Asr oshgan asarlar

Arslonqul sabrsizlanib.
— Qilich? — noz bilan cho‘zib so‘radi Dildor. —
Nima keragi bor sizga?
Arslonqul beixtiyor ijirg‘anib, voqeani tushuntirdi.
Keyin o ‘z-o‘ziga degandek: «Dunyoga kelib, qilich
463

---

chopmagan odam, bilmaymen, ne desam bo‘ladi»,
deb qo‘ydi.
T o‘lishgan, orqa-beli tirsillagan go‘zal gavdasini
serkillatib, Dildor dahlizdan xona ichiga kirdi.
Sandiqni ochib, qilichni eriga uzatdi. Arslonqul qilich-
ni bir qarichga sug‘urib, po‘latiga tikildi-da, yana
suqdi. Keyin uni chaqqonlik bilan taqib, xotiniga jil-
mayib qaradi.
— Yarashdi! — dedi eriga suqlanib qarab Dildor.—
Ammo botirlar uchun qilichdan o ‘zga qurollar ham
kerak.
— Albatta, qolganini qal’adan olurmen.
— Erkaklar baxtiyorlar... — ko‘zlarini xayolchan
suzib dedi Dildor ham aytmoqni m o‘ljallagan so‘zini
til uchida qisib, orqaga burildi. — Tez boring, shahar
tinch bo‘lsin.
— Tashvishlanmanglar! — ko‘zlari ola-zarak bo‘lib
tikilgan kampirga dedi Arslonqul. — Navoiy shaharga
yovni kiritmas aslo!
— Hazrat Navoiy sarkarda bo‘lsalar, erlar emas,
ayollar ham jangga tayyor! — dedi Dildor.
— Jonim tasadduq bo‘lsin u kishiga! — hayajon-
lanib dedi kampir.
Arslonqul keskin odimlari bilan ko'chaga otilar-
kan, maktabdan qaytgan o ‘g‘ilchasi qiziqib, qilichga
yopishdi, taqmoqchi bo‘ldi. Arslonqul uning yumshoq
lo ‘ppi yuzini barmoqlari bilan asta qisib, qal’aga chop-
di. U yerda unga qalqon, yoy, o ‘q berdilar.
Shahami Ko‘hi Qofdek o‘ragan muazzam qo‘rg‘on
oldida qurolli, qurolsiz odamlar ko‘p. Bulaming ichi-