48
(
zənburək, tüfəng, tapança) hazırlanma texnologiyasını çox tezliklə mənimsəmişdilər. Lakin
odlu silahlar arasında tüfəng istehsalı kütləvi səciyyə daşıdığından Azərbaycanda silahqayırma
sənətinin bu sahəsi, əsasən,
tüfəngsazlıq istiqamətində inkişaf etmişdir.
Azərbaycanın tüfəng ustaları müxtəlif sistemli
döyüş və
ov tüfəngləri,
çaxmaqlı və
pistonlu
tapançalar hazırlayırdılar. Bundan əlavə, onlar asudə vaxtlarında müxtəlif sistemli əcnəbi
silahların təmiri ilə də məşğul olur və
çilingər vəzifəsini də yerinə yetirirdilər.
Tüfəngsazlıq. Etnoqrafik materialların təhlili vaxtilə Azərb- aycanda həm çaxmaqlı, həm də
pistonlu tüfənglərin (
aynalı, süzəni, qoşalülə və
təklülə) müxtəlif tipoloji növlərinin dəbdə
olduğunu göstərir.
Tüfəngsazlıq sənətində işlənən istehsal ləvazimatı və əmək alətlərinin («dəzgə» adlanan
miz, onun başına bərkidilmiş
ənbur, kötük, zindan, müxtəlif ölçülü
sarğı milləri, çəkiclər,
kəlbətin, simkeş, iskənə, yeyə, matqab, arşın, künyə, mıx, pinç və s.) böyük əksəriyyətini usta özü
düzəldir, yaxud çilingər dükanlarından satın alırdı. Lülənin zağlanmasında istifadə olunan
kimyəvi maddələr əczaçı dükanlarından, qara neft isə çarvadarlardan satın alınırdı.
Çaxmaqlı tüfəng
lülə, çaxmaq, qundaq və lülə yatağı olmaqla müxtəlif hissələrdən ibarət
düzəldilirdi.
Lülə və çaxmaq istehsalı ilə bilavasitə «lüləkeş» adlanan silah ustasının özü, qundağın
hazırlanması ilə «qundaqsaz» məşğul olurdu. Ədəbiyyat materiallarından göründüyü kimi, XIX
əsrin əvvəllərində odlu silaha tələbat hələ böyük olduğundan çox vaxt çaxmaq hazırlayan usta -
«çaxmaqsaz» müstəqil işləyirdi.
103
Kustar tüfəng istehsalı tənəzzülə uğrayandan sonra silahsaz
nəinki lülə və çaxmaq düzəltməklə, habelə qundaq hazırlamaqla da özü məşğul olurdu.
Qeyd etmək lazımdır ki, pistonlu tüfənglər dəb düşəndən sonra çaxmaqlı tüfənglər
özlərinin əməli əhəmiyyətini tamam itirməmişdi. Sərrast atəşi və gülləsinin uzaq məsafəyə
süzməsi ilə fərqlənən çaxmaqlı tüfənglər uzun müddət
ov silahı kimi istifadədə qalmışdır.
Dostları ilə paylaş: