Qadimgi Xitoy falsafasi avvalo ijtimoiy muammolarga qarab mo„ljal olgan,
unda inson borlig„iga, shuningdek ijtimoiy borliqqa ko„proq etibor berilgan. Ayni
vqtda, tabiatning birinchi asoslari ham etibordan chetda qolmagan. Bu qiziqish,
xususan, narsalar va hodisalarning butun rang-barangligini belgilovchi besh stixiya
(suv, er, daraxt, temir, olov) haqidagi talimotda o„z aksini topgan. Keyinroq
“O„zgarishlar kitobi”da borliqning butun rang-barangligini tashkil etuvchi bunday
birinchi asoslarning sakkiztasi qayd etiladi.
Xudolarning kelib chiqishi, ularning hayoti, ishlari, o„zaro kurashi haqida
hikoya qiladigan va shu tariqa qadimgi odamlarning dunyoning vujudga kelishi va
evolyusiyasi haqidagi tasavvurlarini aks ettirgan
kosmogonik miflar Suqrotga
qadar avvalo tabiat falsafasi sifatida yuzaga kelgan va rivojlangan yunon
falsafasining birinchi manbai bo„lib xizmat qildi. Ilk yunon faylasuflari o„z
asarlarini odatda “Tabiat haqida” deb nomlaganlari, ularning o„zlari esa
naturalistlar, “fiziklar” deb atalishi bu fikrni tasdiqlaydi.
Qadimgi yunon falsafasi vujudga kelgan paytdan boshlab ular butun
borliqning birinchi sababini mavjud voqelikning o„zidan izlaganlar, uni dam suv
(Fales) yoki havo (Anaksimen) deb, dam hamma narsani boshqaradigan boqiy va
Cheksiz asos – «apeyron»(Anaksimandr taxminan mil. av. 611-545 yillar) deb
tavsiflaganlar. Anaksimandr hatto jonli mavjudotlarning
tabiiy kelib chiqishi
g„oyasini ilgari surgan. Uning fikricha, mazkur mavjudotlar dengiz suvida vujudga
kelgan va suv o„tlaridan paydo bo„lgan. So„ngra baliqsimon mavjudotlar
quruqlikka chiqqan va ulardan odamlar rivojlangan. Shunga o„xshash fikrlarni
Ksenofan (mil. av. 580-490 yillar)
ham ilgari suradi. U hamma narsa Yer va
suvdan vujudga keladi va rivojlanadi, hatto «biz ham Yer va suvdan paydo
bo„lganmiz», deb hisoblaydi.
O„sha davrning bosh falsafiy masalasi – «hamma narsa nima?» degan
savolga javob berar ekan, Pifagor (mil. av. 580-500 yillar) «hamma narsa sondir»,
degan xulosaga keladi. U Erning sharsimonligi haqidagi g„oyani birinchi bo„lib
ilgari suradi.
Parmenid (mil. av. 540-480-yillar)
faylasuflar orasida birinchi bo„lib
borliqni kategoriya sifatida tavsiflagan va uni maxsus
falsafiy tahlil predmetiga
aylantirgan. U haqiqiy borliq mohiyatining o„zgarmasligi haqidagi g„oyani ilgari
suradi. Parmenid fikricha, borliq paydo bo„lmagan va u yo„q ham bo„lmaydi,
chunki undan boshqa hech narsa yo„q va bo„lishi mumkin ham emas. Borliq
yagona (uzluksiz), harakatsiz va barkamoldir. U o„z chegaralariga ega bo„lib,
«ulkan mutlaqo yumaloq SHarga» o„xshaydi.
Eleatlar maktabi vakili bo„lgan (
samoslik) Melis
«Tabiat yoki borliq haqida»
deb nomlangan asarida borliq chegarasiz deb qayd etadi. Uning fikricha, agar
borliqning chegarasi bo„lsa, bu borliq yo„qlik bilan chegaradoshdir. Biroq,
hamonki yo„qlik mavjud emas ekan, borliq ham chegarali bo„lishi mumkin emas.
Shunday qilib, qadimgi yunon falsafasining Suqrotga qadar bo„lgan davrida
ontologiya sezilarli darajada rivojlangan: o„sha davr atoqli faylasuflarining deyarli
barchasi borliq muammosini bevosita yoki bilvosita o„rganib, uni, boqiy va
barkamol kosmos, «yagona tabiat», yani moddiy-hissiy dunyo bilan tenglashtiradi.
Masalan, Empedokl (mil. av. 484-421 yillar) «borliq» atamasini bevosita
ishlatmagan bo„lsa ham, «barcha narsalarning to„rt negizi» (olov, havo, suv va er)
haqida so„z
yuritar ekan, dunyo (kosmos) tuxumsimon ko„rinishga ega deb
hisoblagan, hayot nam va issiq suv o„tlaridan kelib chiqqani haqida mulohaza
yuritgan. Demokrit va Levkipp atomlarni muayyan modda sifatida tavsiflab, ularni
«bo„shliq» - yo„qlikka zid o„laroq, «to„la» yoki «qattiq» borliq bilan
tenglashtirgan.
