XəZƏR 2014, №2 bu sayda güMÜŞ DÖVRÜN ŞAİRLƏRİ

PATRİK MODİANO

Çevirdi: İlqar Əlfi

Tanımadığımız qadınlar

1

Bu il yaz həmişəkindən tez gəlib Son çayının sahillərini dumana bələdi, özüylə yağışlar və istidən qarsamış yarpaqlar gətirdi. Mən onda Furvyer təpəsinin yaxınlığında, valideynlərimin evində yaşayırdım. Özümə nəsə bir iş tapmalıydım. Yanvarda məni altıaylığına Krua-Pake meydanında yerləşən “Viskoza və ipək” şirkətinə makinaçı götürdülər və orda nə qazanmışdımsa, qəpiyinə kimi saxladım. Yayda elə o pula İspaniyanın cənubuna, Torremolinosa getdim. Onda mənim on səkkiz yaşım vardı və Fransanı ilk dəfəydi ki, tərk edirdim.

Torremolinos çimərliyində bir fransız qadınla tanış oldum, çoxdan əriylə burada yaşayırdı; adı Mirey Maksimoff idi. Effektli, gözəl, qarasaç bir qadındı. Onlar qaldığım otelin sahibiydilər. Mirey dedi ki, payızda uzun müddətə Parisə gəlmək istəyir, dostlarıgildə qalacaq; mənə ünvan da verdi. Alınsa, Parisdə ona mütləq baş çəkəcəyimi dedim.

Qayıdanda Lion mənə lap darıxdırıcı gəldi. Evimizin yaxınlığında, Sen-Bertelemi yamacının sağ yaxasında lazaret pansionu vardı. Təpənin döşündə tikilmiş bina cansıxıcı görkəmiylə küçə üzərində ucalırdı. Monastır divarındakı qapı mağara girişi kimi görünürdü. Mənim üçün Lionun həmin o sentyabr çağı elə lazaret monastırının divarı kimi bir şey idi. Payız günəşinin şüalarına həsrət qapqara divar. Belə dəqiqələrdə pansion adama tərk edilmiş, atılmış kimi gəlirdi. Lakin yağış yağanda bu divar məhbəs divarına oxşayırdı və həmin anlarda elə bilirdim ki, gələcəyə aparan yollarımı kəsir.

Bizimkilərin dükanında bir müştəri qadından öyrəndim ki, model evlərindən hansısa özünə maneken axtarır. Onun sözlərinə görə, ayda “Viskoza və ipək”dəkindən iki yüz frank artıq verirdilər. Mən bəxtimi sınamaq qərarına gəldim. Telefondakı qadın mənə amiranə tərzdə tapşırdı ki, gələn həftə, axşam saatlarına yaxın Qrole küçəsi, ev 4-ə gəlim.

Əvvəllər heç ağlıma gəlməsə də, özümü inandırdım ki, manekenlik peşəsinə yiyələnməliyəm. Bəlkə onda Liondan Parisə köçməyə müvəffəq ola bilərdim. Təyin olunmuş görüşün vaxtı yaxınlaşdıqca, canımı qorxu bürüyürdü. Bütün həyatım elə bil karta qoyulmuşdu. Öz-özümə deyirdim ki, əgər məni ora götürməsələr, belə bir fürsət əlimə bir də heç vaxt düşməyəcək. Görəsən, xırdaca olsa belə, şansım vardımı? Və bir də, görəsən, ilk görüş üçün necə geyinsəm yaxşıdır? Amma seçməli bir şey də yox idi. Yeganə gözəgəlimli paltarım boz ətək və ağ köynəkdən ibarət idi. Özümə alçaqdaban, tünd-göy ayaqqabı aldım.

Həmin günün ərəfəsində öz otağımda bəyaz köynək, boz ətək və tünd-göy ayaqqabımı geyib, şkafdakı güzgünün önünə keçdim və aynadakı əksi görüb, özümdən soruşdum ki, yəni hərəkətsiz donub qalmış bu qız mənəm? Bu sual məndə bir təbəssüm oyatdı, amma sabah taleyimin həll olunduğu yadıma düşən kimi, o da çəkilib getdi.

Gecikməkdən dəhşət qorxurdum, evdən təyin olunmuş vaxta bir saat qalmış çıxdım. Belkur meydanına çatanda yağış başladı və qaça-qaça özümü “Ruayyal” otelinin holluna saldım. Model evinə islaq başla gəlmək istəmirdim. Qapıçıya gop elədim ki, burda otaq tutmuşam, o da mənə çətir verdi. Qrole küçəsi, 4 nömrəli evdə mənə dedilər ki, salonda gözləyim – divarlarında boz ağac panelləri, döşəməyə qədər olan, iri pəncərələrində yenə boz ipəkdən pərdələri olan salon idi. Divar boyu qırmızı məxmər üzlüklü stullar düzülmüşdü. Yarım saat keçdi; başladım fikirləşməyə ki, yəqin məni unudublar. Stulların birində əyləşib, yağışın şırıltısına qulaq asırdım. Lüstrün parlaq ağ işığı vardı. Götür-qoy eləyirdim: bundan artıq gözləməyə dəyərmi? Amma o məqamda içəri təxminən əlli yaşında, saçları arxaya daranmış, yırtıcı baxışları olan, bığlı bir kişi girdi. O, tünd-göy kostyum və tünd rəngli zamşa ayaqqabı geymişdi. İndi də hərdən yuxularıma qonaq gəlir: qapını itələyib içəri girir, saçları da eynən elə otuz il qabaq olduğu kimi – qara...

Xahiş etdi ki, qalxmayım. Yanımda oturdu. Quru, sərt səsiylə yaşımı soruşdu. “Maneken işləmişəmmi?” – “Yox”. Sonra ayaqqabılarımı çıxarıb pəncərəyədək gedib qayıtmağımı istədi. Utandığımdan sim kimi gərilərək pəncərəyə tərəf getdim. O, belini büküb çənəsini əlinə söykəyərək oturmuşdu, donuq baxışlarla məni süzürdü. Bu “keçiddən” sonra tir kimi düz qarşısında dayandım, o isə elə susur, susurdu. Gözlərimi boş stulun yanında yetim kimi duran ayaqqabılarıma zilləmişdim, var gücümlə çalışırdım ki, sakitliyimi qoruyum.

– Əyləşin, – dedi. – Mən öz yerimə oturdum, onunla yanaşı. Bilmirdim ki, ayaqqabımı geyim, yoxsa yox. – Bu sizin təbii rənginizdir? – deyə, saçlarıma işarə etdi.

Mən cavab verdim:

– Hə.

– Sizin profilinizi görmək istəyirəm. – Üzümü pəncərələrə tərəf çevirdim. – Kifayət qədər gözəl profiliniz var... – Bunu elə dedi, sanki bəd bir xəbər verirdi mənə. – Gözəl profil nadir şeydir. – Adama elə gəlirdi ki, yer üzündə gözəl profillərin azlığı onu bir fakt kimi əsəbiləşdirir. Qırğı gözlərini məndən çəkmirdi. – Siz kifayət qədər fotogeniksiniz, amma müsyö Pyerin axtardığı yalnız bu deyil.

Mən sıxılıb yumağa döndüm. Yəni heç bir şansım yox idi? Bəlkə yaxşı olardı ki, bu müəssisənin sahibiylə, həmin o müsyö Pyerlə də məsləhətləşəydi? Xoşlarına gəlmək üçün nəyə desələr, hazır idim, təki müsyö Pyer bəyənsin məni.

– Çox təəssüf... Biz sizi götürə bilməyəcəyik.

Hökm çıxarılmışdı. Etiraz etmək üçün özümdə güc tapmadım. Bu adamın quru, sayğılı ahəngi aydınca deyirdi ki, mənim müsyö Pyerlə barəmdə danışacaq qədər dəyərim yoxdur.

Ayaqqabılarımı geyindim. Stuldan qalxdım. O, dinməzcə əlimi sıxdı, məni qapıya kimi ötürdü. Küçədə yadıma düşdü ki, çətiri unutmuşam, amma bunun daha heç bir əhəmiyyəti yox idi. Körpünün üstündən keçdim və Son çayı boyunca addımladım. Gəlib öz məhəlləmizə çıxdım – Sen-Bartelemi yamacına, lazaretlər monastırının divarları altına; sonralar bu mənzərəni yuxuda o qədər gördüm ki! Məni bu divarın fonunda seçmək mümkün deyildi. Onun kölgəsində əriyib, onun rənginə düşürdüm. Və kimsə məni bu zülmətdən çəkib çıxara bilməzdi. Qrole küçəsindəki, altında oturub gözlədiyim lüstrün amansız ağ işığına qərq olmuş salon! Və göy kostyumlu, zamşa ayaqqabılı həmin o tip yenə salondan dal-dalı çıxır. Tərsinə, axırdan əvvələ göstərilən köhnə filmlərdəki kimi...

