Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)
Yüklə 1,12 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
19.06 2014
241 RUHU GÖYLƏRƏ UÇAN ŞAİR İki gün bundan qabağın sözüdür, “Kredo” qəzetinin baş redaktoru şair- publisist Əli Rza Xələfli mənə telefon açdı, dedi ki, dünyasını dəyişmiş bir şair var onun haqqında yazı yazmaq lazımdı, şeirlərini sənin elektron poçtuna yollayırıq, oxu, bəlkə nə isə yazdın? Açığı bir az tərəddüdlə, bir az maraqla şeirlərlə tanış oldum və bir şair duyğularının istiliyi ilə, ürək çırpıntıları ilə baş-başa qaldım. Kitabın, mənəviyyatın ucuzlaşdığı, cılızlaşdığı, şerin, bədii yaradıcılığın mərtəbələrdən endiyi, mənəviyyat insanlarının öz iç hücrəsinə çəkildiyi bir məqamda ürəyi dolu, qəlbi həyan axtaran söz adamları tənhalaşma, ruhdan düşmə dövrünü yaşayır. Bəs ədəbiyyatı olmayan, bədii yaradıcılığı kasad olan xalqların mənəviyyatı tufan vurmuş bağları xatırlatmazmı? Mənəviyyat zənginliyi millətlərin həyat diləkçəsi, onların kimliyinin açarıdır. Özünə doğru-düzgün qiymət verməyən, keçmişinə, bugününə yuxarıdan aşağı baxan xalqların gələcəyi də başqa millətlərin əlində oyuncaq olar. Mənəvi dünyamızın işığı olan ağlımız gərək ki, keçəri parıltılar içində solmasın. Dünəninin üstündən qara xətt çəkib, sabahını özgələrin cızdığı cığırlara möhtac etməsin. Belə ki, mənəviyyat ögeyləşəndə, yadlaşanda insan kim- liyini itirir, dədə-babasının hardan gəlib hara getdiyinin fərqində olmur. Yavaş-yavaş öz ruh dünyasından uzaq düşür. Öncə vətənsizləşir, sonra dilsizləşir, ömür qüruba yetəndə yalqızlaşır, heçkimləşir… Millətin kimliyi ədəbi-bədii düşüncələr içində qol-budaq atır, şeir, şeriyyət isə ədəbiyyatın cəh-cəh vuran bülbülüdür, dilin gözəlliyi, axıcılığı, zənginliyi ondan boylanır. Şeir ilhamın tanrı pıçıltılarıdır. Şeir yazılmır, o doğulur, çağa təki hıçqırtılarla ruhu titrədir, ürəyi alışdırır, dodaqları yandırır, ağ vərəqlər üstündə titrək cığırlar açır, baxmayaraq şər qüvvələr tərəfindən ona min bir tənələr edilsə belə… Mən haqq dünyasına qovuşmuş Tapdıq Əlizamanoğlunun şeirlərində yanan bir ürəyin titrək pıçıltılarını duydum və rəhmətə getmiş həmkarımın qələmindən süzülüb ağ vərəqlər üstündə tovuz quşu təki min bir çalarlı, əlvan don geyinmiş sözlərin sehrinə düşdüm. Şairin “Aramızda həsrət qaldı” şeirlər toplusu bir yurdun, bir elin bağırından qopmuş söz adamının həyat dastanıdır. Bu şeirlərdə vətən təəssübkeşliyi, vətəndaşlıq qeyrəti, ata-ana istəyi haçansa qoyub gəldiyi yurduna bağlılıq var. Toplunun ilk 242 səhifəsində ruhu göylərdə cövlan edən şairin “O günlərə” adlı şerindən bəzi məqamları oxucuların diqqətinə yetirmək istəyirəm: Yığışardıq bir ağacın dövrəsinə, Pərvanəydik bir işığın şöləsinə, Xəbərsizdik bu dünyanın hiyləsi nə? Gəl qayıdaq o günlərə. Doğrudan da bu şeir adamı keçmişinə – hansısa kəndində, elatında şirin xatirələrə hücrə olmuş o günlərə qaytarır, atalı, analı o sevdalı illəri xatırladır. Nə qədər ürəyə yaxın, nə qədər doğmadır bu misralar: İtirdiyim qazancımdan çox baha, Çox məclisdə tay-tuşlarım yox daha, Əl uzanıb dil gödələn vaxt, daha Gəl qayıdaq o günlərə. Əslində yaş üstünə yaş gəldikcə adam ötən günlərin xiffətini çəkir, yaş artdıqca vaxtın daralması önə çıxır, şair ötən günlərin dəyərini sadaladıqca günün insan ömründə hansı mərtəbədə olduğu göz önünə gəlir. Şairin “Kəndimiz” şeri doğma obasından ayrı düşmüşlərin nəğməsidir. Bu axşam yuxuma girib kəndimiz, Darıxmışam o yerlərçin, a qardaş. Orda qalıb ləpirimiz, izimiz… Yüklə 1,12 Mb. Dostları ilə paylaş:
|