C. X. Cübran Sükutun poeziyası / Ərəb, ingilis və rus dillərindən seçilmiş tərcümələr. Bakı. 2008, 273 səh

mənim ki, nə sonum, nə hüdudum var!» Şa­ir bütün kortəbii qüvvələrə meydan oxuyan insanın gü­­cünü, onun ruhunun məğlubedilməz qüvvəsini qürurla dərk edir.:

«Günəşin altında» mənsur şeirində Cübran «Hər şey fa­ni­dən fanidir» Bibliya kəlamını epiqraf götürür. Süleyman pad­şa­hın «mən günəşin altında edilən bütün işləri gördüm – hər şey fa­ni və ruhun əzabıdır», – sözləri şairə «zəifliyin və ümid­siz­li­yin püskürdüyü» sözlər kimi gəlir, çünki həyatda məna var, eh­ti­ras­sızlıq isə laqeyidliyə bərabərdir. Lakin insanlar gözəl ola­nın gözəlliyini, müdrikin müdrikliyini, ədalətin yaxşılığını başa dü­­şürlər və şair hesab edir ki, insanları öz güclərinə inamdan məh­rum etmək cəhdinə görə Süleyman peşmançılıq hissi çək­mə­lidir.

Bütün varlıqlar dönmədən irəliyə – həqiqətə və gözəlliyə doğ­ru hərəkət etməsinə olan romantik inam şeirin lirik sub­yek­ti­nin Bibliya müdriki ilə mübahisəsində ifadə edilmişdir. «Hə­yat fani deyil və günəşin altında əbəs olan heç nə yoxdur.... Hər şey həyatda həqiqətə can atır... Qəlb həyatının onun qarşısında qoyduğu maneələrə baxmayaraq işığa doğru can atır...».

İnsanın irəliyə doğru hərəkəti sonsuz idrak, mübarizələr və zəfərlər yoludur. Bu da insandan Cübranın «dağılmış şəhərin xa­­ra­balıqları», «keçmişin şəhəri» kimi rəmzləşdirdiyi keçmiş təc­­­rübənin dəf edilməsini tələb edir. Şair buna «mürgüyə dalmış əmək binası», «ümidsizlik naləsini və ümid himnin püskürən rəng­­lərini», «inamla yüksələn, şübhə ilə dağılan məbədləri», «ağ­­lın işıqlandırdığı, cəhalətin isə zülmətə qərq etdiyi bilik sı­ğı­­nacaqlarını» görür.

Şair məhv edilmiş şəhəri gördükdə ümidsizliyə qapılır, an­­caq həyat ona sakitcə deyir ki, gələcəyin şəhərini axtarmaq la­zımdır. «Get – həyat dilləndi, – yalnız qorxaq ləngiyir və yal­nız cahil keçmişin şəhərindən ayrıla bilmir» («Keçmişin şə­həri»).

«İrəli və yüksəklərə doğru» əbədi can atmaqda olan in­san mövcudluğunun dəyərləri barədə düşüncələr Cübran ya­ra­dı­­cılığını daim müşaiyət edir. Hətta bir çox illər keçdikdən son­ra «Qum və köpük» kitabında (1926) bu fikir aforizm şəkildə təkrarlanır: «İsanın dəyəri onun nəyə nail olduğunda deyil, onun nəyə can atmasındadır» və ya «Bəşəriyyət əbədiyyət va­di­sindən ölməzlik dənizinə axan işıq çayıdır».

Cübranda da insan daim özünün hiss etdiyi faciəvi tən­ha­­lığına və başa düşülmədiyinə baxmayaraq, «yaradılışın mə­hək daşıdır». Cübranın lirik qəhrəmanı insanları ürəkdən sevir, on­­ların taleyinə acıyır, özünün onlara çox yaxın bağlılığını hiss edir: «Mən sevdim insanları, çox sevdim. Mənim qanunumda in­­sanlar üç cürdür. Biri həyatı lənətləyir, biri ona şükür edir, üçün­­cüsü isə onu seyr edir. Mən birincini onun bədbəxtliyinə, ikin­cini mülayimliyinə, üçüncünü müdrikliyinə görə sevdim» («Mənim doğum günüm»).

Daha sonrakı «Sələf» kitabında (1920) da insana həqiqi mə­həb­bət himni olan bir sıra əsərlər diqqətəlayiqdir: «Mənim dost­larım, mənim yaxınlarım və siz, hər gün mənim qapımın ya­nından ötənlər, mən yuxularda sizə ürəyimi açmaq is­tə­yi­rəm... mən sizi uzun müddət və hədsiz sevdim. Mən sizin ara­nız­da bir nəfəri hamınız kimi sevdim və hamınızı tək bir adam ki­mi sevdim. Qəlbimin baharında mən sizin bağlarınızda nəğ­mə­lər oxudum, qəlbimin yayında sizin xırmanları qorudum.

Cübranın elə bir əsəri yoxdur ki, o, orda təbiəti vəsf et­mə­sin. Təbiətə münasibətdə Cübran novator kimi çıxış edir. Onun əsərlərində təbiət heç də yalnız fon olaraq qalmır, müs­tə­qil şəxsiyyət cizgiləri kəsb edir, sanki hər şeyi görür, eşidir, qav­rayır. «Göz yaşı və təbəssüm» toplusunda təbiət mövzusu əsas yerlərdən birini tutur. Təbiət haqqında nəğmələr sil­si­lə­sin­də – küləyin, dalğanın, yağışın, çiçəyin, ilin fəsillərinin nəğ­mə­lə­rində təbiət hadisələri canlandırılır. Dalğa öz mahnısını oxuyur:

«Mən və sahil bir cüt sevgililərik; bizi ehtiras qovuş­du­rur, hava ayırır. Mən mavi şəfəqlər arxasından gəlirəm, öz gü­müş köpüklərimi onun qızıl qumlarına qarışdırım, onun qəl­bi­nin hərarətini öz rütubətimlə soyudum...

....Sular qabarır, mən öz sevgilimi qucaqlayıram; sonra su­­lar çəkilir və mən onun ayaqlarına atılıram...». Yağışın gur dam­cıları dağların səsinə səs verir:

«Biz allahların ucalıqlardan atdığı gümüş saplarıq, təbi­ət bizi tutur, bizimlə vadiləri bəzəyir.

Biz – Astartanın tacından qopub tökülmüş gözəl mirvarilərik...

Mən ağlayıram – təpələr gülümsəyir, mən yerə yağıram – çiçəklər boy atır...

Mən dənizin qəlbindən ucalıram, fəzanın qanadlarında sü­­zürəm. Gözəl bir bağ görəndə isə mən aşağı üz tuturam, gül­lə­rin dodaqlarından öpürəm, ağacların budaqlarını qucaq­la­yı­ram.

Ətraf sükuta qərq olduqda mən öz zərif barmaqlarımla pən­cərələrin büllurunu döyəcləyirəm və bu səslərdən yaranan mahnını həssas qəlblər duyur...

Mən dənizin ahı, səmanın göz yaşı, çöllərin təbəssümüyəm ».

Cübranın əsərlərində təbiət – sevənlərin sığınacağı, insan qəl­bi xəzinəsinin açıla biləcəyi arzulanan varlıq aləmidir. Tə­bi­ə­tin qoynunda insan özünün üsyankar və tənha qəlbinə rahatlıq ta­pır, onunla doğmalığını, canı bir, qanı bir olduğunu, təbiətlə öz daxili aləmini həmahəngliyini hiss edir: «Mən kütlədən qaç­dım və gah ayın axınına qoşularaq, gah da quşların pıçıltısına qu­laq asa-asa geniş vadidə dolaşdım. Beləcə, mən budaqların, gü­nəşin baxışlarından gizlətdiyi o yerə çatdım, öz tənhalığımla söh­bət edə-edə, qəlbimlə danışa-danışa orada oturdum...» («Gö­zəllik taxtı önündə»). Cübran üçün səma «dinclik mən­bə­yi», bütün təbiət isə «təskinlik oylağıdır». Bu baxımdan o, Emer­sona çox yaxındır. «Təcrübə» oçerkində amerikalı şair «Biz harada özümüzü həqiqətən tapa bilərik», – deyə soruşur və belə cavab verir: «Biz təbiət qarşısında özümüz ola bilirik...».

Cübran sanki təbiətin sirlərinə baş vurmaq, onun ecazkar qoynunda ərimək istəyirdi. O da bir çox başqa romantiklər ki­mi, panteist idi və təbiətlə əbədi həyat ruhunun rəhnini görərək, in­sanı onun üzvi bir hissəsi kimi hesab edirdi. Emerson, Şelli və Koric kimi, o da təbiət aləmi ilə insanın doğmalığını, onların bir kökdən yaranış tapdığını vurğulayırdı. «Təbiət» və «insan» an­layışlarının yaxınlığı və bütövlüyü, xüsusilə, Cübranın «Ey torpaq» şeirində tam açılır:

Sən nəsən, ey Torpaq və kimsən?

Sən mənsən, ey Torpaq! Sən mənim görən gözüm, ağlım, təxəyyülüm və arzularımsan. Sən mənim aclığım və həsrətim­sən! Sən mənim ağrım və sevincimsən, sən mənim səhlən­kar­lı­ğım və mənim diqqətimsən.

Sən mənim gözlərimin fərəhi, qəlbimin ehtirası, ruhumun əbədiyyətisən.

Sən mənimsən, ey Torpaq, ikimiz bir canıq, mən olmasaydım, sən də olmazdın!

Cübranın «Ey külək» şeirində həyatın fasiləsiz inkişafı və yeniləşməsinin qanunauyğun və labüd olmasına inam ifadə olu­­nur: «sən gah sevinərək, şadyanalıq edərək, gah ağı de­yə­rək, hönkürərək əsirsən, biz səni eşidirik, amma seyr edə bil­mi­rik, biz səni hiss edirik, amma görmürük. Sən sanki qəlbimizi çul­ğayan, amma bizi batırmayan məhəbbət dənizisən... Sən şə­hə­rin döngələrindən xəstəlik nəfəsi, düzənlərdən çiçəklərin ət­ri­ni gətirirsən, ...Sən burda yavaşıyırsan, orada tələsirsən, sürətlə ça­pırsan, heç vaxt dayanmırsan... Sən əbədiyyət kimi dəyiş­kən­sən... Sən səhralarda qeyzlə dolaşır, qəzəblə karvanlara hücum edir­sən, sonra onları qum örtüyü altında basdırırsan... sən də­niz­lərin zülmətini yarır, onların dərinliklərindəki sükutu pozur­san...» və s.

Təbiətdə həyatın əbədi və fasiləsiz yeniləşməsi fikrini «Mə­həbbətin həyatı» mənsur şeirində də izləmək olar. Burada Cüb­ran ilin fəsillərinin bir-birini əvəz etməsini şairin məhəb­bə­ti­nə bənzədərək təsvir edir: bahar məhəbbətin çiçəkləndiyi dövr, yay təbiətin və məhəbbətin yetkinlik çağı, payız öncədən ra­hatlıq hissinin duyulması, sevinclərin sonudur. «Ağaclarda yar­paqlar saraldı... Quşlar yasəməni tənha qoyub, sahillərə uç­du­lar... Çaylarda suyun axarı dayandı, çeşmələrdə sevinc yaş­la­rı qurudu, təpələr bəzəkli libasını soyundu. Təbiət mürgüyə dal­dı....». Qışın gəlişi ilə təbiətin hüznlü mənzərəsi şairin qəl­bi­ni qüssə ilə doldurur, o, öz sevgilisinə bu sözlərlə müraciət edir: «Əzizim, əbədi yuxu ümmanı necə də dərindir! Bu dün­ya­da... səhər necə uzaqdır!»

Cübran yaradıcılığı üçün «Tufan» hekayəsində və bir sıra başqa əsərlərdə Cübranın romantik qəhrəmanı özünü böyük işə həsr edən mübariz yox, öz daxili aləminə çəkilmiş xəyalpər­vər­dir. Onun fərdiyyətçiliyi üsyan həddinə çata bilmir, o, gerçək­li­yə qarşı məğrur tənhalığa qapılmaqla durur.

Hekayənin məzmunu genişdir, bu da bilavasitə onun for­ma­sında öz əksini tapır: müəllif özü onu kiçik başlıqlara ayırır. Cə­mi bir surət – inkarçı, insanlardan, şəhərdən və si­vi­li­za­si­ya­dan vəhşi təbiətin qoynuna qaçan Yusif əl-Fəxrinin surəti ve­ril­miş­dir. Elə ilk təəssüratda, bu, ətrafdakı gerçəkliyi inkar edən, bu gerçəklikdən qaçmağa can atan romantik qəhrəmanların ob­raz­ları ilə analogiya doğurur.

«Tufan» hekayəsinin qəhrəmanı Yusif əl-Fəxri əhatə edən gerçəkliyi, cəmiyyəti, insanları və onların ədalətini inkar edir. Cübran yazır: «Yusif əl-Fəxri bu fani dünyanı tərk edib tən­­ha zahid həyatı sürmək üçün Livanın şimalında Kadiş va­di­si­­nin ətəyindəki xəlvət komaya çəkiləndə otuz yaşı tamam ol­muş­du».

Ətrafdakı sakinlərə Yusif haqda heç nə məlum deyil, kim­dir, haradandır, niyə tənha ömür sürür? Romantik qəh­rə­man­ların hamısında olduğu kimi, onun da həyatı sirr və mü­əm­ma­ya bürünmüşdür. Tutqun və yağışlı bir payız günündə he­ka­yə­çi Yusif ilə tanış ola bilər. Yusifin aşkar müqavimətinə və qo­naqsevməz olmasına baxmayaraq, hekayəçi onun komasına da­xil olub onunla ünsiyyətdə ola bilər. Elə ilk sözlərindən tər­ki­dünya insan qonağı ondan nümunə götürməsi üçün onu dilə tu­tur: «...İnsanları onların yaramaz qanunları və bayrağı adət­lə­ri ilə birgə tərk et, quşlar kimi hamıdan uzaq­lar­da, yalnız yerin və göyün qanunlarının hökmran olduğu yerdə ya­şa». Sonra Yu­sif insanlar və onların həyatına olan öz dərin ümid­sizliyini ifa­də edərək, onlara qarşı ifşaedici nitqlə ürəyini bo­şaldır: «Mən in­sanları tərk etdim, çünki mənim arzularım on­ların arzularına, əx­laqım isə onların əxlaqına uyğun gəlmir. Mən insanları tərk et­dim, çünki başa düşdüm ki, mənim qəlbim sola fırlanan çarx­lar arasında sağa fırlanan çarxdır». O, ümidsiz və müdhiş gö­rü­nən şəhərdən çıxıb gedir. Yusif deyir: «Mən şə­hə­ri tərk etdim, çün­ki gördüm ki, bu şəhər nəhəng, qədim, qüd­rət­li, amma kök­lə­ri torpağın zülmətinə yayılan çürümüş ağac­dır. Onun bu­daq­la­rı buludlara ucalmışdır, gülləri tamahkarlıq, şər və cinayət, mey­vələri isə dərd, bədbəxtlik və qayğıdır...» Yu­sifin bu söz­lə­rin­də romantiklərin antiurbanist nəzəriyyə­sinin, demək olar ki, bü­tün mahiyyəti ifadə olunmuşdur.

Yusif tənhalığa zahidlik naminə, Allaha xidmət və ibadət et­mək naminə can atmır. O, ikiüzlülük, riyakarlıq və cahilliyin hökm­­ran olduğu, təkəbbürlü dövlətlilərin və siyasətçilərin «mil­­lət gözlərini qızıl tozla kor edib, hərzə-hədyan sözlərlə qu­laq­­­larını batırdığı», din xadimlərinin «özlərinin inanmadıqlarını baş­qalarına inandırmağa çalışdığı və özlərindən tələb et­mə­dik­lə­rini dindarlardan tələb etdiyi» insan cəmiyyətindən iy­rən­miş­dir. O, «insan kəllərindən ucaldılmış təpə üzərində» qurulan si­vi­li­zasiyanı tərk edir.

Yox, yox tənha ola bilməz heç zaman,

Ruhu təbiətlə dil tapan insan.
Cübranın romantik qəhrəmanı təbiətin ağuşuna hər şey­dən əvvəl ona görə gedir ki, məhz burda «ruh və qəlbin, fikir və bədənin həyatını» tapır, burda qəlb, qəlbin dərinliklərindəki giz­li qatlar oyanır, nəticə etibarilə dünyanın dərki başlanır. Çün­ki dünyanı dərk özünüdərkə bərabərdir. «Ruhun həyatı» ide­­yasının təbliği transsendentalizmin ən tipik xüsusiy­yət­lərin­dən olmuşdur. Təbiət səltənətində Yusif gümrahlaşır, düşün­cə­lər­dən həzz alır və mənəvi oyanış hiss edir.

Yusif sivilizasiyanın nailiyyətlərini tamamilə faydasız he­­­­sab edir, qərb tərəqqisini «puç şöhrətpərəstlik kabus»larından bi­­ri adlandırır. Onun fikrincə, kəşflər və ixtiralar yalnız insan ağ­­lının darıxdığına və tənbəlliyinə görə əyləndiyi oyuncaq­lar­dır».

Qeyd edək ki, Avropa romantiklərinin heç biri sivili­za­si­ya­nın sənaye nailiyyətlərinə qarşı çıxış etməmişdir. Hətta keç­miş idillik patrialxal dövrlərə meyl edən Vordsvort da heç vaxt mü­asir dünyanın texniki nailiyyətlərinə qarşı birbaşa fikir söy­lə­mir. Cübran özü də qəhrəmanlarından fərqli olaraq, insanlara on­ların həyatına yaxın olan daha real mövqedə durur, o belə mü­hakimə yürüdür: «Şübhəsiz, mənəvi oyanış insanın ən layiq­li vəziyyətidir, onun mövcudluğunun məqsədidir, lakin məgər si­vilizasiya özünün bütün mürəkkəblikləri ilə həm də özünə­məx­sus oyanış deyilmi? Mövcudluğunun özü artıq onun məq­sə­də­uyğunluğuna dəlalət edirsə, biz bu mövcud olanı necə in­kar edə bilərik?» Bu mühakimələr yazıçının «mənəvi oyanış» si­vilizasiyasının uğurlarının qəbul edilməsi ilə barışdırdığını göstərir.

Ancaq maraqlı odur ki, Yusif tərəqqiyə və onun nai­liy­yət­lərinə nifrətlə yanaşmaqla, onu inkar etməklə bərabər, bu tə­rəq­qinin gətirdiyi bəzi rifah və rahatlıqlardan imtina etmir. Onun kasıb komasında yaxşı şərab, ətirli qəhvə, xoşqoxulu si­qa­retlər və ləzzətli təamlar var. Həmsöhbətinə «səmada quşlar ki­mi yaşamağa» dair təkidli çağırışına baxmayaraq, o heç də as­ket həyat tərzi keçirmir.

Şübhəsiz ki, «Tufan» romantik əsərdir, onun qəh­rə­ma­nı­nın fərdiyyəçiliyində ətraf aləmin, ümumi normaların inkarı öz ifa­dəsini tapmışdır. Bununla yanaşı, Cübranın romantik qəh­rə­ma­na özünəməxsus münasibətini də qeyd etmək lazımdır. Hər şey­dən əvvəl müəllif özü insan cəmiyyətini tam inkar etmir, Qərb romantiklərindən, xüsusilə də, Bayrondan fərqli olaraq, aş­kar şəkildə özünün cəmiyyətə rəğbət bəsləmədiyini ifadə et­mir. Cübran Bayron yaşantılarının bütün məcmusunu – qəhrə­ma­nın cəmiyyətlə əlaqələrinin tamamilə qırılmasını, onun cə­miy­yətə qarşı tam ümidsizliyini yenidən qələmə almır. Şəx­siy­yət və cəmiyyət probleminin həllində də ərəb yazıçısı ro­man­tiz­min ifratçılığından, Qərb romantiklərinin subyektiv antropo­sen­trizmindən çəkinir.

Cübranı ingilis romantikləri ilə müqayisə edərkən, biz də­fələrlə qeyd etmişdik ki, romantik pafos, hisslərinin coş­ğun­luğu, nifrət və ehtiras yazıçıda bir qədər mülayim formada təsvir olunur. Yalnız onun yaradıcılığında son dərəcə kəskin və emosional səslənən antiklerikal motivlər istisna təşkil edir.

İki mütləq başlanğıcın – xeyir və şərin əbədi birgə möv­cud­luğu və mübarizənin labüdlüyü və qanunauyğunluğu fəlsəfi möv­zunun şərh olunduğu «İblis» hekayəsində müəllifin kəskin tən­qidi xristian kilsəsinə qarşı yönəlmişdir. Hekayənin məz­mu­nu aşağıdakı kimidir: ilahiyyatçı alim Samaan kəndinin kəna­rın­da yaralardan can verən çılpaq bir varlığa rast gəlir. Bu, m­ə­lək­lərin döydüyü iblis imiş. İblis kim olduğunu Samaana etiraf edən­də, o, bu murdar ruha toxunmaqla özünü günaha batır­maq­dan qorxaraq, nifrətlə geri çəkilir. Lakin iblis ilahiyyatçıya xa­tır­ladır ki, özlərinin rifahı və təminatlı yaşayışı­na görə kilsə xa­dim­ləri bu murdar qüvvənin mövcudluğuna borc­lu­durlar: «Mə­gər sənə, iltifatlı ilahiyyatçıya məlum deyil­mi ki, iblisin varlığı onun düşmənlərini – din xadimlərini də do­ğurmuşdur? Bu qoca if­rit həm də dindarların cibindən gümüş və qızılı götürüb mo­i­zə­çi keşişlərin cibinə qoyan gözə­görün­məz əldir. Məgər sən hər şeyi bilən alim başa düşmürsən ki, səbə­bin yox olması ilə nə­ticə də yox olur. Sən mənim ölümümə ne­cə razı ola bilərsən, axı mən ölsəm, sən də öz mövqeyini iti­rə­cəksən, yaşayış vasi­tə­lərindən məhrum olacaqsan, arvadın və uşaqların ac qalacaqlar».

İblis ilahiyyatçıya başqa bir həqiqəti də açır: «Allaha qar­şı duran qüvvə kimi iblis insanlara çox lazımdır, iblislə mü­ba­ri­zə fəallıq, təşəbbüskarlıq, enerji yaradır və bir sözlə, in­san­la­rın mad­di və mənəvi həyatının inkişafına kömək edir. Mənim adım, dinin, elmin, sənətin və fəlsəfənin ətrafında fırlandığı bir ox­dur. Məbədlər mənim kölgəmdə qurulmuşdur, məktəb və in­s­­ti­tutlar mənim sayəmdə ucaldılmışdır. Mən insanlarda ira­də­ni doğuran qətiyyətəm, mən ağıla hiyləgərlik bəzəyi vuran fiki­rəm, mən insanların əllərini hərəkətə gətirən ələm». İblis «bə­şə­riyyətin saxlanması naminə» özünün zəruri olmasını iddia edir: «...Əgər mənim varlığım yox olarsa, qorxu da, həzz də yox olar. Onların yox olması ilə insan qəlbinin səy və ümidləri də kəsilər və həyat simləri qoparılmış gitara kimi mənasız, atıl­mış və soyuq olar».