Həmişə eyni yuxu. Neçə illər keçəndən sonra lazaret divarı daha o qədər tünd gəlmirdi mənə, bəzi yuxularda isə üstünə qürubun zəif şüaları da düşürdü. Qrole küçəsindəki salonun işığı daha xoş, yumşaq olmuşdu. Qırğı kimi baxan kişinin göy kostyumu da elə bil bozarmış, rəngi qaçmışdı. Onun sifəti zamanla solğunlaşmış, dərisi sanki şəffaf olmuşdu. Yalnız saçları eləcə qara qalmışdı. Əvəzində indi səsi bir qədər xırıltılı idi. Sanki o deyildi danışan, köhnə val oxudurdular. Eyni sözlər bir-birini əvəz edərək ara vermədən, əbədi səslənirdi: “Sizin təbii rənginiz... Profilinizi çevirin mənə... Bu müsyö Pyer axtaran deyil...”, amma bütün bu sözlər öz mənasını artıq çoxdan itirmişdi. Oyananda mən həmişə təəccüblənirdim ki, çoxdan keçmişdə qalmış bu epizod nədən məni bu qədər incitmiş, bədbəxt etmişdi. Axı həmin axşam körpüdən keçəndə özümü Son çayına atmaq barədə də düşünürdüm. Aman ilahi, belə sarsaq bir şeyə görə!

Evə, valideynlərimin, yataq otağımdakı güzgünün yanına dönməyə cəsarətim çatmadı. Uzun pilləkənlərlə Köhnə şəhərə endim, sanki bütün bunlardan qaçmaq istəyirdim. Və yenə sahillə Son çayı boyu dolaşmağa başladım. Sonra kafeyə getdim. Mirey Maksimoffun Parisdəki dostlarının ünvan və telefonunu yazdığı kağız parçası dururdu. Uzun-uzadı zəng çaldım, bir xeyli cavab gəlmədi, amma sonra telefonun dəstəyindən qəflətən bir qadının səsi eşidildi. Gözlənilməzlikdən yerimdə donub qaldım. Sonra zorla mızıldandım:

• 
  Mirey Maksimoffla danışa bilərəmmi?
  

Bunu elə yavaş soruşdum ki, orda, Parisdə yəqin zorla eşitdilər məni. Mirey evdə deyildi, bir az sonra, axşamüstü qayıdacaqdı.

Ertəsi gün Perraş vağzalında gecə qatarına mindim. Kupedə zülmət vardı. Küncdəki skamyalarda pozuq kölgələr mürgüləyirdi. Mən lap qapının ağzında əyləşdim. Qatar yerindən tərpənmək bilmir, özümə sual edirdim ki, görən, qoyacaqlar gedim? İçimdə elə bir hiss vardı, guya kimdənsə, nədənsə qaçırdım. Nəhayət, vaqon dartındı, pəncərə önündən Son çayı üzüb keçdi, gözdən itdi və bir az yüngülləşdim, elə bil ürəyimdən asılan ağır daşı çıxarıb atmışdım. Düşünmürəm ki, həmin gecə yata biləm, yəqin, sadəcə, mürgülədim bir az və qatar birdən Dijonun bomboş perronunda dayandı. Gecə işığının mavi nurunda oturub Mirey Maksimoff barədə fikirləşirdim. Orda, Torremolinos çimərliyində bütün günlərimiz günəşdən öz payını alırdı. O danışırdı ki, mən yaşda olanda, Landdakı kiçik bir şəhərcikdə yaşayırmış – adını demişdi, unutmuşam. Bakalavr olmaq üçün imtahan ərəfəsində gecə çox gec girmişdi yerinə, səhər də zəngli saatın səsi nədənsə çıxmamışdı. İmtahana getmək əvəzinə düz günortaya kimi yatıb qalmışdı. Sonra da özünün gələcək əriylə – Eddi Maksimoffla tanış olmuşdu. Əslən rus olan ucaboy, qəşəng kişiymiş, ona Konsul adı qoyubmuşlar və romu “Koka-kola” ilə içmək kimi bir adəti varmış. O elə mənə də bu qarışığı operitiv adıyla süzməyə can atırdı, mən isə hər dəfə deyirdim ki, təmiz kolaya üstünlük verirəm. Fransızca tam ləhcəsiz danışırdı. O zamanadək Parisdə yaşamışdılar və mən hər dəfə unudurdum ki, Mirey Maksimoffdan soruşum: necə olub ki, onların hər ikisi gəlib İspaniyaya çıxıblar?

Çox tez çatdım. Lion vağzalı hələ qaranlıq idi. Amma Paris həyatımın ilk günlərində mənə elə gəlirdi ki, buralar həmişə qaranlıq olur. Yanımda yalnız yol çantam vardı, o da heç ağır deyildi. Həmin səhər mən Trokadero meydanındakı kafedə artıq Mirey Maksimoffla birgə oturmuşdum. Vağzal bufetində saat onadək gözlədim ki, ona zəng vura bilim. Mənim hardan danışdığımı o dəqiqə başa düşmədi. Kafeyə əvvəl mən çatdım. Qorxurdum ki, yaşamağa yerim olmadığını söyləyəndə, onun soyuq münasibətindən üşüyəm. Lakin mənə eynən çimərlikdəki təbəssümüylə yaxınlaşdı. Elə bil dünən ayrılmışdıq. Deyəsən, mənimlə görüşdüyünə şad idi: başladı iş-gücümlə maraqlanmağa. Və mən də ona hər şeyi danışdım: model evinə getməyimi də, həmin o yırtıcı baxışlı kişinin, Dijondan sonra mürgü döyərkən, dünən yuxuda eşitdiyim quru sözlərini də: “Bu sizin təbii rənginizdir? Profilinizi çevirin...”

Və elə bu məqamda onun qarşısında otura-otura hönkürüb ağladım. Əlini mənim çiynimə qoyub dedi ki, bunlar boş şeylərdir, fikir vermə. Eynən elə on yeddi yaşı olanda bir səhər vaxtında zəng çalmayan saatın ucbatından yatıb qalaraq, getmədiyi bakalavr imtahanı kimi. Mənə tanışlarının mənzilində onunla bir yerdə yaşamağı təklif etdi.

Meydandan ötdük; indi mənə elə gəlirdi ki, yol çantamın heç ağırlığı yoxdur. Eynən Liondakı kimi yağış yağırdı, amma buranın yağışı da indi mənə çisək kimi gəlirdi.

Ev Vinez küçəsinin axırında idi. İlk günlər Parisdə azmaqdan qorxub ünvanlarını, telefon nömrələrini yazdığım kağızı hökmən yanımda gəzdirirdim. Açıq rəngdə divarları olan mənzil. Qonaq otağında demək olar ki, mebel yoxdur. Mirey Maksimoff bir divarını kitab rəfləri tutan balaca otağın qapısını açdı. Üzbəüzdə boz məxmər üzlüklü kiçik divan dururdu. Güzgülü şkaf-zad da yoxdu. Pəncərə həyətə açılırdı. O, mələfə gətirmək istəyirdi, amma dedim ki, hələlik ehtiyac yoxdur. Pərdələri çəkdi. Çantamı açmadan divanın yanındakı stula tulladım. Və demək olar, bir anın içində yuxuya getdim. Həyətdən yağışın səsini eşidirdim və bu səs elə bil layla çalırdı. Hərdən oyanırdım, amma yuxu məni yenə çəkib aparırdı. Yuxuda Sen-Bartelemiylə üzüaşağı enə-enə təəccüb qalırdım ki, evimizin sağındakı lazaret monastırının divarları yoxa çıxıb. Divardan qalan yalnız zülmət bir oyuqdur, vəssalam. Ondan sonra isə Trokadero meydanının mənzərəsi açılırdı. Yağış yenə yağırdı, amma göy üzü çox işıqlı, solğun mavi rəndəydi.

O biri günlər Mirey Maksimoff məni də yanına salıb şəhərə aparırdı. Senadan keçib, Sen-Jermen-de-Preyə gedirdik. Dostlarıyla “Nüaj”, “La Malen” kafelərində görüşürdü. Onların arasında oturub, ağzımı açmağa cəsarət etmirdim. Yalnız qulaq asırdım. Bəzən də evdən mənsiz çıxır, yalnıq axşam yeddiyə qayıdırdı; onda mən bütün günümü tənha keçirirdim. Piyada Bulon meşəsinə yollanırdım. Günəş tez-tez görünürdü. Elə xırda yağış çisəyirdi ki, əvvəlcə heç fərqinə varmırdım. Və günəş yenə yaş torpaq qoxuyan Pre-Katelan xiyabanındakı ağacların kürən yarpaqlarını sığallayırdı... Bir də qaranlıq düşəndə qayıdırdım. Gələcəyim barədə fikirləşəndə mübhəm bir nigaranlıq hissi içimə dolurdu. Gələcək mənə əlçatmaz qala kimi görünürdü, sanki hələ də lazaret monastırı ilə üz-üzə durmuşdum. Bu şəhər mənə yeni görüşlər vəd edirdi. Bulon meşəsindən Trokaderoya aparan prospektlə addımlayarkən başımı qaldırıb, evlərin işıqlı pəncərələrinə baxırdım. Onların hər birində məni bir müjdə gözləyirdi, hər biri mənə bir işarə idi ki, bu həyatda hər şey mümkündür. Yerə tökülmüş yarpaqlara və yağışa baxmayaraq, havada bir işıq vardı. Qəribə payızdı. Başqalarına bənzəməyən və həyatımdakı bütün qalan şeylərdən əbədilik qoparılmış payız... Mənim indi yaşadığım yerdə isə payız ümumiyyətlə olmur. Aralıq dənizindəki kiçik liman – zaman burda mənim üçün həmişəlik dayanıb. Günəş... Hər gün günəş... və beləcə, düz ölənə kimi. Sonrakı illərdə Parisə nadir səfərlərimdə həmin o payızı məhz burda keçirdiyimə çətinliklə inana bilirdim. Onda hər şey daha parlaq, daha sirli idi – küçələr, yoldan ötənlərin gözləri, işıqlar – elə bil yuxu idi, ya da nəsə “çəkib” məst olmuşdum. Amma bəlkə də, sadəcə olaraq, çox gənc idim və o gərginlik mənim üçün dözülməz olmuşdu. Həmin axşam Vinez küçəsinə qayıdanda binanın girişində əynində plaş qarasaçlı bir kişiylə üz-üzə gəldim. Onunla bir dəfə rastlaşmışdım – Cen-Jermen-de-Predə dostlarla görüşəndə. Görünür, Mireyi evə kimi ötürürmüş. Mən zəngi basdım. Qapı açılana qədər xeyli gözləyəsi oldum. Onun əynində tiftikli, qırmızı xalat vardı, saçları dağınıqdı. Qonaq otağının işığı yanmırdı. Dedi ki, yatıbmış. Mənim isə pilləkəndə kiminlə rastlaşdığımı söyləməyə cəsarətim çatmadı. Xumar baxışlarla məni süzüb özünə tərəf çəkərək qucaqladı. Sonra bütün günü nəylə məşğul olduğumu soruşdu və eşidəndə ki, Bulon meşəsində tək gəzib-dolanıram, çox təəccübləndi. “Sən özünə bir sevgili tapmalısan, – dedi. – Bilirsən, yer üzündə məhəbbətdən gözəl heç nə yoxdur...”

