiyorum. Öyle söyleyiverdim işte. Durmadan çalışacağıma söz vermiştim ya... Peki ne yapma- lı? Evet ne yapmalı? Dur bakalım; Ne Yapmalı’yı arayalım önce. Hayır arama, kapıyı kapa ve çık. Olmaz, Selim bile gülerdi böyle bir korkaklığa. O halde sonuna kadar git. O ne demek? Yani hepsini oku mu demek? Biliyorsun ne de- mek olduğunu. Hayır bilmiyorum. Evet biliyorsun. Hayır bilmiyorum. Peki neden geceleri, evde homurdanarak dola- şıp duruyorsun? Neden, kendi kendine söyleniyorsun arası- ra, “Hayır, olmaz, manasız,” diye. Bilmiyorum. Biliyorsun. Benim durumumdaki adama yakışmaz da ondan. Gülünç olurum sonra. Otomobil işini yapan muhasebeci bir duysa... beni kandırmaya çalışma. Sen duydun mu bir adamın “du- rup dururken”... Duydum, gazetede yazıyordu. Gazete dedi- niz de aklıma geldi: Nermin yemeğe bekler beni... müsaade- nizle. Espri yaparak kurtulamazsın; koltukta söz verdin. Vazgeçiyorum; bütün insanlığın önünde eğilerek özür dili- yorum: beni yanlışlıkla çıkardılar sahneye. Ben yoldan ge- çen... Bütün sorumluluk sende. Hayır değil. Benden paso; çocuk da daha altı yaşını doldurmadı biletçi amcası. Evet, çocuklar da bekliyor. Paramı geri istiyorum; yanlış filme gelmişim. Görüyorsun, benim gibi rezil bir insandan hayır gelmez. Ölü evinde oturmuş... Yataktan fırlayarak kalktı, pencerenin önüne gitti. Perdeyi aralayarak dışarı baktı: pis bir aralık! Hemen yanında birbirinin üstüne yığılmış evler. Az gökyüzü. Sen o kadar yıl oku, didin; mektebini bitir... sonra çöplük gibi bir yere bak. İnsan ruhu... Efendim? Ha-
yır! Çıkıp gitmeliyim bu odadan. Gel bizde kal, dedim. Ka- rın istemez, dedi. Karıyı boşver, dedim. Benim derdim baş- ka, dedi. Bir gelseydi... Ben de fazla ısrar etmedim galiba. Böyle olacağını... Efendim? Batsın efendin senin! Ne olur çıkıp gidelim buradan. Biraz anlayışlı ol. On bin peşin vere- ceğim bu günlerde, biraz dişimi sıkmam gerekiyor. Olmaz. Bu işe tayin edildiniz. İstifası yoktur askerlik gibi. Bütün ha- yatımı ayaklarının altına seriyorum: incele beni! Çürüğe çı- karırsın biraz insaflıysan. Peki, Allah canımı alsın kötü ni- yetim yok. Peki, anladık; okuyacağız. Söylenerek yatağa oturdu; kâğıtları telaşla divana yaydı: ne yapmalı, ne yapmalı? İşte burada Ne Yapmalı. Buldum işte. Buyur oku: NE YAPMALI Ne yapmalı? Bugüne kadar sürdürdüğüm gibi, çevremde- ki kişilerin davranış ve tutumlarını bilinçsiz bir aldırmaz- lıkla benimseyerek bu renksiz, kokusuz varlıkla yetinmeli mi; yoksa, başkalarından farklı olan, başkalarının istediğin- den çok farklı, köklü bir eylem isteyen gerçek bir insan gibi bu miskin varlığı kökten değiştirmeli mi? En basit sorunla- rın çözümünde bile bocalayan bu sözde devrimci gölgeyi, hiç düzeltmeden, biraz olsun çekidüzen vermeden, amaç edindiğimiz ülküleri gerçekleştirmek için hemen kavganın ortasına atıverelim mi? Kendini yönetmeyi beceremeyen ki- şileri, toplumları yönetmek, onlara yeni yollar göstermek için hemen başa geçirelim mi? Yoksa, toplu eylemlerde küt- lelerin başına bela olan zayıf kişilikleri önce sert ve sıkı bir sınavdan mı geçirmeli? Ben kendimi yeterli görmüyorum. Ne için yeterli? Her şey için. Topluluğun eylemine engel olabilecek sorunlarımı çözmeden, onu güdebilecek sorunlarımı çözmeden, onu
