Rəyçi və ön sözün müəllifi: Əziz ƏLƏKBƏRLİ

Kazak Abdal:

Kazak Abdal söylər bu türlü sözü,

Yoğurt, ayran ilə həll olmuş özü.

Köydən şəhrə gələn bir yörük qızı,

İnci, yaqut istər, mərcan bəyənməz.
Aşıq Seyrani:

Molu karyesində həsir toxuyar,

Gəlir Kayseriyə kilim bəyənməz.

Şöylə-böylə bir kaç hərfi oxuyan,

Gedər mədrəsəyə elim bəyənməz.
Tufarqanlının “Adam var” baş qafiyə ilə başlayan həmin şeiri yenə sələf və xələf məsələsini xatırladır:

Abbas Tufarqanlı:

Adam var dolanır səhranı, düzü,

Adam var döşürür gülü, nərgizi.

Adam var geyməyə tapammaz bezi,

Adam var al geyər, şalı bəyənməz.
XV-XVI əsrdə yazıya alınmış “Oğuznamə”də “adəmi var” misraları ilə başlayan bir bənd isə belədir:
Adəmi var, qızıl alma naqşıdır,

Adəmi var, heyvan ondan yaxşıdır.

Adəmi var, söhbətində baş yitər,

Adəmi var, söhbətində can bitər.

XIX-XX əsr türk aşıq şeirinin görkəmli nümayəndəsi Aşıq Sümmaninin aşağıdakı bəndində də bu yaxın ab-hava hiss olunur.

Adam var dərk etmiş mətni Quranı,

Adam var, dövr etmiş Bəhri ümmanı.

Hər bir haldan bixəbərdir Sümmanı,

Sazına üç-beş tel qoşmağı bilir.
XX əsrdə Bəxtiyar Vahabzadənin aşağıdakı bəndi də sağ­lam milli-mənəvi dəyərlərin yaşanması arzusundan irəli gəl­mişdir.

Adam var, yanında olsan bir qədər,

Tamam unudular dərdin, məlalın.

Adam var, bir kəlmə danışsa əgər,

Dəymişin dururkən tökülər kalın.
Bunlar nəsillərin poeziya aləmində bir-birindən xəbərsiz qurduqları mənəvi körpülərdir, milli mədəniyyətimizin bü­növ­rə­sindən xəbər verən, böyük bir coğrafiyanı əhatə edən poe­ziyanın qüdrəti, mənəvi-əxlaqi dəyərləridir.