Onunla razıydım, amma deməyə utanırdım ki, özümə bir iş də tapa bilsəydim, pis olmazdı. Mən heç bir halda Liona dönmək istəmirdim. Biz onunla qonaq otağındakı divanda oturmuşduq, o isə işığı yandırmaq istəmirdi. Üzbəüzdəki evin işıqları zülməti qovur, onu alaqaranlığa çevirirdi. Mirey mənim çiyinlərimi qucaqlayanda, xalatının kəməri açıldı. Ondan nəsə tünd bir qoxu gəlirdi – bəlkə də tuberoza* (ətirli ağ çiçəkləri olan kol) qoxusuydu. İstəyirdim bəzi etiraflar edim ona, amma susurdum. Bizim burda qaldığımızı kimsə bilmirdi. Bu mənzildə əslində qanunsuz yaşayırdıq. Mirey Maksimoff bura qapının kilidini qırıb girmişdi. Mən qorxurdum. Gərək Liondan getməyəydim. Özümü bu bomboş otaqda heç rahat hiss etmirdim. Bu mənzildə artıq çoxdan kimsə yaşamırdı, oğrular bütün mebelləri çalıb aparmışdılar. O soruşdu ki, niyə belə qayğılıyam. Sözləri çətinliklə seçərək çalışdım ki, ona məsələnin nə yerdə olduğunu izah edim. Əlbəttə, məni öz yanında yaşamağa dəvət etmək onun tərəfindən çox nəcib bir hərəkətdir, amma özümü nəsə çağırılmamış qonaq kimi hiss edirəm. Mən onsuz da heç bir səbəb olmadan Liondan getməyimlə özümü dərdə salmışam, indi istəmirəm ki, ona da yük olum. Və ümumiyyətlə, mənim də burda qaldığımı bu mənzilin sahiblərinə deyəcəkmi? Bəs onlarla tanışdırmı? Düzünü desəm, hərdən çox tərəddüd edirəm ki, görəsən, hər ikimizin burda yaşamaq haqqı varmı; birdən ev sahibləri qayıdıb bizi it kimi qovsalar necə? O, qəhqəhəylə güldü. Və özünün həmişə həsəd apardığım məxməri səsiylə, soyuqqanlı və qayğısız tərzdə bütün qorxularımı duman kimi dağıtdı. Ev sahibəsi onun qədim rəfiqəsidir. Varlı bir xəz tacirinə ərə getmiş dəlisov xanımdır. Və əgər bilmək istəyirəmsə, elə onun özü də – yəni Mirey Maksimoff da bir zamanlar Parisə qaçıb. Bordoda qatara minib, gəlib çıxıb bura. O zamanlar tək idi, yaşı da mənimkindən çox olmazdı. Əvvəlcə Latın məhəlləsindəki hansısa mehmanxanada otaq tutub və elana əsasən, ərinin mağazasına satıcı tapmağa gəlmiş həmin o qadınla da elə orda tanış olub. Qadın da onu indiki dostlarının hamısıyla, o cümlədən, gələcək əri Eddi Maksimofla tanış edib. Qadın onları həftə sonu Monfor-le-Amoriyə, ya da Dovilə özünün amerikan maşınında aparırmış. Qiyamət günlər imiş... Odur ki, nigarançılıq üçün heç bir əsas yoxdur. O qadın öz mənzilini məmnuniyyətlə onun ixtiyarına buraxıb. Bu yerdə cəsarətimi toplayıb dedim ki, məni, hər halda, öz gələcəyim çox düşündürür. Parisdə işsiz nə edəcəyəm? O, təxminən bir dəqiqə üzümə baxdı. Sonra dilləndi:

– Bilirsən, Parisə gələndə mən də qorxurdum. Amma hər şey gec-tez öz yerini tapır. Sən indi heç başa da düşmürsən ki, bütün həyatının hələ qabaqda olması nə boyda xoşbəxtlikdir. Bir də ki, mən sənə kömək edəcəyəm. Mənim Parisdə tanışım çoxdur. Olmasa, mənimlə İspaniyaya da gedə bilərsən.

Burda mən sakitləşdim. Hiss edirdim ki, yaxşılığımı istəyir. Deməli, mən, sadəcə olaraq, ona etibar etməliyəm, onda bütün həyatım gözəl olacaq. Bir axşam necə oldusa, teatra, Paskal adlı bir qızın necə oynadığına baxmağa getdik. Pyesdəki hadisələr bizim günlərdə, xəyali bir ölkədə yerləşən qəsrdə baş verirdi: qar çovğunu kübar cəmiyyətin bir neçə nümayəndəsini qəfil yaxalayır. Onların hamısı qara məxmərdən ağ yaxalıqlı paltar geyinmişdilər; qadınlar paja, kişilər mehtərə bənzəyirdi. Hərdən klavesin musiqisi səslənirdi. Geniş salondakı qəndillərdə şamlar yanır, qədim mebellər otaqları bəzəyir, künc-bucaqda hörümçək toru gözə dəyirdi, amma burada telefon da vardı, qonaqlar isə incə bir ədayla siqaret çəkir, viski içir, gözəl şeylərdən danışırdılar... Biz küçəyə çıxanda yağış çisələyirdi. Mirey Maksimoffla onun dostlarından birinin maşınına oturub restorana getdik; orda bizi başqa tanışlar gözləyirdi, gecənin sonunda isə həmin o qız – Paskal da gəldi. Onu təxminən qırx yaşlarında, çox ucaboy, qısa saçları kirpi tikanı kimi duran bir kişi müşayiət edirdi. Kinorejissor idi, onun ciddi, donuq sifəti skeletin kəlləsini xatırladırdı. O, Paskalı filmə çəkməyə hazırlaşırdı – masa arxasında oturanların hamısı elə həmin filmdən danışırdılar. Rejissor onun məzmununu nəql edirdi, mən də çox şeyi başa düşmürdüm, çünki söhbətinə tez-tez cürbəcür elmi sözlər qatırdı. Filmin mövzusu gah Portuqaliyadakı hansısa evdə, gah xizək kurortundakı kiçik dağ evində, gah da Burqundiya qəsrlərindən birində toplaşan bir neçə cütlüyün başına gələnlər haqda idi; qadınlar (hamısı bir nəfər kimi gözəl idi) və kişilər (onların da hamısı bir nəfər kimi ağıllı idi) filmin gedişində tərəf-müqabillərini dəyişirdilər – onun dediyi kimi, “həndəsi fiqurlar təki fəzada hərəkət edirdilər”. Mən Mirey Maksimoffla yanaşı oturmuşdum; deyəsən, rejissorun dediklərini o da əməlli başa düşmürdü, lakin burdakıların hamısı onun söylədiklərini dərin hörmətlə dinləyirdi. Sonra qərara gəldilər, yenə harasa yollanıb, bir az da vursunlar; amma elə eyni yerlərə gedirdik – “Nüaj”, ya da “La Malen”. Və yenə də maşında oturmuşduq. İndi hamı susurdu. Avtomobil yağışın altında sahilboyu süzürdü. Qırmızı işıqlar və fənərlərin işığı məni sakitləşdirirdi. Paris gecələrini sevirdim, gündüzlər məni bürüyən qüssəni gecələr öz qoynunda əridirdi. Bircə onu istəyirdim ki, məni maşından bayıra, təmiz havaya buraxsınlar – çayın qırağında tək-tənha gəzim...

– Qaşqabağını töküb bəsdir evdə tək oturdun! – Mirey Maksimoff deyirdi.