güdebilecek güçte olmadığımı seziyorum. Başkalarına söy- leyecek bir sözüm olabilmesi için önce kendime söz geçir- mem gerektiğine inanıyorum. Bana bugün, ne yapmalı? di- ye soracak olurlarsa, ancak, önce kendini düzeltmelisin, di- yebilirim. Bir temel ilkeden yola çıkmak gerekirse, bu temel ilke ancak şu olabilir: kendini çözemeyen kişi kendi dışın- da hiçbir sorunu çözemez. Ne yapmalı? Bu soruya hemen bir karşılık bulmak iste- nirse, elbette salt aklın verisiyle, ya da oradan buradan der- lenmiş bir iki düşüncenin bileşimiyle bazı geçici çareler or- taya atılabilir. İnsan, ilk bakışta bu geçici çarelerin kendi buluşu olduğunu sanabilir. Oysa, örneğin, salt aklın verisi diye nitelendirilen kavramın biraz incelenmesi, bunun ço- ğunlukla toplumun etkisiyle elde edilen kalıplar olduğunu gösterecektir. Salt aklın verileri, insanı, gevşetmeye fırsat vermeyen amansız bir çalışmanın zorunluluğuna itebilir. Oblomovluk ve eğlence düşkünlüğü, dünyada eşi görülme- miş bir baskıyla yok edilmek istenebilir. Bütün kişisel bu- nalımlar, ucuz yaşantılara dönüşle ilgili bütün buhranlar, birer birer sindirilmek istenebilir. Herkes zaaflarını gizleye- rek yalnız güçlerini ortaya koyar. İşte, görünüşte, toplumsal eylemi geliştirmek, ileriye götürmek için salt akılla bulun- duğu sanılan ve her çeşit eylem için kaçınılmaz ilkeler ola- rak ortaya atılan bu temel davranışlarda bile, kişinin ve çü- rümüş toplumun değiştirmek istemedikleri öz varlıklarını bilinçsizce koruma isteminin gizli baskılarını arayacaksın! Bilimsel bir kuşkuyla önce bütün zaaflarını çekinmeden or- taya atacaksın! Olmadık bir yerde ortaya çıkmalarını önle- yecek ve toplumsal eylemdeki ortaklarını umutsuzluğa dü- şürmekten böylece kurtulacaksın. Karşılıklı güven ve dayanışma ancak böyle bir sorunun varlığını duyduktan sonra sözkonusu olabilir. Fakat, bütün bu sorunlarını yalnız başına çözeceksin. Bunalımlarını,
komplekslerini ve buhranlarını birlikte çalışacağın insanla- ra iletmeyeceksin. Kurulacak örgütü bir düşkünlerevine çe- virmeye kimsenin hakkı yoktur. Birleşecek kişiler önce bir- leşecek güçte olmalıdırlar; önce bu duruma gelmelidirler. Onlar, yeni düzenler kurmak ve ilerlemek için birleşecek- lerdir; körle kötürümün yoldaşlığı gibi bir iş için değil! Kendi sorunlarını çözemeyen bir kişinin, kusurlarının acı- sını başkalarına çektirmeye hakkı yoktur. Yalnız, kişisel sorunları tek başına çözme eylemini de ge- reksiz bir aşırılığa götürmemelidir insan. Büyük örgütlerin kurulmasından önce, küçük örgütler oluşurken kişi, çevre- sinden kendini bütünüyle soyutlamayacaktır; kişisel sorun- larını çözerken başkalarından da bir bakıma yararlanacak- tır. Yani, bazı insanlarla genel ilişkiler kuracak onlarla birle- şecektir. Ne var ki bu birleşme büyük örgütlerden farklı bir biçimde olacaktır. Böylece küçük bir çekirdeğin aşağıdaki ayırıcı özellikleri belirecektir: 1- Birleşenlerin sayısı az olacaktır. 