Yazıldı ömürlüyüm. Arada su saldı göz yaşları o xatirələrin üstünə. Ömrün küləkləri
Yüklə 0,65 Mb.
|
|
Quşlara dən atır balasız ana O quşdan—bu quşdan balası baxır Dünyalar içində dünyasız ana O quş da—bu quş da balandı axı Quşun bildiyini o ana bilmir Xəyalı dörd gəzib dönür o yurda Anası hələ də itkindir deyir Bir uşaq meyidi qalıb o yolda HÖRÜM BİR...
İstədim hamını duyam, Dedim, necədi bu dünya.... Görüm bir. İtən gün itər, doğulmaz Əcəlin əli doğranmaz, Mən ölsəm, dünya dağılmaz Ölüm bir. Gülün cütünü dərməzlər, Karvan keçəndə hürməzlər, Saçın ucunu hörməzlər... Hörüm bir. OYUN OYNAYIRIQ Oyun oynayırıq bu dünya ilə Bir uşaq ocaqla oynayan kimi Dünya da bizimlə oynayır elə Sevdiyi oyundan doymayan kimi Evcik oynayırıq bir-birimizlə Gah qonaq gəlirik, qonaq gedirik Tanrıdan bir içim pay ömrümüzlə Anlaya bilmirik, biz nə edirik Gah ora qaçırıq, bura qaçırıq Yüklərin altında itib-batırıq Qapı bağlayırıq, qapı açırıq Yorulub əbədi yuxu yatırıq Bizim gəlişimiz nə gətirir ki Dünyaya dərd ola gedişimiz də Lap elə dünyaya yenidən gəlsək Nə gələr dünyaya gəlişimizlə Gəlsək, yuxu kimi gələrik yenə Həsrət gətirərik, qəm gətirərik Hamımız bir qara buluduq elə Dumana qarışıb nəm gətirərik Dünyanın sirrini bilən olmadı Boşalan dünyadı, dolan dünyadı Gedən karvanından qalan olmadı Dünya öz yerində qalan dünyadı Biz də oyunçuyuq, düşüb meydana Bu qoca meydanda at sulayırıq Girib yüz cilidə, girib yüz dona Ömrü fəsil-fəsil xırdalayırıq Sonra da torpağın göz bəbəkləri Açır qəbir-qəbir öz qabığını Boşluğa düşürük ağlı-qaralı Örtür torpaqlar da göz qapağını Bitir tərs oyunlar, ilan oyunlar Bitir bu dünyada yüz oyunumuz Ölümlə qurtarır yalan oyunlar Ölümlə başlayır düz oyunumuz ÖMÜR DƏ YUXUDUR
Bahar yuxusudu, qış yuxusudu Torpağın üstündə bir qırıq tale Torpağın altında daş yuxusudu Bir anın içində uçub yüyrəppək Bir anın içində yox olub gedir Dəniz sahilində qum evciyi tək Dalğalar dəydikcə dağılıb gedir Gözünü yumursan, açanda itur Gizlənpaç oynayır, tapa bilmirsən Kirpik qırpımında karvanlar keçir Bu keçən karvandan qopa bilmirsən Elə bu axarda düşüb axırsan Köçə qarışırsan istər-istəməz Qəfildən çevrilib geri baxırsan Görürsən izin də itib tərtəmiz Ömür bir qırpımlıq yuxudu elə Əvvəlsiz-axırsız an içindədi Qəfəsə salınmış ruhumuz hələ Son nəfəs gəzdirən can içindədi Bu qından sıyrılıb çıxdıqca ruhlar Canı torpaq çəkir, ruhu göy çəkir Bu yolun əvvəli, nə də sonu var Adama-madama divi iy çəkir Bir quş qanadında, gül ləçəyində Payız xəzanında tökülür ömür Baxıb pəncərədən yuxu içində Sonra da pərdə tək çəkilir ömür CƏMİLƏYƏ... Gözlərinin küncündə, dodaqlarının birləşdiyi yerdə üçbucaqlar olardı. Orda təbəssümlər yaşayardı. İstəyəndə gözlərini güldürərdilər, dodaqlarını qaçırdardılar. Hərdən dəcəllik edərdilər, yeri gəldi-gəlmədi üçbucaq uclardan tutub dartardılar. Onda... öz-özünə güləndə sən, təəccüblənərdi yanındakılar. Ora baxardılar, bura baxardılar. -Niyə gülür, nəyə gülür? düşünərdilər. Amma bilməzdilər üçbucaqdakı təbəssümlərdi dodaqları dartan, durduğu yerdə güləndə adam. İllər keçdikcə o üçbucaqları gəmirici kimi yedi KƏDƏR, harasa qaçdı, uçdu təbəssümlər. Bir daha üçbucaq yuvalarına geri dönmədilər. İndi dodaqlarının uclarında kədər büzülür, gözlərinin küncündə dərd kölgə salır taleyinə. Üçbucaqlarının köhnə dostları dönə bilmirlər yerlərinə, SƏNƏ. Oğlun gedər-gəlməzdən dönmədiyi kimi Cəmilə! BÖYÜDÜM NAHAQ... Ürək də yarpaqdı- payız yarpağı, Solub budağında, yerində qalıb. Ölən ümidləri çəkib bataqlıq, Çıxarda bilmirəm, dərində qalıb. Yükümün altında yükəm özüm də, Dünyanı çəkirəm özüm qarışıq. Uzaqda itirəm, itir izim də, İtirəm qırılmış sözüm qarışıq. Başımı qaldıra bilmirəm daha, Günahlar başımdan basır aşağı. Mən belə dünyada böyüdüm nahaq, Görəsən hardadı o kənd uşağı? Əli çıraqlıyam, dili dualı- O dərə- bu təpə uşaq gəzirəm. Qaranlıq dünyada dəli sayağı, Bir uşaq gözündə işıq gəzirəm. "Dan Yeri" QOŞULDUM KÖÇLƏRƏ Unutdum nə varsa, unutdum, getdi, Uyutdum bir ömrü, uyutdum, getdi, İlləri quş kimi uçurtdum, getdi- Qaldım baxa-baxa heç bazarında. Dəridən-qabıqdan çıxdım o ki, var, Ayın da üzündə gördüm ləkə var, Baxdım, tərəzini əyən çəki var- Azdım çaşa-çaşa seç bazarında. Dərdimi danışdım öz ürəyimə, Başım daşa dəydi, söz ürəyimə, Axırda döz dedim, döz ürəyimə- Dözdüm ölə-ölə iç bazarında. Çox güllər qurudu, sulayammadım, Sönən od-ocağı qalayammadım, Karvanın dalınca ulayammadım, Qoşuldum gedənə köç bazarında SOYUQ GÜNƏŞ Nəm çəkmiş divarların arasından soyumuş günəşin sapsarı işığı düşür. O işıq qızdıra bilmir can məhbəsimin nə tavanını, nə döşəməsini, nə də ruhumu. Yana-yana gəlib gözümün pəncərəsində soyuyur günəş. Üzünü sürtüb kirli gözlüklərə ağlayır günəş. Hər gün bu pəncərədən günəşin göz yaşları axır. Axır, axır üzümə. Hər gün bir soyumuş günəş baxır, baxır gözümə. Və ruhum üşüyür. Ruhum üşüyür bu nəmli məhbəsdə. Özünü çırpır canımın divarlarına. Bir qapı tapmır çıxmağa. Yorulub son nəfəsimin içinə düşür. Uzaqdan günəşin sarı işığı üşüyür saçaq-saçaq. Son nəfəsim son dəfə dəriləndə, ruhum da günəşə çıxacaq. BOŞUNA GÖZLƏMƏKLƏR Boşuna gözləməklər saraltdı gözlərimin kökünü. Gəlməyəcəklər gəlmədilər! Olmayacaqlar olmadılar! Mənsə heyy gözlədim gəlməzləri, olmazları. Gözlərimin kökündən yaş-yaş töküldü payız yarpaqları. Üzümə həsrətlərin boz rəngi çəkildi. Dünya boz rəngində üzümə güldü. Bu bozluqda boğuldum içimin qırıq səsləriylə. Üzümə bozardı bu bozluq da bozarmış sifətləriylə. Mənsə gözlədim qulaq-qulaq addımlarımla, gözlərimin nəfəsiylə. Gözlərim nəfəs aldıqca nəfəsim tükəndi. Gözlərimin nəfəsini çəkilməyən yük kimi çiyinlərimdən çəkdim. Boşuna gözləməklərdə mən yaşamadım ki... Mən nəfəs tükətdim. GÖZLƏSƏM... Gözləsəm, o gəmi gəlməyəcək heç, Amma mən gözləyim, Gəmi