Hekayənin sətiraltı mənasında insandan ayrılmış, danıl­maz həqiqət və əbədi qüvvə timsalında mövcud olan, barış­ma­ğa və itaət etməyə məcbur edən, bununla da insanın azad­lıq­se­vər və yaradıcı ruhunu buxovlayan Allah obrazı dayanır. Bu ide­ya ingilis romantiklərinin də bütün yaradıcılığına hop­muş­dur. Onlar üçün insan özü ilahidir – dünyanın mərkəzidir, onun fəaliyyəti kainatın dərkinə və fəth edilməsinə yönəlmişdir.

Daha bir mühüm məsələ. Cübranın əsərində tənqid atəşi kilsə adətlərinə qarşı yönəldilmişdir. Cübran belə hesab edir ki, kilsə insanın zəiflik rəmzidir, o, dünyanın insana düşmən və sirlərlə dolu göründüyü, insanın isə özünü köməksiz, zəif hiss etdiyi zamanlarda yaranmışdır. Kilsə insanların cahilliyindən istifadə edərək, təbiətin dərk edilməmiş qüvvələri ilə onlar arasında vasitəçi kimi çıxış edir. Antiklerikalizm – maarifçilik və romantizm ideyalarının təsiri altında inkişaf edən, demək olar ki, bütün məhcər ədəbiyyatının fərqli cəhətidir. Bu cəhət «Suriya-Amerika məktəbi»nin Qərb ədəbiyyatlarının romantik məktəbləri ilə tipoloji yaxınlığını üzə çıxarır və eyni zamanda, onlar arasında mövcud olan qarşılıqlı əlaqələrə dəlalət edir.

«Kafir Xəlil» hekayəsinin qəhrəmanı Xəlil hələ uşaqlıq­dan monastırda tərbiyə edilmişdir. Onu orada insafsızcasına is­tis­mar edirlər, o, aclığa, işgəncəyə məruz qalır. Getdikcə Xəlil mo­narxların yalan danışdığını, onların özlərinin də Allaha inan­madıqlarını, məzlumların əməyi və alın təri hesabına yaşa­dıq­larını başa düşməyə başlayır. Elə ki, Xəlil anladığı həqiqəti başqalarına söyləməyə başlayır, onu qışda ac və çılpaq şəkildə monastırdan qovurlar. Təsadüfən, iki yoxsul qadın – ana və qız – Rəhil və Məryəm onu evlərinə gətirirlər. Onların yaşadığı kənddə keşiş və müsəlman şeyxi onların insanlıq ləyaqətini alçaldırlar. Kənddə qalan Xəlil sakinlər qarşısında alovlu nitqlə çıxış edir, onları keşişə və şeyxə qarşı ayağa qalxmağa, yeni həyat qurmağa çağırır: «Məgər sizin aranızda şumladığınız və məh­sulu yığdığınız torpağın sizə məxsus olduğunu bilən qo­c­a­lar yoxdurmu? Axı şeyx Abbasın atası onu sizin ata­larınızın əlin­dən alıb. Məgər siz monarxların sizin babalarınızı aldadıb, on­ların tarla və üzüm bağlarını mənimsədiyi barədə eşit­mə­yib­siniz? Məgər siz din nümayəndələrinin və kübar əsillilərin sizi al­çal­tmaq və ürəklərinizi qana qərq etmək üçün bir-birinə kö­mək etdiklərini bilmirsinizmi? Kəndlilər üsyan edir və keşişlə şeyxi kənddən qovurlar. Belə başa düşünmək olar ki, bundan son­ra dini başçılar tərəfindən əllərindən alınmış torpaqlar kəndli­lərə qaytarılacaq, əsarət və zorakılıqdan xilas olan kənd­li­lər xoşbəxt yaşayacaqlar. Hekayənin romantik sonluğu ədalət himni kimi, qiyama və itaətsizliyə çağırış kimi bitir».

Bu hekayənin, o cümlədən də, «Tufan» hekayəsinin əsasında bəzi ədəbiyyatşünaslar bu mərhəldə Cübranın Nitsşe fəlsəfəsini qəbul etməsi fikrini irəli sürürlər.

XIX əsrin sonu – XX əsrin əvvəllərində Nitsşenin fəl­sə­fə­si həm Avropa ölkələrində, həm də Şərqdə bir çox yazıçı və mü­təfəkkirə təsir göstərmişdir. Məsələn, bu təsiri dahi hind şairi və filosofu Məhəmməd İqbal da (1877-1938) hiss etmiş­dir. Şübhəsiz ki, bu təsir Cübrandan da yan keçməmişdir. Nits­şe­nin esse formasında olan erkən əsərlərində («Dan yeri», «Əy­lən­cəli elm», «Xeyir və şərin o biri tərəfində» və s.) ifadə olun­muş mühafizakar romantik baxışlar, burjua şüurunun ba­ya­ğı­lı­ğı­nı fərdiyyəti ilə dəf edən güclü şəxsiyyətə pərəstiş, müasirliyi onun qüsur və yalanları ilə arxada buraxan «gələcəyin insanı» ki­mi romantik ideyalar müəyyən dərəcədə ona yaxın idi. Cüb­ra­nın alman filosofuna xas olan «xilaskar-peyğəmbər» üslu­bu­nun bəzi cizgilərini mənimsədiyi şübhəsiz­dir. Nitsşenin kil­sə­yə, sosial qurumlara münasibəti də ideya ba­xı­mından Cübrana ya­­xın idi. Bu barədə Cozef P.Hoqassian öz tədqiqatlarında qeyd edirdi: «Cübran Nitsşedən öz ideyalarını peyğəmbəranə tərzdə ifadə etməyi öyrənmişdi, rəsmi dini və sosial qurumları kəs­kinliklə ifşa edərkən, o, bu üsluba müraciət edirdi». Bir qədər aşağıda Hoqassian Cübranın öz sözlərini misal gətirir: «Mən həmişə onun (Nitsşenin – A.İ.) üslubunun inandırıcı olduğunu hiss etmişəm, lakin onun fəlsəfəsi mənə dəh­şətli və ta­mamilə yanlış fəlsəfə təsiri bağışlayıb. Mən gö­zəl­lik pə­rəs­tiş­karı idim və gözəllik mənim üçün bütün dün­ya­nın füsun­kar­lı­ğı­nı təşkil edirdi».

Lakin S.F.Oduyevin qeyd etdiyi kimi, Nitsşe üçün hər şey­­dən əvvəl gücün, zəiflərdən istifadə etmək, hətta öz qüv­və­si­­nin təsdiqi üçün onları məhv etmək hüququna malik olan güc­­lü şəxsiyyətin təbliği səciyyəvi idi. Buna görə də Nitsşe be­lə hesab edirdi ki, müharibələr bəşəriyyəti zəiflik qarışığından və şübhələrdən təmizləyir, gücün təntənəsinə və şəxsiyyətin bü­­tövlüyünə doğru aparır. Lakin Nitsşeyə məxsus olan «küt­lə­yə həqarətlə baxmaq və nifrət etmək, fərdiyyətçilik şüuru üçün ti­­pik cəhət olan «kütlənin» «seçilmiş şəxsiyyətə», «fövqəl­in­sa­na» qarşı qoyulması Şərq romantikləri üçün xüsusilə yabançı idi. Həmçinin, get-gedə amansızlaşan və təntənə ilə öz qur­ba­nı­nın boğazından yapışan qüvvətli şəxsiyyətin vəsf edilməsi də Cüb­ran üçün yaddır. Əgər Cübran bəzən, «Qəbirqazan» heka­yə­­sində olduğu kimi, qəzəb və qəddarlıq hissini özünə rəva gö­rür­sə də, bu yalnız, həmvətənlərinin ətalətinə, onların fata­liz­mi­nə, cəmiyyətin qüsurlarına laqeyd qalmalarına qarşı etirazdır. Bü­tövlükdə isə onun bəzi əsərlərinin ovqatı («Tufan», «Qə­bir­qa­zan», «Köləlik» və s.) ümidsizlik və kədər ovqatıdır. Hətta in­sanlara və onların yaratdıqları sivilizasiyaya açıq nifrətində be­lə dərin ümidsizliyə, dözülməz qüssəyə çevrilən insanlar üçün həsrət, onlara qarşı çox böyük mərhəmət duyulur. Cübran in­sanları hədsiz məhəbbətlə sevir, onların halına acıyır. Yazı­çı­nın güclü şəxsiyyətinin fərdiyyətçiliyində bəşəriyyətin ta­leyi üçün narahatlıq, ağrı və iztirab, onun haqqında düşün­cə­lər gizlənmişdir.

Ümumiyyətlə, Cübranın yolu mürəkkəb olmuşdur. Onun qiyamçılığı nəticədə Qərb ədəbiyyatındakı romantik qiyamdan fərqli olaraq özünəməxsus səciyyə kəsb etmişdir. Bu fərq, hər şey­dən əvvəl, romantik şəxsiyyətlə cəmiyyət arasındakı əla­qə­lə­rin tam qırılmasında, ərəb ənənəsində şairin parofetik rolu ba­rə­də təsəvvürlərdə, həm də Cübranın fəlsəfi fikirlərində özünü gös­tərir. Bu zaman qeyd etmək lazımdır ki, yazıçının bəzi əsər­ləri («Məğlubiyyət», «Göz», «Məğrur bənövşə», «Əsir hökm­dar», «Ey mənim anamın oğulları» və s.) qəhrəmanın cə­miy­yətdən tam təcrid olunması mövzusunun, kütlə üzərində üs­tünlük hissinin Cübran üçün səciyyəvi olması fikrini sanki tək­zib edir. Həqiqətən də, «Göz» rəmzi hekayəsi romantik qi­ya­mın vəsfi kimi şərh edilə bilərsə, «Məğrur bənövşə» özünü­tək­mil­ləşdirmə naminə, «allahlar kimi» olmaq naminə özünü fəda et­məyi tərənnüm edir. Bənövşə qızılgülü görərək onun gözəl­li­yi­nə valeh olur və qızılgül olmaq istəyir. O, dua edərək təbiətə yalvarır ki, onu qızılgülə çevirsin. «Sən özün bilmirsən nə istə­yir­sən, sən zahiri əzəmətin arxasında hansı fəlakətlərin giz­lən­di­yini başa düşmürsən. Bu fikirdən daşın, əgər mən sənin göv­də­ni uzatsam, görkəmini dəyişib səni qızılgülə çevirsəm, sən peş­man olacaqsan, amma o zaman peşmançılıq artıq sənə kömək etməyəcək», – deyə Təbiət ona cavab verir. Lakin bənövşə xahişinin üzərində israr edir və qızılgülə çevrilir. Tezliklə tufan qalxır və qızılgülə çevrilmiş bənövşə sınır, onun ləçəkləri dağılır, palçığa səpələnir. Torpağın üstündə aşağıda bitdiyinə görə salamat qalan bənövşələr onu loğvalıqda, yelbeyinlikdə məzəmmət edərək ona gülməyə başlayırlar. Ancaq bənövşə onlara cavab verir: «Mən indi ölürəm. Mən ölü­rəm, ancaq mənim qəlbimdə heç bir vaxt heç bir bənövşənin ke­çirmədiyi bir hiss var. Mən ölürəm, ancaq mən doğulduğum dar dünyanın hüdudlarından kənarda nələr olduğunu bilirəm. Hə­yatın məqsədi də elə budur. Gündüzlərin və gecələrin təsa­düf­ləri arxasında gizlənən mahiyyət də elə budur». Bu əsər­lər­də daha çox gecikmiş neoromantizm notları və nitsşeçiliyə alu­də­çilik hiss olunur.

«Tufanlar» toplusu sentimentalizm cizgilərindən tama­mi­lə azaddır. Qərb romantiklərinin təsiri altında Cübran yaradı­cı­lı­ğın­da romantik metod tamamilə formalaşır. Bu, hər şeydən əv­­vəl, özünü ayrı-ayrı motiv və mövzulardan daha çox, top­lu­nun qiyamçı, etiraz dolu ruhunda göstərir. Beləcə, şəxsiyyət və cəmiyyət münasibətləri, sivilizasiyanın rolunun yenidən qiy­mət­­ləndirilməsi, şəxsiyyətin yüksəklərə qaldırılması, xristian kil­­səsinin və onun mərasimlərinin kəskin tənqidi və s. prob­lem­lər romantizm planında qoyulur. Bu zaman, Cübranın romantik qəh­rəmanı ilə qərb romantiklərinin yaxınlığını vurğulayarkən, biz onları fərqləndirən bəzi cəhətləri də qeyd etməliyik: Cübran qəhrəmanlarının qiyamçılıq və inkar səviyyəsi daha aşağıdır, sanki barışdırıcılıq qiyafəsinə bürünmüşdür, onun qəhrəmanı daha lirikdir və mücərrəd mühakimələrə meyillidir. «Tufanlar» top­lusunda Cübran romantizmi klassik ərəb ədəbiyyatı ənə­nə­ləri ilə bağlılığı da qorunub saxlayır: mürəkkəb rəmzlər, yük­sək üslub, metafora zənginliyi, didaktika elementlərinin möv­cudluğu və s.

«Peyğəmbər» əsərini («ən-Nəbi», 1923) biz Cübranın son dövr yaradıcılığında xüsusi qeyd edirik. Bu əsər onun yara­dı­cılıq metodunun inkişafında tamamlayıcı bir mərhələdir. Əsə­rin mövzusu dünya ədəbiyyatında geniş yayılmış mövzulardan bi­ri­dir. Peyğəmbər dedikdə çox zaman yayılmış mövzulardan bi­ridir. Peyğəmbər dedikdə çox zaman yüksək missiyalı insan, şair, ictimai xadim, ali və əbədi həqiqətlərin carçısı başa düşülür. İngilis ədəbiyyatında Miltona, Bleykə, Renana, rus ədə­biyyatında isə Puşkinə və Lermontova istinad etmək olar. Mən­şə etibarilə bu mövzu peyğəmbərlər haqqında qədim əfsa­nə­lərə, Bibliya təsəvvürlərinə və Məhəmməd peyğəmbər barə­də Quran rəvayətlərinə gedib çıxır.

«Peyğəmbər» – ingilis dilində yazılmış və çap olun­muş­dur («Prophet», Nyu-Yurk, 1923). Yalnız Cübranın ölü­mündən son­ra Dəməşqin arximandriti Antonius Bəşir kitabı ərəb dilinə tər­cümə etmişdir. Kitabın ön sözündə tərcüməçi yazır: «Əgər biz yalnız dinin zahiri tərəfi ilə məhdudlaşsaq, onda Cübranı al­lah­sız saymaq olardı və bu kitabı ərəb dilinə tərcümə etməkdə mən səhv etmiş olardım. Amma o, allahsız deyil və o, dinin za­hi­ri qabığına deyil, mahiyyətinə nəzər salır. Əgər Cübrana və onun əsərinə bu nəzər işığında yanaşılsa, onda ən mömin şəxs­lərin önündə getdiyi, amma bunula bərabər əbədi həqiqəti qor­xu və aldanışsız, dünyanın faniliyinə, saxtakarlığa və şöhrət­pə­rəs­­liyə uymadan tələb etməsi aydın olur».

