Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu səDNİk paşa pirsultanli
Yüklə 0,61 Mb.
|
|
(dombalan)
Başqa bir misal: Nədəndi, Incili sədəf nədəndi, Qarışmayır nədəndi? (yumurta) Doğrudan da, folklor ədəbiyyatın özüdür, canıdır, havası, suyu və həyatıdır. Bitib tükənməyən Azərbaycan folklorunda nə yoxdur?! Dilin bütün incəlikləri atalar sözlərində, tapmacalarda, bayatılarda, xalq düzgülərində cilalanır, gözəlləşir, könüllər oxşayır, insana bədii-estetik zövq verir. Azərbaycan tapmacaları içərisində nəzmlə olanları daha çox maraq doğurur. Tapmacalar ayrı-ayrı şeirlərin əlamətləri əsasında qurulur, hər şey üstü örtülü şəkildə verilir. Həmin əlamətlərin köməyi ilə də tapmacanın cavabı tapılır. Suda bitər, Suda itər. (buz) Və yaxud: Hazar hazara gedər, Mehdi bazara gedər, Anası üç yaşında, Oğlu bazara gedər. (üzüm) Yanıltmaclar uşaqların tələffüzünün, nitqinin inkişafında nə qədər əhəmiyyətli rol oynayırsa, tapmacalar da onların fikrinin, zehninin itiləşməsinə, xəyallarının qanadlanmasına, düşüncə və biliklərinə o dərəcədə müsbət təsir edir. Kəpənək haqqında tapmaca: Torpaq deyil, daş deyil, Quru deyil, yaş deyil. Buynuzu var qoç deyil, Qanadı var quş deyil. Arı haqqında: Yola xalça döşəlidi, Bir anadan yüz oğul, Hamsı bir peşəlidi. Kəklik haqqında: Dağdan gəlir Banı xanım, Əlləri xınalı xanım. Dindirirsən fors eyləyir, Tükləri tehranı xanım. Barama qurdu haqqında: Bir quşum var alaca, Gedər qonar ağaca. Özünə bir ev tikər, Nə qapı qoyar, nə baca. Üzərlik haqqında: Ilim-ilim düyməsi, Ilim xatın düyməsi. Hər kəs onu tapmasa, Yeddi ilin xəstəsi. Göy, Yer, ulduzlar və Ay haqqında: Min minara, Dibi qara, Yüz min çiçək, Bir yarpaq. Günəş haqqında: Yaxşı gözəldi, hamıya baxır, Üzünə baxanı yandırır, yaxır. Bulud haqqında: Ayağı yoxdu, qaçır, Qanadı yoxdu, uçur. Qafiyəsi, rədifi yerində olan, avazla deyilən ildırım, mancanaq haqqında tapmaca: Dağdan gəlir, dağ kimi, Qolları budaq kimi. Əyilir su içməyə, Bəyirir oğlaq kimi. Göz haqqında: Bir güzgüm var qapaqlı, Dörd qırağı saçaqlı. Qızıl haqqında: Əriməz küpə, Çürüməz küpə, Min il qalsa, Çürüməz küpə. Barama qurdu haqqında: Hansının oxu düzdü, Sana gör neçə yüzdü. Oğlan padşahlıq eylər, Anası hələ qızdı. İydə haqqında: Bircə damcı unu var, Qırmızıdan donu var. Yarasa haqqında: Gedərəm beləsinə, Qaragözlü məhləsinə Quşlarda o nə quşdu, Süd verir körpəsinə. Çay, su haqqında: Hal gedər Leyli, Hul gedər Leyli. Gecəli-gündüzlü, Yol gedər Leyli. Ana südü haqqında: Bir yemiş var, yemişdim, Yeməsəydim ölmüşdüm. Indi də var, yemərəm, Adını da demərəm. Dil haqqında: Bir tabaq səbzə, Təzəbətəzə, Yaşdı, qurumaz, Nəmdi çürüməz. Yuxu haqqında: Narda var, narda var, Nardan şirin harda var? Əl dəyməz, bıçaq kəsməz, Ondan şirin harda var? Gəmi haqqında: O tayda durub bir kişi, Əlində dəmir şişi, Deyir mənə bir at göndər, Nə erkək olsun, nə dişi. Tüfəng haqqında: İynə gözündən baxaram, Cümlə cahanı yıxaram. Göy qurşağı haqqında: Dağdan gələr rəngbərəng, Başmaqları qırmızı, Paltarı yeddi rəng. Arı haqqında: Qah-qah qalası var bunun, Qan piyalası var bunun, Yumurtamır, çalxamır, Uçan balası var bunun. Duman-çən haqqında: Uzun-uzun ulama, Ucuna qıl dolama, Gedər Alvız dağına Gələr bizə salama. Sarı Aşıq təkcə “göy” ifadəsi ilə əlaqədar bir neçə bayatı-bağlama yaratmışdır: Mən aşiq, göydə nə var? Göy yemiş, göy dana var. Ayaqları yerdədir, Bədəni göy dana var. Bu bayatı-bağlamada adamı çaş-baş salan “göydə nə var” ifadəsidir. Qarşıdakı elə başa düşür ki, ondan göydə-asimanda, ərşdə nə olduğunu soruşurlar. Halbuki burada asimandan, göydən deyil, göy zəmidən, göy çəməndən söhbət gedir. Hətta, ikinci misrada sualın cavabı da var ki, göydə “göy yemiş, göy dana var”. Burada söz oyununa qarşı diqqətli olmaq, çaşmamaq lazımdır. Belə nümunələrdə əsas məqsəd qarşıdakının dilin incəliklərinə nə dərəcədə bələd olduğunu yoxla maqdır. Diqqət verin, birinci misrada aşıq soruşur: “göydə nə var?” Ikinci misrada göy dananın göy taxıl və ya göy ot yediyi, üçüncüdə dananın ayaq üstə, yəni ayaqları yerdə olduğu aydınlaşır. Bu həm də bir növ “göy” ifadəsinin təkrarı ilə yaradılmış cinasdır. Sarı Aşıq, məlumdur ki, cinaslı bayatı yaradıcısıdır. Aşığın bayatı-bağlamalara meyli də bununla bağlıdır. Demək olar ki, bayatı-bağlamaların əksəriyyəti cinaslar üzərində qurulur. Mətləb cinasla cinas, sözlə-söz arasında gizlənir, nəticədə bayatı-bağlamanı açan da həmin cinaslardan biri olur. Sarı Aşıq cinaslı bayatı-bağlamalara o qədər meyl etmişdir ki, hətta, nadir adam adlarından istifadə yolu ilə bayatı-bağlamalar yaratmışdır. Mən aşiq, boğazdadı, Dad, ləzzət boğazdadı. Axşamdan öküz öldü, Sabahdan boğazdadı. Burada fikir dolaşıqlığı yaradan axşam-sabah antonimidir. Adam inana bilmir ki, axşamdan ölən öküzü niyə sabah boğazlasınlar, kəssinlər? Burada müəmmanı yaradan “Sabahdan” sözüdür. Dərindən təhlilə keçdikdə aydın olur ki, axşamdan ölən öküzü Sabahdan adlı oğlan boğazlamış, yəni öküzün başını o kəsmişdir. Sarı Aşıq antonimlərdən, cinas sözlərdən, xeyli aralı görünən fəsil adlarından istifadə yolu ilə də yaddaqalan, mənası, məzmunu olan, heyrət doğura bilən, qarşısındakını düşündürən bayatı-bağlamalar yarada bilmişdir. Cinaslarla qurulmuş, epitetlərlə bəzənmiş bir bayatı-bağlamaya diqqət yetirək. Bu bayatı-bağlama cinas üstə qurulmaqla bərabər nə qədər dərin mənaya malikdir. Mən aşiq, lala dərdim, Gül dərdim, lala dərdim. Güneydə qarı gördüm, Quzeydə lala dərdim. Əslində burada söhbət qardan, lalədən, güneydən, quzeydən getmir, bu təbiət təsvirləri, epitetlər, bədii boyalar, bəlkə də, fikri, xəyalı yayındırmağa xidmət edir. Aşıq bu bayatısında sadəcə olaraq gözəlin sifətini təsvir edir. Aşıq güney tərəfdən baxanda gözəlin sifətində qar kimi bir ağlıq, quzey tərəfdən baxanda isə lalə kimi bir qırmızılıq görmüşdür. Ona görə də aşıq gözəlin ağlı-qırmızılı sifətini böyük heyranlıqla təsvir və tərənnüm edir. Güneydə qarı gördüm, Quzeydə lalə dərdim. Sənətkarlıq baxımından tapmacaların yaratdığı bayatılar, ata sözlərinin meydana gətirdiyi bayatılardan daha kamildir. Çünki, tapmacalar əsasında yaranan bayatı-bağlamaların cinaslı bayatılar əsasında qurulması, nəinki, gələcəkdə qoşma-qıfılbəndlər üçün, hətta təcnis binalarını qurmaq üçün də bir zəmin, bir başlanğıc olmuşdur. Sarı Aşığın cinaslı bayatıları elə sənətkarlıqla qurulmuşdur ki, deyəndə qarşıdakı yerindəcə donub qalır. Aşıq, qaz binə bağlar, Meylin Qəzbinə bağlar. Gözüm yaşı göl olar, Ördək, qaz binə bağlar. Göz yaşının axıb sel, göl əmələ gətirməsini hələ Sarı Aşıqdan əvvəl də çoxları deyib, amma göz yaşından əmələ gələn göldə ördəyin, qazın məskən salıb binə bağlaması, üzüşməsi orijinal bir bədii lövhə kimi məhz Sarı Aşığa məxsusdur. Sarı Aşığın eşq, məhəbbət, sevgi yanğısı nələr yaratmamışdır. Mən aşıq, genə xar, Araz Kürdə gen axar. Cəfanı bülbül çəkər. Gülü qucar genə xar. Daha bir bayatı-bağlamada isə obrazlılıq o dərəcədə güclüdür ki, onu açmaq güclü dərrakə tələb edir. Mən aşiqəm ustakar, Nədən olsun usta kar? Süd istər, məmə istər, Şagird laldı, usta kar. Bu bayatı-bağlama ana ilə uşaq haqqında düzəldilmiş bayatı-bağlamadır. Uşaq acıb məmə istəyir, süd istəyir. Lakin şəyird olan körpənin dili açılmamışdır. O, laldır. Usta olan ana isə yatdığı üçün kardır. Xalq nəyi yaradırsa, düşünüb yaradır və hər bir folklor nümunəsinə bədii kamillik bəxş edir. Əlbəttə, bayatı janrı özü xüsusi bir sahədir və heca vəzninin inkişaf tarixində onun özünəməxsus yeri vardır. İraq-Kərkük folklorunda, onun xoryatları-bayatıları içərisində Sarı Aşığın bayatıları ilə yanaşı dura biləcək nadir incilərin olması bizi sevindirir, coşdurur, qanadlandırır. Məsələn: Yaz, yara, Sinəmdə var yüz yara, Leylanın bir zülfünü, Məcnun verməz yüz yara. Və ya: Ay demərəm, Can versəm, ay demərəm59, Hüsnün durarkən gözəl, Aya mən, Ay demərəm. ***
İstər gül, Bülbül ağlar,istər gül, Həyatın sonu ölüm, İstər ağla, istər gül. *** Necə dağlar, Qarşıda necə dağlar. Yetim yanağı bilir, Göz yaşı necə dağlar. ***
XVII əsrin nəhəng simalarından olan Sarı Aşığın bayatı yaradıcılığı Azərbaycan ədəbiyyatı tarixində xüsusi bir mərhələ təşkil edir. Sarı Aşıqdan əvvəl və sonra yaşayıb yaratmış bayatı yaradıcılarından heç biri onun fəth etdiyi zirvəyə yüksələ bilməmişdir60. Sarı Aşığın yaradıcılıq çeşməsi özündən sonra gələn sənətkarlar üçün bir qaynaq rolu oynamışdır. Sarı Aşıqdan sonra sənət meydanına gələn Tikmədaşlı Xəstə Qasımın bu zəngin söz xəzinəsindən bəhrələnməyinə inan mamaq olmaz. Qoşma-qıfılbənd, təcnis üçün özül daşı olan Sarı Aşığın bayatı-bağlamaları Xəstə Qasım kimi böyük sənətkarın diqqətindən kənarda qala bilməzdi. Xəstə Qasımın şeir yaradıcılığına baş vursaq, yəqin ki, fikir və mülahizələrimizi əyaniləşdirməyə, nəsə deməyə imkan əldə edə bilərik. Xəstə Qasım hələ qoşma-qıfılbəndlərə, təcnis lərə, cığalı təcnislərə girişməzdən əvvəl qəribə bir şeirlə məşq edir və o şeirdən özünün də xoşu gəlir. Həmin şeir aşıq poeziyasında xüsusi məzmuna və deyim tərzinə malik bitkin bir əsəridir. “Gizlənər” rədifli bu qoşma qəribə bir şəkildə qurulmuşdur. Məzmun çalarına görə, minarələri, bayatı-bağlama deyişmələri xatırladır. Özü sual verir, özü də cavablandırmağa çalışır. Bu, Xəstə Qasım qıfılbəndlərinə gedən yolun başlanğıcıdır: O necə quş idi yaz gələr bağa, Sinəmi çəkiblər düyünə, dağa. Bir şana, bir bafta, bir də cığa, Bu üçü bir olsa, teldə gizlənər. ***
O necə quş idi anasın əmər, Havada dövr edər şəms ilə qəmər. Bir qılınc, bir xəncər, bir də kəmər, Bu üçü bir olsa, beldə gizlənər. *** Aladır gözləri şəhlayı-nərgiz, Sənin tək bir gözəl bulunmaz hərgiz. Bir bulaq, bir hovuz, bir də ki, kəhriz, Bu üçü bir olsa yerdə gizlənər. ***
Təbibimsən özün bağla yaramı. Bir oğru, bir əyri, bir də haramı, Bu üçü bir olsa kolda gizlənər. ***
Xəstə Qasım deyər: ləbi ballı qız, Bu şirin göftarlı, üzü xallı qız. Bir qələm, bir davat, bir də kağız Bu üçü bir olsa əldə gizlənər61. Xəstə Qasımın bu şeirini, Sarı Aşığın bayatı-bağlamalarından ayıran birinin qoşma, o birinin bayatı şəklində olmasıdır. Xəstə Qasım bu qoşmanı sazın iştirakı ilə, sazın kök və pərdələrinin köməyi ilə yaratmışdır. Xalq poeziyasının düzgü, bayatı, mənzum atalar sözü, bağlama-bayatılarından fərqli olaraq qoşma, qoşma-qıfılbənd, təcnis sazın bəhrəsidir. Qoşmanın sazla bağlı olmasını heca vəznli qoşmamızın ilk yaradıcılarından olan Şah İsmayıl Xətai deyir: Bir gün ələ almaz oldum mən sazım, Ərşə dirək-dirək çıxar avazım. Dörd şey vardır bir qarındaşa lazım, Bir elm, bir kəlam, bir nəfəs62 , bir saz. Şah İsmayıl Xətayi bəzən qoşmalarını “Xəstə Xətayi” təxəllüsü ilə yazdığına görə, onun ideyalarını canla-başla sevən Qasım “Xəstə Qasım” təxəllüsü ilə yazıb yaratmışdır. Şifahi və yazılı poeziyamıza dərindən bələd olan Xəstə Qasım aşıq poeziyasında telli sazın köməyi ilə bir-birindən qiymətli qoşma-qıfılbəndlər, təcnislər, cığalı təcnislər düzüb qoşmuşdur. Bunlar Azərbaycan folklorundakı bağlama-bayatıların son inkişafının bəhrəsidir. Heca vəznini ən yüksək pilləsinə qaldıran aşıq şeiri hər şeydən əvvəl, telli saza borcludur. Məhz, Ləzgi Əhmədlə Xəstə Qasım da dərin mündəricəli qoşma-qıfılbəndləri sazın möcüzəsi kimi meydana qoymuşlar. Cinaslı olsa da, bayatı başqa şeir şəklidir, qoşma da bir başqa. Bayatılardan əlavə, digər xalq şeirlərində də ara-sıra cinaslara rast gəlirik. Kərkük folklorundan alınmış bir şeir parçasında cinaslı misralar düzümünə rast gəlirik: Baba, bu gün yüz incidir, Yüz sədəfə, yüz incidir. Əsli sərraf olmayan, Zənn edər hər daş incidir. Öz qədrini bilməyən, Yolda yoldaşın incidir. Dağı-daşı incidir, Mən yarı bir incitməm, Yar məni yüz incidir63. Bunların hamısı “gələcək təcnis binalarını qurmaq üçün inşaat materialı” rolu oynamışdır. Lakin təcnisin özünü də, qoşma-qıfılbəndləri də saz yaratmış, həmin şeir formalarının bölgüləri, heca ölçüləri sazın kök və pərdələri ilə əlaqədar olmuşdur. Sazın pərdələri aşıq şeirinin forma və şəkillərini, kökləri isə məzmunu ifadə edir. Xəstə Qasım Dağıstanda türkdilli noqayla, qumuqla deyişmir, Ləzgi Əhmədlə deyişir, çünki noqaylar və qumuqlar bu gün də ağac komuz (qopuz) çalğı alətlərindən istifadə edirlər. Bu isə, meydan sazını əvəz edə bilmir. Qumuq folklorunda qoşmadan yox, bayatılardan istifadə edirlər: Göydə uçur göverçin, Yerə düşer den üçün, Ben seni sevirim, Sen sevirsen kim üçün? Cənubi Dağıstanda yaşayan ləzgi aşıqları, Səid Köçkurski, Yetim Əmin və başqaları Azərbaycan sazından və qoşmasından istifadə etmişlər. Özbək, türkmən, uyğur, qaraqalpaq dütarları, qazax dombrası (simli çalğı alətləri) meydan sazına çevrilə bilməmişdir. Aşıq şeirini şəkilləndirən, qollu-budaqlı, çoxçeşidli edən sazın kök və pərdələridir. Simlər, pərdələr artdıqca sazın imkanları qat-qat artır. Sazın ecazkar qüdrətindən istifadə edərək Xəstə Qasım cinaslı bayatıların, bağlama-bayatıların davamı olan qoşma-qıfılbəndlər, təcnislər və cığalı təcnislər yaratmağa müvəffəq olmuşdur. Qoşma qıfılbəndlərə nümunə: Ləzgi Əhməd: O nədir ki, dayanıbdır dayaqsız? O nədir ki, boyanıbdır boyaqsız? O nədir ki, doğar əlsiz-ayaqsız, Üç ay keçər ayağı var, əli var. Xəstə Qasım: Göy bir çadır dayanıbdır dayaqsız, Ayla gündür boyanıbdır boyaqsız. Qurbağalar doğar əlsiz ayaqsız, Üç ay keçər ayağı var, əli var. İkinci bir qıfılbənddən nümunə: Ləzgi Əhməd: Nə quşdu ildə bir yumurta salar, Onun yumurtası qar üstə qalar, Hansı ölən zaman,hansı sağalar, Ona kimlər deyər, dur buradan uç?! Xəstə Qasım: Simurğ quş ildə bir yumurta salar, Onun yumurtası qar üstə qalar, Ana ölən zaman, bala sağalar, Cəbrayıl deyər ona dur buradan uç. Xəstə Qasımdan əvvəl Dirili Qurbani, Tufarqanlı Abbas təcnis yaratmışlar. Hətta, Tufarqanlı Abbas “Gözəl göz ala” adlı cığalı təcnisin də ilkin nümunəsini yaratmışdır. Lakin saza-sözə dərindən bələd olan, xalqın zəngin folklor yaradıcılığına baş vuran Xəstə Qasım cığalı təcnisin bir-birindən mükəmməl örnəklərini yaratmışdır. “Görün cə”, “Üzhaüz”, “Ay hayıf, hayıf” adlı cığalı təcnisləri buna misal ola bilər. Səhər tezdən əzmi gülşən elədim, Qəm məni çuğladı, ay hayıf, hayıf! Aşıq deyər: ay hayıf, Kimlər oldu ay hayıf, Sən ilə mən sevmişdim, Ayrı düşdüm ay hayıf. Bağban oldum bağ bəslədim çifayda, Dərmədim gülünü, ay hayıf-hayıf!
Bir əlində qılınc, bir əlində saz tutan Koroğlu düşmən üstə gedəndə yerdə və ya bir daşın üstündə saz çalardımı? Yox. Koroğlu əlinə saz alıb meydana girəndə şirə-pələngə dönürdü, əlindəki saz qılıncdan, toppuzdan betər olurdu. Koroğlu oturduğu yerdə dəli nərəmi çəkə bilərdi, “Misri”, “Cəngi” saz havalarını necə çalıb oxuyardı? Koroğlu, “Koroğlu” dastanı Azərbaycan torpağının, xalqının, onun folklorunun bağrından qopmuşdur. Koroğlunun sazı neçə-neçə ürəkləri fəth edən qəhrəmanlıq qoşmaları və cəngi havaları yaratmışdır. Qoşmanın, təcnisin, ustadnamənin, qoşma-qıfılbəndlərin ən bitkin, mükəmməl dərin mündəricəli nümunələrini Xəstə Qasım yaratmışdır. Folklorşünas Əhliman Axun dovun topladığı “Xəstə Qasım və Mələksima” dastanında yeddi qıfılbənd verilmişdir. Üst-üstə Xəstə Qasımın dastanında yetmiş iki qoşma-qıfılbənd bəndi vardır. Xalq poeziyası çeşməsindən qaynaqlanan Xəstə Qasımın qoşmalarından da bayatı ətri gəlir: Xəstə Qasım yazlarımız yazlanar, Qızılgüllər pardaqlanar, nazlanar. Xəstə Qasım XVII-XVIII əsrin çox böyük azman sənətkarıdır. Xəstə Qasım özündən sonra gələn aşıq poeziyasının inkişafı üçün zəmin yaratmış, aşıq poezi yasının qıfılbənd, təcnis, cığalı təcnis, qoşma-müstəzad kimi şeir növlərindən bitkin örnəklər qoyub getmişdir. Real tarixi dastanın da ilk nümunəsi “Xəstə Qasımın Dağıstan səfəri”nin timsalında meydana çıxmışdır. O, cığalı təcnislərində cinaslı bayatılar işlətmək ənənəsi qoymaqla, aşıq poeziyasının mürək kəb forma və şəkillərini poeziyaya gətirmiş və onu daha da inkişaf etdirmişdir. Xəstə Qasım xalq poeziyası ilə aşıq poeziyası, eləcə də yazılı poeziya arasında möhkəm dayaqları olan keçid körpüsüdür. Xalq poeziyası çeşməsindən qaynaqlanan Xəstə Qasım yaradıcılığı özündən sonra gələn sənətkarlara örnək olmuşdur. Xalq poeziyasında Sarı Aşığın cinaslı bayatılarının, bağlama-bayatılarının yeri göründüyü kimi, aşıq poeziyasında da Xəstə Qasımın təcnislərinin, qoşma-qıfılbəndlərinin yeri görünməkdədir. Hər iki sənətkarın poeziyamızın inkişafındakı tarixi xidmətləri, mövqeləri eyni dərəcədə qiymətlidir. Hər ikisi Azərbaycan ədəbiyyatında əvəz olunmaz, rəngarəng, bənzərsiz, çoxşaxəli yaradıcılığa malik sənətkardır. Sarı Aşığın bir çox bayatı-bağlamaları, Xəstə Qasımın sehrli-sirli, əsrarlı qoşma-qıfılbəndləri əsrlərdən bəri baş sındır salar da, açılmamış qalmaqdadır. Sarı Aşığın açılmamış bayatı bağlamaları: Ağ at biyan içində, Quyruğu qan içində. Getdim atı tutmağa, Qaldım biyan içində. *** Mən aşiqəm, ay mələr, Bulud altdan ay mələr. Cəzirədə qoç doğub, Məmə deyin, ay mələr. Sarı Aşıq bayatı-bağlamalarının ilk misrasını elə qurur ki, adi söz, sual, sorğu təsiri bağışlayır, bununla da vəziyyət dəyişir, bilərəkdən sınaq məqsədilə dolaşıqlıq yaradır. Xəstə Qasımın açılmamış qoşma-qıfılbəndləri: Bir otaq istərəm gümüşdən kanı, Onun kərpicini gətirən hanı? Bir heyvan istərəm qırx iki canı, Başı qoltuğunda, döşü bir ola. Və yaxud: Səhrada on yeddi qazı əyləşmiş, Bir taxtın üstündə xub qərarı var. Hər birində doxsan iki əl gördüm, Cəsəd bir, gərdən üç, altı səri var. Ləzgi Əhmədi mat qoyan bu qıfılbəndlər hələ də açılmamış qalır. Cinas bayatılar və təcnislər dilimizin söz lüğətinin zənginləşməsində geniş imkan yaratdığı kimi, bayatı-bağlamalar və deyişmələr də fikrin, zehnin itiləşməsinə kömək etmişdir. Sarı Aşıq və Xəstə Qasım öz ecazkar yaradıcılıqları və yaratdıqları sənət inciləri ilə çoxlarını, hətta, ən istedadlı sənətkarları, aşıq-şairləri heyrətdə buraxmışlar. Hər iki sənətkarın heca vəznli şeirin inkişafında müqayisəsi mümkün olmayan dərəcədə xidmətləri vardır. Onlar xalq poeziyasında, aşıq yaradıcılığı sahəsində böyük ənənələr qoyub getmişlər. Onlar bu qüdrəti, bu gücü, biliyi xalq ədəbiyyatı xəzinəsindən almışlar. Gəlin, heç də Sarı Aşığın bayatı-bağlamalarından, Xəstə Qasımın qıfılbənd lərindən geri qalmayan xalq ədəbiyyatı örnəklərinə diqqət yetirək. Çoxsaylı