Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)
Yüklə 1,12 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Yollar elə uzanır, Sanki qurtarmayacaq. Bizi apardığıtək geri qaytarmayacaq. Vaxt keçir, aşıb-daşır insan dözümü, səbri, 191 Yardımlı – ölkəmizin uzaq, ucqar “Sibiri”. Hafiz Rüstəm indi bir tarixə çevrilmiş sovet dövrünün yaşantılarını qələmə alır. O, Rus İmperiyasının ölkəmiz içində cızdığı sərhədlərinin törətdiyi fəsadları poemanın misralarına gətirir. Vətən içində öz yurd- yuvasına çətinliklə gedib-gələn insanların məşəqqətli həyatını yana-yana qələmə alır. O, parça-parça, tikə-tikə olmuş başıbəlalı Azərbaycanın faciəvi taleyini, bütünlükdə hamımızın ürək ağrısını poemasında əbədiləşdirir. Hələ tələbəlik illərində Bakı Universitetində oxuduğum zamanlarda tələbə yoldaşlarım Naxçıvana, Yardımlıya bir çox sərhəd rayonlarına gediş- gəlişin başağrısı olduğunu deyirdilər. Onların başıbəlalı Azərbaycanımızın içərisindən çəkilmiş tikanlı məftillərin hər iki tərəfində həsrətli gözlərin axıtdığı kədər yaşlarının hekayətini nəql etdiklərinin şahidi olmuşam. Tələbə yoldaşlarım öz doğma yurdlarına çətinliklə gedib gəlirdilər, məhz şair də bu həyat hekayətində xalqın keçirdiyi acı-ağrıları misraların dili ilə oxucuya bəyan edir. Müəllif əsərin “İlk bahar lövhələri” bölməsində öz halı-əhvalını dağlarla bölüşür: Sizinçün burnumun ucu göynəyir, Burnumdan uzağa getmədim, dağlar. Mən də bəxtəvərdim guya şəhərdə, Əslində murada yetmədim, dağlar. Sizsiz neçə-neçə illər ötüşdü, Əsdi rüzgarlar, yellər ötüşdü, Ələndi qar-yağış, sellər ötüşdü, Mənsə yanınızdan ötmədim, dağlar. Deyirlər ki, insanın yaxşı günləri barmaqların sayı qədərdir. Müəllif dağlara həsr etdiyi bu gözəl qoşmasında keçirdiyi xoş günlərinin xatirələrindən doğan yurd istəyini, təbiət gözəlliklərini misraların sehri içində bəsləyir. Sözün aliliyi ilə təbiət mənzərələrinə aşina olur. Şəhərin texniki üstünlükləri saf kənd havasının, onun təbii yeməklərinin qarşısında olduqca aldadıcı və keçicidir. Adam yaşa dolduqca, fiziki problemlər or- taya çıxdıqca daha çox o təmizliyin, o saflığın, o büllurluğun həsrətini 192 çəkir. Hər kəsə bəllidir ki, candan şirin heç nə yoxdur, o şirin can bədən ağrıları artdıqca öz öhdəsinə düşən yükü çəkə bilmir. Yavaş-yavaş insan özü üçün sakit bir guşə arzusunda olur. O sakit guşələr isə uf demədən atıb gəldiyimiz yurdlar, obalardır, məhz Hafiz Rüstəm də o obaların, o yurdların qəlbdən getməz məhəbbətini möhtəşəm sözün axarı-buxarı ilə misralarının ovqatına kökləyir. Qardaşım Hafiz Rüstəm, yurdun şirinliyi canla ölçül- ür, can nə qədər insana əzizdirsə, yurd da elə can mərtəbəsindədir. Mən əsgərlikdən sonra Rusiyanın ucqarlarının birində gün-güzəran sürmüş bir nəfər yurddaşımızın ağır vəziyyətdə kəndə dönüb ata evinin daş divarını qucaqlayıb hönkür-hönkür ağladığının şahidi olmuşam. Nə idi ömrünün qüruba enən çağında onu kilometrlərlə yolu qət edib can ağrılarıyla ocağa gətirən?! Mənə elə gəlir ki, beynin hansısa qatında özünə yuva salmış ocaq sevgisi, uşaqlıq xatirələrində mürgüləyən ata mehri, ana məhəbbəti idi. Diş göynədən bulaqların şaqqıltısı şairi hansı andasa gecə yuxusundan ayıldıb, şirin yuxusuna soyuq su səpib: Get Çanaqlı bulağa Diş göynədən, Dil-damaq donduran Bir kuzə su gətir… Necə deyərlər, bir el mahnısında deyildiyi kimi: Yüklə 1,12 Mb. Dostları ilə paylaş:
|