Sonra A.Bəşir Cübranı «kor-koranə təqlidçilik»dən, «keç­­mişin buxovların»dan azad olmağı bacaran istedadlı no­va­tor yazıçı kimi təqdim edir. Elə burada o, Qərb mədəniyyəti nü­ma­yəndələrinin Cübran barədə, onun şəxsiyyəti və əbədi mə­ha­rə­ti haqqında heyranlıq və məhəbbət ifadə edən fikirlərdən mi­sal gətirir: «Yaş etibarilə Cübran hələ cavandır, amma ağlı və hə­yat təcrübəsinə görə müdrik ağsaqqaldır...», «Cübran yara­dı­cılığında təqlidçilik və ya durğunluğun izi də yoxdur. O, nikbin deyil, amma bədbin də deyil. O din xadimi deyil, amma al­lah­sız da deyil, o – sadəcə bəsirətli peyğəmbərdir, o, əbədi sənət him­ninin ifaçısıdır. Şərq insanının gözü ilə o, Qərb sakinlərinin gö­rə bilmədiyini görə bilirdi...», «Cübranın bütün kitabları oxu­­­cunu dərin düşüncələrə dəvət edir...», «Biz əminik ki, Cüb­ra­nın yaratdıqları ölməzdir...», «Cübran Qərbə çox sıx yaxın­laş­mışdır, amma onun dodaqlarında Şərqin ecazkar təbəssümü qalmışdır...».

«Peyğəmbər»in ideyası Cübranda çoxdan yaranmışdır. Kitab üzərində bilavasitə iş 1918-ci ildə başlamış və dörd ildən çox davam etmişdir. Bu əsərdə yazıçının dünyagörüşünün kvin­tessensiyası – onun həyat və ölüm, insan mövcudluğunun ma­hiyyəti və mənası, xeyir və şər haqqında fikirləri veril­miş­dir. Yazıçı insan həyatını onun bütün mürəkkəbliyi və dərin­li­yin­də, sonsuz həyat axını ilə birlikdə və qarşılıqlı təsirdə, var­lı­ğın vəhdətində qavrayır. Meyyə məktubunda Cübran «Pey­ğəm­bər» haqqında yazır: «Peyğəmbər mənim min il əvvəl düşün­dü­yüm, lakin keçən ilin sonuna qədər bir fəsil də yazmadığım kitabdır, o («Peyğəmbər» – A.İ.) mənim ikinci doğuluşum və ilk xaç suyuna salınmamdır, o məni günəşin altında azad edən yeganə ideyadır. Mən bu peyğəmbəri yaratmamışdan əvvəl o məni yaradıb, mən onu yazmamışdın əvvəl o məni yazıb...». «Peyğəmbər»də yazıçı öz fərdiyyətçiliyindən uzaqlaşmağa, sadə adamların fikir və istəklərini başa düşməyə və ifadə etməyə çalışır. Onların bütün hiss etdiklərini və yaşadıqlarını qəhrəman özü yaşamalı və hiss etməlidir. «Bu kitab mənim söz üçün qəribsəyən insanların susqun ürəklərində və onların qəlblərində gördüklərimin və hər gün şahidi olduqlarımın yalnız az bir hissəsidir», – deyə, o yazırdı.

«Peyğəmbər» də əsərin kompozisiya mükəmməlliyi və ci­la­lanmış bədii dil Cübranın bitkin və formalaşmış fəlsəfi kon­sep­siyasına münasib gəlir. Bu əsərin janrına birmənalı şəkildə təs­nifat vermək çətindir. Bu həm etiraf, həm haşiyəli təhkiyə, həm də mənsur şeir formasında essedir.

«Peyğəmbər»in kompozisiya mükəmməlliyi və bitkin­li­yinə təhkiyənin sadəliyi, təbiiliyi və yığcamlığı da cavab verir. Əsərin məzmunu aşağıdakı kimidir: On iki il Orfales şəhərində yaşayan əl-Mustafa onu vətənə aparmalı olan gəmini gözləyir. Gəminin gəlişinə qədər onu yola salmağa gələn kişi və qadınlardan ibarət böyük bir dəstə ondan «vida sözü» eşitmək istəyir. Əl-Mustafa məbədin qarşısındakı böyük bir meydana gedir və xalqa üz tutaraq xeyir-dua verir, bu da əsərin bütün məzmununu təşkil edir.

Orfales xalqına müraciət edən əl-Mustafa həm onların, həm də öz-özünün qarşısında böyük məsuliyyət hissi daşıdığını dərk edir. O, dərindən dərk etdiyi həqiqətlərini və insanlar na­mi­nə etdiklərinin hamısını onlara söyləməlidir. «Ayrılıq günü bi­­çin günü olacaqmı? Deyəcəklərmi ki, mənim axşamım həqi­qə­tən də mənim sübh çağım olmuşdur», – deyə əl-Mustafa so­ru­­şur məhəbbət və evlilik, uşaqlar və ev, geyim və qida, zəh­mət və əməl, alqı və satqı barədə danışır; cinayət və ona görə cə­za, qanun və azadlıq barədə söz açır, insanlara dostluğun, xe­yir və şərin, ağrı və həzzin, gözəlliyin, kədər və sevincin nə ol­du­ğunu aydınlaşdırır; din və ibadət, ölüm və həyat, elm və özü­nüdərkdən və s.-dən bəhs edir. Axşam düşür, gəmi yaxınlaşır. «Əlvida, Orfales xalqı və səninlə keçirdiyim gənclik illəri», – deyib o, «dənizçilərə işarə etdi; onlar həmin an lövbəri qaldırıb, gəminin bağlandığı ipi açdılar və Şərqə doğru üzdülər».

Hər şeydən öncə qeyd edək ki, əl-Mustafanın peyğəmbər, ustad, gələcəyi görən obrazı Cübranın şair haqqında sırf ro­man­tik təsəvvürlərinə uyğun gəlir. Onun Peyğəmbəri romantik-transsendentalistlərdəki Şair obrazı kimi insanların intuitiv ola­raq duyduğu, lakin ifadə edə bilmədiklərini bütün hissləri dilə gə­tirməyi bacarır. O, insanlara müraciət edərək deyir: «bəli, mə­nə sizin sevinciniz də, kədəriniz də tanışdır, siz yatanda gör­düyünüz yuxular da mənim yuxularım idi. Sizin zirvələriniz, ma­­i­li yamaclarınız və hətta düşüncə və arzularınızın axını da mən­də əks olunmuşdur».

Meyyə məktublarının birində Cübran necə onun içində üzü­cü bir şəkildə çırpınaraq çıxış tapa bilməyən belə dərin şü­ur­­altı anlam barədə yazırdı: şair yalnız xalqın carçısı, onun hiss və fikirlərinin ifadəçisi olduqda əsl şair ola bilər. O, mək­tub­da yazırdı: «Meyy, «Peyğəmbər» sözün yalnız birinci hərfi­dir. Əvvəllər mən elə bilirdim ki, söz mənimdir, mənim içim­də­dir və məndəndir və ona görə birinci hərfi tələffüz edə bil­mir­dim; bu imkansızlıq bir növ birinci hərfi tələffüz edə bil­mə­mək azarına çevirdi. Bax o zaman Allahın hökmü ilə mənim gözlərim açıldı və mən işığı gördüm, qulaqlarım açıldı və mən insanların bu ilk hərfi necə tələffüz etdiklərini eşitdim, mənim dilim açıldı və mən onların ardınca bu hərfi təkrar etdim; şadlıq və sevinc içində təkrar etdim, çünki ilk dəfə olaraq dərk etdim ki, insanlar hər şeyin mahiyyətidir, mənim müəyyən dəyərə malik hesab etdiyim xudmani evim – «mən» heç nədir». Cüb­ranın Peyğəmbəri ayrıca bir xudmani ev kimi heç nəyə dəymir, onun təkrarolunmaz bir şəxsiyyət kimi dəyəri isə insanlarla qovuşmasındadır.

