140 romanida o‘zbek xalqi hayotining so‘nggi o‘n yilliklar, ya’ni asosan istiqlolga erishilgan
pallalardagi «o‘tish davri» qiyinchiliklarini mohirona tasvirlaydi: “Hammalari dasturxon
atrofiga o‘tirishganda duo o‘qildi. So‘ng Halima aya turib, non-choy keltirdi. Elbekka bir
hovuch yong‘oq berib, o‘g‘lim shularni chaqib kel, deya o‘zi cho‘kka tushib non ushata
boshladi. Yusuf sumkasidan qand va pishloq olib dasturxonga qo‘ydi. Odil aka har
doimgi joyida bo‘lsa ham avvalgidek yonboshlab emas, balki tizzalarini omonatgina
bukib, oyoqlarini iloji boricha o‘ziga yaqin tortib o‘tirardi” (39-b). Ushbu lavhadagi Odil
akaning psixologik portreti moddiy qiyinchilik, yo‘qchilikdan ruhan ezilgan otaning
xijolati misolida gavdalanadi. SHuningdek realistik tasvir zamirida milliy ruhiyat Halima
aya misolida yaxshi ochilgan. Odatda, o‘zbek oilalarida dasturxon tuzash, borini imkon
darajasida hamma bilan baham ko‘rish uchun ayollar mas’ul hisoblanadi. Bu erda ham
Halima aya nonushta qilish uchun zarur ozuqlik kamligini bilintirmaslikka harakat qilib,
yong‘oq chaqtiryapti, non ushatyapti.
Romanda asosiy e’tiborni tortadigan jihatlar, xususan, millat boshiga yog‘dirilgan
kulfatlar orqasida haq-huquqlarini to‘la anglab etmagan, bunga imkoniyat bermagan
sharoit va xalq mentaliteti aks etganligida ko‘rinadi. Bunga misol tariqasida
Muhammadjon aka hayotini tasvirlar ekan, uning o‘tmishi yolg‘onlar qurshovida
o‘tganligini o‘ziga xos bo‘yoqlarda aks ettiradi. Bu esa o‘z navbatida kolonial siyosat
manfaatlarining ifodasi bo‘lib, hukmron mafkura targ‘iboti aynan shuni taqozo etishiga
diqqatni qaratadi. Jumladan, Muhammadjon aka tiynatiga xos chizgilar YUsufning
keyingi hayoti arosatda o‘tmasligiga ishora etadi. Romandagi har bir ijodiy talqinda
mujassamlashgan muallif konsepsiyasi qahramon xarakteriga oydinlik kiritadi. Asosiy
obraz tadriji tasavvur chiziqlarini markazlashtiradi, tasvir unsurlari esa epik maydon
falsafiy teranliklarini badiiy umumlashtirishga xizmat qiladi. Muhammadjon akaning
«Mening umrim yolg‘on bilan kechdi. Yolg‘onga bosh egib, yolg‘onni yozganlarning,
shuni istagan kimsalarning xizmatini qilib kechdi. Seniki shunday kechmasin»(26-b),
deya kuyinishlari Yusuf tafakkurida milliy o‘zligini anglashga turtki bo‘ladi.
Ayniqsa, adib ijodida kuzatiladigan bir jihatni ta’kidlab o‘tish joiz: ba’zan
yozuvchi talqinida ruhiy tahlil muayyan izchillik kasb etmaydi, balki tarqoq qirralarga
singdiriladi. Ushbu xususiyat Said va Manzura, Mairazim va Zahro, Yusuf va Oygul,
Amir va Gulshoda kabi markaziy personajlar timsolida reallashadi. Bu holat zamirida
hayotiy qonunlarning mantiqiy asoslanganligi yotadi. Mantiqiy asos muayyan
tafsilotlar, turli shart-sharoit, milliy qadriyatlar ta’siri hosilasidir. Muallif romanning
g‘oyaviy tayanch markaziga birdaniga o‘tmaydi. Yozuvchi o‘quvchini asta-sekinlik
bilan psixologik vaziyatga tayyorlab boradi. Davr ruhiyatini qahramon ichki nutqi
vositasida ochib beradi. Inson mohiyati, hayot o‘lchovi va yashashdan kuzatiladigan
maqsad to‘g‘risida falsafiy mushohada yuritgan adib yangilanayotgan tafakkur va
ijtimoiy sharoit taqozosini mohirlik bilan uyg‘unlashtirib yuboradi. Butun hayot yo‘lini