2- Bu topluluk, genişlemeyi amaç edinmeyecektir. (Ken- diliğinden bir artma olursa, bu artış da engellenmeyecektir.) 3- Kişiler bu birliğe zaaflarını ve güçlerini koyarak gire- ceklerdir. (Zaaf konusunda aşırılığa kapılmamak gerekir.) 4- Kişiler, en küçük ayrıntılara kadar anlaşılabilecek in- sanlar olmalıdır. (Yani, büyük karakter farkları gösterme- yen ve yakın bir ilişki kurabilecek kadar birbirini seven ve birbirine güvenen kişiler bir araya gelmelidir.) 5- O güne kadarki gelişmeleriyle nitelikleri bakımından birbirlerine yakın olan insanlar böyle bir eyleme girmelidir. (Büyük örgütlerde zorunlu bir sınıflama olacağından bu şart yalnız küçük birliklerin özelliğidir.) Bu özellikler, küçük topluluğumuzdaki ilişkilerin sıkı ve karmaşık bir biçimde oluşacağını göstermektedir. Burada kişi kendini ve topluluğu aynı anda geliştirecektir. Birlikte
gelişmeyi sağlamak için her toplulukta ve ortak eylemde gerekli gördüğüm şartları şöyle özetleyebilirim: 1- Her birey, bütün toplu çalışmalara aynı oranda katıl- malıdır.
2- Bireyler, birbirinin iyi niyeti ve gücünden kuşku duy- mamalıdır. 3- Her birey kendi ilerlemesi kadar karşısındakinin geliş- mesinden de sorumlu olmalıdır. (Yani, zincirleme bir so- rumluluk ilkesi benimsenmelidir.) Bu topluluğun gelişmesinde en önemli etkenlerden biri -belki de en önemlisi- bireyin, toplu eylem dışındaki ya- şantısını nasıl düzenleyeceğidir. Bu yaşantıyı da ikiye ayı- rabiliriz: 1- Bireyin, temel ülküsü dışındaki yaşantısı. 2- Toplu çalışmalar için gerekli oluşumu kazanmak ama- cıyla sürdüreceği yaşantı. 1- Temel ülkü dışında, yani ekmek kavgası için tutula- cak yol:
Ekmeğini kazanırken bireyin yapacağı işler, onu bazı iliş- kiler kurmak zorunda bırakacaktır. Bu ilişkilerde, işinin dı- şında devam edecek herhangi bir eylemden kaçınmalıdır birey. İş arkadaşlarıyla gerçek bir dostluk kurmaktan kesin- likle sakınmalıdır. Yalnız, bunu yaparken, çevreyle ilişkile- rini aksatmayacak; bu geçici arkadaşlarında, kendisine kar- şı dargınlık, kuşku ve kızgınlık yaratmamaya çalışacaktır. Çevresindeki kişilerin düşmanlığını kazanmadan ölçülü bir yakınlık kurmalıdır onlarla. Birey, en basit ihtiyaçlarını gidermekte elbette bağımsız- dır, fakat, aşırı tutkuların -kumar, içki ve fazla eğlence gibi- bir yana bırakılması ve bunların bir alışkanlık olmaktan çı- karılması gereklidir. Bu çeşit tutkular, özellikle umutsuz günlerde bireyin yakasını bırakmaz: umutlu günlerde kur- tulmalıdır birey onlardan.
