Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)
Yüklə 1,12 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
165
HİMNİMİZƏ BASQILAR… Hər dəfə istəyirəm qələmi əlimdən yerə qoyum və yazmayım. Açığını deyim ki, axır vaxtlar heç qələmlə də yazmıram, kompüterin düymələrini basmaqla məşğulam. Hər halda bu da müasir dövrün qələmi əvəz edən yazı üsuludur, amma yazmamaq olmur ki, olmur, çünki bizim insanlarımızın daxili və xarici baxışları səni məcbur edir ki, yazasan. Yazmayanda da, başıbəlalı ürək partlamaq dərəcəsinə gəlir. “Azərbaycan gerçəkliyi-2” məqaləmdə yazmışam ki, biz kölə xalq idik, babalarımız birləşə bilmədiyi üçün iki yüz ildən yuxarı köləlik düsturu ilə qol-budaq atmış, onu ruhu- muzdan beynimizə, beynimizdən yeni dünyaya gələn nəslin yetişməsinə sərf etmişik və bu köləliyin içində məddahlıq, yaltaqlıq, ikiüzlülük, rüşvətxorluq, oğurluq, haqqın tapdalanması, Vətən deyib Vətəni can-dildən sevənlərin təhqir olunması, güllələnməsi, sürgünlərə sürülməsi və bir çox yadıma sala bilmədiyim gerçəkliklər tarixin, başıbəlalı dolaylarında, özünə yer alıb. Bu düşüncə tərzi köləlik illərində bizimlə birgə doğulub ağlımızda, şüurumuzda özünə yaxşıca yurd-yuva qurub. 20 ildir torpaqlarımızın bir hissəsinin yenidən işğalı ilə biz müstəqillik qazandıq, amma bu o demək deyil ki, tam müstəqil olmuşuq. Bunun üçün öncə şüurun, düşüncənin müstəqilliyinə çalışmaq lazımdır. Hər dəfə, himn barədə yazı internet saytlarında və yaxud dövri mətbuatda özünə yer alanda, ürəyim yerə- göyə üsyan edir, içəridən canımı didir, dağıdır. Necə deyərlər, dözə bilmirəm. Vallah dözə bilmirəm, billah dözə bilmirəm… Ey xalq şairləri, ey xalq yazıçıları, ey millətin ziyalı, sayılıb-seçilən mənəviyyat, elm, bilik insanları, dözə bilmirəm. Axı biz cəmi-cümlətanı 20 ildir ki, parça-parça edilmiş, sinəsinə min bir yerdən dağlar, düyünlər vurulmuş, Azərbaycanın az bir hissəsində istiqlal qazandıq. O istiqlalı da gözümüzdən al-qırmızı qanlarla laxta-laxta tökdülər yerə!.. Yerin bağrı yarıldı, ağrısı köksümüzə sarıldı. O ağrı içimizi göyüm-göyüm göynədir hər gün, hər dəqiqə, hər saniyə… Azərbaycan müstəqilliyinin yaradıcılarının məsləkdaşı hesab ol- unan bəxti qara, ailəsi haqsızcasına, imansızcasına xalq düşməni elan ed- ilib sürgünlərdə olmazın müsibətlərə düçar olmuş, 1937-ci ildə güllələnmiş Əhməd Cavad, sənin nə ağrılı taleyin varmış? Türkiyə Cümhuriyyətinin ik- inci himni kimi səslənən “Çırpınırdı Qara dəniz” şerini türklər nə araşdırır, nə onun haqqında söz-söhbətlər aparır. Elə soruşanda deyirlər, bu bizim Əhməd Cavadımızın şeridir. Nə olub ki, bizim istiqlal mücahidlərimizin 166 nə özləri, nə sözləri, nə o dövrdə dahi Üzeyir bəy tərəfindən yazılmış mu- siqisi xoşumuza gəlmir?! Nə baş verir? Bu bizim öz içimizdən qaynaqlanır və yaxud kənardan bizə diktə olunur? Axı cəmisi dörd bəndlik şerə, İlahi, nə qədər araşdırma, nə qədər söz-söhbət ünvanlayarlar? Ey millətimizin sevimli qələm əhli, əlinizə, sözünüzə, ruhunuza qurban olum, Vətən deyən dilinizə qurban olum!!! Himn müqəddəsdir, toxunulmazdır, bu millət dur- duqca durmalıdır. Onun nə özünə, nə sözünə toxunmazlar. Başqa xalq- lar yüz illərlə müstəqillik qazanıb nə himninin musiqisini, nə də sözünü araşdırma meyarına çevirib. Araşdırmaçılarımız, qoy gedib hayların əlinə keçmiş, bədbəxt Albaniyanın oğurlanmış tarixini, əlifbasını araşdırsınlar, əsrlərdir onu özününküləşdirmiş haylardan haqq-hesab sorsunlar. Axı “Çırpınırdı Qara dəniz” kimi, ürək titrədən, şeri yazan Əhməd Cavad niyə himnin sözlərini yaza bilməsin? Necə, Üzeyirlə bir dövrdə yaşamış Əhməd Cavadla həmyaşıd, dost olmuş Üzeyir bəy bilmirdi ki, kimin sözünə o musiqi yazır?! Nədən çoxdan dünyasını dəyişmiş, bu insanların ruhuna sayğısızlıqlar davam edir? Bəlkə kimsə bu gün himnin sözlərini yazmaq fikrinə düşüb? Elə bir-birimizə yadlaşma, bir-birini daşlama da köləliyin çayır kimi içimizdə qol-budaq atmış bar-bəhəri deyilmi? Dövlət atributları – bayraq, himn, herb toxunulmaz olmalıdır. Dövlət atributları eyhamlı müzakirəyə qoymamalıdır. Ağlı, huşu olan, Azərbaycan vətəndaşı onların qabağında diz çökməlidir. Kimlərsə bunu eləyirsə, pula satılmış adamlardır! Belə adamlar Azərbaycan vətəndaşı adını daşımağa layiq deyil. Belə yazılarla biz haylarla yox, öz-özümüzlə vuruşuruq. Hayları alçaltmırıq, özümüzü aşağılayırıq. Bir neçə il öncə Əhməd Cavadın oğlu Yılmaz Axundzadə televiziya kanallarının birində yana-yana bu şerin atasına məxsus olmasından danışırdı. Ey bizim qeyrətli, izzətli millətimiz, görün biz televiziya kanallarında, internet saytlarında, dövri mətbuatda nəyin araşdırmasını aparırıq? MÜQƏDDƏS HİMNİMİZİN! Əlbəttə ki, keçən əsrin əvvəllərində yazılmış bu şeirdə şəkilçi və sözlər baxımından bir az fərqlilik var və bu belə də olmalıdır, çünki hər bir dil zaman keçdikcə müxtəlif dəyişikliklərə uğrayır. Bu da bizim himnimizin tarixiliyini göstərir. İndi biz hər yüz ildən bir himnimizin sözlərini dəyişəcəyik? Bir siz onun sözlərinə fikir verin, ey Vətən eşqilə alışıb yanan soydaşlar, qan qardaşlar, necə ruhu titrədir, qəlbi riqqətə gətirir: |