Və məni az qala hər gün dostlarının kampaniyasına aparırdı. Səs-küyün içində, bəzəkli restoranlarda, şam işığında axşam yeməyi yedikləri tağlı zirzəmilərdə, buxarının içində qızardılmış ət yediyimiz başqa yerlərdə gecədən xeyli keçənədək otururduq. Axşamlar hava yaxşı olanda səkilərdəki masalara əyləşirdik: cilalı, tinli güzgülər, başımızın üstündəki his çəkmiş tirlər... Lap sıx otururduq, böyür-böyürə. Hamısı da eyni küçələrdə – Bernar Palissi, Sen-Benua, – Mirey Maksimoff onların adını taksi sürücülərinə deyirdi. Mirey Maksimoffu dostlarının evinə gedəndə də müşayiət edirdim. Bazar axşamları Monsuri parkının yanındakı bir emalatxanaya gedirdik. Orda qonaqlar Braziliya mətbəxinin yeməklərindən dadırdılar. Onlar daim on iki nəfərə yaxın olurdular. Və söhbətləşənə kimi, Braziliya musiqisi çalınırdı. Mən danışmırdım. Bir qıraqda otururdum. Bəzən hətta bu məclislərdən xəlvətcə çıxıb gedirdim ki, o ətrafdakı küçələri dolaşım. Sakitcə, kimsənin diqqətini cəlb etmədən aradan çıxırdım. Belə qaranlıqda, açıq havada tək-tənha gəzməkdən xoşum gəlirdi. Əvvəlcə Liondan qaçdım, indi isə adamların həddindən artıq ucadan danışdığı, kimsəni tanımadığım bütün yerlərdən qaçıram; yəqin mənim həyatım bitib-tükənməyən böyük bir qaçış olacaq. Əmin idim ki, həyat yolunda gec-tez, eynən mənim kimi düşünən birisiylə görüşəcəyəm – istəyir lap Parisin o biri başında olsun. Bazar axşamlarının birində Monsuri parkının yanındakı emalatxanaya qayıtmadım. Yuxarıdan gələn Braziliya musiqisini və uca səslə danışanları hələ giriş qapısının ağzında eşitdim...

Bütün şəhərdən keçərək Vinez küçəsinə kimi piyada getdim. Artıq heç nədən qorxmurdum, hətta öz gələcəyimdən belə. Küçələr, bulvarlar qarşımda açılırdı; onlar boş idilər, işıqları həmişəkindən daha parlaq görünürdü. Ayaqlar altına tökülmüş yarpaqları külək eşələyir, xışıldadırdı. Mən heç nə içməmişdim... Mənzilə girəndə Mirey artıq qayıtmışdı. Möhkəm nigaran idi. Nədən birdən-birə yox olduğumu soruşdu. Cavab verdim ki, özümü yaxşı hiss etmirdim, bir az gəzmək istədim. Və bir də dedim ki, bu adamlar məndə utancaqlıq yaradır. Məndən xeyli yaşlı, xeyli ağıllıdırlar. Onların arasında olmaq mənlik deyil. Bəs, ümumiyyətlə, mənlik olan nədir, görəsən? Hələ ki, tapmamışam. O, alnımdan öpdü – eynən böyük bacı kimi – amma mən görürdüm ki, sözlərimi ciddiyə almır. Nəhayət, dedi:

– Məncə, sən bir az özündə deyilsən...

Bir bazar günü məni Yelisey çöllərindəki çin restoranına nahar eləməyə apardı. İçəri girən kimi qapımızın ağzında bir dəfə rastlaşdığım həmin o plaşlı tipi gördüm. O, bizi gözləyirdi. Yanında bir nəfər də vardı – boyu onunkundan hündür, zamşa gödəkcə və boğazlı qara köynəkdə. Mirey Maksimoff onu öpdü. Soyadını heç cür yadıma sala bilmirəm. Valter... dalınca da nəsə italyan adı kimi bir şey gəlirdi... Onun dostu bizim əlimizi sıxdı və özünü təqdim etdi: Gi Vensan. Sonradan öyrəndim ki, bu onun əsl adı deyil; onun adamlara tez-tələsik yanaşması və özünü qısaca “Gi Vensan” kimi təqdim etməsi mənə maraqlı gəlirdi. İndi başa düşürəm ki, bu ad onun başqalarıyla öz arasında elə ilk dəqiqədən ucaltmağa çalışdığı bir sipər, bir çəpər idi. Amma hər halda mənə elə gəlir ki, həmin bazar günü onu ilk dəfə görəndə və əlimi sıxaraq özünün uydurma adını deyəndə, səsi indiki qədər sərt deyildi. Məncə, o bu adı istehzalı bir təbəssümlə dedi, elə bil aramızda artıq nəsə ümumi sirrimiz vardı.

Gi Vensan divanda mənimlə yanaşı oturmuşdu. Ortaya pauza çökdü. Sonra Valter Mirey Maksimoffa tərəf əyildi:

– Bu həmin o Gidir... sənə danışmışam onun barəsində...

Mirey də gülümsünüb dedi ki, tanışlıqdan çox bəxtiyardır. Məni isə, həmişəki kimi, utancaqlıq tutdu. Ağzımı açmadım. Əgər düzgün anladımsa, üzbəüz əyləşmiş adam Mirey Maksimoffun dostu idi, çoxdan fotoreportyor işləyirdi və onu tez-tez ən təhlükəli yerlərə yollayırdılar. O, qaynar nöqtələrin hansındasa hətta yaralanmışdı da. Onunla Gi Vensan Yelisey çöllərindəki kafelərin birində – bütün fotoqrafların tez-tez toplaşdığı məkanda tanış olmuşdular.

Naharın əvvəlində Gi Vensan da susurdu. Mirey Maksimoff gərginliyi aradan qaldırmaq üçün ona cürbəcür sadə suallar verirdi. O isə ya “hə”, ya da “yox” deyə cavab verirdi. Valter barmağıyla məni göstərdi:

– Yaxşı, bəs bu cavan qız kimdir?

Gi Vensan çönüb, maraqla mənə baxdı.

– O, Liondan gəlib. Çox qəribə və kədərli bir hadisə gəlib başına, – Mirey Maksimoff mənə xəlvətcə göz vuraraq dedi. Və sonra da onlara bakalavr imtahanı verən qızın əhvalatını – lap çoxdan, hardasa, Landda baş vermiş öz əhvalatını danışdı. Bir bazar səhəri saat yeddidə zəngini çalmayan saatdan... Qısası, onun tərəfindən xoş bir şey idi – məni özünə o qədər yaxın bilirdi ki, əhvalatlarımız da ümumi olmuşdu artıq...

Valter ucadan güldü.

– Bəxtiniz gətirib, – dedi. – Taleyin hökmü beləymiş, istəməyib ki, siz imtahanınızı verəsiniz.

Nəsə özümü birtəhər hiss etdim. Mirey Maksimoff əlimdən tutdu.

– Ümidvaram ki, bir də eyni imtahanı verməyə cəhd göstərməzsiniz, elədirmi? – deyə əlavə etdi. – Yalnız boşuna vaxtınız itəcək.

Gi Vensan sükutunu qorumaqda davam edirdi, lakin indi onun baxışlarında maraqdan çox, qayğıkeş bir ifadə vardı – elə bil fikirlərimə nüfuz etmək istəyirdi.

– Bu hadisə sizi çox kədərləndirdi? – marağı aydınca sezilən bir ahənglə soruşdu.

Cavabında gülümsəməyə cəhd elədim.

– Yox, razı deyiləm, – o biri ikisinə müraciətlə dedi. – Bu imtahan məsələsi, hər halda çox kədərlidir.

Valter soruşdu ki, Ginin özü necə, bakalavr imtahanı veribmi. Gi Vensan dedi ki, yox, çatdıra bilməyib və indi çox peşmandır. Məktəbi lap müharibənin sonunda bitirməliydi, isveçrəlilər onu yaşıdı olan başqa qaçqınlarla bir yerdə köçürdülər. Sonra onların hamısı bir xeyli müddət Lionda yaşadılar – pansion kimi bir yerdə, amma orda məktəb proqramı keçilmirdi. Vaxtlarının çox hissəsini xırda-para işlər görməklə keçirirdilər.

Utancaqlığımı boğub soruşdum:

– Lionda çoxmu qaldınız?

– O qədər yox. Təxminən altı ay.

Həmin görüşdə ondan Lionun hansı təsisatında qaldığını soruşmağa ürək eləmədim. Amma mənim üçün artıq hər şey aydın idi – o dəqiqə onu lazaret pansionunun qara divarları arxasında təsəvvür etdim.

Restorandan çıxarkən Mirey Maksimoff məni xəbərdar etdi ki, evə gec qayıdacaq. Valter hər iki yanağımdan “maç” alıb, mənimlə tanışlığa çox şad olduğunu dedi. Onların hər ikisi maşına əyləşdi və Mirey Maksimoff şüşəni endirərək, bizə əl eləyib sağollaşdı.

Gi Vensanla baş-başa qaldıq. Soruşdu ki, bu məhəllədəmi yaşayıram. Cavab verdim: “Yox, Trokadero tərəfdəyəm, amma Parisi pis tanıyıram deyə uzaq olub-olmadığını dəqiq bilmirəm”.

– Onda sizi bir az ötürüm. Yorulsanız, “Etual”da metroya minərik.

Parisə gəlişimin ilk günündən arzuladığım görüşün baş tutduğunu bax burda hiss etdim. Onun həmin an söylədiyi ifadə yaddaşıma elə həkk olundu ki, elə indi, üstündən bu qədər illər ötəndən sonra da, səsinin ahəngini xatırlayıram. Bir dəfə nadir hallarda fransızca danışmalı olduğum ölkənin limanında gəzirdim. Düşüncələrimə qərq olub gedirdim ki, birdən kimsə Paris ləhcəsində dilləndi: “Əgər yorulsanız, “Etual”da metroya minərik”. Mən cəld arxaya çöndüm. Təbii ki, yaxınlıqda kimsə yox idi...