bayatılarımız içərisində ictimai məzmuna malik, məcazlarla bəzənmiş elə nümunələrə rast gəlirik ki, onlar da çox zaman bayatı-bağlamaların yerində işlənilir. Xalq ədəbiyyatının özünəməxsus xüsusiy yətlərinə, bədii təsvir vasitələrinə bələd olmadan, bəlkə də həmin bayatıların məzmununu açmaq, mənasını başa düşmək çətin olar. Məsələn: Bir at mindim başı yox, Bir çay keçdim daşı yox, Burda bir igid ölüb, Yanında yoldaşı yox. Bayatının məzmununu, mənasını aydın laşdırmaq və açmaq üçün hər iki misraya xüsusi diqqət yetirək. “Bir at mindim başı yox”-məlumdur ki, qəm atının nə başı olur, nə də cilovu, sən onu tutub bir səmtə çəkəsən. Bir sözlə, o başsız at kimi insan xəyalını istədiyi səmtə aparır. “Bir çay keçdim, daşı yox”- çay neçə dağdan, dərədən keçir, gah daşır, gah coşur, özü ilə daş-çınqıl gətirir, çaylaq yaradır. Ona görə də çayın dibində çaylaq daşları olur. Amma qanlı müharibələrdə insan qanı çay əmələ gətirsə də, çaylaq yaranmır, belə çaylarda, əsasən, daş olmur. Bu bayatının yaradıcısı da məhz belə bir dəhşətli səhnə ilə qarşılaşmış, daşsız çaya rast gəlmişdir. “Daşsız çay”ın sahilində onun diqqətini daha çox yanında yoldaşı olmayan, ölmüş bir igid cəlb etmişdir: Burda bir igid ölüb, Yanında yoldaşı yox. Əlbəttə, bu izah və təhlil müstəqil məna daşıyır, məcazi mənada isə göz yaşı da daşsız çaya bənzədilə bilər. Bu cür tarixi mahiyyət daşıyan bayatılar çoxvariantlı olurlar. Məsələn: Bir at mindim başı yox, Üzük tapdım qaşı yox. Burda bir gözəl ölmüş, Yanında qardaşı yox. Bu bayatıda izaha ehtiyacı olan ikinci misradır: “Üzük tapdım qaşı yox”. Belə bir el sözümüz var: “Üzük qaşı ilə, qız qardaşı ilə qiymətli olur”. Bu vaxtsız ölmüş gözəlin bir faciəsi də odur ki, o özündən əvvəl qardaşını itirmiş, qaşsız üzük kimi qalmışdır. Bu faciəli mənzərəni seyr edən və ya bayatını düzüb qoşan kəs də son beytdə qardaşsız qızın halına yanaraq, məhz hər şeyi açıq deyir: Burda bir gözəl ölmüş, Yanında qardaşı yox. Başqa bir misal: Mən aşiqəm, tamam qan, Oxu dərsin, tamam qan. Bir dərya var, lil axır, Biri də var tamam qan. Mətləb son iki misradadır. Burada qanlı müharibələrdən söhbət gedir. Bildirilir ki, “ölkənin biri yavaş-yavaş qarışıb, suyu bulanmağa, lil axmağa başlayıb, o birində isə tamam qandı”, qan tökülür, dəryası-dənizi qana boyanıb. Eyni ölkənin daxilində gedən faciələr, qan-qadalar isə başqa şəkildə mənalandırılır: Mən aşiqəm, tamam qan, Oxu dərsin, tamam qan. Bir dərya var, lil axır, Bir cülgəsi tamam qan. “Cülgə”-Kür kimi çaylardan kiçik su arxı çəkib, cülgələr-gölməçələr, su tutarlar yaradılır ki, onunla bostan suvarılsın, qoyun-quzu içsin. Iri çayların onlara xatası dəyməsin. Burada “cülgə” başqa mənada, bütöv ölkənin bir parçası kimi verilmişdir. Bu bayatının bir əhəmiyyəti də “cülgə” ifadəsini yaşatmasıdır. Tükənməz folklor xəzinəmizdə bu cür əvəzsiz incilər, böyük sənətkarlıqla yaradılmış bayatılar, bayatı-bağlamalar çoxdur. Bütün bunlar Sarı Aşıq və Xəstə Qasım kimi nəhəng sənətkarların yaradı cılıqları üçün bir qaynaq, qida mənbəyi olmuşdur. Xalq ədəbiy yatından bəhrələnən sənətkarların yaradıcılığı ölməzlik qazanır, zaman-zaman yaşayır və sahibinə böyük şöhrət qazandırır. Şifahi və yazılı poeziyamızda heca vəznli şeiri kamilləşdirən, ərsəyə çatdıran və onun yüksək inkişafını təmin edən M.P. Vaqif yaradıcılığı üzərində Xəstə Qasımın müsbət təsiri vardır. Bütün bunları xalq poeziyasının, aşıq şeirinin yazılı ədəbiyyat üzərində güclü təsiri, bir-birinə dərindən qovuşması, birinin digəri üçün tükənməz qaynaq rolu oynaması kimi başa düşmək lazımdır. Bu, şifahi və yazılı poeziyada heca vəzninin yeni qüdrət, güc qazanması və rəvac alması, yeni sənət inciləri yaratmaq üçün imkan tapması deməkdir. XI yüzillikdə yaşamış Mahmud Kaşqarinin (1029-1126) “Divani lüğətit-türk” (Türk dillərinin lüğəti) əsəri təkcə türkdilli xalqların dilinin yox, həm də folklorumuzun ana qaynağıdır. Bu divanda