«Peyğəmbər»də bir sıra mühüm dünyagörüşü problemləri – azadlıq, həyat və ölüm, xeyir və şər, insan varlığının ma­hiy­yə­­ti və mənası kimi problemlər qoyulmuşdur. Bunlar çox yığ­cam və kifayət qədər sadə şəkildə təhlil edilir. Qoyulmuş prob­lem­lərin mücərrəd xarakterli olmasını nəzərə alsaq, bu yığ­cam­lı­ğın dəyəri aydın olar. Bütün bu problemlər dərin humanist möv­qedən, insanı idrak və kamillik yoluna səsləyən yüksək ro­man­tik pafos ruhunda şərh olunur. Qoyulmuş problemlərin da­xi­linə nüfuz etmək cəhdi Cübranın insanın kainatın ən yüksək naliyyəti olmasına, onun təbiətinin dərin mənəvilik daşımasına, şər qüvvələrə qalib gəlmək imkanlarına dərin inamından irəli gəlir. Tam azadlığa nail olmaq üçün insan, hər şeydən əvvəl, onu ən başlıca məqsədlərdən – kamilləşmə və dərketmədən ya­yın­dıran bütün yanlışlıqları dəf etməlidir. Azad olmaq üçün hey­vani tələbatlardan qurtulmaq gərəkdir. Peyğəmbər deyir: «Siz yalnız o zaman həqiqətən azad olacaqsınız ki, günləriniz qayğıdan, gecələriniz isə ehtiyac və kədərdən xilas olacaqdır. Bax onda... siz buxovlardan azad olub, onların fövqündə duracaqsınız».

İnsanın varlığı ilə bağlı qlobal problemlərə toxunanda, onu Kainatın məhvəri və mahiyyət kimi tərənnüm edəndə, «Pey­ğəmbər»in əsas müddəaları transsendentalistlərin ilkin möv­qeləri ilə tamamilə üst-üstə düşür: «Sizin ilahi varlığınız üm­mana bənzər… Hətta günəş timsalındadır Sizin ilahi xil­qə­ti­niz». Emersonun mövqeyini xatırlayaq: «İnsan kainatın mənəvi mərkəzidir, təbiətin, tarixin və son nəticədə kainatın özünün sirlərinin cavabı onda saxlanılır ».¹

Cübran da, Emerson kimi, insanı təbiətin ən mühüm his­sə­si hesab edir: «Sizin varlığınız zirvələrdə küləklərlə dolaşır» və ya «Siz, dağlardan, meşələrdən və ümmanlardan doğulanlar, on­ların dualarını öz qəlbinizdə taparsınız». Cübran insanı əbədi na­ra­hatçılıqda, hərəkətdə, yüksəkliklərə, mənəviyyata, sonsuz id­rak zirvəsinə can atmada təsvir edir: «Siz, məkanın övladları, hət­ta dinclikdə belə narahat olanlar, sizi tələyə salmaq və ram et­mək olmaz… Çünki, o şey ki, sizdə sonsuzdur, göylərin iqa­mət­gahında olur, onun qapısı səhər dumanı, pəncərələri isə ge­cə­nin nəğmələri və onun sükutudur».

Bu kitabda Cübranın din haqqında təsəvvürləri xris­ti­an­lıq, islam və ya hər hansı başqa bir dinin çərçivəsində qapanıb qal­mır. Əl-Mustafa öz xütbələrində nəinki dini, onun zahiri əla­mət­lərini, mərasimlərini, din xadimlərini, hətta Allahın şəriksiz varlığını da qəbul etmir. Onun üçün din və Allah həyatın özüdür, din insanların əməl və düşüncələrindədir. Kütlənin «din nədir?» sualına belə cavab verir: «Sizin gündəlik həyatınız – sizin məbədiniz və sizin dininizdir».

«Peyğəmbər» əsərində romantiklərin ən sevimli mövzusu olan gözəllik və onun mahiyyəti mövzusuna da toxunulmuşdur. Cüb­ran gözəlliyi ilham, intuisiya, həqiqətin instinktiv dərki ki­mi anlayaraq, onun tərifini aforizm şəklində verir; «Gözəllik tə­ləbat deyil, vəcddir». Cübran gözəlliyin zahiri əlamətlərini qə­bul etmir və onu üzərindən zahiri örtükləri götürülən həyatın özü­nün mahiyyəti kimi şərh edir: «Gözəllik güzgüdə öz əksinə ba­xan əbədiyyətdir».

Peyğəmbər insanın gündəlik həyatından, adamların ye­mək-içmək, mənzil və geyim, alqı-satqı, ağrı, sevinc və kədər, sə­dəqə və s. kimi sadə qayğılarından söhbət açır. O öz moi­zə­lə­rin­də xalqın sınaqlardan çıxmış çoxəsirlik təcrübəsinə, dərin mə­nəvi köklərlə bağlı ənənəvi təsəvvürlərinə istinad edir. Mə­sə­lən, Peyğəmbər yemək-içməkdə, geyimdə mötədilliyi təbliğ edir: «Siz geyimdə fərdi azadlığınızı axtarırsınız, ancaq onunla yü­yən və buxov əldə edirsiniz. Əgər siz, günəşin altına və kü­lə­yin önünə öz paltarlarınızı deyil, dərinizi tuta bilsəydiniz». Alqı və satqı barədə suala əl-Mustafa belə cavab verir: «Sizin işi­ni­zin haqqını öz sözləri ilə ödəyən əliboş insanlarla mübadilə et­mə­yin». Sədəqə barədə Peyğəmbər yenə də sədəqənin sırf xalq tə­səvvüründə olan anlamını təsdiqləyərək, ürəyin hökmü və tə­ləbi ilə sədəqə verməyi, əvəzinə təşəkkür və Allahdan mükafat gözləməməyi tövsiyə edir. O deyir: «Siz yalnız özünüzdən verərkən, həqiqətən sədəqə vermiş olursunuz». Peyğəmbərin nitqi sərrastlığı və cilalı aforizmliyi ilə diqqəti özünə cəlb edir.

«Peyğəmbər» əsərində əl-Mustafanın müraciətlərin­də, nəsihət və istəklərində yalnız insanı mücərrəd mənəvi anlayışlar dünyasına aparan trassendentalistizmin romantik dünyagörüşü öz əksini tapmır, həm də qəhrəmana narahatçılıq və iztirab verən düşüncə və hisslərin bölüşülməsinə də konkret cəhdlər edilir. Əl-Mustafanın bütün moizələri insanlara dərin hörmət və xeyirxahlıqla doludur, onlarda hədə, qəzəb, məcburiyyət və qorxutma yoxdur.

Romantik sənətkar kimi Cübranın özünəməxsusluğu on­da­dır ki, onun əsərinin qəhrəmanı klassik romantik qəh­rə­man­la­ra nisbətən insanlara daha yaxındır. Özünün insanlara sevgisi, onlara yaxınlığı, onların gündəlik həyatını və tələblərini başa düş­məsi ilə əl-Mustafa nəinki «kütlə» ilə təzad təşkil edir, ək­si­nə, sanki onunla bütünləşir. Halbuki romantizmin əsas möv­zu­su – şəxsiyyət və xalq həmişə kəskin qarşıdurmada verilir. Pey­ğəm­bər isə kütlənin fikir və hisslərini ifadə edir, müdrik və sa­diq dost kimi daim köməyə gəlməyə hazırdır. İnsanların Pey­ğəm­bərə münasibəti də öz növbəsində bu cürdür. Onu xeyir­xah­lıq, məhəbbət və hörmət ab-havası əhatə edir.