Amma həmin bazar günü onunla Yelisey çölünün sağ yanıyla gəzənlərin arasında addımlayırdıq. Bütün kafelərin qarşısndakı səkilər masalarla doluydu. Axşamlar “La Malen”də yığışanların diliylə desək, “babye leto”nun daha bir xoş günüydü. Görəsən, nə qədər davam edəcəkdi bu havalar? Nəhayət, “Etual”a yaxınlaşdıq.

– Yoruldunuz? – Gi Vensan soruşdu.

– Yox, yorulmamışdım. Əgər istəyirsinizsə, lap Bulon meşəsinə qədər gedə bilərik, – mən təklif etdim.

Port-Dofindən göllərə aparan cığıra burulduq. Yolu mən göstərirdim.

– Görünür, siz meşəyə yaxşı bələdsiniz.

Doğrudan da, gündüzlər burda tez-tez olurdum. Vinez küçəsindəki mənzildə tək otura bilmirdim. Ordan, Mirey Maksimoffun dostlarından qaçdığım kimi, qaçırdım. Özü də hər dəfə böyük ləzzətlə qaçırdım, çünki diqqət cəlb etmədən yox ola bilirdim. Gözlərini açıb-yumurdular ki, yoxam!..

Biz göl qırağındakı skamyada əyləşdik. Soruşdum ki, hərdənbir buralarda gəzirmi. Yox, gör nə vaxtdan bəri gəzmir. O, məndən on-on beş yaş böyük idi. Və yəqin, hardasa işləyirdi. Mənə elə bayaq restoranda baxdığı kimi baxırdı, – diqqətlə, az qala qayğıkeş bir maraqla. Amma, deyəsən, o da mənim hansı yuvanın quşu olduğumu anlaya bilmirdi. Soruşdu neçə yaşım var. İstədim yaşımı bir az artıram, amma sonra fikirləşdim ki, yaxşısı düzünü deməkdir. Amma yenə bir yaş artırdım: on doqquz. Çox təəccübləndi. Elə bilirmiş iyirmidən bir az artıq olar.

Ailəlikcə gəzməyə çıxanlar böyrümüzdən təntənəylə keçirdi. Uşaqlar böyüklərdən daim dala qalır, onlar da balacaları adlarıyla çağırırdılar – bəziləri ağlamsınaraq, digərləri amiranə; səslər tədricən uzaqlaşırdı. Kimsə bir neçə dəfə çağırdı: Gi! Və mən birdən xatırladım ki, yanımdakının da adı Gidir. Amma o heç gözünü də qırpmadı. Onda hələ bilmirdim ki, onun əsl adı deyilmiş bu.

– Əslində, mən özümə iş axtarıram, – utana-utana dilləndim və birdən tələsik, sözləri qıra-qıra başladım ona həqiqətin bir qismini danışmağa: – Liondan gəlmişəm, indi Mirey Maksimoffun yanında yaşayıram və Parisdə iş axtarıram...

– Bəs valideynləriniz? Onlar bu barədə nə fikirləşirlər?

Məni bu sual utandırdı bir az. Lionu tərk edərkən valideynlərim heç yadıma düşməmişdi. Deməzdim ki, onlara qarşı biganə idim, sadəcə olaraq, çoxdan uzaqlaşmışdım onlardan. Amma gələcək barədə planlarımda mütləq onların da yeri olurdu, bircə, qoy həyatım müəyyənləşsin, hər səhər içimə dolub incidən bu aramsızlıqdan yaxa qurtarım... Elə ki, hər şey aydınlaşdı, sabitləşdi, görüşməyimizə yenə sevinəcəkdim.

– Onlar mənə heç nəylə kömək edə bilməzlər, – cavab verdim.

Pre-Katelan yaxınlığında bir az da gəzdik. Xiyabanlar yavaş-yavaş kimsəsizləşir, meşə cığırlarına dönürdü. O dedi ki, geri qayıtmaq vaxtıdır, yoxsa azarıq. Nə iş gördüyünü soruşdum. Elə bir maraqlı iş deyil, Fransayla İsveçrə arasında gedib-gəlir. Onun şərikləri vardı, birlikdə Parisdə hansısa agentliyi işlədirdilər. Danışmalı bir şeyi olmayan, adamı darıxdıran ən adi işlərdən biri. Axşama yaxın Bulon meşəsinin çay salonlarından birinə girdik. Bayaqdan gölün sahilini gəzən ailələr masaların arxasında oturmuşdu. Digər masalarda isə ahıl qadınlar ucadan söhbət edirdilər. O, ətrafındakı adamları maraqla süzürdü. Mən fikirləşdim: bəlkə elə o da mənim kimi belə yerə ilk dəfədir gəlir?

– Qəribədir, – nəhayət, dilləndi. – Burdakı müştərilərin hamısı qaragül dərisindən manto geyinib.

O elə bayaqkı kimi sakit və dalğın görünürdü. Sonralar, hər dəfə adamlar arasında olanda, mənə elə gəlirdi ki, özünü yaxşı hiss etmir, elə bil başqalarının ona qəti dəxli yox idi. Elə bil yerli dili bilməyən və onunla danışacaqlarından daim çəkinən xariciydi. Bəlkə də fikirləşirdi ki, kimsə onun üzündə kiçicik bir tərəddüd, xırdaca bir qorxu görsə, bu ona bədbəxtlik gətirəcək. Odur ki, soyuqqanlı görünmək istəyir, kəskin hərəkətlərdən qaçırdı. Təbəssümü də üzdən idi.

– Mən qaragül mantolu düz on dörd qadın saydım. Əgər istəyirsinizsə, özünüz yoxlaya bilərsiniz...

Hiss edirdim ki, aramızda qarşılıqlı etimada bənzər nəsə yaranır. Maraqlıdır, görəsən, öz yerini tapa bildimi dünyada?.. Biz “Etual”da metroya mindik. Sonra xətti dəyişib “Trokadero”ya çıxdıq. O, məni evə kimi ötürmək istəyirdi. Böyrümə düşüb ozünün nizamlı yerişiylə addımlayırdı və mənə elə gəlirdi ki, bu gün heç nə onun ritmini pozmaq iqtidarında deyil. Belədə kimsənin diqqətini cəlb etmirdi. Bəllidir axı, əgər sizi təqib edirlərsə, ən yaxşısı çönüb arxaya baxmamaqdır. Və ümumiyyətlə, hər dəfə təhlükəyə məruz qalanda sakit, nizamlı addımlarla yerimək lazımdır. Vinez küçəsindəki evimizin girişində soruşdu ki, axşama bir planım varmı. Mən dedim: “Heç bir planım yoxdur”. Amma onsuz da bu gün məni yeməyə dəvət edə bilməyəcəkdi, artıq başqa bir adamla görüş təyin etmişdi. Hal-hazırda oteldə yaşayır. Mənə telefon nömrəsini verdi.

Ona ertəsi gün axşamtərəfi evdə tək olanda zəng elədim. Mənə yolu başa saldı: “Etual”da xətti dəyişib, “Beşinci Georq” stansiyasında enmək lazımdır. Sonra tapşırdı ki, qələm götürüm və hər şeyi müfəssəl diktə elədi mənə – yaşadığı otelə necə gəlməli olduğumu yazdırdı. Danışığından görünürdü ki, deyəsən, aza biləcəyimdən narahat idi.

“Dü Berri” oteli dünənki çin restoranından azca aralı, Frederik Bastia küçəsindəydi. Mən “müsyö Gi Vensanın” nömrəsini qapıçı qadından soruşdum. O, kostyum geymiş qarasaç bir qadındı – sonralar onun yanından hər gün keçirdim. Pillələrlə ikinci mərtəbəyə qalxdım. O məni açıq qapının qarşısında gözləyirdi, elə bil qorxurdu ki, sonuncu dəqiqədə fikrimi dəyişib, buradan uzaqlaşardım. Mən axırıncı pillədə dayananda, doğrudan, qaçmaq istədim. Elə çaşqın vəziyyətdəydim, içəri girən kimi, çarpayının qırağında oturdum. Nömrədə iki pəncərənin arasında kreslo da vardı, amma mənim gücüm çatmadı özümü ona yetirim. Qarşımda ayaq üstə durmuşdu.

– Sizin saçınız yaşdır.

– Hə, elə plaş da yaşdı. Mən metrodan çıxanda yağış çisəyirdi, payızın kəramətini göstərən narın yağış.

O, dəsmal gətirdi və saçlarımı ehtiyatla silərək, yanımda oturdu.

– Plaşınızı çıxarmalısınız.