yeddi və səkkiz hecalı “qoşqu” nümunələri verilmişdir. Bunlar heca vəznində olsalar da, bizim anlayışımızda olan qoşma deyildir. Kaşqarinin dediyi “qoşqu” qoşulan, düzülən, söylənən, bəda hətən deyilən şeir anlamındadır. Həm də bu şeirin avaz və ahəngləri-“küy” adlanır. Qazaxıstanda və Orta Asiyada “Qorqud küyü” adlanan həmin melodiya dombra və dütar simli çalğı alətlərində bu gün də ifa olunur. İstər Alp Ər Tonqaya deyilən qoşqu olsun (yeddi hecalı), istərsə səkkiz hecalı başqa qoşqu olsun bunlar bizim anlamımızdakı qoşma deyildir. Məsələn: Alp Ər Tonqa öldümü, Yaman dünya qaldımı? Zaman üçün aldımı? Artıq ürək yırtılır. O zamankı simli çalğı alətlərinin indiki qoşmanı yaratmağa mkanı çatmazdı. Heca vəznli xalq poeziyasının o dövrdə nəyə gücü çatırdısa, onun təkamülü, inkişafı nəyə qadir idisə, onu da yaratmışdır. Heca vəznli şeirimizin zirvəsi olan Dədə qoşmanı, məhz, Ana saz yaratmış, Dədə qoşma və Ana saz nəfəs-nəfəsə dayanaraq qoşmanın çoxçeşidli forma və şəkillərini, bir-birindən qiymətli çoxsayda saz havalarını yaratmışlar. Sazın-sözün incəliyinə dərindən bələd olan sevimli şairimiz Hüseyn Arif: “Dədə qoşma ancaq doqquz telli sazın törəməsidir”-deyərək, tövsiyə edirdi ki: “Səməd Vurğunun dilinin, şeiriyyətinin incəliklərini açmaq üçün, birinci növbədə, aşıq şeirinə istinad etmək, sazdan yapışmaq lazımdır.Biz ana dilimizin, milli təfəkkürümüzün yad təsirlərdən qorunması üçün saza borcluyuq”64. Saz və söz, saz və qoşma ekiz doğul muş, bərabər doğulduqları kimi, bərabər də yaşayır, ölməz sənət inciləri yaradırlar. Heca vəznli qoşma sazın bəhrəsidir, onun dünyaya gətirdiyi şeir möcüzəsidir. Akademik Mirzə İbrahimov bu münasi bətlə yazır: “Aşıq şeirini çox zaman adi danışıq dilindən seçmək olmur. Eyni zamanda, bu şeirlərdə hecanın ən oynaq, ən ifadəli vəznləri işlədilir”65. Aşıq yaradıcılığından böyük heyran lıqla danışan, onun paklığına, duruluğuna, zənginliyinə diqqət yetirən yazıçı-alim Mirzə İbrahimov sözünə davam edərək yazır: “Xalqın sinəsindəki duyğulardan yaranan bu sənət dağlardan qaynayıb tökülən qüdrətli bir çaya oxşayır. Bu çayı bulandırmaq çətindir. Əsrlər uzunu yaranıb inkişaf etmiş aşıq yaradıcılığı istər məzmunu, istərsə forması etibarı ilə zəngin və rəngarəngdir”66. Adəm Ata Həvva ananı öz qabırğa larının arasından çıxardığı kimi, saz da qoşmanı öz taxta qabırğaları arasından çıxarmışdır. Əsrlərdən bəri çağlayıb gələn, sellənən, göllənən, süzülə-süzülə durulan, çeşmələnən xalq ədəbiyyatı yeni-yeni janrların, müstəqil şeir formalarının yaranması üçün münbit şərait yaratmışdır. Mərasimlər, sayaçılar, ata sözləri, tapmacalar, əsatir və əfsanələr, rəvayətlər, nağıllar, söyləmələr, lətifələr xalq ədəbiyyatının varlığından doğmuşdur. Folklor janrları içərisində kiçik və ya böyük təsadüfi heç nə yoxdur, onların hərəsi bir zərurət nəticəsində yaranmışdır. Layla dırsa, körpənin yatmasına, oxşamadırsa, körpənin yenidən həyata hazırlanmasına, yanıltmacdırsa, uşağın düzgün tələffüzünə, nitqin aydınlığına, səlisliyinə, tapmacadırsa, dünyagörüşünün formalaşmasına, təbiət və cəmiyyət haqqında geniş məlumata malik olmasına xidmət edir. Eləcə də, mərasimlər əcdadlarımızın inam və etiqadlarını yaşadır. Mövsüm və məişət mərasimlərinin özü də insanı təbiətlə, cəmiyyətlə vəhdətdə, daimi təmasda olmağa öyrədir. Insan günəşli günlərin, yağmurun sürəkli davam etməsini istəmir, mötədillik, bezdirici olmayan, əkini, biçini becərməyə imkan verən mülayim və əlverişli şərait istəyir. Uca dağlardan, xalqın tapındığı müqəddəs yerlərdən inamı olan pak insanlar xurcun-xurcun xırda daş gətirib, elat camaatına paylayır. Davamlı quraqlıq keçəndə daşın birini suya atıb deyir: Dağlardan daş gəlibdi, Gözündə yaş gəlibdi. Bu sözləri deyir və üzünü göyə tutub, ulu tanrıdan yağış diləyir. Əksinə, yağmurlar ara vermədikdə daşın birini oda atır və deyir: Dağlardan daş gəlibdi, Od, atəş gəlibdi. Yenə də üzünü göyə