Azərbaycan tariXİ (Ən qəDİm zamanlardan – XXI əSRİN İlk oniLLİKLƏRİNƏDƏK) Ali məktəblər üçün dərslik Bakı 2019

Qaraqoyunlu-teymuri münasibətləri. 1417-ci ildə Şirvanşah I İbrahim öldü. Hakimiyyətə keçən oğlu Şirvanşah I Xəlilullah (1417-1462) Qara Yusifin hakimiyyətini tanımadı. O, öz siyasətində Orta asiya hökmdarı Teymurun ikinci oğlu Sultan Şahruxla (1405-1447) yaxınlaşıb ittifaq bağladı, həm də Qaraqoyunlu siyasi hakimiyyətini didən iç çəkişmələrdən bacarıqla istifadə etməyə başladı.
Qaraqoyunlu dövlətinin hərbi qüdrəti ilbəil artırdı və bu Şahruxu çox narahat edirdi. Şahrux bütün Azərbaycanı deyil, yalnız Qəzvin və Sultaniyyə şəhərlərini geri istəyirdi. Bunun qarşılığında Azərbaycan və Ərəb İraqını Rum və Şama kimi Qaraqoyunlu dövlətinə buraxacağını Qara Yusifə təklif edirdi. Qara Yusif isə güzəştsiz savaş yolunu seçdi, xəstəliyinə baxmayıb ordusu ilə yürüşə çıxdı.
1420-ci il noyabrın 17-də Təbriz yaxınlığında baş verən döyüşdə Qara Yusif yaralandı və Ucan adlı yerdə dünyasını dəyişdi. Bundan sonra onun ailə üzvləri, ordu əmirləri arasında Qara Yusifin var-dövlətini bölüşmək üstündə çəkişmələr başladı. Yalnız ölümündən 3 gün sonra Təbriz əyanı Məhəmməd Keçəli tərəfindən onun nəşi paytaxta gətirildi və müsəlman qaydası ilə Erçişdə torpağa tapşırıldı.
Qara Yusifin ölümündən dərhal sonra Şahrux Qaraqoyunluya qarşı hərbi yürüşə çıxdı. 1421-ci ilin qışında Qarabağa çatan Şahrux Şirvanşah I İbrahimin oğlu I Xəlilullah ilə (1405-1462) görüşdü və onunla ittifaq bağladı. I Xəlilullahın Şahruxun nəvəsi ilə evlənməsi bu ittifaqda Teymurilərin söz sahibi olduğunu göstərdi. Qara Yusifdən sonra hakimiyyətə gələn Qara İskəndər (1420-1435) qardaşı Qara İsfəndiyarın qüvvələri ilə birlikdə Təbriz yaxınlığında Alaşkerd vadisində
1421-ci ilin avqustunda döyüşə girdilər. Qaraqoyunlular bu döyüşdə məğlub oldular və Şahrux Azərbaycanı işğal etdi. Lakin Qara İskəndər qüvvə topladı və 1422ci ildə hücum edib Təbrizi ələ keçirdi. Qara İskəndərin vəziyyəti ilbəil mürəkkəbləşirdi. O, eyni zamanda həm teymurilərlə, həm Şirvanşah I Xəlilullahla, həm də Teymurilərlə ittifaqa girən qardaşı Cahanşahla mübarizə aparırdı. Şərqi Anadoluda isə güclənməkdə olan Ağqoyunlu tayfa ittifaqı Qaraqoyunlularla rəqabətini davam etdirirdi.
1427-ci ildə Qara İskəndər Teymurilərin müttəfiqi Şirvana hücum etdi. Cavab olaraq Şahrux yenə Azərbaycana hücum edib Salmasda qaraqoyunlulara qalib gəlib Təbrizi ələ keçirdi. 1429-cu ildə Şahrux Qara Yusifin başqa oğlunu – Əbu Səidi (1429-1431) Azərbaycana hakim təyin etdi. Lakin Teymurilər 1431-ci ildə Azərbaycanı tərk edən kimi, Qara İskəndər qardaşı Əbu səidi öldürüb yenə hakimiyyətini bərpa etdi.
1434-cü ildə Qara İskəndər yenə Şirvana yürüş etdi. Şirvanşah I Xəlilullahın və Şahruxun birləşmiş qoşunları 1435-ci ilin yayında Qara İskəndəri məğlub edib Təbrizə daxil oldu, İskəndər Kiçik Asiyaya qaçsa da, ələ keçirildi və Əlincə qalasına salındı. Həmin ilin sonunda Şahrux Qara Yusifin kiçik oğlu Cahanşahı Qaraqoyunlu hakimiyyətinə gətirdi. Əlincə qalasına salınan Qara İskəndər orada gecələrin birində öz oğlu tərəfindən öldürüldü.