gözləyim. Gəminin çölündə bir nimdaş yelkən, Gəminin içində qəmi gözləyim. Xəyaldır o gəmi, qırılıb, düşüb, Sularda bir qırıq gəmi yol gəlir. Bir qırıq xatirə daşa ilişib, Bir çapıq daş da var, Xatirə dəlir. Gözləsəm, o gəmi görünməyəcək, Suların üfüqlə sovuşanında. Nə sahil, nə gözüm sevinməyəcək, Sahillə gözümün qovuşanında. Amma mən gözləyim, Görüm nə olur, Görüm mən ölməmiş ümid ölürmü? Daha gözləməyə heç kimim yoxdur, Gözləyim, bir görüm gəmi dönürmü? Gözləsəm, bir ömür durub sahildə, Eheyyy, eheyyy- deyə səsləyəcəyəm. O qırıq gəmini son nəfəsimdə, Gözləsəm, ölüm tək gözləyəcəyəm. ÖLÜMLƏRİN KÖLGƏSİ Bilirsən, yaşamaq necədi, dostum! Yaşam da elə ölümlə oynamaqdı. Biz ölümlə oynayırıq- gah qaçdı-tutdu, gah beşdaş, gah da gizlənpaç. Gizlənəndə də bizi tapırlar, gizlənməyəndə də. Sevəndə də bir yerdəyik, sevməyəndə də. Ölümlərin kölgəsi üstümüzdən çəkilmir heç. Ölümlər qaşımızla gözümüzün arasında, kölgəsi düşür gözümüzün altına. Və ölümü gözümüzün altına alıb yaşayırıq. Və ölümü gözümüzün üstünə alıb ölürük. Gözümüzü qapayanda ölümlər də düşür gözümüzün üstündən. Axı, neyniyir ölünü ölüm. Biz ölsək də ölmür ölümlər. Bizlə oyunları qurtarandan sonra, ayrı uşaqlarla dava-dava oynamağa gedirlər. SON DUA KİMİ Həsrətdən gözlərin yarpaqlayacaq, Sonra yarpaqlara payız gələcək. Əllərin üzündə budaq atacaq, Üzün əllərində çiçəkləyəcək. Gözlərin qovacaq durna yaşları, Ahından bir bölük köç başlayacaq. Günü dənləyəcək payız quşları, Payız gecələri ay daşlayacaq. Payız səhərləri səni açacaq, Payız buludları yağacaq səni. Ağac qırılacaq, yuva uçacaq, Həsrət o yuvada doğacaq səni. Dağılan yuvalar, çökən ağaclar, Dünyanı nisgillə dolduracaqlar. Qırıq qollarını qırıq küləklər, Göylərə dua tək qaldıracaqlar. Qolların, əllərin son dua kimi, Ən son uçuşunu başa vuracaq. Gözlərin çəkəcək ən son şəklini, Ovcunda həsrətlər yuva quracaq. Bir də görəcəksən göy üzü əl-əl, Əllərin içindən əllərin baxır. Göylərdən qırılmış əllər tökülür, Üstünə dualı yağışlar yağır. BİZ, KƏNDÇİ UŞAQLAR... Ayrı havadaydıq, ayrı havada. Ən uca dağların zirvəsindəydik, ən hündür ağacların təpəsindəydik, ən gözəl insanların içindəydik. Biz, kənd uşaqlarıydıq- işcil, kefcil, hörmətcil. Bizi qatarlar gətirdi şəhərlərin havasına, vağzalların sübh qoxusuna. Kənd havası başımızda, düşdük bu şəhərin canına. Şəhər də düşdü bizim canımıza- hərəmizi bir cür yedi, bir cür içdi, bir cür geyindi. Bu şəhərdə bir kənd yeyildi. Yeyildi, nimdaş ayaqqabılarımızın şiş burnu kimi, yuyulmaqdan bozaran paltarımızın solan rəngi kimi. Bu şəhərin havası hamımızı dəyişdirdi, bizi ipə-sapa yatan elədi. Başımız ayrı havalardadı indi. Oynadığımız havalara çoxdan yadırğamışıq. Çoxdan unutmuşuq ətəkləri pişpişəli, pıtraqlı uşaqlığı. Necə də səliqəli olmuşuq- üstümüzə toz qonmur daha, sözümüzə ho-haa. Necə də ütülüyük gör haa. Biz, kənd uşaqları, indi yolda da rast