tutub günəşin çıxmasını arzulayır. Istər mərasim nəğmələri olsun, istərsə də başqa-başqa folklor janrları olsun, bunlar bir toplumun içində, ürəyində, zehnində yaşayır, bu ona yadigar qalmış mənəvi dəyərlərdir. Onun dünəni, bu günü və sabahıdır. Əsrdən-əsrə qətrə-qətrə, yığıla-yığıla gələn, cilalanan, qızıllaşan, zəngin bir xəzinəyə çevrilən folkorumuzda nə yoxdur? Folklorumuzun daxilində cilalanan, yeniləşən, təkamülünü davam etdirən xalq mərasimləri də yaradıcılıq prosesində öz forma və məzmunlarını dəyişmişdir. Mövsüm mərasi minə daxil olan əski saya sözləri bayatı formalı sayaçı oxşamalarına çevrilmişdir. Folkorşünas-alim, professor Mürsəl Həkimov haqlı olaraq yazır: “Sayaçı sözü, bizdə Sayanın el nəğməkarı-aşığın ən ulu babası olmasına heç bir şübhə yeri qoymur67”. Əski sayaçı sözünə diqqət yetirək: Salamməleyk, say bəylər, Bir-birindən yey bəylər. Saya gəldi, gördünüz, Salam verdi aldınız. Alnı təpər qoç quzu, Sayaçıya verdiniz. Səfa olsun yurdunuz. Ulamasın qurdunuz. Ac getsin avanınız68, Tox gəlsin çobanınız. Nəhayət, sayanın kimdən qaldığı soruşulur: Bu saya kimdən qaldı? Adəm Atadan qaldı. Adəm Ata gələndə, Qızıl öküz duranda, Buğda sünbül salanda, Dünya binnət olanda, Musa çoban olanda. Bu əski sayaçı sözlər bizi iki cəhətdən maraqlandırır, bir sonra yaranan sayaçı sözlərdən şəkli xüsusiyyətlərinin fərqi, bir də qədim izləri özündə qoruyub saxlaması. Sayaçı da ozan kimi “alnı təpəl qoç quzu” alır. “Kitabi-Dədə Qorqud”dakı “Bamsı Beyrək” boyunun bir məqamına baxın: Qız, ozanı öz ağası Beyrəyə oxşadıb deyir:
Ağam Beyrək gedəli bizə ozan gəldiyi yox. Əynimizdən qaftanımızı aldığı yox. Başımızdan gecəliyimizi aldığı yox! Buynuzu burma qoçlarımızı aldığı yox69.
Dərindən diqqət yetirsək və öyrənsək görərik ki, hər bir əski ənənələrin, hər şeyin, hər mətləbin əski abidələrimizdə az və ya çox dərəcədə izi qalıb. Sayaçı oxşamalarına bir nümunə: Nənəm, a narınc qoyun, Yunu bir qarış qoyun, Çoban səndən küsübdü, Südün ver barış qoyun. Məzmunca fərqlənsə də, quruluşu etibarı ilə sayaçı oxşamaları da bayatılara, bağlama-bayatılara bənzəyir. Azərbaycan folklorunun əski çağlarını öyrənməkdə “Kitabi-Dədə Qorqud” və Nizami “Xəmsə”si ən mötəbər mənbədirlər. Xüsusilə, anadilli “Dədə Qorqud” boylarına nəzər saldıqda şifahi xalq ədəbiyyatımızın keçdiyi yolu, onun inkişaf mərhələlərini izləməklə, eyni zamanda, onun nəyi itirdiyini, nəyi qazandığını müqayisə edə-edə öyrənə bilirik. Bu yolla getdikdə həm heca vəznli şeirimizin inkişaf mərhələlərini, folklor təfəkkürünün qazandığı yeni məzmunu yaşadan və inkişaf etdirən onun gözəl ənənə lə rinin olmasıdır. Bu ənənələrdən biri əski çağlarla bu günün əlaqəsi məsələsidir. Sayaçı, ozan, aşıq yaradıcılıqları tarixən əski sayaçı sözlərinin köməyi ilə xalqın sayaçıya, “Dədə Qorqud” boylarının vasitəsi ilə ozana pay verdiyini, öz sənətkarlarını əzizlədiyini, yaşat dığını öyrənirik. Biz qeyd etdik ki, ozan öz yaradıcı ömrünü aşığa vermişdir. Gəlin, “Bamsı Beyrək” boyundakı bir mənzərəni göz önünə gətirək. Dustaqlıqdan qayıdan Beyrək nişanlısı Banuçiçəkdən soruşur: -Beyrək gedəli Bambam təpə başına çıxdınmı, qız? Qarılatıb dörd yanına baxdınmı qız? Qarğı kimi qara saçını yoldunmu qız? Güz alması kimi al yanağın yırtdınmı qız? (Gələnlə gedəndən Beyrək xəbərini sordunmu qız? Sevdigim Bamsı Beyrək deyü-ağladınmı qız?) Qız, (çün) sən ərə varırsan, (barmağındakı) Altun üzük mənimdir, ver mana qız70-dedi. Banuçiçəyin cavabı da həyəcanlıdır, könlünün həsrət yanğısı ondan da güclüdür: -Beyrək gedəli Bambam təpə başına çıxdığım çox. Qarğı kimi qara saçımı yolduğum çox. Güz alması kimi al yanağımı yırtdığım çox Gələnilə gedəndən sorduğum çox, Qara gözdən acı yaşı tökdüyüm çox. Vardı gəlməz bəy iyidim, Xan iyidim Beyrək-deyə ağladığım çox71.
Evimizin dalı xırda təpələr, Orda yağış yağsa burda səpələr. Mücrümdə qalıbdır almaz küpələr, Heç birin taxmadım, yar sən gedəli.