2- Toplu çalışmalar için tek başına yapılacak çalışmalar: Bireyin tek başına kaldığı zaman kendisini oluşturmak için yapacağı çalışmalar, ne yapmalı sorununun önemli bir bölümüdür. Kendi değerini eksiksiz bilen ve her an bu de- ğeri, yeni şartların ışığında eleştirebilen bir kişi ne yapmalı, ne yapmalı diye bocalamaz. Düzenli bir çalışma düzeyine girebilmek için üç temel sorunu çözümlemek gerekir: a) Kendini iyi tanımak İnsan en çok kendiyle ilgilenir; ama bu ilgi bir yönteme dayanmaz ve kendini tanıma sorunu bilimsel bir yolla çö- zümlenmezse sonsuz bunalımlar karanlığına düşer birey. Değerini tam bilmeyen kişi, gereksiz yakınmalarla gün geç- tikçe daha da bozulur ve çürüyüp gider. Kişisel değeri bü- yütmek de küçültmek de aynı derecede zararlıdır. Yola çık- madan önce altından kalkamayacakları bir yükün altına gi- renler daha işin başında ezilip kaybolurlar; gerçek değeri- nin çok azını ortaya koyanlar da kısa zamanda tembelleşip bir işe yaramazlar. Kendini tanıma sorununun çözümünde, Descartes’ın bili- me uyguladığı kuşkuculuğu kullanabiliriz. Bütün değerleri- mizi önce yok sayarak işe başlamalıyız. Kişisel değer saydı- ğımız şeylerin, toplumun baskısıyla edinilmiş sahte nitelik- ler olabileceğini de hiçbir zaman akıldan çıkarmamalıyız. Örneğin, soyut ahlak kavramlarını ele alalım. Namus, iyi- lik, iş ahlâkı gibi her toplumun temel dayanakları sayılan kavramlar vardır. Bu kavramların her toplum için aynı ol- duğu ve bunlarla ilgili kurallara her toplumda uyulması ge- rektiği belirtilmiştir bizlere. Biz, ancak kendi özlediğimiz toplumda uymalıyız bu kurallara. Onlar ise, şartlar ne olur- sa olsun toplumu ayakta tutmak için bizi soyut kavramlarla uyutmaya çalışırlar. Ben, sadece namuslu olmakla övünen
kişiyi adamdan saymıyorum; toplumu iyiye, güzele götür- mek için kendi gibi namuslu insanlarla birlikte bir çaba harcamamışsa, çevresindeki uygunsuz gidişe başkaldırma- mışsa, o kişi namussuzdur benim için. Benim de değerleri- min arasına bu çeşit nitelikler karışmışsa atmalıyım onları; onlarla övünmemeliyim. Bu nitelikler, amacımı gerçekleşti- rirken bana zararlı bile olabilir. Gerekirse bir ülkü uğruna hırsızlık da yapmaz mı insan? Kendi aramızdaki ilişkilerde ahlâklı olmamalı demek istemiyorum; bize bu çeşit iftiralar atılmamalı. Fakat onların düzenini korumak için gerekli olan böyle sahte değerlere de hiç önem vermeyelim. b) Kendini eleştirmek Bu deyimle Batılıların “otokritik” dediği soruna eğilmek istiyorum. Yukarıda söylediklerim bir otokritik sayılabilirse de ben otokritiği daha çok bir eylem için varsayıyorum. Bir eylemden sonra, o eylemin birey açısından değerlendiril- mesidir otokritik, diyorum. Kendini eleştirmenin, kendin- den yakınma çerçevesinden de çıkması gereklidir diye dü- şünüyorum. c) Dış etkenlerin uyutucu durgunluğuna kapılmamak Ülkemiz, bugün için durgun bir toplum düzeni içindedir ve insanı toplumsal çalışmalara itecek bir dış etkenin yok olduğu söylenebilir. Peki ne yapalım o halde? Olayların bizi hazırlıksız yakalamasına fırsat mı verelim? Yoksa tehlikesiz çalışmalarla o zamana kadar kendimizi avutalım mı? Bence hemen köklü bir çalışma dönemine girelim. Ben de bu sa- tırları yazar yazmaz söylediklerimi uygulamaya girişeceğim hemen. Daha fazla oyalanmayayım. Müsaadenizle. 