Əl-Mustafa vida nitqində özünün hər kəslə dərin bağ­lı­lı­ğın­dan danışır: «Sizin ürəyinizin döyüntüsü mənim ürəyimdə, nə­fəsiniz üzümdədir». Romantik ədəbiyyat üçün şairin xalqa eti­raf məzmunlu ünsiyyəti az səciyyəvi olan cəhətdir. Cübran isə, əksinə, «Peyğəmbər» əsərində yalnız insanlara xidmət et­mək, onlara təlim vermək üçün gəldiyini deyil, həm də özünün on­lardan müdriklik, nikbinlik və dözüm öyrənməli olduğunu eti­raf edir. Peyğəmbər deyir: «mən sizin qəlbinizdə şölələnən …müdrikliyi öyrənmək üçün gəldim, … siz mənə daha güclü həyat eşqi verdiniz».

İlk baxışdan elə görünə bilər ki, əl-Mustafa obrazı han­sı­sa dərəcədə Nitsşenin «Zərdüşt belə söyləmişdir» kitabındakı pey­ğəmbər obrazına bənzəyir. Buradaca qeyd edək ki, ərəb ya­zı­çısının əsərinin humanist-demokratik ruhu Nitsşenin kita­bı­nın nihilist və dağıdıcı istiqamətindən kəskin şəkildə fərqlənir və bu iki surət arasında biz heç bir ümumi cəhəti qeyd edə bil­mə­rik. Əl-Mustafanın öyüdləri heç bir nöqtədə Zərdüştün nə­si­hətləri ilə üst-üstə düşmür. Sonuncunun moizələrindəki kilsə və bur­jua mədəniyyətinin əsaslarının sarsıdıcı tənqidi kimi müsbət cə­hət isə Cübranın əsərində yoxdur. Onun hər cür föv­qəl­tə­bi­i­lik­dən azad olan müsbət qəhrəmanı, alman filosofunun «föv­qəl­insanı» ilə heç bir ümumi cəhətə malik deyildir.

Əl-Mustafa surəti ilə Renanın «İsanın həyatı» əsərindəki İsa surəti arasında bəzi oxşarlıqlar aşkar etmək mümkündür. Bu, hər şeydən əvvəl, hər iki yazıçının mənəvi ideal axtarışında ifa­­də olunur. Renan bu idealı İsa Məsihdə, onun məhəbbət və mər­­həmət ideyasında, insan şəxsiyyətinin xeyir başlanğıcına ma­­lik olmasına inamında tapır. Cübran da öz qəhrəmanı Pey­ğəm­bər üçün bu mənəvi təməlləri əsas götürür. O, əl-Mu­s­ta­fa­nın dili ilə insanları birləşdirən təmannasız məhəbbət ideyasını tə­rən­nüm edir: «O sizi taxıl kimi döyür, ... O sizi ələkdən ke­çi­rir… O sizi üyüdür… Sizi yoğurur, sonra müqəddəs ilahi ayin­lər üçün müqəddəs çörək ola bilməyinizə görə sizi öz müqəd­dəs alovuna həvalə edir».

«Peyğəmbər» Cübranın bütün əvvəlki yaradıcılığının in­kişafının ümumi prinsipləri və məntiqi çərçivəsindən kənara çı­xan nə isə qeyri-adi bir əsər kimi deyil, onun təbii və qa­nu­nauyğun inkişafında tamamlayıcı həlqə kimi qəbul edilməlidir. Əsərdə insana inam haqqında romantik anlayış insanın mənəvi dirçəliş imkanları barədə əxlaqi baxışlarla səsləşir.

«Peyğəmbər» kitabını süjet baxımından «Peyğəmbər ba­ğı» (Cübranın ölmündən sonra, 1933-cü ildə nəşr edilmişdir) ki­tabı müəyyən qədər davam etdirir ki, burada əl-Mustafanın doğma adaya qayıdışı və onun sakinləri ilə görüşü təsvir olu­nur. O, evinin yerləşdiyi və əcdadlarının uyduğu bağda qırx gün müddətinə tənhalığa çəkilir. Sonra əl-Mustafaya tələbələri və adanın sakinləri baş çəkir, əl-Mustafa onlara nəsihət və öyüd­lərlə müraciət edir.

«Peyğəmbər bağı» fəlsəfi traktat janrına yaxın olan bir əsər­dir, burada ümumi fəlsəfi məsələlərə toxunan mücərrəd mü­­hakimələr – materiya, varlıq və formanın mahiyyəti və s. ilə bağ­­lı düşüncələr üstünlük təşkil edir. «Peyğəmbər bağı»nda əl-Mus­­tafa bilavasitə insanlara çox nadir hallarda müraciət edir və on­­ların adi, gündəlik qayğı və tələbatlarına, demək olar ki, to­xun­mur. Onun öyüdləri daha çox dərin etiraf xarakteri daşıyır. La­kin hər iki əsər üçün Peyğəmbər və kütlənin vəhdəti fikri xasdır.

Fəlsəfi baxımdan «Peyğəmbər bağı» «Peyğəmbər»də ve­ri­lən nikbin baxışları təkrarlayır və inkişaf etdirir: kainatda hə­yat əbədidir, insan onun ən dəyərli təzahürüdür, insanın əzə­mə­ti dərkolunmazdır. İnsanın «Mən»i daha «dərinliklərə» çağıran əbə­di «dərinlik»dir. Peyğəmbər belə deyir: «Mən sizə özün­də bü­tün insanları ehtiva edən sizin daha böyük «Mən»inizə çat­ma­ğı öyrədirəm». Onun sözlərində hər bir in­sa­nın varlığının mə­nasının idrak və kamillik olması haqqında fikir də məntiqi in­kişafını tapır.

Süjetin və fəlsəfi əsasın ümumiliyi təkrarlanan bir sıra rəmzi obrazları öncədən müəyyənləşdirmişdir. Məsələn, hər iki əsər­də Kainat ümmana, hər bir insanın həyatı sonda Ümmana qo­­vuşan selə və ya çaya bənzədilir. Maddənin sonsuzluq rəm­zi­­ni bildirən Duman və Büllur obrazları, bitkilərin to­xum­la­rın­da və insan nəsillərində təcəssüm olunan əbədi inkişaf edən hə­yat obrazı təkrarlanır. Hər iki əsərdə təbiət və insanın vəhdəti haq­­qında fikirlər səslənir.

«Peyğəmbər» əsəri ilə müqayisədə «varlıq» mövzusu bir qə­dər yeni şəkildə açılır. «Varlıq» burada yalnız fəlsəfi yöndə de­yil, həm də ümumi qarşılıqlı əmək əlaqəsində insanların hə­ya­tı kimi nəzərdən keçirilir; «var olmaq» – deməli, toxucu, bən­na, əkinçi, balıqçı və s. olmaqdır.

«Peyğəmbər bağı»nda bütövlükdə ərəb xalqının həyatına to­­xunan problemlər də qoyulmuşdur. Şərq və Qərb həyatının müx­­təlif əsaslarını romantik tərzdə başa düşən müəllif, bir tə­rəf­dən Qərbi Şərqi istismar etdiyinə görə, digər tərəfdən isə, Şər­qi fəaliyyətsizlik, itaəkarlıq və mütiliyə görə mühakimə edir.

Bütövlükdə «Peyğəmbər bağı» məhəbbət və xeyir, qar­şı­lıqlı anlaşma və dözümlülük ideyalarının təsdiqinə həsr olunub. Bu əsər yalnız «Peyğəmbər»in əxlaqi didaktikasının əsaslarını da­vam etdirmir, həm də ona yeni elementlər daxil edir. Lakin bədii baxımdan, bizim fikrimizcə, süjetin bitkinliyi, real həyati dəyərlərə inam, dilinin aydınlığı və səlisliyi ilə «Peyğəmbər», şübhəsiz, ikinci kitabla müqayisədə önə çıxır.