Seçilmiş əsərləri

* * *

 

 

Kimsə səhər evdən çıxıb balıq tutmağa gedir və burada nə əcaib bir şey var? 

Kimsə də evdən çıxıb şüşə yığmağa gedir və bu da...  

bu da...  

bu da elə qaydasında olan bir şeydi... 

  

* * *

 

 

Bu gecə də dünənki gecənin eyni idi, göyün üzü ulduzla dolu idi, bir dırnaq ucu 

da desən, bulud parçası yox idi və hava da tamam dayanmışdı, elə bil ki, ortada – 

ötən gecə ilə bu gecə arasında – bu boyda bir gün olmamışdı  və bir də ki, bu 

ulduzlar ki, bu qədər uzaqlardadır, bu ulduzlar ki, bu qədər saysız-hesabsızdır, yəni, 

bu dünya ki, bu qədər sirri-xudadı, bu sirri-xudanın, bu uzaqlığın və bu çoxluğun 

müqabilində dünənki gecə ilə bu gecə arasında fərq var idi? yox idi?– bu, tamam 

mənasız bir şey idi. 

Neçə illər idi Əliqulunun ürəyində heç kimə demədiyi bir istək yaşayırdı, 

xüsusən də yay vaxtları, damda yatanda, xüsusən də hava bu cür dayanıb duranda, 

göyün üzü də beləcə tərtəmiz, beləcə aylı-ulduzlu olanda o istək birdən-birə tərpənib 

canlanırdı, gözəl bir arzuya çevrilirdi, elə bil ki, susuzluqdan saralıb-solmuş bir şitil 

idi,– nə bilim, pamidor şitili, ya bibər, ya da bir başqa şey,– birdən su verirdin ona, 

gözgörəsi özünə gəlirdi, yarpaqları qalxırdı, boyu dikəlirdi, yaşılı qayıdırdı. 

Indi də o istək beləcə birdən-birə Əliqulunun içindən baş qaldırdı. 

Əliqulu eşitmişdi ki, guya, başqa ulduzlardan Yer kürəsinə  əcaib-qəraib 

məxluqlar uçub gəlir, «uçan boşqab» deyirlər onların minib gəldiyi o təyyarə kimi 

şeylərə və onlar, guya, yerdən adamları oğurlayıb özləri ilə aparırlar, öyrənirlər ki, 

yer kürəsindəki insanlar necə məxluqlardı və Əliqulu çox istəyirdi günlərin bir gözəl 

günündə o əcaib-qəraib məxluqlar gəlib onu da eləcə oğurlayıb aparsınlar, aparsınlar 

o uzaq-uzaq yerlərə, həmişəlik aparsınlar, bir də heç vaxt kürreyi-ərzə qayıtmasın. 

---

 

326

Yəqin ki, o ulduzlar dünyasının içi indi burdan göründüyü kimi gözəl bir şey 

deyildi, çünki uzaqdan gözəl görünən bir şey yaxına gələndə, görürsən ki, içi zibil 

yeşiklərinin içi kimi bir şeydi, amma Əliqulu buna hazır idi, əsas o idi ki, ora tamam 

başqa bir dünya idi və  Əliqulu da o başqa dünyanın sakini olacaqdı  və bir də heç 

zaman Yer kürəsinə qayıtmayacaqdı.  

Əliqulunun bütün həyatında – evlənənə qədər də, evlənəndən sonra da, ancaq bir 

qadın olmuşdu, o da arvadı idi və arvadı indi belinə yuyulmaqdan adda-budda 

süzülmüş ağ mələfə salıb və böyrü üstə nazik döşəyin üstündə uzanıb o on altı qızıl 

dişli karonka macərasından xəbərsiz yavaşdan xoruldaya-xoruldaya yatmışdı  və 

hərgah, doğrudan da, bir möcüzə baş versəydi, yəni, o əcaib-qəraib məxluqlar 

Əliqulunu götürüb özləriylə o ulduzlar dünyasına aparsaydı, bəs, bu yazıq arvadın 

işi necə olacaqdı?  

Onda bu yazıq arvadın gedib məsçidin qapısında oturub dilənçilik eləməkdən 

savayı bir çarəsi qalmayacaqdı. 

Yox, lazım deyildi o ulduzlar dünyası, bu gözəl arzunu ürəyindən çıxarıb atmaq 

nə qədər kədərli bir şeydisə də, belə olmalı idi, çünki kimin alnında yazılmışdısa, o 

da o ulduzlar dünyasında yaşayırdı,  Əliqulunun isə alnında yazılmışdı ki, bu Yer 

kürəsində yaşasın, burda ölüb, burda da izi-sorağı itsin, Yer kürəsinin torpağında 

çürüyüb qalıqları milyon-milyon insanın qalıqlarına qarışsın.