Bunu boğuq səslə, zorla eşidiləcək tərzdə dedi, sanki özüylə danışırdı. Mənə elə gəlirdi ki, ikimiz də bircə dəqiqə qabaq otelə birlikdə girərək bu otaqda yağışdan gizlənmişik. Və guya mən Parisə elə bu gün səhər gəlmişəm. O da məni Lion vağzalında qarşılayıb... Otağın işığı gözümü ağrıdırdı, küçədə yağış şırıldayırdı. Bilmirdim hardayam, mənə nə olub. Onun barəsində də heç nə bilmirdim, amma bunun elə bir əhəmiyyəti yox idi. O, çiyinlərimdən tutdu, mən də onu öpdüm. Elə həmin an mənim bütün sıxıntım, bütün utancaqlığım harasa yox oldu və artıq mənim üçün otaqda işıq yanmasının heç fərqi yox idi – əksinə, kaş bundan da gur yanaydı ki, bütün kölgələri birdən qova biləydi. Ertəsi gün Vinez küçəsindəki mənzilə qayıdanda, Mirey Maksimoff artıq yuxudan durmuşdu. Mənə çox nigaran qaldığını söylədi, amma sual vermədi. Mən ona dedim ki, Liondan olan dostlarımla rastlaşdım və yığıncağımız gözlənilmədən uzun çəkdi. Bütün sonrakı həftələri mən yalan deməyə davam edirdim və sirrimi sonadək qoruyurdum. Heç indi də təsəvvür eləmirəm ki, ona nə deyə bilərdim. Həqiqət isə o qədər bəsit idi ki! Belə bir şey kimin desən, başına gələ bilərdi. Adının Gi Vensan olmadığını etiraf etdiyi o axşamı xatırlayıram. Məni mehmanxana yaxınlığındakı restorana aparmışdı. Mənim lionlu olduğum onu əməlli-başlı heyrətləndirmişdi. Müharibədən sonra bir müddət bu şəhərdə yaşamışdı.. Amma o qədər qısa ki, onu yoldaşlarıyla bir yerdə hansı pansiona yerləşdirdiklərini də deyə bilmirdi. Hardasa Son çayının yaxınlığındaymışlar. Dik pilləkənlər. Köhnə evlər. Yoxuşa qalxan küçə və onun üst tərəfindəki qara divar...

Sonra o da Parisə – elə mən yaşda Lion vağzalına gəlmişdi bir səhər tezdən. O, bütün bunları hələ mehmanxanadakı otağında günortalar da söndürmədiyi gur işığın altında danışmağa başlamışdı. Bir müddətdən sonra mən buna adət elədim – hələ üstəlik, sadəlövhcəsinə inanırdım ki, işıq onu bürüyən dumanı da dağıda bilər. Həmin səhər Parisə gələndə vağzalda onu kimsə qarşılamadı. Uşaqlığını keçirdiyi məhəllədə isə bütün yaxınları, dostları izsiz-soraqsız itmişdilər. Bunları ona görə danışırdı ki, mən də Liondan gəlmişdim – onun həyatının bir hissəsi ilə əlaqədar olan şəhərdən, özü də o zamanlarda ki, təxminən elə onun qədər yaşım vardı. Və bir də ona görə ki, bizim ilk gecəmizdə onu “Gi” deyə çağırdım, amma zorla – bu ad xoşuma gəlmirdi, ona yaraşmırdı bu ad. Yəqin o da bunu hiss eləmişdi: “Hə də... Məni Gi çağıra bilərsən”, – dedi, sonra da qəhqəhəylə güldü. O elə hey təkrar edirdi: “Gi... Gi...” – elə bil özü də bu qısa ada öyrəşmək istəyirdi; axırda mən də gülməyə başladım...

Bax bu yerdə mənə izah etdi ki, “Gi Vensan” onun təxəllüsüdür. Mən soruşdum ki, onu əsl adıyla çağıra bilərəmmi. O-o, bu çox xoşdu, amma ehtiyac yoxdur. Onun üçün “Gi Vensan” bir təzəlik, bahar, ağ rənglə assosiasiya olunurdu; bu çox etibarlı, sakit ad idi. Bu ad onunla başqa adamlar arasında qoruyucu bir mələk kimi dururdu. O, yenə güldü. Elə mən də. Sarsaq gülüş xəstəlik kimi keçici olur, amma mənə doğrudanmı gülməli gəlirdi? Parlaq işıqda otaq mənə soyuq, kimsəsiz gəldi. Yanımda isə başqa ad altında gizlənən, tanımadığım birisi vardı. Fikir vermişdim ki, heç vaxt özündən sonra bir iz qoymur – nə dolabın, xalçanın üstündə, nə də kresloda. Hər şeyi yığışdırırdı – paltarlarını, siqaret kötüklərini, hətta ayaqqabılarını. Nömrədən çıxanda bizdən heç bir iz qalmırdı, bəlkə yalnız səliqəyə salmadığımız çarpayı... amma görürdüm ki, otaqdan çıxarkən onu da tələsik yığışdırır, örtüyü çarpayının üstünə atırdı: pansionda yaşadığı zamanlardan qalmış köhnə adətiydi – özü belə izah edirdi. Onun kostyumları, bir neçə kitabı və başqa əşyaları çamadanlarda agentliklərinin geniş ofisində saxlanırdı. Axşamlar tez-tez ora baş çəkir, məni də özüylə aparırdı. Agentlik otelin yaxınlığında, Pontye küçəsindəki yaşayış binasında yerləşirdi. O saatlarda burda kimsə olmurdu. Mən kabinetdə gözləyirdim. O, lazımı əşyalarını götürür, onları səfər çantasına yığırdı. Və biz otelə qayıdırdıq.

Bir dəfə o, əsl adını mənə demişdi. Bu, onunla İsveçrəyə səfər etdiyimiz zaman baş vermişdi. Lozannada Uşi məhəlləsindəki hansısa mehmanxananın hollunda əyləşmişdik – niyəsi heç yadımda deyil. Ətrafda imkanlı burjua nümayəndələrinə bənzəyən çoxlu kişi, qadın vardı. Əsasən, fransızlar idi – özlərinin bir qədər köhnəlmiş davranış maneralarıyla; hətta bəzəklərindən köhnəlik yağırdı. Hamısı günün altında qaralmışdı. Amma görkəmləri əlaydı. Böyük masanın üstündə kitab qalaqları vardı. Kəpənək qalstuk vurmuş qalın qaşlı arıq bir kişi bu kitabları bütün arzu edənlər üçün imzalayırdı. Bu yığıncağın iştirakçıları bizə tərəf təəccüblə, hətta bir az düşmən kimi baxırdılar. Yəqin başa düşə bilmirdilər ki, onların dəstəsinə özümüzü necə soxuşdura bilmişik. İndi təsəvvür etmək istəyirəm ki, onların arasında kənardan necə görünürdük... İndicə limandakı kafenin terrasında ağbəniz bir qız gördüm; yanında qanqster sifətli kişi oturmuşdu. Mən cavanlıqda gözlərini geniş açmış bu qıza oxşayırdım. O, dinməzcə, nəfəs çəkməkdən ehtiyat edərək, yoldaşını dinləyirdi. Kişi isə özünün qara saçları, siqareti saymazyana çəkməsi və stəkana içki süzmək tərziylə mənə bir balaca Gi Vensanı xatırlatdı. Amma Gi bədəncə daha möhkəm olardı. Bununla belə, o, yüngül yeriyir, elə bil ayaqlarında puantları (xüsusi balet ayaqqabıları) vardı. Həmin gün Lozannada, otelin hollunda Gi ayağa qalxıb, yüngül addımlarıyla kübar cəmiyyətin arasından keçib getdi. Basabasda ilişdi və mən qorxdum ki, indi bu sığallı xanımların, cənabların hərəsini bir tərəfə tullayacaq. Mən əmin idim ki, o sərxoşdur. Amma birdən üzünü çevirdi, çiyinlərimi qucaqlayıb, xal-xal kəpənək qalstuklu müəllifin öz kitablarını imzaladığı masanın yanına apardı. Gi qalaqdan bir kitab götürdü. Adı “Madeyrada yaşamaq” idi. Mən onu saxlamışdım və yalnız Fransadan köçəndə itirdim.

Masa arxasında oturmuş kişini bir xeyli pərəstişkarı əhatəyə almışdı. Gi kitabı vərəqləyib ona tərəf əyildi:

– Mənim üçün yaza bilərsiniz?

Yazıçı başını qaldırdı. Üzünün ifadəsi heç də mehriban sayılmazdı. Xal-xal kəpənək qalstuk taxmışdı.

– Sizin adınız nədir? – soyuq tərzdə soruşdu. Və onda Gi əsl adını dedi. Mən onu ilk dəfə eşitdim: Alberto Tsimbalist. Yazıçı qaşqabağını tökdü, sanki bu cingiltili ad onu şoka salmışdı. Və saymazyana soruşdu: – Hərf-hərf söyləyə bilərsinizmi?

Gi açıq kitabı masanın üstünə qoydu və əlini yazıçının çiyninə endirdi. Elə endirdi ki, sözün əsl mənasında onu stula yapışdırdı. Yazıçı onun əlinin altında əyilərək, qorxu içində altdan yuxarı ona baxırdı. Sonra Gi adını hərf-hərf diktə elədi. Ətrafdakılar onü ürkək nəzərlərlə seyr edirdilər. Bəlli idi ki, onlar yazıçını müdafiə etmək istəyirdilər, amma Ginin möhkəm bədənini görərək, buna ürək eləmirdilər. Qısası, müəllif axır ki, kitabı yazası oldu. Onun alnında tər damcıları göründü. Yaman qorxmuşdu. Gi kitabı götürdü, amma yazıçının çiynindən əlini çəkmədi. O isə dodaqlarını möhkəm sıxaraq, Giyə nifrətlə baxırdı.

– Əl çəkin məndən, müsyö, – deyə, nəhayət, fısıldadı.

Gi ona mehriban-mehriban gülümsünüb, əlini çəkdi. Yazıçı qalxdı və nümayişkəranə şəkildə qalstukunu düzəltməyə çalışaraq bizə ilan kimi baxdı. Mən qorxdum: birdən polis çağırar! Gi kitabın üz qabığındakı adını oxuyub yenə eyni mehribanlıqla soruşdu:

– Hə, Madeyra necədir, gözəldirmi?