gələndə, yad kimi baxırıq bir-birimizə. Biz axı, gəlmişdik ADAM olmağa. Gəlməmişdik adamlıqdan çıxmağa. Biz adamlıqdan çıxmışıq- o da, sən də, mən də. Daha hansı üzlə qayıdaq kəndə. Deyək:- kimik, kimlərdənik? Eyyyy eh, Güzgüyə baxanda da tanımırıq özümüzü. O günü mən də güzgüdə bir yad adam gördüm. Tanımadım, ha fikirləşdim, kimiydi, bilmədim. Bir az kəndçiliyimdən qalmışdı- gördüm çox baxır, Mən də SALAM verdim. yenə də MEHRİ üçün Mehriban Əbülfətqızının xatirəsinə Hər yerdə kədərinlə qarşılaşıram. Bayırda, Bayılda, döşəmə küçələrdə, daş pillələrdə kədərinlə üz-üzə gəlirəm, göz-gözə dayanıram. Kədərinin azca batıq çənəsinə, qıyıq gözlərinə, qarayanız üzünə gülürəm- əgər gülməkdisə. Ürəyimi tuturam lap sənin kimi, mən də ölürəm- əgər ölməkdisə. Qarışıq saçların da külək kimi dolur gözlərimə- gözlərim saç-saç ağlayır, baxış-baxış hıçqırır. Gözlərimin ağ-qara dərisi yaş-yaş soyulur. Bəbəyimin dərisini soyuram- orda sən varsan, orda mən varam. Və bütün itirdiklərim, xatirələr var. Gözlərimin soyulmuş dərisini- xatirələri- səni, məni, itənləri ovcuma sıxıb qaçıram. Qaçıram... yenə də kədərinlə qarşılaşıram. Və ovcumdakını uşaq kimi sevinərək kədərinə göstərirəm. Uzaq gəncliyimizi, səni, məni, itənləri... Beləcə... ovcumda bitir bir kədər filmi. GÖZLƏRİMİN KƏNDİRİ Lap qəfildən gözlərimdən bir dünya sızdı yerə, bir dopdolu dünya sürüşdü. O dünyanın içində mən də gözlərimdən düşdüm. İndi, hər gün o dünya üçün ağlayır gözlərim. O dünyanın içinə tökülür göz yaşlarım. Hər gün o dünyanın nəm divarlarına qısılıb göz yaşlarında islanıram. İslaq-islaq göz yaşlarımdan yapışıram. Gözlərimə sarı qalxıram, gözlərimə qayıtmaq istəyirəm. Bu an, ağlamağını kəsir gözlərim, qırılır göz yaşlarım, qalıram yarı yolda. Təzədən düşürəm o quyuya, bir də gözlərimin ağlamağını gözləyirəm o quyuda. Gözlərim məndən yuxarıda. Hər gün gözlərimə qayıtmaq istəyim o quyunun dibində ölür. Hər gün gözlərimin ipi üzülür, göz yaşlarımın kəndiri kəsilir. havadakı KƏDƏR Havadakı kədərdi məni oynadan, yoxsa oynayan deyildim. Oyum-oyum oynayıram, bilirsənmi? Eh, dostum bu hava sümüyünə düşməyib sənin, sümüyün yanmayıb, oynamayıb bu havaya. Və səni dingiltətməyib bu hava. Sən bu havanı tanımırsan, buludu tanımadığın kimi. Heç yağışı da tanımırsan. Bu mənim havamdı belə. Yağış-yağış simlərdə küləklər çalır bu havanı. Heç yağışların tel-tel olub buludların sinəsində kökləndiyini görmüsənmi? Küləklərin o yağışlı tellərə yel-yel mizrab vurduğunu süzmüsənmi? Və o yağışın altında bir dəlinin qol götürüb yağış havasına oynadığına baxmısanmı? Eh, dostum! O mənəm elə- mən dəlini oynadır havanın kədəri. Mən də bir bulud, yağışdı əllərim. Havada əllərimi çalıram, əllərimin səsini eşitmisənmi? Başımın üstündə də bir bulud, sümüyüm oynayır bu buluda. Bulud! Havamı al, BU QADIN... Üstümə ağlayır bu qadın hər gün, Gözünün yaşında islanır gözüm. Səsinin