98 Canım Selim! Nasıl çırpınmışsın bir yere tutunmak için: Burhan’ların ortasında neler hissetmişsin! Onlara okuyama- mışsındır bu yazıyı. Çizgili bir defterden koparılmış kâğıt- lara yazılmış; sekiz sayfa. Alay ederdi bu satırları okusaydı Burhan. Neden dövmedim bu herifi? Elimden nasıl kaçır- dım? Bir de adresini aldım üstelik. Ben aşağılık sahtekârın biriyim. Kendime bile sahtekârlık ediyorum; dolandırıyo- rum kendimi. Duvarı yumrukladı; elini acıttı. Daha beter ol sahtekâr ruh! Ne diyordu bu herif Selim için? Koltukta otu- rurken kulağına gelen sözleri hatırladı: bu toplumla ilişkisi- ni kaybetmiş: yaptığı işe ve yaşadığı düzene yabancılaşmış- mış. Tersini ispat edeceğim! Hepinize göstereceğim! Mü- zeyyen Hanımın basitliğinden sıkıldığını gösteren belli be- lirsiz bir ifade vardı Burhan’ın yüzünde. İşte o sırada döv- meliydim. Hayır! Önce o saldırmalıydı. Pek de çelimsiz de- ğildi. Girişmez kavgaya. Duruma uygun bir söz eder. Sen, ayılığınla kalırsın. Bütün kitaplar, nazariyeler ondan yana. Hepinizin sahteliğini yüzünüze vuracağım! Kâğıtlara saldır- dı yeniden. Bir kâğıt çekti, durdu. Neden yok etmedi acaba “Ne yapmalı”yı? Oysa, ne kadar utanmıştır yıllar sonra tek- rar okuduğu zaman. Bizim zabıtlara da eklemedi. Getiririm, dedi. Getirmedi. Burhan’ın gözleriyle değil de kendi gözle- riyle görebilseydi. Gene de atamamış. Hiçbir şeyini atamaz- dı nedense. Okumaya başladı: Gelemeyeceğini söylemişti. Ben de sekizde evden çıktım. Canım çok sıkılıyordu. Bir tramvaya binip Beyoğlu’na git- tim. Saray sinemasının önünden geçerken birden onu sine- manın dış kapısında gördüm. Beni görünce yüzünde hafif bir rahatsızlık ve sıkılma izi belirdi. Ben de ne hayaller kur- muştum. “Ne haber?” dedim sıkılarak. “Sana söylediğim ders işi olmadı. Ben de sıkıldım evde,” dedi yüzünü buruş- turarak. “Bana uğrasaydın,” dedim. Biraz sinirli bir sesle, 99 “Evde olacağını tahmin etmedim,” dedi. “Yok, öyle söyle- dim işte.” Şimdi de ben, onun yerine rahatsız oluyordum. “Birini bekliyorum,” dedi. “Yolda gördüm de. Sen tanımaz- sın.” Benden sıkılır onunla diye düşündüm. “Haydi eyval- lah” dedim. “Ben seni ararım,” dedi aceleyle. Onun da çok üstüne varmıştım, herkese yaptığım gibi. Benim de hiç kimseyle olmak istemediğim anlar yok muydu? İçimden ona hak verdim; kendime yükledim suçu her zaman oldu- ğu gibi. Birini yeni tanıyınca, nefes aldırmadan yükleniyor- dum üstüne. Herkes, benim gibi buhranlı değildi. Bu dü- şüncelerim, o zamanki durumumu Yazı burada bitiyordu. Sayfanın altına bir iki karikatür çi- zilmiş, yanına da güllerle süslü, SIKINTI yazılmıştı. Daha aşağıda tek harfler ve yedi kere altalta yazılmış bir cümle vardı; “Gordiyum neden kördüğüm”. Başka bir kâğıt çekti yığından. Bu sayfa başlıklıydı: Çok İyi Bilinmesi Gereken Filozof ve Edebiyatçılar, Satırlar, sayfanın ortasında küçük bir yere yazılmıştı: Soren Kierkegaard Oswald Spengler Franz Kafka Friedrich Nietszche Yüklə 1,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|