Firuzə Məmmədli 182
çüsü M.Füzuli hamıdan əvvəl gəlir. Sonrakı yerlərdə həm to-
xunduqları mövzuya münasibətləri baxımından, həm də yaşa-
yıb-yaratdıqları zamana görə Vaqif, Məbi Xəzri, Bəxtiyar Va-
habzadə, Əli Kərim, Nəriman Həsənzadə, Fikrət Qoca, Ramiz
Rövşən, Cabir Novruz, Musa Yaqub, Məmməd İsmayıl, Firuzə
Məmmədli, Səyavuş Sərxanlı, Vahid Əziz, Musa Ələkbərli,
Məmməd İbrahim, Zirəddin Qafarlının sevgi məzmunlu şeirləri
tədqiqata cəlb edilir. Müəllif bacardıqca, obyektivlik baxımından
Azərbaycan poeziyasında sevgi mövzusunda yazmış bütün şair-
lərin adını çəkməyə çalışır. Bu da öz növbəsində tədqiqatçının
mövzunu daha əhatəli şəkildə tədqiq etməsindən xəbər verir.
V.Yusiflinin müəllifi olduğu bu monoqrafiyada poeziya-
mızla bağlı elə bir mövzu tapmaq olmaz ki, tədqiqatdan kənar-
da qalmış olsun
Yeddinci fəslə diqqət yetirək: “Klassik bədii formaların
yeni həyatı" adlı bu fəsldə Azərbaycan poeziyasında uzun müd-
dət yaşayan bədii şeir formaları və onların bədii və forma cə-
hətdən hansı dəyişikliklərə uğramasından söhbət açılır. Burada
poeziyamızın ən qədim formalarından olan qəzəl janrının
sadələşməsi, xəlqiləşməsi, sənətkarlar, xüsusilə də S.Rüstəm
tərəfındən bu janra ictimai məzmunun gətirilməsindən danışı-
lır. Eyni zamanda bu janrın yeni formada bənzərsiz nümunə-
lərini yaradan Əliağa Vahıddən, Baba Pünhandan bəhs olunur.
Müəllif məhz bu əsərində ilk dəfə olaraq Baba Punhana bir şair
kimi ədəbi qiymət verir, şairin qəzəl janrında "Qarabağ" möv-
zusunu təqdim etməsini yüksək qiymətləndirir. "Ümumiyyətlə,
Baba Pünhanın simasında Sabir ənənələrinin istedadlı bir da-
vamçısı yetişdi. Qəzələ satira ruhu aşılamaqla Baba Pünhan bu
klassik janrın bir daha nəyə qadir olduğunu sübut elədi. "V.Yu-
sifli klassik qəzəl janrı ilə yanaşı, populyar janr olan qoşma
janrının da bugünkü vəziyyətini aydınlaşdırır. Qurbani, Abbas
Tufarqanlı, Sarı Aşıq, Aşıq Ələsgər, Aşıq Hüseyn Bozalqanlı-
nın yadigarı olan qoşma janrının davamçılarının: B.Vahabzadə,
H.Arif, M.Araz, M.İsmayıl, M.Yaqub, Z.Yaqub kimi söz us-