Birinchisi, bu bir shaxsni ikkinchi bir shaxsdan ajratib turadigan axloqiy va psixologik belgilar majmuasidan iboratdir. Hayotda shunday kishilarni uchratish mumkin: qilayotgan bir ishiga hamohang qilib biror harakatni odat qilib olgan bo’ladi; gapirayotganda burnining uchini qashib qo’yadi yo o’ylayotganda barmoqlari bilan sochini taraydi va hokazo. Psixologik jihatdan esa har bir shaxsning biror xususiyati bo’rtgan bo’ladi: o’jar yo tajang, og’ir yo yengil, kamgap yo ko’p gapiradigan va hokazo. Psixika xususiyatiga nisbatan tabiiy xususiyatga yaqin turadigan bunday belgilar yozuvchi uchun ko’proq obrazni individuallashtirish uchun zarur bo’ladi.
Ikkinchisi, bu individual belgilarni ham o’z ichiga olgan holda ma’lum bir ijtimoiy sharoitda paydo bo’lgan, ijtimoiy ma’no kasb qilgan shaxs iroda yo’nalishi va bu iroda yo’nalishining asardagi badiiy ifodasidan iboratdir. Faqat ijtimoiy sharoit asosida yuzaga chiqqan shaxs irodasi xarakterning asarda badiiy va g’oyaviy negizini ta’min qiladi. Busiz yozuvchi yaratgan xarakter badiiy va estetik qiymatga ega bo’lmaydi.
Darvoqe, Yo’lchida (“Qutlug’ qon”) mehnatkash xalq vakillariga xos bo’lgan umumiy xislatlar-konkret muhit ta’sirida vujudga kelgan o’z-o’zini anglash xususiyati va shu xususiyat natijasida uning ongida yuz bergan olg’a intilishlar; shaxsiy xislatlarini belgilaydigan belgilar-sodda, yuvosh, uyatchan, hushyor, sofdil, mehnatsevar, halol, jasur kabilar o’zaro uyg’unlik kasb etib, yaxlit xarakterni yaratadi.
Demak, xarakter-bu aniq iroda yo’nalishiga ega bo’lgan, o’z xatti-harakatlari, intilishlari, o’y-xayollari, dunyoqarashi, ma’naviyati, ma’rifati, fe’l-atvori bilan ajralib turadigan to’laqonli shaxslar obrazidir. Shu sabab badiiy asardagi hamma obrazlar xarakter sanalmaydi. Jumladan, “O’g’ri” (A.Qahhor) asaridagi Qobil bobo xarakter sanalsa, qolgan (Qobil boboning kampiri, ellikboshi, pristav, tilmoch, Egamberdi)lar personajlardir.
Xarakter va uning psixologiyasi tahlili adabiyotning kamoloti, yozuvchining mahorati darajasini belgilovchi bosh omildir. Darvoqe “Adabiyot-xarakterlar yaratish san’ati” (I.Sulton, 132-b.) va ayni chog’da ana shu xarakterlar “...dilini bilish, uning sirlarini bizga ochib ko’rsatish-asarlarini biz maroq bilan qayta-qayta o’qiydigan yozuvchilarning har biriga beriladigan ta’rifdagi birinchi so’zlar shular-ku, axir” (N.G.Chernishevskiy).