Bilmirəm, sərxoş idi, yoxsa ürəyi elə-belə bulanırdı – onda olurdu hərdən. Bulon meşəsindəki ilk görüşümüzdə, bəzənib-düzənmiş ailələrin, qaragül mantolu xanımların arasında olduğu kimi, bu hollda onunla tamamilə tək idik. İndi mənə onun əsl adı bəlliydi. Amma həqiqətən öz adıydımı bu? Parisdə görüşdüyü adamların heç biri onu bu adla tanımırdı. Maraqlıdır, neçə yaşına kimi bu adla yaşayıb, görəsən? Özündən soruşmağa cəsarət eləmirdim. Bir dəfə, günorta məni taksiylə Vinez küçəsinə apardı, çünki Mirey Maksimoff, yəqin ki, nigaran idi: artıq üç gündü məndən xəbəri yox idi, istəyirdim sakitləşdirim. Birdən Gi dedi:

– Cumbulu olanda harda yaşadığımı indi sənə göstərəcəyəm.

Məhz elə belə də dedi, Paris ətrafında yaşayanların diliylə: cumbulu.

O, maşını Ranlaq Bağının girişində saxlatdırdı: “cumbulu” kimi sadə ifadə bu dəbdəbəli məhəllə ilə heç uzlaşmırdı. Biz xiyabanla addımladıq. Günəş buludların arasından zorla görünürdü, ətrafda hər şey qırmızı-sarı rəngə boyanmışdı. Ayaqlarımızın altında xəzəl xışıldayırdı.

– Bax mən bu bağda oynayırdım, cümə axşamları, bir də bazar günləri...

Ondan nəsə soruşmağa yenə çəkinirdim. Çox gənc idim və kişiləri də pis tanıyırdım, amma onun suallara cavab verən adamlardan olmadığını tez anlamışdım.

Biz parkın dərinliklərinə çatdıq və ordan geniş bir küçəyə çıxdıq. Daha bir neçə addım atdıq və o, tindəki ilk evin qarşısında ayaq saxladı.

– Mən burda yaşayırdım, üçüncü mərtəbədə, – o, pəncərələrdən birinə işarə elədi. – Bax mənim otağım ordaydı.

Məni arxasınca çəkə-çəkə həyətə girdi. Şüşəli qapını döydü. Qapının arasından bir kişinin keçəl başı göründü. Gi dedi:

– İstəyirdim bilim ki, müsyö Karpantyedən bir xəbər varmı...

Hər ehtimala bu adı yadımda saxladım: Karpantye. Qoca dedi ki, müsyö Karpantye artıq çoxdan – o burda qapıçı işləyəndən burda yaşamır. Gi çiynini çəkdi.

– Sizdə onun yeni ünvanı yoxdur?

– Yox.

Və biz yenə Ranlaq Bağı boyunca küçəylə addımladıq. Gi mənə izah elədi ki, müsyö Karpentye bir zamanlar atasıyla bir yerdə böyük mənzil tutduqları bu evin keçmiş qapıçısı imiş. Onun atası Perunun Parisdəki konsulu olub. Sonra müharibə başlayıb və atası onu müsyö Karpantyenin himayəsinə verərək öz vətəninə qayıdıb. Görünür, atası tamam unudubmuş onu, çünki özü barədə sonralar heç məlumat verməyib. Görəsən, düz deyirdi?

Həmin gün ondan xahiş etdim ki, məni Trokaderoda düşürsün. İstəmirdim ki, Mirey Maksimoff bizi birlikdə görsün. Peru konsulu. Mireyin əri Eddini də Konsul adlandırırdılar. Bu qəribə ləqəb hansısa romandan götürülmüşdü – personajlarından biri ona yaman oxşayırmış və elə onun kimi möhkəm içirmiş. Çox illər sonra hərdən gecə yarısı yuxudan qəfil oyanırdım, elə bil kimsə itələyirdi məni; sonra da səhərə kimi yuxuya gedə bilmirdim. Yerimdə uzanıb, öz yaddaşımda bütün bu kədərli şeyləri götür-qoy edirdim. Öz-özümə deyirdim: gərək onun danışdıqlarının hamısını yoxlayım. Amma axırda özümü sakitləşdirdim. Xoşagələn bir şey yoxdur burda, adam aldananda inciyir. Artıq çox gecdir.

Peru konsulu... Külək xəzəlləri sovurub, xışıltıyla xiyaban boyu qovurdu – bu səsdən adamın ürəyi sızıldayırdı. Ona acığım tutmurdu, lap yalan desə belə. Əslində, onun yalanları da elə özünün bir parçasıydı. Və əgər onun dediklərinin altında heç nə yoxdursa, onda lap pis. Amma əlimdən nə gəlir? Çünki məni cəlb edən əslində elə bu boşluq idi. Onun baxışlarında bu boşluğu – mənasızlığı tez-tez görürdüm. Çox istəyirdim bilim ki, nə haqda düşünür. Fikirlərini bilmək istəyirdim. O mənə sirli, əlçatmaz görünürdü. Məsələn, qapını açıb, otağıma səssizcə girə bilərdi. Mənimlə yanaşı gedə-gedə, bir anda, səssizcə də yoxa çıxardı. Hərdən yaddaşım məni yarı yolda qoyur, amma onunla İsveçrəyə səfərimiz, Cenevrədəki “Rona” otelinin hollunda cürbəcür qəribə tiplərlə görüşlərimiz yaxşı yadımdadır. Sərhədi keçənədək Anmasdan maşınla gəlmişdik. Bazar günü. Hava qaralırdı. Anmasın küçələri adamla dolu idi – nəsə mərasim vardı, şəhərin küçələrindən nəfəsli alətlərdən ibarət bir musiqiçi dəstəsi keçirdi. Şeypurçular “Ah, mənim əzizim!” çalmağa başlayanda bizi gülmək tutdu. Sonra musiqiçilər getdilər, küçələr boşaldı. Sərhəddə gömrükçülər heç pasportlarımızı da yoxlamadılar. Və Gi burda mənə danışdı ki, müharibə zamanı, on altı yaşı olanda, düz iki dəfə İsveçrəyə keçməyə cəhd eləyib. Birinci dəfə gizlicə sərhəddən keçən kimi, İsveçrə gömrükçüləri onu tutaraq, fransız jandarmlarına təhvil verdilər. Həmin o illər artıq boy-buxunlu, güclü bir yeniyetmə olduğundan, qollarına ehtiyat üçün qandal da vurubmuşlar ki, Anmasa aparsınlar. Bu hadisəni o zamandan unuda bilmirdi, tez-tez yuxuda görürdü ki, əllərində qandal, səhərdən axşama kimi neçə saat metroda gedir və ətrafa baxır ki, görsün qandalı açmaq üçün kimsədən açar tapa bilərmi. Sonra Anmasda bir jandarm ona kömək edir ki, qaçsın. Daha sonra sərhədi keçməyə bir cəhd də göstərir və bu dəfə müvəffəq olur. Cenevrədə uzun müddət Peru konsulunu axtarır, amma bütün səyləri boşa çıxır.

Biz “Rona” otelində dayandıq. Özünün bütün işgüzar görüşlərini günortadan sonra otelin holluna təyin edirdi. Bu görüşlər çox vaxt lap axşama kimi çəkirdi. O qorxurdu ki, mən darıxaram. Yol çantasından bir dəstə pul çıxarıb verirdi mənə. Başımı bişirirdi ki, mağazalara çıxıb, özümə ayaqqabı-zad, bəzək-düzək alım. Nahaq yerə inandırmağa çalışırdım ki, mənim üçün nömrədə uzanıb, kitab oxumaq daha xoşdur, – o, əl çəkmirdi. Özü Cenevrəyə ilk dəfə mən yaşda olanda gəlibmiş və onda şəhərin işıqları, vitrinləri onu heyran qoyubmuş. İstəyirmiş nə gördü alsın, ən əsası da ayaqqabı. Təzə ayaqqabıda gəzmək adama ləzzət edir! Həyatdan bacardıqca çox şey götürmək lazımdır, axı o çox qısadır! Axırda mən də tabe olurdum. Oteldən çıxıb körpüdən keçir, Ronanın küçələrində gəzməyə başlayırdım. Lakin mağazalara girməyə ürək eləmirdim. İlk gün havada sıx bir duman vardı, hələ qorxurdum ki, birdən qar-zad da yağar. Sahillə addımlayırdım. Mənə elə gəlirdi ki, tanımadığım bir şəhərdə tamam təkəm. Yəqin ilk dəfə gəlib bura çıxanda o da eyni hissləri yaşayıb. Xiyabanın sonunda vağzal görünürdü. Bəlkə yaxşısı qatara minib, Mirey Maksimoffun yanına qayıtmaqdır? Və hər şeyi ona danışmaqdır? Amma mənə nə məsləhət verəcəkdi? Tini buruldum və gözüm bir kinoteatra sataşdı. Axşam hələ düşməmişdi, zalda tək oturmuşdum. Cizgi filmi göstərirdilər.

Ertəsi gün günəş təzədən çıxdı. Hər halda özümə saat aldım. Bir cüt də ayaqqabı. Model evindəki murdar tipin ayaqlarımdan çıxarmağa məcbur etdiyi həmin o göy ayaqqabılarımı geyməkdən artıq bezmişdim.

