Sərraf şİruyə

Sərraf Şiruyə             
                           
                          
 
 
240 
 
ATILDI 
 
Uşaq oldum körpə, totuq 
Atmacalı dil atıldı. 
Cavan oldum gözəl, göyçək, 
Başım üstdən gül atıldı. 
 
Qoşalaşdım, getdi dinclik, 
Tapdı məni hər inciklik. 
Əl eylədi, ötdü gənclik, 
Gözlərimə kül atıldı. 
 
Qaysağ gəldi dodağıma, 
Qırış endi buxağıma. 
Düşgünlükdən yanağıma, 
Gözlərimdən sel atıldı. 
 
Şiruyəyəm, mənzil bitdi, 
Olub keçən gözdən itdi. 
Əcəl gəldi, ömür getdi, 
Qəbrim üstdə el atıldı. 
 
 
 
 
 
 

---

             
                           
                          Susma, ürək…
 
 
241 
 
MƏN 
Ustad Aşıq Alının məzarı önündə 
 
Əyirəm başımı köksümə dəyir, 
Ölməz sənətinin qabağında mən. 
Sevilə-sevilə səslənən gördüm, 
Qoşmanı gözəllər dodağında mən. 
 
Babamı dindirdim səndən söylədi, 
Obamı dindirdim səndən söylədi, 
Gəraylın yolumdan elə eylədi, 
Daş oldum ömrümün bu çağında mən. 
 
Üz tutdum bağçaya – güllər gəl dedi, 
Təbiət çağırdı, çöllər gəl dedi, 
Mahallar gəl dedi, ellər gəl dedi, 
İtdim təcnisinin sorağında mən. 
 
Könlümün evində sazın gülləndi, 
Ürəyimin tellərində telləndi. 
“Alı” adı çəkdim, babam dilləndi, 
Qaldım bağlamanın caynağında mən. 
 
Oxudum kəlməni inci, zər gördüm, 
Mənada həm kəsər, həm hünər gördüm, 
Sərraf Şiruyəyəm, Ələsgər gördüm, 
Alı zirvəsinin qucağında mən.