nəmində səsim göynəyir, Üzünün rəngində sozalır üzüm. Ömrümün ağzında bitib beləcə, Yolumun ağzından çəkilib getmir. Buluda dönsə də hər gün, hər gecə, Tökülən yağışla tökülüb itmir. İLAHİ, bu qadın səbrimi kəsib, Məndən nə istəyir. Axı, neyləyim. Dönük taleyindən, baxtından küsüb, Mən onun baxtına durum, nə deyim. Nə yazı yazanam, nə də baxt verən, Alın yazısında qədərdi ömür. Nə sevinc bölənəm, nə kədər bölən, Sevincdə-kədərdə hədərdi ömür. Hədərdi, gördüyüm , yaşadığım da, Yoxam yoxluğuma, koram tüstümə. Özümdən qaçıram. Mən qaçanda da- Yenə bu qadın da qaçır üstümə. -Mən sənin nəyinəm, axı, ay qadın, Mənə nə vermisən, ala bilmirsən? -Mən sənin özünəm, axı, ay adam, Sən son nəfəsimsən, hələ bilmirsən? AYY BƏYİM XALA! ...uşaqlığımın kövrək xatirəsi.... Çəkdiyin papirosların kötüklərini yığmaqdan yorulmuşduq. Amma söz-söhbətinə qulaq asmaqdan yorulmamışdıq. Bizim həyətdən keçib gedərdin evinə- öz yolun ola-ola. Babma göz vurardın, nənəmə söz atardın. Andıra qalsın bu təkliyi- deyəndə ağlayardın. Səhərlər... hələ səhərlər öskürəyinin səsinə ayılardıq. Elə gecələr də ax- vayından zorla yatardıq. Papirosu papirosa calayardın. Papiros çəkməyən babam çəkmə-deyəndə, gözlərinin qorasını sıxardın. Bütün günahları təkliyinin üstünə yıxardın. ...Ayy Bəyim xala! Ərinin qəbrinin ayağında bir çala qazmışdın- öləndə qəbrin olsun deyə. Hərdən də oturub o çalanın başında dərdli-dərdli papiros çəkərdin. O qədər papiros kötükləri atmışdın ki..., çala doluydu kötüklərlə. Dərdin ən böyük dərdiydi- bir oğlun varıydı, səni yoxlamağa gəlmirdi. Günün birində də taxta tumanını alıb əlinə, qoşuldun şəhərə gedənlərə, oğlunun yerini bilənlərə. Amma...Amma Bir daha dönmədin geriyə. Sonra eşitdik ki, şəhərdə ölmüsən, orda da dəfn ediblər səni. Hansı qəbristanlıqdasa yatırsan qərib kimi. Ayy Bəyim xala! Babam da kövrəldi sənsizlikdən, nənəm də hər gün ağladı. Biz də papiros kötükləriylə dolu çalanı torpaqladıq. Lap qəbir kimi düzəltdik. Baş tərəfinə də bir söyüd budağı basdırdıq. Üstünə də adını yazdıq. Ayy Bəyim xala! Yerin yaman göynəyir keçdiyin yollarda, həyatımızda, ürəyimizdə. Hələ də.. Arada-bərədə çəkdiyin papirosların kötüklərini tapırıq həyətimizdə. HAYANDAN GEDİM... Uçurda bilmirəm daha göyləri, Şux ola bilmirəm həminki kimi. Bu günə gözünü döyən gözlərim, Açılmır üzümə dünənki kimi. Hər şey bambaşqadır, Özgədir hər şey. Qalmışam gözümün aralığında, İtirəm gecənin ağında belə, Çaşıram gündüzün qaralığında. Oxuya bilmirəm, Oxular nisgil, Boğazdan aşağı səsim qırılır. Səsimdən aşağı havam kəsilir, Səsimdən yuxarı sözüm qırılır. İzim də qırılır, qırılan yolda. Nə günüm uğurlu, nə yol sayalı. Əksim də bulanır bulanan suda, Qırılıb sulara düşür xəyalım. Dünənki doluyam, bugünki boşam, Yel döyür danqadanq, danqıldanıram. Gözümün içində ən qərib yaşam, Dərdlərin diliylə donquldanıram. Göy mənə həsrətdi, mən göyə həsrət. Qanad itirmişəm, qol itirmişəm. Yol o yol deyil ki, pıçıldayam:-Get, Özümdən özümə yol itirmişəm. İndi də sağ gəzib, sol axtarıram, Bilmirəm nə edim, axı nə edim. Özümə gəlməyə yol axtarıram- Özümə getməyə hayandan gedim. OLANLAR OLACAQ... Nə olur, qoy olsun, Olsun, neyniyim. Daha qorxusu yox olacaqların. Bu gəl-get içində açılmır eynim, Eynimdə yeri yox qalacaqların. Gedən gələcəklər ümid karvanı, Ümidsiz yolçuyam mən də bu yolda. Gələn gedəcəklər ümid aparır, Gəlirəm, gedirəm ümidsiz halda. Mən kiməm, nəçiyəm, axı, hardayam? Suallar içində sualdı ömür. Min ildir gedirəm, hələ yoldayam, Gedişi gəlişsiz xəyaldı ömür. Xəyaldı bir ömrün əvvəli, sonu- Bu da bir həyatdı, sonunda əvvəl. Son nəfəs gəzdirir ruhumun canı, Canımın ruhunda son nəfəs ölər. Hər anın qorxusu bir vaxtsız ölüm, Vaxtsız ölümlərə sürgündü olum. Mən hara qaçım ki, vaxtın əlindən, Ölümün ağzından keçirsə yolum. Nə olur, qoy olsun, nə deyirəm ki... Nə yolam bir yolsuz, nə kiməm kimsiz. Gələnlər gedəcək, gəlməmiş kimi, Olanlar olacaq, ya mənli, mənsiz. SƏN VARIYDIN BİR ZAMAN.... bu dünyada olmayanlara olanların dilindən bir ağı.Hərə öz ağısını oxuyur onsuz da, Ceyhun Nağı. Bu ağını da yarlar tək-tək oxuyacaq yarlarına və yoxluğa... Bir qədərin qəzasına girmişdin, Bir qəzanın qədərini gərmişdin, Sən dünyaya mənə görə gəlmişdin- Daha mənə gərək deyil bu dünya! Gecə keçir, baxıram ki, sabahdı, Yuxusuzam, xəbərin yox nə vaxtdı, Bu dünyada yaşamağım günahdı- Daha mənə gərək deyil bu dünya! Nəfəsindən nəfəsimə ah düşüb, Sən gedəndən aramıza dağ düşüb, Son şəkilin gözlərimdə ağ düşüb- Daha mənə gərək deyil bu dünya! Varlığımla tən yarıydın bir zaman, Varlığıma sən yarıydın bir zaman, Bu dünyada sən varıydın bir zaman- Daha mənə gərək deyil bu dünya! YAŞAMAĞIN ADI... Yaşamağın adı olmayanda- bu dünya da, dünyadakı gözəlliklər də görünməyəcək gözünə. Nə əllərin, nə ayaqların, nə də ürəyin baxmayacaq sözünə. İlin dörd fəsli yaz olsun. Olsun.... O yazın yaşıllığı da oxşamayacaq səni. Sən ancaq o yazda qış yaşayacaqsan, o yaz yaşamayacaq səni. Nə gülməyə dodaqların qaçacaq, nə sevməyə ürəyin uçacaq. Oynaya bilməyəcəksən oyunların havasına. Oynada bilməyəcəksən qollarını, əllərini. Qaralda bilməyəcəksən çallaşıb yumağa dönmüş qar-qar tellərini. Özünü də unudacaqsan, sözünü də. Adını da unudacaqsan, yadını da. Bir gün tanımayacaqsan özün boyda adamı da- Yaşamağın adı olmayanda. -Yaşamağın adı nə? ZƏRDÜŞT ŞƏFİZADƏNİN YAZ ŞƏKLİNƏ... Arxandakı ağac çiçək açıb- yazdı deyəsən. Otlar yamyaşıldı- yazdı deyəsən. Dodağında təbəssümün rəngi- yazdı deyəsən. Bəs bu yaza Qış hardan düşdü. ÜŞÜYÜRƏM Bu yayın günəşi üşüdür məni. Bəs Qışın günəşi? Qışın günəşində halını soruşmaq, ölümü soruşmaq kimidir: _ Ölüm necədir? hmm. Ölümün xeyir! YAĞIŞLI NAĞIL... O qədər tənhayam, o qədər təkəm- Mən bu tənhalığa qurban kimiyəm. Yüklə 0,65 Mb. Dostları ilə paylaş:
|