Gidən icazə istədim ki, görüşləri bitənə kimi, elə holldaca bir qıraqda oturum. Altdan-altdan süzürdüm onu. Çalışırdım müəyyən edim ki, işlərini nə cür adamlarla görür. Eyni tip insanlar idi. Əsasən, əlcəzairlilər. Onlar əllərində dəri çantalar gəlirdilər – birindən başqa; həmin o tünd-göy plaşlı da təbəssümünə görə yadımda qaldı. Danışıqlarını bitirəndən sonra, Gi hərdən hollun içəri tərəflərində məni axtarıb tapır və yanlarında oturdurdu.

Mənə elə gəlirdi ki, onlar pul barədə danışırdılar, həmişə də pıçıltıyla. Mənə çox hörmətlə yanaşırdılar. Onlar haqda daha çox şey bilmək istəyirdim, amma başqalarının işinə burnumu soxmamağı özüm üçün çoxdan qaydaya çevirmişdim. Axşamlar italyan restoranında onunla agentlikdə işləyən iki kişiylə bir yerdə şam edirdik. Onlardan Ginin yaşıdı olan, nəfəsi tez-tez təngiyən, gonbul, kifayət qədər xoşagələn biri onun şərikiydi. İkincisi, təxminən əlli yaşında, çox qəşəng geyinmiş, zil qara saçı olan, fransızca ləhcəylə danışan bir kişiydi. O da özünü qanacaqlı aparırdı, amma nədənsə çəkinirdim ondan. Hərdən onun baxışları soyuq, iynəli olurdu. Parisdə bizim otelin lap yaxınlığındakı Artua küçəsində ev tutmuşdu. Yaddaşımı gücə salıb, onların adlarını xatırlamalıyam. Bu heç olmasa boş günlərimi doldurar bir az... Belə boş günlərimizdən birində Gi ilə Cenevrəni gəzirdik. O mənə özünün ilk qeyri-leqal gəlişində gizləndiyi yeri göstərdi. Rona sahilində bağ. Darvazadan keçirdin, bir də görürdün dörd bir tərəfdən evlərlə əhatə olunmuş böyük bir bağdasan. Bizdən başqa orda kimsə yox idi. Bağın tən ortasında, ağacların kölgəsində skamyalar vardı. Bura gəldiyi gün ilk dəfə başa düşmüşdü ki, Peru konsulunu heç vaxt tapa bilməyəcək. Parisdə gecələr otağının işığını söndürmürdü. Yuxusuzluqdan əziyyət çəkirdi. Məhəllələrindən kənara çıxmırdı. Biz tez-tez tək qalırdıq. Gündüzlər onunla agentliyə gedirdim. Elə “Rona” otelindəki kimi, bir küncdə əyləşir və işini bitirənədək şəkilli jurnallara baxırdım. O isə təngnəfəs gonbulla danışırdı. Və bir də telefonla elə hey kiməsə zəng çalırdılar. Gonbul dəri kresloda otururdu, o isə yazı masasının qırağında. Onlar telefonun dəstəyini bir-birinə ötürürdülər. Ya da tək gonbul danışırdı, o isə ehtiyat qulaqcıqla söhbəti dinləyirdi. Hərdən də həmin o qarasaç, qəşəng geyinmiş tip gəlirdi, onda gonbul masa arxasındakı yerini ona verirdi.

Gi çamadanları, pal-paltarı olan otağa girir, sonra da, digər ikisi dəstəyi bir-birinə ötürə-ötürə telefonla danışanda, mənə yaxınlaşırdı. Bir dəstə pul uzadırdı. Cenevrədəki kimi. Gülümsünürdü. Deyirdi ki, burda niyə oturmusan, niyə gözləyirsən məni. Darıxarsan. Yaxşısı budur, mağazalara baş çək, pal-paltar al özünə, isti əyin-baş al. Düz deyirdi, qış yaxınlaşırdı, mənimsə heç paltom da yox idi. Qəribə qızsan, deyirdi, sən nə fikirləşirsən, sözümə baxsan, daha yaxşı olar. Di tərpən, get özünə palto al!

Onda agentlikdən çıxıb, Fobur-Sent-Onore küçəsiylə gəzməyə başladım, amma dükanlara girməyə ürəyim gəlmirdi. Elə Cenevrədəki kimi. Amma bir dəfə nə təhər oldusa, ürəkləndim, özümə plaş və daha bir cüt ayaqqabı aldım.

Gecələr otel nömrəsində məndən uşaqlığım haqda, ailəmiz barədə soruşurdu. Amma mən ondan nümunə götürüb, izləri dolaşdırmağa çalışırdım. Özümü də inandırmaq istəyirdim ki, Liondan gəlmiş, vur-tut bir dənə adı olan sadə bir qız onu maraqlandıra bilməz.

Bir bazar ertəsi mən həmişəki kimi, onunla görüşməliydim. Noyabr ayı idi, hava tez qaralırdı. Lakin Frederik Bastia küçəsinə çatanda, məncə, hava hələ işıqlı idi. Otelin girişində durmuş iki qara maşın, küçənin qarşı tərəfində dayanmış, polisə oxşayan kişilər diqqətimi cəlb etdi. Otelə girdim. Qapıçı qadın öz yerində idi, yanında isə Cenevrədə gördüyüm həmin o göy plaşlı əlcəzairli piştaxtaya söykənib durmuşdu. O da məni tanıdı. İndiyədək bilmirəm ki, onun bu işdə rolu nə olmuşdu. Çox quru tərzdə mənə dedi:

– Qalxmağa dəyməz. Orda heç kim yoxdur, – mən hər halda yuxarı qalxmaq fikrindəydim. Ancaq o qarşımı kəsdi. Və təkrar etdi: – Orda heç kim yoxdur.

Qadın piştaxta arxasında heykəl kimi durmuşdu. Gözləri geniş açılmışdı, amma kor kimi baxırdı. Kişi məni yüngülcə itələyib, bayıra çıxardı. Və arxamca yavaşca dedi:

– Tez gedin burdan, onlar hələ sizin kimliyinizi bilmirlər. Hələlik, onlar üçün siz sadəcə, TANIMADIQLARI sarışın gənc qadınsınız.

O, sözləri dolaşdırır, yenə nəsə demək istəyirdi, amma artıq vaxtı yox idi. Səkidə çaşqın vəziyyətdə qalmışdım. Sonra küçəni keçdim. Dəstə halında dayanmış kişilərə yaxınlaşdım. Onların birindən soruşdum ki, görəsən, oteldə nə baş verib.

– Madmazel, mən bilmirəm siz nədən danışırsınız, – o dedi.

Onların laqeyd baxışları canıma işləyirdi. Əgər yanlarında ləngisəydim, mənə də qandal vuracaqdılar. Amma qorxmağıma baxmayaraq, ulamaq, sinə dolusu çığırmaq, dava salmaq istəyirdim ki, mənə həqiqəti söyləsinlər.

Qonşu küçələrlə kor-koranə dolaşmağa başladım. Artua küçəsi. Berri küçəsi. Pontye küçəsi. Kişilər bayaqkı kimi orda, otelin üzbəüzündəydilər. Maşınların heç biri hələ yerindən tərpənməmişdi. Yəqin, o ölüb, ya da qollarına qandal vurub aparıblar. Gecələr həmişə otağın işığını yana-yana qoyurdu.

Qalan şeylər, deyəsən, ertəsi gün oldu. Mən Vinezdəki mənzilin otağından çıxmadım. Mirey Maksimoffa dedim ki, xəstəyəm. O, axşam Valterlə şam edəcəkdi. Mən də fikirləşdim: bəlkə nəsə bilir. Mireydən soruşdum ki, mən də onunla gedə bilərəmmi. Qorxurdum məni elə həmin Çin restoranına aparsın, amma yox, bizi iri bir maşına oturtdular, uzun yol getdik və axırda tanımadığımız bir məhəlləyə çatdıq. Kafedə oturmuşduq: bir tərəfdə Mirey Maksimoff və Valter, digərində mən. Güzgüdə əksimi görürdüm – suda boğulan adamın sifətinə oxşayırdı. Yəqin, fikir verdilər buna. Mənə şərab süzdülər, amma boğazımdan heç nə keçmirdi. Onlar danışırdılar, mən də huşumu itirəcəyimdən qorxaraq, özümü məcbur edirdim ki, qulaq asım, söhbətin ana xəttini itirməyim, sözlərinin mənasını dərk edim, dodaqlarının hərəkətini yadda saxlayım. Valter deyirdi ki, Parisdə itən adamlar barədə reportaj hazırlamaq istəyir. O, gecələr polis komissarlıqlarında şəkillər çəkmək istəyirdi. Amma kimsə görmədən.

Ürəyim bulandı. Ayağa qalxdım, amma hər şeydən çox özümdən gedəcəyimdən qorxurdum. Pillələrlə tualetə endim. Orda qusdum. Daha geri qayıtmaq istəmirdim. İstəyirdim ki, gizlicə restorandan çıxıb, küçələri tək-tənha gəzim, gəzim... Arxa qapını axtarmağa başladım. O əlcəzairlinin dediyi kimi – mən hələ də TANIMADIQLARI sarışın qadın idim. Son, ya Sena çaylarından tutulan qızları da çox vaxt naməlum, ya da tanınmamış aldandırırdılar. İnanmaq istəyirəm ki, həmişəlik, beləcə TANIMADIQLARI qadın kimi qalacağam.