Cahanşah, atasından və qardaşı Qara İskəndərdən fərqli olaraq, yaxşı təhsil görmüş, bilikli bir adam idi. O, hakimiyyətin möhkəmlənməsi məqsədilə bir sıra tədbirlər həyata keçirdi: yarımköçəri əyanlara qarşı mübarizəni gücləndirdi; daha çox oturaq əyanlara və iri tacirlərə arxalandı; ordunu qüvvətləndirdi, nizam-intizamı güləndirdi. O, Şahruxun ölümündən sonra (1447) teymuri asılılığını qətiyyətlə rədd etdi. Şirvan dövləti ilə kəskin hərbi rəqabəti yumşaltdı. Onların arasında savaş və çəkişmələrin arası kəsildi. Yalnız Ağqoyunlu feodal hakimliyi ilə rəqabət qalmaqda idi.
Ağqoyunlularla Qaraqoyunlular arasında ərazi üstündə mübarizə gedirdi. Cahanşah XV əsrin 50-ci illərində Şərqi Anadolunun çox hissəsini, Qərbi Azərbaycanı Ağqoyunlulara güzəştə getməyə məcbur oldu. Lakin onun şərqdə teymurilərə qarşı apardığı mübarizə daha müvəffəqiyyətli olmuşdur. 1453-cü ildə İraq Əcəmini, bütün Qərbi İranı, bir qədər sonra isə Şərqi İranın bir hissəsini ələ keçirdi. Cahanşah 1457-ci ildə Gürcan və Xorasanı tutdu, 1459-cu ildə isə teymurilərin paytaxtı Heratı tutdu, teymuri Əbu Səidlə barışıq müqaviləsi bağladı və təzminat alaraq Azərbaycana qayıtdı. 1466-1467-ci illərdə köçəri feodallar Cahanşahın oğlu Həsənəlinin, Bağdadda Pirbudağın başçılığı ilə üsyan qaldırdılar. Cahanşah
Bağdadı bir il yarım mühasirədə saxladı və Pirbudağı təslim olmağa məcbur etdi. Təslim olan Pirbudaq öldürüldü. Beləliklə, Cahanşah fəal xarici siyasət yeritdi, müdaxilə və ara müharibələrinə son qoydu. Lakin onun mərkəzi hakimiyyəti möhkəmləndirmək cəhdləri bir nəticə vermədi. Cahanşahın hakimiyyətinin sonlarında daxili çəkişmələr, feodal ara müharibələri, feodal özbaşınalığı, hakimiyyət uğrunda gedən mübarizə Qaraqoyunlu dövlətinin qüdrətinin zəifləməsinə səbəb oldu. Bundan istifadə edən Ağqoyunlular onların ərazilərini ələ keçirməyə başladılar.
1467-ci ilin may ayında Cahanşah böyük qüvvə ilə Ağqoyunlu Uzun Həsənə qarşı hərəkətə başladı və Van gölü ətrafı ərazilərdə möhkəmləndi. Burada əyləncə toplantıları təşkil edərək vaxtını şeir məclisləri və sərxoşluqla keçirirdi. Vaxtını gecələr əyləncə məclislərində keçirən və gündüzlər yatan Cahanşaha Sultan Mehmet “yarasa” ləqəbi vermişdi. Uzun Həsən casusu vasitəsilə Cahanşahın ətrafında nələrin baş verdiyi haqqında mütəmadi məlumatlandırılırdı. Qaraqoyunlu ordusunda nizam-intizamın pozulduğunu yəqinləşdirən Uzun Həsən cəmi 6 minlik seçmə döyüşçülərlə Cahanşahın düşərgəsinə hücum etdi. 1467-ci ilin noyabrın 11-də Muş düzündə baş vermiş döyüşdə qaraqoyunlular məğlub oldular. Cahanşah Ağqoyunlular tərəfindən yaxalandı və öldürüldü. Bundan sonra Qaraqoyunlu dövlətinin süqutu sürətləndi. Cahanşahın oğlanları Həsənəli və Hüseynəli arasında taxt-tac uğrunda mübarizə başladı və Həsənəli Hüseynəlini öldürərək hakimiyyəti ələ keçirdi. Həsənəli 1468-ci ildə Mərənd döyüşündə ağqoyunlulara məğlub oldu və teymuri Əbu Səidin yanına qaçdı. Beləliklə, 1468-ci ildə Qaraqoyunlu dövləti süqut etdi, onun ərazisində Ağqoyunlu dövləti yarandı.