SHu davrda borliqni tushunishga nisbatan dialektik yondashuv ilk bor
namoyon bo„ladi. Geraklit (mil. av. 544-483 yillar) butun dunyo muttasil harakat
va o„zgarish jarayonini boshdan kechiradi deb hisoblagan va shu munosabat bilan
«ayni bir narsa mavjud va nomavjuddir» deb qayd etgan..
Aristotel (miloddan avvalgi 322-384 yillar).
«Borliq nima?» degan savol
qo„ygan, tafakkur va borliqning bir xilligi g„oyasini ilgari surgan. Aristotelning
fikricha, «borliq kategorial so„zlash shakllari
orqali ifodalanuvchi barcha
narsalarga o„z-o„zidan bog„lanadi. Zero, bunday so„zlash usullari qancha bo„lsa,
borliq ham shuncha manoda ifodalanadi. Ayrim iboralar narsaning mohiyatini,
ayrimlari - sifatini, ayrimlari - miqdorini, ayrimlari – nisbatini, ayrimlari – harakati
yoki o„zgarishini, ayrimlari – «qaerda»ligini, ayrimlari – «qachon»ligini anglatgani
sababli, borliq ularning har biriga mos manolarga ega bo„ladi»
2
.
Aristotel ontologiyasi asosida uchta talimot yotadi:
a) borliqning kategorial tahlili (kategoriyalar haqidagi talimot)
b) borliqning kauzal tahlili (borliqning sabablari haqidagi talimot)
v) borliqning imkoniyat va voqelik munosabati orqali tahlili.
(imkoniy
borliqdan voqelikka o„tish jarayonining tahlili).tDemak, Aristotel ontologiyasini
tushunish uchun ana shu uch talimot yoki tahlil mazmuniga tayanish kerak .
Borliq tushunchasini Platon (mil. av. 427-347 yillar)
sezilarli darajada
kengaytirdi. U nafaqat moddiy, balki ideal narsalar ham borliqqa ega ekanligini
falsafa tarixida birinchi bo„lib ko„rsatib berdi. Platon «haqiqiy borliq» bo„lishi
«obektiv mavjud g„oyalar dunyosi»ni «hissiy borliq»qa qarama-qarshi qo„ydi.
Bunda u inson ongida mustaqil mavjud bo„lgan tushunchalar borlig„ini ham
ko„rsatib o„tdi va shu tariqa ilk bor «borliq» tushunchasiga amalda mavjud bo„lgan
barcha narsalarni kiritdi.
Borliq muammosiga oid Demokrit va Platon yondashuvi.
. Birinchi
Demokrit
yondashuvi borliqni turli tarzda namoyon bo„lishi va ongda aks etishi (diskret
2
Аристотел //Всемирная энциклопедия.-Т.: Современный литератор, 2001. – С.24.
situativ-empirik) ko„rinishida tushunishni nazarda tutadi hamda naturalizm
sifatida namoyon bo„ladi
. Bu holda borliq muayyan empirik harakatlarga bog„liq
bo„ladi va insonning har bir kuni nimadan tashkil topsa, Shuning o„zidangina
tashkil topadi. Ikkinchi
Platon yondashuvi borliqning mohiyati xususida alohida
mushohada yuritishga yo„naltiradi, bunda borliq g„oyaga, erishib bo„lmaydigan
orzuga, amalga oshmaydigan, noreal jarayonga aylanadi
. Borliqning mazkur
sxolastik
talqini shiorlar, dasturlar, chorlovlar va deklaratsiyalarda hozirgacha
mavjud. Real hayot jarayonida bu ikki qarama-qarshi yondashuv yakka, xususiy va
umumiyning o„zaro aloqadorligi bilan barham topadi. Zero, o„zining yakkaligida
o„z umumiyligini ifoda etmaydigan, o„zining mavjudlik holati bilan o„zgarish va
yo„q bo„lishni nazarda tutmaydigan bironta ham narsa va hodisa yo„q. Voqealar
borliqning mohiyatini namoyon etadi, haqiqiy hayot faoliyatining parchasi tarzida
yangi sifat kasb etadi. Ushbu jarayondagi shakllanish, o„zgarish, rivojlanish hayot
jarayonining tarkibiy qismlaridir. Keyinchalik falsafa tarixida borliqning ko„p
sonli har xil talqinlari shakllandi, lekin ularning barchasi borliq haqidagi hissiy va
oqilona tasavvurlar atrofiga u yoki bu tarzda tiziladi. Bunda fikrlar va yondashuvlar
rang-barangligi namoyon bo„ladi.
Dostları ilə paylaş: