691
Hozirgi kunda tasavvuf adabiyoti va mumtoz adabiyotshunosligimizning
oldida turgan eng katta dolzarb masalalardan biri – futuvvat g‘oyalarining tasavvuf
adabiyotida tutgan o‘rni, ahamiyati va g‘oyaviy-badiiy xususiyatlarini aniqlash
masalasidir. Chunki bizning oldimizda daho so‘z san’atkorlarining bizga qoldirgan
boy adabiy meroslarini keng ko‘lamda o‘rganish, ularning tub zamirida yotgan
badiiy-estetik, didaktik qarashlarini topib kelajak avlodga yetkazishdek ulkan va
hayrli vazifalar turibdi. Ana shunday ulkan va hali to‘liq tadqiq etilmagan
ishlardan biri bu Alisher Navoiy asarlarining tub zamiriga singib ketgan futuvvat
g‘oyalarini tahlil va talqin qilish vazifasidir.
Alisher Navoiyning barcha asarlarida futuvvat g‘oyalari ochiq aytib
o‘tilmasa-da, umumiy asar mazmuniga singdirib yuborilgan. Masalan, “Sab’ai
sayyor” dostonida keltirilgan yetti hikoyatda ham bu yaqqol ko‘zga tashlanadi.
Navoiy yetti hikoyatni umumiy bir mushtaraklik asosida bog‘lab yaxlit
kompozisiya asosida bayon qiladi. Yetti hikoyatni umumiy mushtaraklik jihatidan
futuvvat g‘oyalari bog‘lab turadi.
Dostondagi yettilik bilan bog‘liq tushunchalar asarning o‘ziga xos
qirralarini ochib bergan. Masalan, yetti gumbaz, yetti hafta, yetti kun, yetti qasr,
yetti musofir, yetti xil rang orqali dostondagi voqealarni tabiatdagi jarayonlar bilan
bir garmoniyada tasvirlanadi. Bu esa ijodkorning tabiat va inson bir butun
uyg‘unlikda o‘ziga xos mohiyat ifodalanishini ko‘rsata olganligiga guvoh
bo‘lamiz. Shu jihatdan ham olib qaraganda ham ranglar jilosi koinotdan pastga
qarab harakatlanadi. Bu ranglar bir-biriga uyg‘un ravishda insonning ruhiy holati
bilan bog‘lanib ketgan. Navoiy bu ranglar garmoniyasi orqali shoh Bahromni ruhiy
holatlarini tasvirlaydi. Asardagi rang-tasvirlarni qo‘llashdan eng katta maqsad ham
shoh Bahromning maishatbozlikdan voz kechib xalqqa yaqinlashtirishga qaratilgan
edi. Shu sababli Navoiy adolat va raiyat masalasini futuvvat talablari bilan
hamohang tarzda tasvirlashga harakat qiladi.
Dostonda alohida ahamiyat kasb etgan yetti hikoyatidagi ranglar tasviri
haqida fikr bildirishdan avval ranglarning tasavvufiy mohiyati haqida eslash joiz.
Shoir hikoyatlarni yozishda ranglardagi ramziy qirralarni keng o‘rganadi.
Ranglarning mohiyatini futuvvat g‘oyalari asosida tekshirib ko‘radi. Ranglar bilan
bog‘liq tasavvurlarning ilk ildizlari folklor motivlariga, xalq og‘zaki ijodiga va
diniy urf-odatlarga borib bog‘lanadi. Tasavvuf ilmida rang solih insonning ruhiy
holatini va maqomlarini belgilashda muhim ahamiyat kasb etadi. Xususan, bu
haqida Najmiddin Kubro so‘z yuritib, aqli avval ma’naviy ilm va g‘aybiy hisni
topib, qalbda ma’nolar zuhr etishi va ma’no manbai (qalb) da barham topguncha
solih olti xil holatni boshdan kechirishini ranglar orqali tushuntiradi: oq rang –
islom, sariq rang – iymon, zangori rang – ehson va ko‘k rang – yaqin ishonch, qizil
– irfonni, qora rang – hayratni (fano) belgisini bildirgan.
Dostları ilə paylaş: