Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)
Yüklə 1,12 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
171 SAYMAN ARUZA DİLƏKÇƏM Çox düşündüm bu diləkçəni sizə nəzmlə yazıb, amma sonra fikrimdən qəti şəkildə döndüm. Səbəbi də bu oldu ki, güman edirəm nəsrə daha çox maraq var. Ona görə də hələlik ki, sizinlə öz duyğularımı bir məqalə halında bölüşmək istəyirəm. Hələ uşaq vaxtlarımdan bizim xalqın, yəni Azərbaycan türklərinin bəxti gətirməyən bir xalq olduğunu tam mənasıyla dərk etməyə başladım. Hələ körpə vaxtlarımdan boğazımda kilidlənib qalan qəhər bu gün də məni boğmaqdadır. Deməli, mən bütün yaşadığım ömrü qəhərlə keçirmişəm. Bu qəhərin mahiyyətində isə ikiyə parçalanmış millətimizin fars və rus əsarətində əzilməsi, mənfur imperialistlər tərəfindən hayların (ermənilərin) üstümüzə qısqırdılması dayanır. Bir neçə ilin söhbətidir. Qayınım bizə əl telefonunda kimdənsə götürdüyü kiçik bir video-sü- jet gətirmişdi. Həmin videoda fars-molla rejiminin qadın və kişiləri dar ağacından asma səhnəsi nümayiş etdirilirdi. Orta əsrlərə məxsus dəhşətli bir görüntü… Mən özümdən asılı olmayaraq əllərimlə üzümü möhkəm- möhkəm tutdum ki, bu dəhşətli səhnəni görməyim, çünki bu vəhşətli mənzərəyə dözə bilmədim. İndi də cəzalar var, özü də ondan da qorxunc, amma o cəzaları bütöv toplum qarşısında səhnələşdirmirlər və müqəddəs kitabımız Quranın heç bir surə və ayəsində öz toplumuna bu cür cəzadan bəhs edilmir… Deməli, molla rejimi düzgün yolda deyil. Allah onları düz yola qaytarsın, əgər düz yolda olsaydı oradakı çoxsaylı Azərbaycan türklərinin səsini boğmazdı, onları yazılı ana dilindən məhrum etməzdi, orta məktəblərdə oz dillərində oxumağa icazə verərdi. Ən nəhayət, onları doğma torpaqlarından dünyanın hər yerinə səpələməzdi. Mən hələ heç Təbrizə ayaq basmamışam, Güneyimizi görməmişəm. Bilirsiz niyə? Ona görə ki, fars rejiminin həmvətənlərimizə qarşı tutduğu acı mövqe ilə barışa bilmirəm. Təbriz, Urmiya, Xoy, qurumaq təhlükəsi ilə üzbəüz qalmış Urmu gölü üçün burnumun ucu göynəyir, amma mən torpaqlarımızı işğal altında saxlamış mürtəce bir hakimiyyətin bayrağının altından keçib Güneyə getmək istəmirəm. Sizə bu məktubu boğula-boğula, qəhər içində yazıram. Bu məktubu mənə yazmağa məcbur edənlərin acığına demək istəyirəm ki, qeyrətli həmvətən, istedadlı soydaş, ruhdan düşmə, ilahinin göndərdiyi həqiqi sözə-sova tapınanlar sizin yanınızdadır. İyirmi ildi torpaqlarımızın, Qarabağımızın imperiya dəstəyilə ermənilər tərəfindən zəbt edilməsi fonunda Quzey Azərbaycanımız nisbi müstəqillik 172 qazanıb, bu millətimizin itkiləri, göz yaşları, ağrı-acıları hesabına olub… və bu gün də işğal davam edir… Millətimiz otaylı-butaylı tikanlı sərhədləri dağıdıb bir-biri ilə qucaqlaşanda mən elə bilirdim ki, bizi mənən, ruhən heç kim bir-birimizdən ayıra bilməz, amma düşmənlərimiz həm çöldə, həm də içəridədirlər. Onlarla mübarizədə bizlər ayıq-sayıq olmalıyıq. Bu yaxınlarda eşitdim ki, sizə qarşı içəridən basqılar var. Açığı, çox sarsıldım, İlahi, biz hələ birləşmək üçün nə qədər mübarizə yolu keçməliyik? Əslində Bakı Quzeyli-Güneyli hər birimiz üçün, Anadolu türkləri demişkən, baş kənddir, paytaxtdır və məsum-məlul müstəqilliyimiz güneyli-quzeyli hər birimizin tale payıdır. And olsun Pişəvərilərin, Səttarxanların, Məmmədəminlərin şərəfli ruhuna ki, bu belədir!!! Ona görə tutduğunuz kürsüdən heç yerə çəkilməyin. Bu Bakı BÜTÖV AZƏRBAYCANINDIR. Sizə kimsə ögey gözlə baxırsa, bu bizim, ürəyində VƏTƏN sevgisi olanların hər biri üçün yaradır. Bizim hər birimiz bu yaranın dərinləşməsinə yox, bütöv Azərbaycanımızın sabahına xidmət etməliyik. Bu yolda sizə könül dolusu uğurlar diləyi ilə… 22.07.2012 Yüklə 1,12 Mb. Dostları ilə paylaş:
|