Folklorumuzun bilicisi, onun dərin zəkalı araşdırıcılarından biri olan akademik Mirzə İbrahimov yazır: “Heç şübhəsiz bayatılar, müdrik xalq məsəlləri, nağıllar bir adamın, iki adamın yox, yüzlərlə, minlərlə adamın iştirakı ilə yaranmışdır, yəni ümumxalq şüurunun, ümumxalq bədii təfəkkürünün məhsuludur. Həm də bayatı, ağı, gəraylı kimi şeir formaları birdən-birə əmələ gəlməmişdir, yavaş-yavaş, on illər, yüz illər ərzində bədii sözün ibtidai təşbehlər, oxşatmalar şəklində daha dolğun və mürəkkəb ifadə vasitələrinə doğru tədricən təkamülü nəticəsində formalaşmışdır”72. Xalq ədəbiyyatının varlığından doğan kiçik və sadə folklor janrları yeni keyfiyyətlər, çalarlar, məna və məzmun qazana-qazana təkmilləşmiş və yeni bitkin janrların, o cümlədən, şeir formalarının yaranıb üzə çıxmasına səbəb olmuşdur. El arasında belə bir ifadə var: “Mənə qara təppəcə gəlmə”73. Məlumdur ki, forma aktiv, məzmun passiv olur. Daha doğrusu, forma tez dəyişir, məzmun gec. Bu o deməkdir ki, folklorda ibtidai şəkildə yaranan nümunələr itib batmır, bu və ya digər şəkildə formasını dəyişsə də, məzmununu saxlayır, əlbəttə, bu məzmun yeni keyfiyyətlər də qazanır. Tapmacalar da bayatı-bağlamalara çevrildiyi kimi, cinaslı bayatılarla qovuşduğu kimi, qara təppəcələr də bayatılar içərisində minarələrə, bayatı deyişmələrə üz tutmuş, bunlar da öz növbəsində, aşıq yaradıcılığında əvvəl bayatı hərbə-zorbalarına, sonra da qoşma hərbə-zorbalarına çevrilmişdir. Bayatıların bütün incəliklərinə damar-damar bələd olan Sarı Aşıq minarələrin, bayatı deyişmələrin yaranmasına rəvac verdiyi kimi, bundan sonra yaradıcılığa başlayan, Sarı Aşıq yaradıcılığını sevən və ona bir qaynaq kimi yanaşan, ondan faydalanan Xəstə Qasım da aşıq poeziyasında bayatı hərbə-zorbalarla yanaşı, qoşma-qıfılbəndlərə meydan vermiş və özü də onların ən gözəl nümunələrini yaratmışdır. Xəstə Qasımın yaratdığı hərbə-zorba bayatı və qoşmalar Ləzgi Əhmədlə deyişmədə tam üzə çıxır və öz qüdrətini göstərir. Bayatı hərbə-zorba: Ləzgi Əhməd: Dədəsən, dədə Qasım, Yandırram, oda, Qasım. Ləzgi Əhməd əlindən, Gedərsən dada, Qasım. Xəstə Qasım: Əhməd, belin dağa ver, Hirsinə qadağa ver. Qurtarsan bu Qasımdan, Bir ye, beş sadağa ver. Xəstə Qasımın qoşma hərbə-zorbası ölməz bir sənət nümunəsi olmaqla yanaşı, aşıq poeziyamızda özündən sonra gələn sənətkarlar üçün bir örnək olmuşdur: Ləzgi Əhməd, mənəm Fizuli nəsli, Bəhrilərdə mən ümmanam, sən nəsən? Dərin kitabları məna eylərəm, Söz anlayan, dərd qananam, sən nəsən? Bu hərbə-zorbada Xəstə Qasım özünün “Füzuli nəsli”ndən olduğunu deməklə, həm də xalq yaradıcılığı ilə yanaşı, yazılı ədəbiyyat qaynaqlarından da dərindən bəhrələndiyini bildirmək istəmişdir. “Büllur qaşlı, qızıl cildli kitabı, zərli qələmdanı”-olan Xəstə Qasım dövrünə görə mükəmməl mədrəsə təhsili görmüş, istedadlı aşıq-şair olmuşdur. Xəstə Qasım, kəsilibdir, gülabım, Qızılgültək çəkilibdir gülabım, Billur qaşlı, qızıl cildli kitabım, Yoxdur zərli qələmdanım əlimdə. Öz sağlığında çox şey itirən Xəstə Qasım, gör özündən sonra nələr itirmişdir. Bütün bunlara baxmayaraq, Xəstə Qasım Azərbaycan xalq ədəbiyyatında, aşıq poeziyasında nəinki, öz mövqeyini, ucalığını saxlamış, hətta, özündən sonra sənət meydanına gələn sənətkarlara da işıq tutmuş, yol göstərmişdir. Dağıstana səfər etmiş Xəstə Qasımdan sonra sənət meydanına gələn XVIII əsrin nəhəng sənətkarı, onun kimi real tarixi dastan yaratmış Aşıq Valeh də Dərbəndə səfər etmişdir. Valeh də Xəstə Qasım kimi hərbə-zorbalara, deyişmələrə öz yaradıcılığında və həyatında geniş meydan vermişdir. Xəstə Qasım üzünü Ləzgi Əhmədə tutub qürurla: “Ləzgi Əhməd, mənəm Füzuli nəsli”-deyirsə, Abdalgülablı Aşıq Valeh də qarşıdakı rəqibinə eyni ahəngli hərbə-zorbayla meydan oxuyur: Qarabağdan dov eyləyib gəlirəm, Məndən dovtələbi varsa, de gəlsin! Cəhənnəmi bu dünyada göstərim, Hansı bəndə günahkarsa, de gəlsin!
Sözsüz ki, Xəstə Qasım şeirinin dil əlvanlığı xalq yaradıcılığı çeşməsindən, bayatı inciləri xəzinəsindən gəlir. Xəstə Qasım şeirinin dili bayatılarımızın dilidir. O, bu büllur çeşmənin gözündən içib. “Xəstə Qasımın yaratdığı sənət inciləri, xüsusilə, təcnis, qıfılbənd, ustadnamə və başqa şeirləri onun aşıq yaradıcılığındakı ədəbi mövqeyini ucada saxlamağa və istedadlı bir sənətkar olduğunu söyləməyə haqq verir”76. Fikrimi heca vəznli şeirin bir bayatı incisi və bir də bir bitkin qoşma bəndi ilə tamamlamaq niyyətindəyəm. Bayatı: Aşığam gəlməsin yaz, Sözün yaz, kəlməsin yaz. Gül gəlsin, bülbül gəlsin, Gəlməsə, gəlməsin yaz. Qoşma:
Getmə, getmə, görüm, kimin yarısan, Hansı bəxtəvərin vəfadarısan. Kölgədə bəslənmiş quzey qarısan, Səhərin yelləri tez dəyər sənə. (Dirili Qurbani)
Yüklə 0,61 Mb. Dostları ilə paylaş:
|